Του Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου
Είχε περάσει ένα εξάμηνο από την κοίμησή του και την ταφή του. Και ετέθη
το ζήτημα: Να του φτιάξουν τον τάφο «όπως έπρεπε». Με μάρμαρα.
Αλλά η ηγουμένη του μοναστηριού, η Γερόντισσα Ξένη, δεν δεχόταν. Έκανε την σκέψη:
Αυτό ήταν φυσικό. Και γ ι’ αυτό επέμενε. Χωρίς να λέγει το «γιατί».
Και να, εμφανίζεται ο άγιος Νεκτάριος σε μία μοναχή, αδελφή της Μονής, και αρχίζει η συζήτηση:
— Τί κάνεις, τέκνον;
— Σκύψε να σε σταυρώσω.
Και την εσταύρωσε.
— Τι κατάλαβες; Μυρίζω;
— Όχι, πάτερ.
— Μήπως βρωμάω;
— Πως μπορεί να βρωμάτε πάτερ; Ποιός λέγει τέτοιο πράγμα;
— Η Γερόντισσα το λέει.
— Ποιά Γερόντισσα;
— Η Γερόντισσα Ξένη, η Ηγουμένη.
Και μετά ερώτησε πάλι:
— Κύτταξέ με, τέκνον. Μου λείπει τίποτε; Δεν είμαι ολόκληρος;
— Ό λ ό κ λ η ρ ο ς είσαι, πάτερ.
Η Μοναχή διηγήθηκε το όραμά της στην Ήγουμένη. Και εκείνη κατάλαβε. Και ο τάφος άνοιξε.
Και όχι μόνον το λείψανο του αγίου ΔΕΝ βρωμούσε, αλλά άντίθετα Μ Ο Σ Χ Ο Β Ο Λ Ο Υ Σ Ε Ο Λ Ο Κ Λ Η Ρ Ο.
Η αγιωσύνη της ψυχής του, είχε πλημμυρίσει και το χοϊκό του σώμα.
Έτσι δοξάζει ο Θεός τους δούλους Του. Και από τότε, (ποιός δεν το
ξέρει;), ο Θεός δοξάζει τον Δούλο Του άγιο Νεκτάριο όλο και πιο πολύ.
Κάνοντας ΔΙ’ ΑΥΤΟΥ άπειρα θαύματα.
Περιοδικό Ο ΠΟΙΜΗΝ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ
ΕΤΟΣ ΟΣΤ’-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011-ΑΡΙΘ.11
https://paraklisi.blogspot.gr/2017/02/blog-post_794.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου