Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ: «Τό κοσμικό φρόνημα - Τί εἶναι καί πῶς θά τό νικήσουμε»
Ἀνοῖξτε στήν Α΄ καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἰωάννου στό δεύτερο κεφάλαιο. Οἱ καθολικές ἐπιστολές εἶναι μετά ἀπό τίς δεκατέσσερις ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τῶν ὁποίων τελευταία εἶναι ἡ Πρός Ἑβραίους. Ἑπομένως, μετά τήν Πρός Ἑβραίους ἀρχίζουν οἱ καθολικές ἐπιστολές. Λέγονται καθολικές γιατί στέλνονται πρός ὅλους τούς χριστιανούς, ὄχι σέ μία τοπική Ἐκκλησία, στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, στήν Ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης, στήν Ἐκκλησία τῆς Ἐφέσου, ἀλλά πρός ὅλες τίς Ἐκκλησίες, τῆς ἐποχῆς ἐκείνης βέβαια, ἀλλά καί σέ ὅλες τίς Ἐκκλησίες ἀπανταχοῦ τῆς γῆς, ἀφοῦ αὐτά πού λέγονται ἔχουν διαχρονική ἀξία καί ἰσχύουν γιά ὅλους τούς χριστιανούς ὅλων τῶν αἰώνων. Μετά τίς ἐπιστολές, λοιπόν, τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἔχουμε τήν καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, στή συνέχεια ἔχουμε τήν πρώτη καθολική ἐπιστολή τοῦ Πέτρου, τήν δευτέρα τοῦ Πέτρου καί μετά ἔχουμε τήν πρώτη τοῦ Ἰωάννου, τοῦ Ἁγίου Ίωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Θεολόγου.
Σέ αὐτή λοιπόν, θά δοῦμε στό Β΄ Κεφάλαιο τόν στίχο 15. «Μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον», ἐννοεῖτε «τεκνία καί πατέρες», ὅπως λέει ἀπό τόν στίχο 12. Ἀπευθύνεται στά πνευματικά παιδιά τά δικά του ἀλλά καί σέ ὅλους τούς χριστιανούς, ὅπως εἴπαμε, ἀφοῦ εἶναι καθολική ἐπιστολή. «Μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ. ἐάν τις ἀγαπᾷ τόν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρός ἐν αὐτῷ». Ἐάν κάποιος ἀγαπάει τόν κόσμο, δέν εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα σ’ αὐτόν. Καί στόν στίχο 16: «ὅτι πᾶν τό ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί».
Νά διαβάσουμε καί τήν ἑρμηνεία. «Μή ἀγαπᾶτε τόν μάταιο καί μακράν τοῦ Θεοῦ εὑρισκόμενο κόσμο, μηδέ τάς ἐν τῷ κόσμω απολαύσεις πού ἀποχωρίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό. Ἐάν κανείς ἀγαπᾶ τόν κόσμο ἡ ἐν πρός τόν οὐρανοῖς Πατέρα ἀγάπη δέν ὑπάρχει μέσα του καί δέν ἔχει ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί Πατέρα. Διότι καθετί πού ὑπάρχει εἰς τόν μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμο, δηλαδή ἡ ἐπιθυμία τῆς διεφθαρμένης φύσεως καί σαρκός τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐπιθυμία πού μᾶς προκαλοῦν τά μάτια μας καί ἡ ἀλαζονική ἐπίδειξη στήν ὁποία σπρώχνουν τά πλούτη, ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό καί Πατέρα, ἀλλά εἶναι ἀπό τόν μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμο».
Ὅπως καταλαβαίνετε, ἐδῶ μᾶς μιλάει γιά τό κοσμικό φρόνημα. Ὅταν λέει κόσμος, δέν ἐννοεῖ τούς ἀνθρώπους, νά μήν ἀγαπᾶμε τούς ἀνθρώπους. Ἐμεῖς συνήθως στήν γλώσσα μας ὅταν λέμε π.χ. ἔχει κόσμο στήν Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε ὅτι ἔχει πολλούς ἀνθρώπους. Δέν τό λέει μ’ αὐτή τήν ἔννοια ἡ Ἁγία Γραφή, ἀλλά κόσμος εἶναι τό κοσμικό πνεῦμα. Στή συνέχεια μᾶς λέγει ὅτι, ὅποιος ἀγαπάει τόν κόσμο, δέν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός ἐν αὐτῷ. Δέν ὑπάρχει δηλαδή σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο ἡ ἀγάπη πού ἀρέσει στόν Θεό.
- Ποιά εἶναι ἡ ἀγάπη πού πρέπει νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιά τόν Θεό;
Ἡ ἀγάπη πού ἀρέσει στόν Θεό εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ἀγάπη, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας, ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεως. Θά πρέπει νά εἶναι ὅλα τά στοιχεῖα τοῦ ἀνθρώπου δοσμένα στόν Θεό. Προσέξτε, ἡ ὁλοκληρωτική ἀγάπη! Δηλαδή, δέν ἐπιτρέπεται νά ἀγαπάει ὁ ἄνθρωπος καί κάτι ἄλλο ἐκτός ἀπό τόν Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή. Μετά λέει: «ὁμοία μέ αὐτή», «ὅμοια ἐντολή μ’ αὐτή εἶναι ν’ ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου, ὅπως τόν ἑαυτό σου» (Μαρκ. 12,31). Ἀλλά, ὅταν ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου, πάλι τόν ἀγαπᾶς, ἐπειδή ἀγαπᾶς τόν Θεό, γιατί ὁ πλησίον σου εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Θά λέγαμε δηλαδή ὅτι καί ἡ δευτέρα ἐντολή εἶναι μέρος τῆς πρώτης ἐντολῆς. Ἡ πρώτη ἐντολή περιλαμβάνει μέσα ὅλες τίς ἄλλες ἐντολές.
- Ἕνας πού ἀγαπάει τόν Θεό, δέν θά ἀγαπάει καί τά παιδιά τοῦ Θεοῦ;
Θά ἀγαπάει καί ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἑπομένως, ἄν κανείς ἀγωνιστεῖ νά τηρήσει τήν πρώτη ἐντολή, νά ἀγαπήσει τόν Θεό μέ ὅλη του τήν καρδιά, μέ ὅλη του τήν ψυχή, μέ ὅλη του τήν διάνοια, δηλαδή τήν σκέψη, μέ ὅλη του τήν ἰσχύ, μέ ὅλη του τήν δύναμη, αὐτός μετά θά ἀγαπάει σωστά καί ὅλους τούς ἀνθρώπους καί φυσικά δέν θά κάνει ἁμαρτίες. Δέν θά κλέβει. Γιατί, ὅταν κλέβει, ἀδικεῖ τούς ἀνθρώπους. Ἀφοῦ τούς ἀγαπάει, δέν θά τούς ἀδικεῖ. Δέν θά λέει ψέματα. Γιατί καί τό ψέμα εἶναι μιά ἀδικία πρός τούς ἀνθρώπους. Δέν θά προσπαθεῖ νά ἁρπάξει τά ἀγαθά τοῦ ἄλλου. Οὔτε κἄν θά ζηλεύει τά ἀγαθά τοῦ ἄλλου, αὐτό πού λέει «οὐκ ἐπιθυμήσεις ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστί» (Ἐξ. 20,17). Θά τιμάει τούς γονεῖς του, ὅπως λέει ἡ πέμπτη ἐντολή καί γενικά θά τηρεῖ ὅλες τίς ἐντολές.
Ὅταν λοιπόν κανείς ἀγαπάει τόν κόσμο, λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, δέν ἀγαπάει σωστά τόν Θεό. Δέν μπορεῖ δηλαδή νά τόν ἀγαπήσει, ὅπως Ἐκεῖνος θέλει καί ἀναπαύεται. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη πού ἀρέσει στόν Θεό εἶναι εἴπαμε ἡ ὁλοκληρωτική ἀγάπη καί ἡ ἀγάπη ἡ ὁποία προσφέρεται στόν Θεό χωρίς καμιά ἀπαίτηση, χωρίς καμιά ἐπιθυμία γιά ἀνταπόδοση. Εἶναι αὐτή, πού τήν λέμε, ἀνιδιοτελής ἀγάπη. Γιατί λέει ὁ Θεός, θέλω νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί φυσικά νά ἀγαπᾶμε καί τόν Θεό, χωρίς νά ζητᾶμε κάποια ἀνταπόδοση. Ὅπως Ἐγώ σᾶς ἀγάπησα, λέει ὁ Θεός, ἔτσι καί ἐσεῖς νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον.
- Πῶς μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός;
Μᾶς ἀγάπησε ἐνῶ ἐμεῖς εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἐνῶ εἴμαστε ἐχθροί Του, εἴμαστε ἐνάντια στόν Θεό. Γιατί, ὅταν ἁμαρτάνει κανείς, στέκεται ἀπέναντι ἀπό τόν Θεό, μισεῖ τόν Θεό, ἀντιπαλεύει μέ τόν Θεό κατά κάποιο τρόπο, τά βάζει μέ τόν Θεό, δέν τηρεῖ αὐτά πού ἔχει δώσει ὁ Θεός ὡς ὁδηγίες γιά τήν ὕπαρξή του. Κι ἐνῶ εἴμαστε ἐχθροί καί ἀγνώμονες, δηλαδή δέν εὐχαριστήσαμε καί δέν εὐχαριστούσαμε τόν Θεό μέ τήν ζωή μας, ἔρχεται ὁ Θεός παίρνει τήν ἀνθρώπινη φύση, μᾶς διδάσκει καί στό τέλος καταδέχεται νά πεθάνει γιά μᾶς! Μᾶς δόθηκε, δηλαδή, χωρίς νά ἔχει πάρει κάτι ἀπό μᾶς. Καί πάλι δέν μᾶς ζητάει τίποτε γιά τόν ἑαυτό Του ἀλλά μᾶς λέει «τηρῆστε αὐτά πού σᾶς λέγω γιά σᾶς, γιά τό συμφέρον σας».
Αὐτή εἶναι ἡ σωστή ἀγάπη, ἡ ἀνιδιοτελής, νά δίνεις χωρίς νά ζητᾶς τίποτε, ὅπως κάνει ὁ Θεός. Καί λέει ὁ Θεός, ὅπως Ἐγώ σᾶς ἀγαπάω, ἔτσι κι ἐσεῖς νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Φυσικά καί τόν Θεό πρέπει νά Τόν ἀγαπᾶμε ὄχι γιά τά ἀγαθά Του, γιατί μᾶς δίνει κάποια πράγματα... Ἄν καί θά πρέπει νά ἔχουμε εὐγνωμοσύνη καί νά Τόν εὐχαριστοῦμε γιά αὐτά, ἀλλά νά Τόν ἀγαπᾶμε γιά Αὐτόν τόν Ἴδιο. Αὐτό εἶναι τό τέλειο. Ὄχι γιατί μᾶς δίνει αὐτά πού μᾶς δίνει... γιατί μᾶς δίνει οὐσιαστικά τά πάντα! Ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ Θεός, δέν θά εἴχαμε τίποτε, οὔτε κἄν θά μπορούσαμε νά ὑπάρξουμε.
Γιά σκεφτεῖτε νά ἔλεγε ὁ Θεός: σήμερα δέν θά ἀνατείλει ὁ ἥλιος... αὔριο δέν θά ἀνατείλει ὁ ἥλιος... γιά ἕναν μήνα δέν θά ἀνατείλει ὁ ἥλιος... Θά νεκρωθοῦν τά πάντα, ἔτσι δέν εἶναι; Ἄν ἔλεγε ὁ Θεός γιά ἕναν μήνα δέν θά γίνει ἐξάτμιση ἀπ’ τήν θάλασσα, δέν θά ὑπάρχουν σύννεφα, δέν θά ὑπάρχει ἡ βροχή... γιά ἕναν χρόνο δέν θά βρέξει... θά ξεραθοῦν τά πάντα. Ὅλα αὐτά λοιπόν πού γίνονται, δέν εἶναι αὐτονόητα, ὁ Θεός τά κατευθύνει καί θά πρέπει μέ πολύ εὐγνωμοσύνη νά στεκόμαστε ἀπέναντι στόν Θεό. Τό τέλειο, ὡστόσο, εἶναι νά πηγαίνουμε στόν Θεό οὔτε γιά αὐτά! Ὄχι γιά αὐτά πού μᾶς δίνει, ἀλλά γιά Αὐτόν τόν Ἴδιο. Γιατί Αὐτός ὁ Ἴδιος εἶναι ὅλος ἀγάπη, ὅλος καλοσύνη, ὅλος ὡραιότητα... νά πηγαίνουμε γιά Αὐτόν τόν Ἴδιο καί νά Τόν ἀγαπᾶμε.
Ὅταν, λοιπόν, ἡ ἀγάπη μας, ἡ δύναμη αὐτή πού ἔχουμε μέσα μας, ἡ ἀγαπητική δύναμη, πηγαίνει σέ ἄλλα πράγματα, ὄχι στόν Θεό, τότε δέν ἔχουμε τήν σωστή ἀγάπη, αὐτή πού ἔχει καί θέλει νά ἔχουμε ὁ Θεός-Πατέρας. Γι’ αὐτό λέει ἐδῶ ὅτι: ὅποιος ἀγαπάει τόν κόσμο, δέν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός ἐν αὐτῷ. Δέν ἔχει τήν σωστή ἀγάπη, αὐτή πού θέλει ὁ Πατέρας νά ἔχουμε καί γιά τόν Θεό καί γιά τούς ἄλλους. Γιατί συμβαίνει αὐτό; Στόν 16ο στίχο μᾶς ἀπαριθμεῖ τί σημαίνει κόσμος, τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου. Προσέξτε, εἶναι τρία πράγματα. Ὅταν λέμε κόσμος, ξαναλέω, εἶναι τό κοσμικό πνεῦμα. Μᾶς λέει λοιπόν ποιό εἶναι τό κοσμικό πνεῦμα. Λέμε, ἄς ποῦμε, δέν πρέπει νά εἴμαστε κοσμικοί.
- Τί θά πεῖ δέν πρέπει νά εἶμαι κοσμικός;
Λέει ἐδῶ: αὐτοί πού εἶναι στόν κόσμο καί υἱοθετοῦν τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἔχουν τά ἑξῆς τρία στοιχεῖα. Πρῶτον, τήν ἐπιθυμία τῆς σαρκός.
- Τί θά πεῖ ἐπιθυμία τῆς σαρκός;
Νά προσπαθοῦμε νά ἀναπαύουμε τήν σάρκα. Νά κάνουμε τίς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας. Νά ἐπιθυμοῦμε νά περνάει καλά δηλαδή τό σῶμα μας, τό ὑλικό μας στοιχεῖο. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει δύο στοιχεῖα: ἔχει σῶμα, ἔχει καί ψυχή. Τό πνευματικό καί ἀνώτερο στοιχεῖο εἶναι ἡ ψυχή. Αὐτό τό στοιχεῖο θά ἔπρεπε νά κυβερνάει καί ὄχι τό σῶμα. Ὅταν λοιπόν ὁ ἄνθρωπος ἀντιστρέφει τά πράγματα, εἶναι σάν κάποιον, ἄς ποῦμε, πού ἔχει ἀντιστρέψει τόν ἀναβάτη καί τό ἄλογο. Τό σῶμα μποροῦμε νά τό παρομοιάσουμε μέ τό ἄλογο καί ἡ ψυχή, ὁ νοῦς, εἶναι ὁ ἀναβάτης. Ἄν ὅμως ἀντί γιά τό ἄλογο, πού εἶναι τό σῶμα, κάνεις ἄλογο τήν ψυχή καί κάνεις ἀναβάτη τό ἄλογο, δέν εἶναι σχιζοφρένεια αὐτό; Εἶναι τρέλα! Νά βάζεις, δηλαδή, νά κυβερνάει τό ἄλογο καί ἐσύ ὁ ἄνθρωπος νά μπαίνεις ἀπό κάτω... Νά σέ κυβερνάει τό ἄλογο! Αὐτό σημαίνει νά κάνεις τίς ἐπιθυμίες τῆς σαρκός. Ἀντί νά εἶσαι ἐσύ ὁ ἀναβάτης, γίνεσαι ἐσύ τό ἄλογο καί τό ἄλογο κάθεται πάνω σου καί σέ κυβερνάει. Πόσο μπορεῖ νά σέ κυβερνήσει ἕνα ἄλογο...; Ποῦ θά σέ πάει; Στήν καταστροφή. Αὐτό γίνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κυριαρχεῖται ἀπό τήν ἐπιθυμία τῆς σάρκας.
- Τί λέει ἡ σάρκα;
Τώρα πεινάω.. τώρα θέλω νά κοιμηθῶ... τώρα θέλω νά ξαπλώσω... καί μόνο αὐτό μᾶς νοιάζει, μόνο αὐτό σκεφτόμαστε. Γινόμαστε δοῦλοι, δηλαδή, στή σάρκα. Τώρα θέλω νά φάω νόστιμο φαγητό... Δέν μ’ ἀρέσει αὐτό τό φαγητό... Γκρινιάζουμε στή μάνα μας... Σήμερα εἶναι νηστεία. Πάλι νηστεία;... Τά βάζουμε καί μέ τήν Ἐκκλησία καί μέ τόν Θεό μερικές φορές. Αὐτή εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός, νά ἱκανοποιοῦμε δηλαδή τά πάθη τῆς σάρκας. Τί θά φᾶμε, τί θά πιοῦμε, πῶς θά ξεκουραστοῦμε, πῶς δέν θά πονέσουμε, πῶς δέν θά κουραστοῦμε. Καί σοῦ λέει: Ἔ, τώρα, γιατί νά τρέχεις; Στάσου λίγο. Γιατί νά δουλεύεις; Σταμάτα. Γιατί νά στέκεσαι; Κάθησε κάτω. Γιατί νά κάθεσαι; Ξάπλωσε. Γιατί νά ξαπλώνεις μόνο; Κοιμήσου. Καί στό τέλος ὁ ἄνθρωπος μ’ αὐτό τό πνεῦμα ἀχρηστεύεται. Γίνεται ἄχρηστος ὁ ἄνθρωπος, οὔτε νά ἐργαστεῖ θέλει οὔτε νά κοπιάσει γιά τούς ἄλλους οὔτε ἐνδιαφέρεται γιά τίποτα, κλείνεται στόν ἑαυτό του καί τόν νοιάζει μόνο ἡ καλοπέραση τοῦ σώματος: τί θά φᾶμε, τί θά ντυθοῦμε κ.λ.π.
Τό ἕνα στοιχεῖο, λοιπόν, τοῦ κόσμου εἶναι αὐτό. Ἄν δεῖτε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δουλεύουν σ’ αὐτό τό πράγμα. Λένε «νά περάσεις καλά». Τί σημαίνει αὐτό; Γιά τήν ψυχή σου; Ὄχι! Γιά τό σῶμα σου. Νά περάσεις καλά, δηλαδή νά πᾶς νά δεῖς ὡραῖα πράγματα, νά φᾶς καλά φαγητά, νά μήν δουλεύεις, νά κάθεσαι, νά ἁράζεις, ὅπως λένε λαϊκά... καί ἀκόμα χειρότερα μετά, νά ἱκανοποιεῖς καί σαρκικές όρέξεις κ.ἄ.
Τό δεύτερο στοιχεῖο εἶναι «ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν». Τί λέει πώς εἶναι τό δεύτερο στοιχεῖο; Νά προσπαθεῖς νά ἱκανοποιήσεις τήν ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν. Τά μάτια μας, λέει μιά παροιμία ὁ λαός, εἶναι ἀχόρταγα. Τό μάτι δέν χορταίνει μέ τίποτα, εἶναι ἄπληστο. Ἕνας ἄνθρωπος ἄπληστος εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος εἶναι φιλάργυρος ἄς ποῦμε. Ὁ φιλάργυρος εἶναι ἄπληστος. Ὅσα χρυσάφια καί χρήματα νά τοῦ δώσεις, πάλι δέν χορταίνει. Τό μάτι του εἶναι ἀχόρταγο. Ἕνας ἄνθρωπος πού ἀγαπάει τά ὑλικά πράγματα καί θέλει νά ἔχει... νά ἔχει... δέν χορταίνει ποτέ, δέν ἱκανοποιεῖται ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν του. Αὐτός εἶναι ὁ ἄπληστος ἄνθρωπος. Μπορεῖ νά μήν εἶναι μόνο ὁ φιλάργυρος. Μπορεῖ νά εἶναι μιά γυναίκα πού θέλει, ἄς ποῦμε, φορέματα, ροῦχα, καί νά μήν χορταίνει μέ τίποτε. Ὁτιδήποτε ὑλικό, τό ὁποῖο θέλει ὁ ἄνθρωπος νά τό μαζεύει, νά τό αὐξάνει συνέχεια, σημαίνει πώς δίνει σ’ αὐτό τήν ψυχή του.
Ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν εἶναι τό δεύτερο στοιχεῖο τοῦ κόσμου. Τό πρῶτο, εἴπαμε, εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς σάρκας, ἤ ἀλλιῶς τό λέμε φιληδονία, ν’ ἀγαπᾶς τίς ἡδονές. Τό δεύτερο εἶναι ἡ ἀπληστία, ἤ ἀλλιῶς φιλαργυρία, ἤ ἀλλιῶς μποροῦμε νά τό ποῦμε φιλοκτημοσύνη, νά θέλεις νά ἔχεις πολλά κτήματα, πολλά πράγματα. Βλέπετε πῶς εἶναι καί τά σπίτια μας σήμερα; Γεμάτα πράγματα. Δέν χορταίνει ὁ ἄνθρωπος ὅλο νά μαζεύει καί νά ἔχει καί νά ἔχει καινούρια... Αὐτή εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν. Καί τό τρίτο στοιχεῖο «ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου».
- Ποιός εἶναι ὁ ἀλαζόνας;
- Ὁ ἐγωιστής;
Ὁ ἐγωιστής, ὁ ὑπερήφανος. Αὐτός πού λέμε ἔχει πάρει ἀέρα τό μυαλό του.. ἔχει τό μυαλό πάνω ἀπ’ τό κεφάλι του. Αὐτός εἶναι ὁ ἀλαζόνας, ὁ ὑπερήφανος, ὁ ὁποῖος θέλει νά κάνει ἐντύπωση, νά ἔχει τήν καλή γνώμη τῶν ἄλλων. Νά τῆς λένε «μπράβο-μπράβο», «τί κούκλα πού εἶσαι»! Ἀλαζονεία... Καί φτιάχνεται ἡ γυναίκα καί φτιάχνει τά μαλλιά της καί βάφεται, βάζει σκουλαρίκια, πιάνει τά μαλλιά της ψηλά-ψηλά... μία τά εἶχε κάνει ἔτσι καί ὅπως τήν ἔβλεπες ἦταν σάν καράβι... Γιατί ὅλα αὐτά; Γιατί εἶναι ἀλαζόνας, θέλει νά φανεῖ ὅτι εἶναι σπουδαῖος-σπουδαία, νά τήν προσέξουν, νά τήν κοιτάξουν, νά τῆς ποῦνε «τί ὡραῖο look ἔχεις σήμερα!, τί καλή πού εἶσαι...», καί αὐτή μέσα της εὐχαριστιέται. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου. Ἤ θέλει νά ἔχει ὡραῖο σπίτι, πολυτελές, νά ἔχει ἕνα ἀμάξι πάρα πολύ ὡραῖο καί νά τῆς λένε ὅλοι «πώ, πώ, τί σπουδαία πού εἶσαι»! Αὐτό εἶναι τό τρίτο στοιχεῖο τοῦ κόσμου. Ὁ κοσμικός ἄνθρωπος εὐχαριστιέται μ’ αὐτά, ὅταν κάνει ἐφέ.
Εἴπαμε λοιπόν τά τρία στοιχεῖα τοῦ κόσμου. Καί λέει ὁ Χριστός: ὅποιος ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτά, ὅποιος ἀγαπάει αὐτά, ἀγαπάει τόν κόσμο, ἀγαπάει τήν καλοπέραση τοῦ σώματος, ἀγαπάει νά κάνει ἐντύπωση στούς ἄλλους, εἶναι ἀλαζόνας, εἶναι ὑπερήφανος, θέλει νά εἶναι πάνω ἀπ’ τούς ἄλλους, νά ξεχωρίζει... κι ἅμα δέν ξεχωρίζει τόν πιάνουν καί οἱ ζήλιες καί οἱ κακίες καί οἱ πονηρίες καί χίλια δυό πράγματα... καί ἡ ἀπληστία, τό τρίτο στοιχεῖο, ἡ φιλαργυρία, πού δέν χορταίνει μέ τίποτα καί θέλει συνέχεια νά μαζεύει χρήματα, πράγματα, κτήματα, ροῦχα, ὁτιδήποτε ἀγαθά, αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει τόν Θεό. Δέν μπορεῖ, γιατί ἔχει δώσει τήν καρδιά του σ’ αὐτά. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος, δέν εἶναι ἐλεύθερος. Εἶναι δοῦλος σ’ αὐτά τά τρία Φ: φιλαργυρία, φιληδονία, φιλοδοξία. Ἀλαζονεία ἤ ἀλλιῶς φιλοδοξία. Μᾶς ἀρέσει ἡ δόξα τοῦ κόσμου, νά μᾶς λένε «μπράβο-μπράβο, τί ὡραία, πού εἶσαι»!
Ἄν τώρα ἐσύ θέλεις νά κάνεις κάτι πού ἀρέσει στόν Θεό, ἀλλά δέν ἀρέσει στόν κόσμο, δέν τό κάνεις γιατί ντρέπεσαι τόν κόσμο. Σοῦ λέει ὁ Χριστός, ἄς ποῦμε, πρέπει νά ντύνεσαι σεμνά, νά φορᾶς γυναικεία ροῦχα καί ὄχι ἀνδρικά, νά μή φορᾶς παντελόνια, νά μήν προκαλεῖς μέ τό ντύσιμό σου. Ναί, ἀλλά ἄν τό κάνω αὐτό, ὅλοι στό σχολεῖο θά μοῦ λένε πῶς εἶσαι ἔτσι θεούσα;.. πῶς εἶσαι ἔτσι... τοῦ κατηχητικοῦ;... Διάφορα τέτοια.. Μουσουλμάνα εἶσαι; Τζιχάντ εἶσαι; Μήπως δέν εἶσαι κανονική; Καί λές: Ἄ, πρέπει νά μοιάσω κι ἐγώ στούς ἄλλους, γιά νά μή μοῦ λένε τέτοια πράγματα.
- Ἀλλά εἶσαι ἐλεύθερη ἔτσι; Κάνεις αὐτό πού θέλεις;
Ὄχι. Ἐνῶ στό βάθος δέν τό θέλεις, θέλεις νά κάνεις αὐτό πού λέει ὁ Χριστός, ὑποδουλώνεσαι σ’ αὐτό πού λέει ὁ κόσμος, πού λένε καί κάνουν οἱ πολλοί. Ἄρα δέν εἶσαι ἐλεύθερη. Μά ἐγώ θέλω νά εἶμαι ἐλεύθερη, ἔτσι δέν εἶναι;
- Ἀξίζει νά ζεῖς μιά ζωή σκλαβωμένη;
Δέν ἀξίζει. Ἀφοῦ ξέρω ὅτι αὐτό εἶναι τό σωστό, ἐγώ θά κάνω αὐτό πού εἶναι τό σωστό καί σέ ὅποιον ἀρέσω. Ἀλλά ἅμα μέσα μας δέν ἀγαπᾶμε τόν Χριστό, παιδιά, μετά ἔρχεται ὁ ἔξω ἀπό δῶ καί σοῦ λέει «ἔτσι θά μείνεις μόνη σου.. ποιός θά σέ στηρίξει;... ἅμα κάνεις αὐτά τά πράγματα θά σέ κοροϊδεύουν ὅλοι καί δέν θά ἔχεις οὔτε μιά φίλη...». Λοιπόν, ἄν δέν ἔχεις ἀγαπήσει τόν Χριστό, δέν θά μπορέσεις νά ἀντισταθεῖς σ’ αὐτόν τόν λογισμό, θά πεῖς ναί, πρέπει νά γίνω ὅπως ὅλοι, γιά νά ἔχω καί κάποιον κοντά μου... Ἔ, ὄχι, δέν χρειάζεται νά ἔχεις κανέναν κοντά σου! Αὐτό λέει ὁ Χριστός. Τί θά σοῦ κάνει κι αὐτός πού θά ἔχεις κοντά σου; Σέ τί θά σέ βοηθήσει; Μπορεῖ νά σέ βοηθήσει; Κι αὐτός ἄνθρωπος σάν κι ἐσένα εἶναι. Ἄν ἔχεις κοντά σου ὅμως τόν Χριστό πού εἶναι Παντοδύναμος; Δέν εἶναι αὐτό τό ἔξυπνο, τό σωστό, τό συμφέρον; Ποιός μπορεῖ νά σέ βοηθήσει; Μόνο ὁ Χριστός μπορεῖ νά σέ βοηθήσει σέ μιά δύσκολη περίσταση.
Πέστε τώρα πώς ἔρχεται ἐδῶ ἕνας ἐχθρός καί μᾶς κάνει πόλεμο καί μᾶς βομβαρδίζει καί ἀρχίζουν νά πέφτουν οἱ βόμβες καί τό κτίριο ἀρχίζει νά βουλιάζει... Ποιός νά μᾶς βοηθήσει; Κανένας ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει. Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει. Ὁ Θεός μπορεῖ νά κρατήσει καί τό κτίριο καί νά διώχνει καί τίς βόμβες καί νά μή σκάει καμία βόμβα. Ἔχουν γίνει τέτοια θαύματα. Τό ξέρετε; Καί οἱ Ἅγιοι ἐπίσης βοηθᾶνε. Μποροῦν νά πιάνουν τίς βόμβες καί νά τίς πετᾶνε, νά μή σκᾶνε. Εἶχε γίνει τώρα τελευταῖα ἕνα τέτοιο θαῦμα στά Ἱεροσόλυμα, στό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Μᾶς τό ἔλεγε ὁ Γέροντας πού εἶναι τώρα ἐκεῖ, ὁ ὁποῖος εἶχε προηγούμενο ἕναν ἅγιο, τόν Ἅγιο Φιλούμενο. Τόν ἔχετε ἀκούσει; Τόν Ἅγιο Φιλούμενο πού τόν ἔσφαξαν οἱ Ἑβραῖοι τό 1979. Ὅταν βομβάρδιζαν τό μοναστήρι, πρίν λίγα χρόνια, ὁ Ἅγιος Φιλούμενος ἐμφανίστηκε -ἐνῶ εἶχε πεθάνει- καί ἔπαιρνε τίς βόμβες καί τίς πέταγε στόν ἀέρα, χωρίς νά σκᾶνε! Δέν συμφέρει νά ἔχεις ἕναν τέτοιο φίλο καί νά ἔχεις κοντά σου ἕναν τέτοιο Ἅγιο; Παρά νά ἔχεις πέντε, δέκα, πενήντα, διακόσιες φιλενάδες, πού ὅταν ἔρθουν οἱ βόμβες καί σέ βομβαρδίζουν, δέν μποροῦν νά σοῦ κάνουν τίποτα. Θά πᾶτε ὅλοι μαζί στό χῶμα.
Ἄν ἔχεις φίλο τόν Θεό;! Αὐτό εἶναι τό ἀληθινά συμφέρον. Δέν πρέπει νά ἐπηρεαζόμαστε ἀπό τό τί κάνουν οἱ πολλοί - οἱ πολλές, γιατί δέν μποροῦν νά μᾶς στηρίξουν αὐτοί. Ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά μᾶς στηρίξει, νά μᾶς βοηθήσει ἀληθινά καί νά μᾶς σώσει εἶναι ὁ Χριστός. Γι’ αὐτό, αὐτός πού ἐπενδύει στόν κόσμο, πού τόν νοιάζει τί θά πεῖ ὁ κόσμος εἶναι ἀνόητος σέ τελική ἀνάλυση, γιατί νομίζει ὅτι θά τόν στηρίξει ὁ κόσμος. Ἀλλά κανένας δέν μπορεῖ νά σέ στηρίξει. Μόνο ὁ Χριστός μπορεῖ νά σέ στηρίξει. Αὐτός πού κάνει αὐτό πού θέλει ὁ Χριστός εἶναι ὁ πιό ἔξυπνος ἄνθρωπος, γιατί σέ κάθε στιγμή ἔχει δίπλα του βοηθό Παντοδύναμο, τόν Θεό καί ξέρει ὅτι κι ὅταν θά φύγει ἀπό αὐτόν τόν κόσμο θά πάει κοντά στόν Χριστό. Ἀλλά καί ὅσο ζεῖ σ’ αὐτόν τόν κόσμο θά ἔχει μαζί του τόν Χριστό καί ὅπου εἶναι ὁ Χριστός ἐκεῖ εἶναι ἡ χαρά, εἶναι τό φῶς, εἶναι ἡ ἀλήθεια, εἶναι ἡ ζωή. Ὅπου λείπει ὁ Χριστός, λείπει τό φῶς, ἄρα εἶναι σκοτάδι. Λείπει ἡ χαρά, ἄρα εἶναι λύπη, κατάθλιψη. Ὅπου εἶναι ὁ Χριστός εἶναι εἰρήνη, ὅπου λείπει ὁ Χριστός, ὑπάρχει ἄγχος, ταραχή, ἀγωνία. Νά γιατί πρέπει νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό καί νά κοιτᾶμε νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό καί ὄχι τόν κόσμο.
Αὐτά λοιπόν, παιδιά μου, εἶναι τά τρία στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί πρέπει -προσέξτε- αὐτά τά τρία στοιχεῖα, ὄχι μόνο νά μήν τά ἀγαπήσουμε, ἀλλά καί νά τά μισήσουμε, νά τά ἀποστραφοῦμε. Δέν πρέπει νά ἀγαπᾶμε τόν κόσμο. Νά μισήσουμε καί τό πνεῦμα αὐτό πού λέει τί θά πεῖ ὁ κόσμος ἅμα κάνεις αὐτό..; Δέν μέ ἐνδιαφέρει, θά πεῖς. Δέν μέ νοιάζει τί θά πεῖ ὁ κόσμος. Τί λέει ὁ Χριστός, αὐτό μέ νοιάζει. - Μά θά κάνεις ἐπανάσταση; Θά πᾶς κόντρα στό ρεῦμα; - Ναί, θά πάω κόντρα στό ρεῦμα. - Μά, θά εἶσαι μόνος σου. - Δέν εἶμαι μόνος μου. Ξέρετε πόσοι ἄλλοι εἶναι μαζί μας; Εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι ἡ Παναγία, εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, εἶναι ὅλοι οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἀρχάγγελοι πού εἶναι τρισεκατομμύρια, εἶναι ὅλοι οἱ ἅγιοι πού εἶναι δισεκατομμύρια... Μόνοι μας εἴμαστε; Καθόλου μόνοι μας. Εἶναι καί ὅλοι οἱ καλοί ἄνθρωποι πού ζοῦνε τώρα στή γῆ. Μή νομίζετε ὅτι καί τώρα δέν ἔχει ἁγίους στή γῆ. Ἔχει! Ὅπως ἦταν ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ Ἅγιος Πορφύριος... ἔχει καί τώρα ζωντανούς ἁγίους πού κάνουν θαύματα. Δέν εἴμαστε μόνοι μας.
Ἀντίθετα, μόνος σου εἶσαι, ὅταν ἀγαπᾶς τόν κόσμο. Γιατί αὐτοί πού λένε ὅτι εἶναι φίλοι μας, οἱ κοσμικοί φίλοι μας, δέν εἶναι φίλοι μας. Δέν μποροῦν νά μᾶς ἀγαπήσουν, γιατί δέν ἔχουν ἀποβάλλει ἀπό μέσα τους τήν ἀγάπη στόν ἑαυτό τους. Καί ἐπειδή ἀγαπᾶνε τόν ἑαυτό τους εἶναι ἐγωιστές. Ἔχουν τό κοσμικό φρόνημα πού λέει ν΄ ἀγαπᾶς τόν ἑαυτό σου καί πάνω ἀπό ὅλα νά κάνεις αὐτό πού ἀρέσει σέ σένα... δηλαδή στό σῶμα σου, στή σάρκα σου. Αὐτός μετά δέν μπορεῖ ν’ ἀγαπήσει κανέναν ἄνθρωπο. Ὁπότε κι ὅταν λένε ὅτι μᾶς ἀγαπᾶνε, ψέματα μᾶς λένε.
Τώρα πού μεγαλώνετε, μπορεῖ νά πεῖ καί σέ σᾶς κάποιος «ξέρεις, σ’ ἀγαπάω»! Ψέματα λέει. Ἄν δέν εἶναι ἀληθινά ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, μετανοημένος, νά ἐξομολογεῖται καί νά κοινωνεῖ, νά μισεῖ τόν κόσμο καί τά στοιχεῖα αὐτά τοῦ κόσμου, δέν μπορεῖ ν’ ἀγαπήσει κανέναν ἄνθρωπο. Τόν ἑαυτό του ἀγαπάει καί σένα σοῦ λέει ὅτι σ’ ἀγαπάει, γιά νά σέ ἐκμεταλλευτεῖ, νά σέ στίψει σάν λεμονόκουπα, μετά νά σέ πετάξει καί νά πάει νά βρεῖ ἄλλο θύμα. Ἔτσι λειτουργεῖ ὁ κόσμος. Γι’ αὐτό δέν πρέπει, παιδιά μου, νά πέφτουμε θύματα ἐπιτηδείων, πού λένε λόγια κολακευτικά «κούκλα μου, τί ὄμορφη πού εἶσαι...» καί τέτοιες ἀνοησίες, γιά νά σέ καταφέρουν νά σέ παρασύρουν στήν ἁμαρτία καί μετά νά σέ παρατήσουνε. Λένε ψέματα... προσέξτε!
Λέει: Ὅποιος ἀγαπάει τόν κόσμο, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει μέσα του. Δέν ἀγαπάει δηλαδή σωστά οὔτε τόν Θεό οὔτε τόν πλησίον. Κανέναν ἄνθρωπο δέν ἀγαπάει. Ἄν θέλεις νά βρεῖς ἄνθρωπο πού πραγματικά νά σ’ ἀγαπήσει καί νά λέει ἀλήθεια ὅταν λέει πώς σ’ ἀγαπάει, θά πρέπει νά ψάξεις νά βρεῖς ἄνθρωπο πού νά εἶναι πραγματικά τοῦ Θεοῦ, πού ζεῖ δηλαδή σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τηρεῖ αὐτά πού λέει ὁ Χριστός. Ὄχι μόνο ἐξομολογεῖται καί κοινωνάει ἀλλά καί νηστεύει καί προσεύχεται καί κάνει μετάνοιες, δηλαδή κάνει ζωή ἀσκητική, ὅπως κάνουμε ἐδῶ στό μοναστήρι, ὅπως πρέπει νά κάνουν ὅλοι οἱ χριστιανοί. Μή νομίζετε ὅτι οἱ μοναχές πού βλέπετε ἐδῶ εἶναι κάτι σάν ufo, πού μᾶς ἦρθε ἀπό τό ὑπερπέραν... Ὄχι, οἱ μοναχές καί οἱ μοναχοί μᾶς δείχνουν πῶς πρέπει νά ζοῦμε ὅλοι οἱ χριστιανοί, εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς πού μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός. Ὅλοι οἱ χριστιανοί, ξέρετε, ἀμέσως μετά τόν Χριστό, στά πρῶτα χρόνια, οἱ πρῶτοι χριστιανοί ζοῦσαν ὅπως ζοῦνε σήμερα οἱ μοναχοί. Ἔτσι ζοῦσαν τότε ὅλοι οἱ χριστιανοί καί οἱ παντρεμένοι καί οἱ ἀνύπαντροι. Δέν ὑπάρχει διαφορά. Ὅλοι πρέπει νά ζοῦμε σάν μοναχοί. Ἁπλῶς αὐτοί πού ζοῦνε ἔξω ἀπό τό μοναστήρι μποροῦν νά ἔχουν καί οἰκογένεια. Μποροῦν νά εἶναι καί παντρεμένοι. Δέν εἶναι ὑποχρεωτικό. Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν πρέπει νά τηρήσουμε ὅλες τίς ἐντολές. Πρέπει νά τηρήσουμε ὅλες τίς ἐντολές εἴτε εἴμαστε μέσα στόν γάμο εἴτε εἴμαστε στό μοναστήρι.
Ἑπομένως, παιδιά, τό εἴπαμε σήμερα αὐτό τό μάθημα γιά νά πάψουμε νά ἀγαπᾶμε τόν κόσμο καί ὅλα αὐτά τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου, τήν καλοπέραση, τήν κενοδοξία, τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος καί τά ἀγαθά τοῦ κόσμου, τήν πολυτέλεια, τά λοῦσα πού λέμε, ὅλα αὐτά τά μάταια πράγματα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν καμιά ἀξία.
- Καί ξέρετε γιατί δέν ἔχουν καμιά ἀξία;
Γιατί δέν ὑπάρχουν μετά τόν θάνατο.
- Ὅταν πεθάνει μία γυναίκα παίρνει μαζί της τά χρυσαφικά της...;
Τίποτα δέν παίρνει!
- Μήπως παίρνει μαζί της τά μπράβο-μπράβο πού ἄκουσε; Τούς ἐπαίνους καί τίς κολακεῖες;
Τίποτα δέν παίρνει!
- Μήπως παίρνει μαζί της τό σῶμα της πού τό περιποιότανε..;
Οὔτε αὐτό.. Αὐτό λιώνει καί τό τρῶνε τά σκουλήκια. Ἄρα ὅλα αὐτά πού λέει ἐδῶ ὁ κόσμος καί τά ἀγαπᾶνε οἱ πολλοί ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, δέν ἔχουν καμία ἀξία.
- Ποιό ἔχει πραγματική ἀξία;
Αὐτό πού μπορεῖς καί μετά θάνατον νά τό πάρεις μαζί σου.
- Ὑπάρχει κάτι; Τί εἶναι αὐτό πού παίρνουμε μαζί μας;
- Τίς ἀρετές.
Παίρνουμε μαζί μας τίς ἀρετές. Παίρνουμε μαζί μας τόν Χριστό. Ἀλλά γιά νά Τόν πάρεις, πρέπει νά Τόν ἔχεις ἀπό ἐδῶ, νά Τόν ἔχεις βρεῖ. Νά ἔχεις κάνει μαζί Του προσωπική σχέση ἀγάπης, ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Νά Τόν ἔχεις ἀγαπήσει. Ὁ Χριστός ὅλους μᾶς ἀγαπάει ἀλλά δέν μᾶς ἀναγκάζει νά Τόν ἀγαπήσουμε. Θέλει νά Τόν ἀγαπήσουμε γιά τό δικό μας καλό. Κι ὅταν Τόν ἀγαπήσουμε, Τόν ἔχουμε μαζί μας καί ἐδῶ καί μετά θάνατον. Ὁπότε ὁ θάνατος δέν εἶναι τίποτα. Ἀφοῦ εἶσαι μέ τόν Χριστό, τί νά φοβηθεῖς; Εἶναι σάν νά πᾶς στό διπλανό δωμάτιο. Κι ἐδῶ μέ τόν Χριστό καί δίπλα μέ τόν Χριστό. Δέν ἔχεις κανένα πρόβλημα. Ἔτσι ζεῖς μιά ζωή παραδεισένια καί ἐδῶ καί μετά θάνατον. Μετά θάνατον ἀκόμα καλύτερα... Καί θά περιμένεις, ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι τήν Δευτέρα Παρουσία, νά εἶσαι μαζί μέ τόν Χριστό γιά πάντα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ὡραῖα παιδιά ἔτσι;!
Αὐτό μᾶς λέει τό Εὐαγγέλιο. Ὁπότε, μᾶς λέει, -προσέξτε παιδιά- μήν ἀγαπᾶτε τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου, γιατί ὅποιος τά ἀγαπάει αὐτά, λέει, δέν εἶναι ἀπό τόν Πατέρα, δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό. Εἶναι κι αὐτός μετά ἀπ’ τόν κόσμο, εἶναι κοσμικός, εἶναι δοῦλος δηλαδή τοῦ κόσμου. Καί ἕνας δοῦλος βασανίζεται, δέν μπορεῖ νά κάνει αὐτό πού θέλει. Ἐνῶ ὁ Χριστός μας μᾶς εἶπε νά εἴμαστε ἐλεύθεροι καί μᾶς εἶπε πῶς θά γίνουμε ἐλεύθεροι. Λέει κάπου ὁ Ἀπόστολος «οὗ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐλευθερία» (Β΄Κορ. 3,17). Ἐκεῖ πού εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐκεῖ εἶναι ἡ ἀληθινή ἐλευθερία. Ὅποιος ἔχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτός εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερος. Ἀλλά ἄν ἔχεις τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, δέν μπορεῖς νά ἔχεις καί τό πνεῦμα τοῦ κόσμου μαζί. Ἤ τό ἕνα θά ἔχεις ἤ τό ἄλλο. Δέν μπορεῖς νά ἔχεις λίγο τό πνεῦμα τοῦ κόσμου καί λίγο τό Πνεῦμα τό Ἅγιο... Δέν γίνεται νά βγάζει ἡ βρύση καί βρώμικο καί καθαρό νερό. Ἄν βγάζει λίγο βρώμικο, ὅλο εἶναι βρώμικο, δέν πίνεται. Ἔτσι λοιπόν καί ἡ ψυχή μας, δέν μπορεῖ νά ἔχει καί λίγο βρωμιά καί λίγο καθαρότητα, καί λίγο κόσμο καί λίγο Θεό. Ἄν ἔχεις λίγο κόσμο, εἶσαι ὅλος κόσμος, εἶσαι ὅλος βρώμικος. Καταλάβατε; Γι’ αὐτό ὁ Χριστός εἶναι ἀπόλυτος καί σοῦ λέει «πρέπει νά εἶσαι μέ ὅλη σου τήν καρδιά σέ Μένα, μέ ὅλη σου τήν ψυχή, μέ ὅλη σου τή διάνοια, τή σκέψη, ὅλες σου οἱ σκέψεις νά εἶναι γιά Μένα, ὅλες οἱ καρδιακές ἐπιθυμίες σου νά εἶναι γιά Μένα... ὅλα γιά Μένα». Ὄχι γιατί ὁ Ἴδιος ἔχει ἀνάγκη ἀπό μᾶς καί εἶναι ἐγωιστής. Θεός φυλάξοι! Αὐτό εἶναι βλασφημία. Ἀλλά γιά μᾶς τό λέει, γιατί ὁ Θεός μᾶς θέλει νά εἴμαστε ὁλόκληροι καί νά μήν εἴμαστε, ὅπως λένε, διχασμένες προσωπικότητες. Τό ἔχετε ἀκούσει; Δηλαδή μισός-μισός. Δηλαδή σκισμένος στή μέση, νά μήν εἶσαι ἀκέραιος. Ἕνας σκισμένος στή μέση εἶναι πεθαμένος. Πάρε ἕναν ἄνθρωπο νά τόν κόψεις στή μέση, τόν σκότωσες! Ἔτσι εἶναι ἡ διχασμένη προσωπικότητα. Νά εἶσαι καί λίγο κοσμικός καί λίγο χριστιανός. Δέν γίνεται! Γιατί σήμερα περνάει αὐτή ἡ ἰδέα, ἡ κοπέλα νά εἶναι μοντέρνα. Νά ντύνεται μοντέρνα, νά πηγαίνει στούς χορούς καί σ’ ὅλα αὐτά... νά πάει καί στήν Ἐκκλησία καί αὐτή εἶναι σπουδαία καί καλή! Ἀλλά δέν γίνεται ἔτσι... Αὐτή δέν εἶναι χριστιανή, εἶναι κοσμική. Λίγο ἁμαρτία καί λίγο Χριστός ἴσον ἁμαρτία. Ὁ Χριστός δέν θέλει νά κάνουμε καμία ἁμαρτία. Ὄχι μόνο νά μήν κάνουμε ἁμαρτίες, ἀλλά καί νά ἀσκοῦμε καί ὅλες τίς ἀρετές.
Λοιπόν, ἐγώ σταματάω ἐδῶ, γιά νά πεῖτε κι ἐσεῖς. Μήπως ἔχετε κάποια ἀπορία, μήπως δέν καταλάβατε κάτι νά συζητήσουμε.. Τό πολύ βασικό, παιδιά μου, εἶναι αὐτό, νά μήν ἐπηρεαζόμαστε. Γιατί σήμερα ξέρετε μᾶς κάνουν πλύση ἐγκεφάλου. Ὅλοι ἔχουν πέσει πάνω στά νέα παιδιά, καί σέ σᾶς ἰδίως τά μικρά παιδιά, καί σᾶς κάνουν πλύση ἐγκεφάλου χωρίς νά τό καταλαβαίνετε, μέσα ἀπ’ τήν τηλεόραση, μέσα ἀπ’ τό διαδίκτυο, τώρα καί μέσα ἀπό τά μαθήματα στό σχολεῖο. Καί τί κάνουν οὐσιαστικά; Μᾶς προβάλλουν αὐτό τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Καί σοῦ λένε, μήν ἀκοῦτε αὐτά πού λένε οἱ παπάδες, αὐτά εἶναι παρωχημένα, εἶναι πεπαλαιωμένα πράγματα.. ἐδῶ ἔχουμε μοντέρνα πράγματα, ἐπιστημονικά, σπουδαῖα, καινούρια, φρέσκα.. Καί τί εἶναι αὐτά πού σοῦ σερβίρουνε; Κοπριά, βρωμιά καί δυσωδία, τά προϊόντα τοῦ διαβόλου. Καί κάνουν τούς ἀνθρώπους δυστυχισμένους. Ἄν ὅλα αὐτά πού μᾶς λένε ἦταν πράγματι καλά, ὁ κόσμος θά εἶχε ὑγεία, θά εἶχε χαρά.
- Ξέρετε ποιά εἶναι ἡ πρώτη αἰτία θανάτου καί ἀναπηρίας στόν κόσμο;
Ἡ κατάθλιψη! Τά ψυχολογικά νοσήματα καί κυρίως ἡ κατάθλιψη. Οἱ πιό πολλοί σήμερα ἔτσι ζοῦνε, ὅπως λέει ὁ κόσμος, ἔτσι δέν εἶναι; Βρήκανε τήν χαρά, τήν εὐτυχία; Ὄχι, κατάθλιψη βρῆκαν. Ἀρρώστια βρῆκαν, θάνατο βρῆκαν. Ἄρα, σημαίνει ὅτι ὅλα αὐτά τά κηρύγματα πού μᾶς λένε μέσα ἀπό τήν τηλεόραση καί τό ἴντερνετ, εἶναι κηρύγματα δαιμονικά, εἶναι κηρύγματα πού ἀρρωσταίνουν τόν ἄνθρωπο. Πρέπει νά τό καταλάβουμε αὐτό καί νά βροῦμε ἕνα σύνθημα. Βρῆκα στό διαδίκτυο ἕνα σύνθημα καί μοῦ ἄρεσε: ‘death to the world’! Τό ἔχετε δεῖ; Ξέρετε τί θά πεῖ, ξέρετε ἀγγλικά. Θάνατος στόν κόσμο. Δέν ἐννοεῖ νά θανατώσουμε τούς ἀνθρώπους, ἔ; Ἀλλά τό κοσμικό φρόνημα.. Ὡραῖο σύνθημα δέν εἶναι; Χριστιανοί τό ἔχουνε γράψει. Μήν νομίζετε ὅτι τό βρῆκα σέ κανέναν ἀναρχικό! Νά πεθάνει τό κοσμικό πνεῦμα μέσα μας, νά μή μᾶς νοιάζει τί θά πεῖ ὁ ἄλλος. Θά μᾶς κοροϊδέψει.. Σιγά...
- Ἐγώ σέ κοροϊδεύω πού φορᾶς παντελόνι καί εἶσαι σάν ἀγόρι;
Ἐγώ ἔπρεπε νά σέ κοροϊδεύω κανονικά, πού εἶσαι σάν καραγκιόζης. Κάποτε ἕνα κοριτσάκι πῆγε νά χαιρετίσει τόν Ἅγιο Παΐσιο καί τό λέγανε... πῶς τό λέγανε, θυμᾶσαι; Εἰρήνη... καί φόραγε παντελόνι. Καί λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος: - Πῶς σἐ λένε; - Εἰρήνη, λέει τό κοριτσάκι. - Εἰρῆνο..; τοῦ λέει. - Ὄχι, λέει, Εἰρήνη! - Εἰρῆνο..; - Ὄχι, Εἰρήνη. Τρίτη φορά! Καταλάβατε γιατί τοῦ τό εἶπε ἔτσι; Γιατί φόραγε παντελόνι. Ἄραγε δέν πρέπει νά σέ λένε Εἰρήνη, πρέπει νά σέ λένε Εἰρῆνο.. ἀγόρι δηλαδή, ἀγορίστικο ὄνομα. Εἶχε δίκαιο ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Μέ τρόπο τῆς ἔδωσε νά καταλάβει ὅτι δέν ἔκανε καλά πού φοροῦσε παντελόνι.
Ὁπότε, παιδιά, αὐτό νά ἔχουμε κι ἐμεῖς: death to the world. Νά πεθάνει ὁ κόσμος μέσα μας καί αὐτά πού τραβᾶνε τόν κόσμο, τά πολλά λεφτά καί οἱ σαρκικές ἡδονές. Αὐτά κάνουν σκλάβο τόν ἄνθρωπο, τόν κολλᾶνε στό χῶμα, τόν κολλᾶνε στή γῆ. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος γιά νά ζήσει μέ τόν Θεό στόν οὐρανό. Ὁ νοῦς του νά εἶναι στόν οὐρανό, ἡ καρδιά του νά εἶναι στόν Χριστό. Ἄν τόν νοιάζει μόνο τί θά ἀπολαύσει στίς αἰσθήσεις του, τί θά φορέσει, τί θά ντυθεῖ, τί θά μαζέψει, πόσα χρήματα θά κάνει, νά γίνει πλούσιος κ.λ.π. κολλάει στό χῶμα. Καί τό χῶμα καί ἡ γῆ ὅλα αὐτά εἶναι προσωρινά, δέν θά τά πάρει μαζί του. Δέν ἔχουν καμιά ἀξία. Γίνεται αὐτή ἡ ἀντιστροφή μετά, πού λέγαμε, ὁ ἀναβάτης γίνεται ἄλογο, γίνεται ὑποζύγιο καί τό ὑποζύγιο γίνεται άναβάτης. Καί βλέπεις ἕνα ἔκτρωμα! Ἕναν ἄνθρωπο πού δέν εἶναι ἄνθρωπος, εἶναι μόνο ὁρμές, μόνο ἔνστικτα, γίνεται ὅλος ζωώδης. Καί σοῦ λέει ὁ ἄλλος: «δέν σκέφτομαι τίποτα... ἔτσι μοῦ ἦρθε καί τό ἔκανα». Γιά στάσου! Δέν ἔχεις νοῦ; Ἔτσι σοῦ ἦρθε καί τό εἶπες; Σοῦ ἦρθε καί τόν χτύπησες τόν ἄλλον.. ζῶο εἶσαι; Μόνο ἔνστικτα ἔχεις; Δέν ἔχεις νοῦ; Δέν ἔχεις λογική; Δέν ἔχει. Ἅμα ὁ ἄνθρωπος ὑποδουλωθεῖ στό σῶμα καί στή σάρκα, γίνεται σάν τά ζῶα καί κάνει ἀντανακλαστικές κινήσεις, ἔχει συμπεριφορές παρορμητικές, ὅπως τοῦ ἔρθει... Μά ὁ ἄνθρωπος ἔχει αὐτεξούσιο, ἔχει βούληση, ἔχει τήν δυνατότητα νά κυριαρχήσει στόν ἑαυτό του καί νά πεῖ στό κακό «ὄχι, δέν θά τό κάνω».
