«Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό. και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά και Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στον Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη της απέραντη σαν τον ωκεανό, και οι
πόνοι της ψυχής της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο.
Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.
Εμείς δεν φτάνουμε το πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και τον λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν, άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό; Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μας.
Η ψυχή μου γεμίζει από φόβο και τρόμο, όταν αναλογίζομαι τη δόξα της Θεομήτορος. Και είναι ενδεής ο νους μου και φτωχή και αδύναμη η καρδιά μου, αλλά η ψυχή μου χαίρεται, και οδηγούμαι να γράψω έστω και λίγα λόγια γι’ Αυτήν. Η ψυχή μου φοβάται να το αποτολμήσει, αλλά η αγάπη με πιέζει να μην κρύψω τις ευεργεσίες της ευσπλαχνίας της.
Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στην Γραφή ούτε τις σκέψεις Της ούτε την αγάπη Της για τον Υιό και Θεό Της ούτε τις θλίψεις της ψυχής Της κατά την ώρα της Σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε αυτά να τα συλλάβουμε. Η αγάπη Της για τον Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ, και όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και των αρχαγγέλων εκπλήσσονται με Αυτήν. Αν και η ζωή της Θεοτόκου καλύπτεται από αγία σιγή, ο Κύριος φανέρωσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας ότι η Παναγία αγκαλιάζει με την αγάπη Της όλον τον κόσμο και βλέπει Πνεύματι Αγίω τους λαούς της γης και, όπως ο Υιός Της, σπλαχνίζεται και ελεεί τους πάντες.
Ω! Αν γνωρίζαμε πόσο αγαπά η Παναγία όλους εκείνους που τηρούν τις εντολές του Χριστού, και πόσο λυπάται και στενοχωρείται για εκείνους που δεν μετανοούν! Το γνώρισα αυτό εκ πείρας. Δεν ψεύδομαι, λέω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, ότι γνωρίζω εν πνεύματι την Άχραντη Παρθένο. Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μού έδωσε να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπη Της για μας. Χωρίς την ευσπλαχνία Της η ψυχή μου θα είχε χαθεί από πολύν καιρό. Εκείνη, όμως, ευδόκησε να μ’ επισκεφθεί και να με νουθετήσει, για να μην αμαρτάνω. Μου είπε: “Δεν μου είναι αρεστά τα έργα σου”. Τα λόγια της ήταν ευχάριστα, ήρεμα, μειλίχια, και συγκίνησαν την ψυχή. Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια, αλλά η ψυχή μου δεν μπορεί να λησμονήσει εκείνη την γλυκειά φωνή, και δεν γνωρίζω πώς να ευχαριστήσω την αγαθή και σπλαχνική Μητέρα του Θεού.
Αληθινά, αυτή είναι η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού. Και μόνον το όνομά Της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά και όλος ο ουρανός και όλη η γη χαίρονται με την αγάπη Της.
Αξιοθαύμαστο και ακατανόητο πράγμα! Ζει στους ουρανούς και θεωρεί αδιαλείπτως τη δόξα του Θεού, αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τους φτωχούς και αγκαλιάζει με την ευσπλαχνία Της όλη τη γη και όλους τους λαούς.
Και αυτή την Άχραντη Μητέρα Του ο Κύριος την έδωσε σε μας. Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας. Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα, που βρίσκεται κοντά μας κατά τη φύση ως άνθρωπος, και κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται προς Αυτήν με αγάπη».
ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ (1866–1938)
※
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», Β΄ μέρος, Λόγος ΙΑ΄ («Για τη Θεομήτορα»), σελ. 469–472, Έκδοση Ιεράς Σταυροπηγιακής Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003.
https://paraklisi.blogspot.gr/2017/06/blog-post_479.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου