Εὐχή καί πλάνη, μέρος δ

ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ

μέρος δ΄

Παρενθετικά θά ἀναφέρουμε ὅτι κατά τήν διάρκεια τῆς χαρισματικῆς προσευχῆς καί νοερᾶς Λατρείας τοῦ “εὐχομένου” νοερῶς Πνευματικοῦ πατρός, τό Ἅγιον Πνεῦμα εἰσάγει τήν ψυχή του, μέ ἀνεξιχνίαστο τρόπο καί μέ ἀνερμήνευτη καί ἀκατάληπτη δύναμι, στήν ζωντανή παρουσία τοῦ πανταχοῦ παρόντος Θεοῦ.

Ἐνίοτε δέ, ἡ αὐτή ὑπερβατική δύναμις εἰσάγει τόν νοῦ τοῦ εὐχομένου ἀπλανῶς Πνευματικοῦ καί Γέροντος καί στίς καρδιές ὅλων ἐκείνων, ὑπέρ τῶν ὁποίων εὔχεται μετά δακρύων. Καί νά, πού ἐντελῶς ἀπροσδόκητα, ἐλεεῖται ὁ “εὐχόμενος” ἀπό ὅρασι θεϊκή, τήν ὁποία δέν ἔχει καμμιά ἀπολύτως ἐπιθυμία νά διηγηθῆ ἤ νά ἀποκαλύψη, ἀλλά μετά πολλῆς σωφροσύνης διαφυλάσσει τόν “ πολύτιμο μαργαρίτη” στό θησαυροφυλάκιο τῆς καρδιᾶς του.

Ἔχω ὅμως ταπεινά τήν γνώμη ὅτι, ὅσοι ἐκ τῶν Πνευματικῶν, μέσα στόν κόσμο, γεύονται τό μέλι τῆς ἡσυχίας ἐκ τῶν κινήσεων τῶν παθῶν (λογισμῶν, αἰσθήσεων, ἐπιθυμιῶν) καί ἀπολαμβάνουν «κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. Δ΄: 7) τήν χαρισματική ἐνέργεια τῆς Εὐχῆς διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νυχθημερόν κλίνουν γόνυ καρδίας, ὄχι μόνο ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀλλά ἰδιαιτέρως ὑπέρ τῶν πνευματικῶν τους τέκνων, ἀνεξαρτήτως φύλου, ἡλικίας, τόπου διαμονῆς καί εἴδους ἐργασίας.

Τότε, ὡς “εὐχόμενοι”, αἰσθάνονται –ὄχι ὅμως πάντοτε– τήν ψυχική τους ἀγωνία στήν ἀντιμετώπισι οἰκογενειακῶν προβλημάτων καί πειρασμῶν, συμμετέχοντες πνευματικά μέ τρόπο ἀκατάληπτο στόν πόνο τῶν θλίψεών τους. Ἐάν δέ εὐχηθοῦν γιά βαρέως ἀσθενεῖς, συμμετέχουν ψυχοσωματικά στόν φόβο τους μπροστά στόν ἐπερχόμενο θάνατο. Καί ἔχω ἀκούσει ὅτι κάποτε-κάποτε “εἰσέρχονται” καί στήν ἀγωνία τῶν παθημάτων ἤ στήν πάλη μέ τούς πειρασμούς, ὥστε μαζί μέ τήν ψυχή τους νά “συμπροσεύχεται” μέ ἔντασι καί τό σῶμα τους μέ πονεμένη φωνή, μέ δάκρυα, μέ γονυκλισίες... Καί ἄλλοτε οἱ προσευχές τους αὐτές ἔχουν ἄμεση ἀνταπόκρισι, ἄλλοτε ἀργοποροῦν οἱ θετικές ἐξελίξεις καί ἄλλοτε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι διάφορον τῆς ἱκεσίας τους! Ποιός ὅμως μπορεῖ νά ἐξιχνιάση τά κρίματα τοῦ Θεοῦ;

Ἐνίοτε πάλι γεύονται ἀπαθῶς τήν ἐξέγερσι κάποιων συγκεκριμένων παθῶν, τήν στιγμή πού ἐντελῶς ἀπροσδόκητα εὔχονται ὑπέρ τοῦ τάδε ἤ τίς πτώσεις του καί τότε καταλαμβάνονται ἀπό λύπη καί ὀδύνη πνευματική, ὁπότε προσεύχονται ἐκτενέστερον γιά τήν ἀνόρθωσι καί σωτηρία του.

Ἄλλες φορές πάλι πληροφοροῦνται καί τά εἴδη τῶν παθῶν πού ἔχουν σιδηροδέσει τίς ψυχές τους ἤ καί τό μέγεθος τῆς ψυχικῆς καταστροφῆς ἀπό τίς θανάσιμες πτώσεις τους.

Καί ἄλλοτε οἱ τοιοῦτοι χαρισματοῦχοι Πνευματικοί ἀναγνωρίζουν ἀκόμα καί τόν σκληρό ἀγῶνα πού διεξάγουν στόν ἀόρατο πόλεμο μέ τίς ἀσώματες σκοτεινές δυνάμεις τῆς “μαύρης χάριτος” κάποιες ψυχές σέ συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, ὁπότε καί εὔχονται μετά κλαυθμῶν καί ἐμπόνως ὑπέρ αὐτῶν.

Συχνά ὅμως ἀγάλλεται καί τό πνεῦμα τῶν Πνευματικῶν πατέρων, διότι τούς ἀποκαλύπτει ὁ Θεός ἐντός τῆς καρδίας τους τήν κατά Χριστόν πρόοδο τῶν πνευματικῶν τους τέκνων καί τότε συγχαίρουν κρυφίως μαζί τους, ἔστω κι ἄν αὐτά εὑρίσκωνται χίλια μίλια μακρυά τους.

Μέ ἄλλα λόγια ἡ Νοερά προσευχή τῶν ἀπλανῶς εὐχομένων Πνευματικῶν ὁδηγῶν “πιάνει”, συλλαμβάνει τήν πνευματική κατάστασι τῶν τέκνων τους εἴτε αὐτή εἶναι ἀδιάφορη εἴτε δαιμονιώδης εἴτε κεχαριτωμένη.

Ὅλα αὐτά ὅμως μᾶλλον θά ξενίσουν τούς ἀγεύστους τοιούτων πνευματικῶν καταστάσεων...

Γι᾿ αὐτό καί εἶναι ἀπαραίτητο, ὁ Πνευματικός, ἀπό προσωπική του πεῖρα νά γνωρίζη καί νά κατέχη ὁλόκληρη τήν κλίμακα τῶν χαρισματικῶν καταστάσεων καί τήν διάκρισι πνευμάτων, ὅταν καλῆται νά κρίνη ἤ νά ἑρμηνεύση κάθε πνευματική κατάστασι τῶν ἐξομολογουμένων καί εἰδικά ἐκείνων πού κάνουν κάποιον ἀγῶνα στήν ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή πού ζοῦμε.

Ἕνεκα τούτου, ὁ ἱερεύς πού χειροθετεῖται ὡς Πνευματικός, πρέπει νά ἔχη ἡλικία, κατά τήν ταπεινή μου ἄποψι –ἡ Ἐκκλησία βέβαια θά τό κρίνη– ἄνω τῶν τριάντα πέντε ἐτῶν, μέ διάχυτη τήν ἔξωθεν μαρτυρία τῆς καλῆς του πνευματικῆς καταστάσεως καί τῆς ψυχικῆς του ἰσορροπίας, τῆς πεπληρωμένης ἐπί πλέον ἀπό τά χαρίσματα τῆς διακρίσεως, τῆς συνέσεως, τοῦ ταπεινοῦ φρονήματος, τῆς ὑπομονῆς, τῆς πραότητος καί τῆς ἀγάπης.

«Ἡ διακονία παντός Πευματικοῦ, γράφει ὁ μακαριστός πατήρ Σωφρόνιος Ζαχάρωφ εἶναι φοβερά, ἀλλά καί συναρπαστική, ἔμπονος, ἄκρως ὑπεύθυνη καί ἐμπνέουσα. Γίνεται “συνεργός Θεοῦ” καί καλεῖται νά δημιουργήση θεούς διά τήν αἰωνιότητα ἐν τῷ Ἀκτίστῳ Φωτί» (Ἀρχ. Σωφρονίου, Περί προσευχῆς, Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου Essex Ἀγγλίας 1993, σελ. 210-211).

Τῷ Θεῷ πρέπει δόξα τώρα καί πάντοτε καί
στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!

συνεχίζεται...

Ἀπό τό βιβλίο: " Ἡ «Εὐχή μέσα στόν κόσμο "

Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

Ἐκδ. Γ. Γκέλμπεσης