Ὅλα μπορῶ νά τά κάνω, ἔτσι δέν εἶναι; Ἀλλά δέν συμφέρει νά τά κάνουμε ὅλα! Ἐπειδή μᾶς ἦρθε μιά ἐπιθυμία, ἀμέσως νά τήν ἱκανοποιήσουμε! Ἀλλά γιά νά μπορέσεις νά ἀντισταθεῖς στό κακό, πρέπει νά κάνεις ἄσκηση, ν’ ἀντισταθεῖς σ’ αὐτό τό πνεῦμα τῆς καλοπέρασης, τί θά φᾶμε, τί θά πιοῦμε, πῶς θά μαζέψουμε πιό πολλά... Νά περιοριστεῖς στά ἀπολύτως ἀναγκαῖα. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μᾶς λέει νά κάνετε νηστεία, μήν ἔχετε τόν νοῦ σας στό φαγητό καί στήν ἀπόλαυση τοῦ φαγητοῦ, γιατί δέν εἶναι τίποτα αὐτό, δέν πρέπει νά κολλήσεις σ’ αὐτή τήν ἡδονή. Πρέπει νά ζητήσεις τίς πνευματικές ἡδονές, τόν Θεό! Πιό μεγάλη ἀπόλαυση ἀπό τήν προσευχή, ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό δέν ὑπάρχει. Ἀλλά γιά νά τό ζήσεις αὐτό, πρέπει νά ξεκοπεῖς ἀπό τίς ἀπολαύσεις τίς ὑλικές.
Ἐρ. : Γέροντα, ἕνας σύγχρονος Ἅγιος εἶχε πεῖ ὅτι, ὅποιος ἁγιάσει στίς μέρες μας, ἔτσι ὅπως εἶναι ὁ κόσμος σήμερα, θά εἶναι ἀνώτερος ἀπό τούς ἄλλους ἁγίους.
Ἀπ. : Εἶναι ἀλήθεια. Καί ὅσο περνᾶνε τά χρόνια καί πᾶμε στά ἔσχατα, ἰσχύει ἀκόμα περισσότερο αὐτό καί οἱ μεγαλύτεροι ἅγιοι θά εἶναι οἱ Ἅγιοι τῶν ἐσχάτων ἐσχάτων, τῶν χρόνων τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν θά ἔχει πλέον ἡ ἁμαρτία κυριαρχήσει πλήρως στόν κόσμο. Καί τώρα ἔχει σχεδόν κυριαρχήσει, ἔτσι δέν εἶναι; Καί ἡ διαστροφή καί ὅλα αὐτά τά αἰσχρά πάθη πού ἔχουν κυριαρχήσει σήμερα στούς ἀνθρώπους, πού καί μόνο νά τά λέει κανείς ντρέπεται, τά ὁποῖα τά παρουσιάζουν ὡς φυσιολογικά.
Ἐπειδή ἀκριβῶς δέν θά ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι πού θά ἀγωνίζονται καί θά πιστεύουν στόν Χριστό, γιά αὐτό οἱ Ἅγιοι πού θά βγοῦνε τότε, θά εἶναι οἱ πιό μεγάλοι ἅγιοι. Δέν θά μᾶς ζητήσει ὁ Θεός τίς μεγάλες ἀσκήσεις καί τίς μεγάλες νηστεῖες πού κάνανε οἱ πρῶτοι ἅγιοι, ἀλλά θά μᾶς ζητήσει νά φυλάξουμε τήν πίστη μας. Προσέξτε αὐτό δέν σημαίνει νά λέμε ἁπλῶς ὅτι εἴμαστε ὀρθόδοξοι καί λέμε σωστά τό Πιστεύω. Νά ζοῦμε καί σωστά. Θά μᾶς ζητήσει νά ζήσουμε σωστά. Μπορεῖ νά μή μποροῦμε νά κάνουμε τίς νηστεῖες πού ἔκανε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, πού ἔτρωγε ἕνα παξιμάδι κάθε τρεῖς μέρες... δέν μποροῦμε σήμερα νά τά κάνουμε εὔκολα αὐτά... Ἄν τό βάλουμε κάτω, τά κάνουμε κι αὐτά! Ἐκεῖνο, ὅμως, πού θά μᾶς πεῖ ὁ Χριστός εἶναι: Γιατί νά γίνεις δοῦλος στή γνώμη τῶν ἄλλων; Στόν κυρίαρχο τρόπο ζωῆς; Στή μόδα δηλαδή; Βλέπετε παιδιά; Νά ποῦ καταλήγουμε... στή μόδα.
Πόσο μᾶς ἐπηρεάζει ἡ μόδα; «Εἶναι στή μόδα αὐτό τό ροῦχο ἤ δέν εἶναι;», λέει. Τί εἶναι ἡ μόδα; Δέν εἶναι αὐτή ἡ σκλαβιά στό τί θά πεῖ ὁ κόσμος καί τί κάνει ὁ κόσμος; Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἡ μόδα. Εἶναι ἀντίχριστο πράγμα ἡ μόδα καί δέν πρέπει ὁ χριστιανός νά τήν ἀκολουθεῖ. «Τί κάνουν οἱ πολλοί; Νά κάνω καί ἐγώ...». Μά δέν εἶσαι ἐλεύθερος; Τί εἶσαι; Ζῶο εἶσαι; Ἀγέλη; Πρόβατο εἶσαι καί κάνεις ὅ,τι κάνει ὅλο τό κοπάδι; Ὄχι, ἐγώ θέλω νά εἶμαι ἐλεύθερος, νά εἶμαι ἀνεξάρτητος, ἄσχετα ἀπό τό τί κάνουν οἱ πολλοί, τί σχεδιάζουν οἱ σχεδιαστές μόδας καί τί λανσάρουνε, νά μήν τά ἀκολουθῶ σάν πειθήνιο ὄργανό τους. Ὄχι! Θέλω νά εἶμαι ἐλεύθερος. Καί ἀληθινά ἐλεύθερος, παιδιά, εἶναι αὐτός πού ἔχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πού ἔχει μέσα του δηλαδή τόν Χριστό ἐγκάτοικο. Κατευθύνεται ἀπό τόν Χριστό καί βασιλεύει ὁ Χριστός μέσα του.
Ἐρ. : Πῶς θά ξεκολλήσουμε ἀπό τά ὑλικά πράγματα;
Ἀπ. : Μέ αὐτά πού μᾶς λέει ἡ Ἐκκλησία. Μᾶς λέει ἡ Ἐκκλησία θά κάνουμε νηστεία. Ξέρετε ἡ νηστεία τί φάρμακο εἶναι; Μᾶς μαθαίνει νά μήν κοιτᾶμε τά νόστιμα, νά μήν κοιτᾶμε νά γεμίσουμε τήν κοιλιά, νά μήν μᾶς πειράζει νά εἶναι καί λίγο ἄδεια ἡ κοιλιά μας. Μᾶς μαθαίνει ἡ νηστεία νά πολεμήσουμε αὐτό τό πρῶτο στοιχεῖο τοῦ κόσμου, πού μᾶς λέει ἐδῶ, τήν ἐπιθυμία τῆς σάρκας. Κι ἕνας πού νηστεύει, πού ἐγκρατεύεται, φυσικά μετά θά ἐγκρατευτεῖ καί στά σαρκικά πάθη, στά ὁποῖα βλέπετε σήμερα οἱ νέοι πόσο εὔκολα πέφτουνε. Πόσο εὔκολα πέφτουνε στήν ἀνηθικότητα; Γιατί δέν μποροῦν νά κρατήσουνε τήν κοιλιά. Ἀπό τήν δουλεία στό στομάχι πᾶμε στή δουλεία στά σαρκικά πάθη. Αὐτά εἶναι συνδεδεμένα. Ἐνῶ, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος κάνει νηστεία, μετά μπορεῖ νά συγκρατήσει καί τήν σάρκα του. Λένε: - Ὑπάρχει σήμερα ἁγνός νέος-νέα; Δέν γίνεται σήμερα... Πῶς δέν γίνεται; Ὑπάρχουν πολλοί νέοι καί πολλές νέες ἁγνοί καί καθαροί, ἀλλά χρειάζεται νά προσέχεις καί τό τί θά φᾶς καί τό πῶς θά κοιμηθεῖς, νά μήν κοιμᾶσαι πολύ... νά μήν ἀφήνεσαι σ’ αὐτές τίς ἀπολαύσεις τοῦ σώματος, γιατί μετά ξυπνᾶνε ὅλα τά σαρκικά πάθη.
Ἕνας τρόπος εἶναι αὐτός, νά κάνεις τήν ἄσκηση πού λέει ἡ Ἐκκλησία, τήν νηστεία, τήν ἐγκράτεια. Ἕνας ἄλλος τρόπος εἶναι νά χρησιμοποιοῦμε τά μέσα πού μᾶς λέει ἡ Ἐκκλησία. Ἕνα μέσο εἶναι ὁ ἐκκλησιασμός. Ἐδῶ, βλέπετε, κάθε μέρα ἔχουμε Θεία Λειτουργία. Κανονικά, ξέρετε, ὁ χριστιανός ἔτσι πρέπει νά ζεῖ, κάθε μέρα νά πηγαίνει στή Θεία Λειτουργία. Καί μάλιστα λένε οἱ Ἅγιοι, ὅλοι οἱ χριστιανοί πρέπει πρωί καί ἀπόγευμα νά πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία. Ὑπάρχει μία διάταξη ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους σ’ ἕνα βιβλίο πού λέγεται Διαταγές τῶν Ἀποστόλων. Ἐκεῖ λέει ὅτι κάθε χριστιανός τουλάχιστον δυό φορές τήν ἡμέρα πρέπει νά πηγαίνει στήν Ἐκκλησία, τό πρωί καί τό ἀπόγευμα. Σήμερα βλέπετε καί οἱ χριστιανοί ἔχουν ἐκκοσμικευτεῖ, ἄν πᾶνε μόνο καμιά φορά τήν ἑβδομάδα καί ὅσο γίνεται λιγότερη ὥρα. Δέν εἶναι χριστιανισμός αὐτό. Γιατί; Θά πεῖς: ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστός νά πᾶμε νά μᾶς δεῖ; Ὄχι, ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν προσευχή, ἀπό τήν παραμονή μας στήν Ἐκκλησία καί προπάντων ἀπό τήν Θεία Λειτουργία.
Ἕνας ἄλλος τρόπος γιά νά ξεπεράσουμε αὐτά εἶναι, αὐτό πού σᾶς εἶπα, νά χρησιμοποιοῦμε τά μέσα πού μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία, τά ἅγια Μυστήρια. Νά μάθουμε τόν ἀσκητικό τρόπο ζωῆς, ὅπως μᾶς τόν δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Νά κάνουμε ὑπακοή στόν Πνευματικό μας. Μᾶς εἶπε κάτι; Νά τό κάνουμε. Καί σιγά-σιγά μετά μαθαίνουμε νά μισοῦμε τόν κόσμο, νά νεκρωθεῖ ὁ κόσμος μέσα μας, νά μή μᾶς ἑλκύει τό κοσμικό «μεγαλεῖο», πού δέν εἶναι μεγαλεῖο, μιά ἀνοησία εἶναι. Βλέπετε πόσο εὔκολα αὐτά τά κοσμικά πράγματα χάνονται, καταστρέφονται.
Κάποτε, πρίν λίγο καιρό οἱ Ἀμερικάνοι εἶχαν φτιάξει ἕνα διαστημικό λεωφορεῖο. Ἐσεῖς δέν ὑπήρχατε ἀκόμα στή ζωή τότε. Ἐγώ τό θυμᾶμαι, ἤμουνα φοιτητής. Ἕνα διαστημικό λεωφορεῖο, δηλαδή πού θά ταξίδευες στό διάστημα, ὅπως μπαίνουμε τώρα στό ἀεροπλάνο. Δέν θά πήγαινες ὅπως πάει τό ἀεροπλάνο, θά πήγαινες πάνω στό διάστημα. Καί ξέρετε πῶς τό εἶχαν ὀνομάσει; Τσάλλεντζερ (Challenger). Challenger τί θά πεῖ; Challeng = προκαλῶ! Ὁ Challenger εἶναι ὁ προκαλῶν, αὐτός πού προκαλεῖ. Καί τί ὑπονοοῦσαν; Προκαλοῦμε τόν Θεό! «Ἐμεῖς εἴμαστε τώρα ἀνώτεροι ἀπό τόν Θεό... ἀφοῦ φτιάξαμε τέτοιο πράγμα»! Καί θά κάνανε τήν δοκιμή τοῦ Challenger, τοῦ πρώτου διαστημικοῦ λεωφορείου. Καί ξέρετε τί ἔγινε; Μέ τό πού ἄρχισε καί σηκωνόταν νά φύγει στό διάστημα, ἔπαθε ἔκρηξη καί διαλύθηκε. Πάει ὁ Challenger! Καί ὅλες οἱ ἐφημερίδες τήν ἄλλη μέρα γράφανε: ὀρίστε ἡ δύναμή μας καί ἡ σοφία μας! Πᾶς νά προκαλέσεις τόν Θεό; Τά βάζεις μέ τόν Θεό; Ὀρίστε! Πλήρης ἀποτυχία! Δέν μποροῦμε νά τά βάλουμε μέ τόν Θεό καί νά τό παίζουμε ἐμεῖς πιό σοφοί καί πιό σπουδαῖοι ἀπ’ τόν Θεό. Ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου! Τό ἄλλο στοιχεῖο τοῦ κόσμου πού ἀναφέρει ἐδῶ. Μάταια πράγματα! Προσπαθοῦν οἱ ἄνθρωποι νά ἐντυπωσιάσουν μέ τά λεφτά τους, μέ τά αὐτοκίνητά τους, μέ τά σπίτια τους καί ἔρχεται ἕνας σεισμός καί πέφτει τό σπίτι καί γίνεται ἴσωμα.. Ἔρχεται μία ἀρρώστια καί αὐτός πού ἔλεγε «τί σπουδαῖος εἶμαι ἐγώ!», ἀπό κεῖ πού ἦταν 150 κιλά μέ ἕναν καρκίνο γίνεται 30! Εἶχα δεῖ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο! Ἤθελε νά ἐξομολογηθεῖ. Λέω λοιπόν, νά πάω νά τόν δῶ... Ἦταν στό κρεβάτι. Ἦταν περίπου 30 κιλά. «Πάτερ, δέν μπορῶ νά μιλήσω». Τόσο ἀδύναμος ἦταν. «Ἤμουνα 150 κιλά καί κοίταξε τώρα πόσος ἔγινα!». Ὁπότε, τί ἔκανε; Μιά μέρα πού μποροῦσε νά μιλήσει εἶχε μαγνητοφωνήσει τήν ἐξομολόγησή του καί μοῦ λέει «πάτερ, ἔλα δῶ», βγάζει τό μαγνητόφωνο, πατάει καί μοῦ λέει «ἄκου, γιατί ἐγώ τώρα δέν ἔχω δύναμη νά ἐξομολογηθῶ». Φαντάζεστε; Ἕνας ἄνθρωπος πού ἦταν θηρίο, 150 κιλά, πού ἔπιανε τήν πέτρα καί τήν ἔστιβε!
Αὐτή εἶναι ἡ ματαιότητα τοῦ κόσμου! Τί εἶναι ὅλα αὐτά; Νομίζεις ὅτι εἶσαι παντοδύναμος. Τίποτα δέν εἶσαι! Ἔρχεται ἕνα μικρόβιο, ἔρχεται ἕνας καρκίνος καί σέ διαλύει... Καί μετά ὁ θάνατος. Ὁπότε, νά σκεφτεῖς καί νά πεῖς: Τί εἶναι αὐτό πού ἔχει ἀξία; Αὐτό πού μπορῶ νά πάρω μαζί μου μετά τόν θάνατο καί ὄχι αὐτό πού θεωρεῖ ὁ κόσμος σπουδαῖο. Γιατί ὅλα αὐτά πού σοῦ λέει ὁ κόσμος ν’ ἀγαπήσεις, τά ὑλικά πράγματα καί τά μπράβο τοῦ κόσμου εἶναι πολύ-πολύ προσωρινά. Νά σᾶς πῶ καί κάτι ἀκόμα γιά τά μπράβο τοῦ κόσμου; Καί ἐσεῖς θά τό ἔχετε παρατηρήσει. Αὐτοί οἱ ἴδιοι πού σέ κολακεύουνε καί σοῦ λένε ‘τί ὡραῖο look πού ἔχεις καί τί ὄμορφη πού εἶσαι’, μόλις στρίψεις στή γωνία, οἱ ἴδιοι θά σέ κοροϊδέψουν. Σέ κοροϊδεύουν... καί λένε ‘τί χαζή!’. Ἔτσι εἶναι.
Ἄρα δέν ἀξίζει νά προσέχεις αὐτά. Ὅλα αὐτά εἶναι μιά κοροϊδία, μιά ἀνοησία, ἕνα ψέμα. Ἐνῶ, ἄν προσέξεις αὐτά πού λέει ὁ Χριστός;! Ὁ Χριστός ποτέ δέν λέει ψέματα. Ὁ Χριστός ποτέ δέν ἀδικεῖ. Ὅ,τι μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ, μᾶς τό δίνει. Σοῦ λέει: ἅμα εἶσαι μαζί Μου, θά φᾶς ὅλα τά καλά τῆς γῆς. Ὅλα τά καλά θά ἔχεις καί ἐδῶ στή ζωή αὐτή δέν θά σοῦ λείψουν τά ἀπαραίτητα.. Δέν θά ἔχεις τσιγάρα καί οὐίσκια καί σαχλαμάρες... ἀλλά τά ἀναγκαῖα θά τά ἔχεις, αὐτά πού χρειάζεται γιά νά ζήσεις. Θά πᾶς καί στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί θά περάσεις αἰώνια μέσα στή χαρά καί τήν μακαριότητα. Ἄν δέν θέλεις νά Μέ ἀκούσεις καί δέν τηρήσεις αὐτά πού λέω καί τηρήσεις αὐτά πού λέει ὁ κόσμος...; Θά τήν πάθεις, ὅπως τήν πάθανε πάρα πολλοί. Ζήσανε μέσα στή ματαιότητα καί τελικά μέσα στήν κατάθλιψη, στή δυστυχία, στήν ἀρρώστια καί στόν θάνατο, τόν πνευματικό θάνατο, τόν φοβερό θάνατο, πού εἶναι ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς μας ἀπό τόν Θεό, ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου