Κυριακή Στ΄Λουκᾶ (Λουκ. η΄26-39),Ἀποσπάσματα ἀπό τήν ὁμιλία ΚΗ΄ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου σχετικά μέ τή θεραπεία τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γεργεσηνῶν

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ από Ιω. Κολιτσάρα

 

«Έπειτα από αυτά έπλευσαν και αγκυροβόλησαν στην χώρα των Γαδαρηνών, η οποία είναι αντίπερα από την Γαλιλαία. Όταν δε ο Ιησούς βγήκε στην ξηρά, τον συνάντησε ένας άνθρωπος της πόλεως εκείνης, ο οποίος είχε μέσα του δαιμόνια από πολλά χρόνια και δεν φορούσε ένδυμα και δεν έμενε σε σπίτι, αλλά μέσα εις τα μνήματα. Όταν όμως είδε τον Ιησού κραύγασε δυνατά, έπεσε στα πόδια Του και με φωνή μεγάλη είπε· “ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε εμένα και εσένα, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; Σε παρακαλώ, μη με βασανίσεις και μη με κλείσεις από τώρα στον φρικτό Άδη”. Είπε δε αυτά ο δαιμονιζόμενος, διότι ο Χριστός διέταξε το ακάθαρτο πνεύμα να βγει και να φύγει από τον άνθρωπο, επειδή από πολλά χρόνια τον είχε αρπάξει και κυριεύσει. Οι δε άλλοι άνθρωποι, εξαιτίας της αγριότητας του, τον έδεναν με αλυσίδες και με ισχυρά δεσμά στα πόδια, για να τον φυλάσσουν, ώστε να μην επιτίθεται και κακοποιεί τους άλλους. Αλλά αυτός έσπαζε τα δεσμά και οδηγείτο βιαίως από τον δαίμονα σε ερημικούς τόπους. Τον ερώτησε δε ο Ιησούς, λέγοντας· “ποιο είναι το όνομά σου;” Εκείνος δε απάντησε· “λεγεώνα”· διότι πολλά δαιμόνια είχαν εισέλθει στον άνθρωπο αυτόν.

Και παρακαλούσαν τα δαιμόνια Αυτόν, να μην τα διατάξει και πάνε στα τρίσβαθα του Άδου. Ήταν δε εκεί μία αγέλη με πολλούς χοίρους, που έβοσκαν στο βουνό· και Τον παρακαλούσαν τα δαιμόνια να τους δώσει την άδεια να μπουν σε εκείνους τους χοίρους. Και τους το επέτρεψε ο Κύριος (διότι κατά λόγον δικαιοσύνης, έπρεπε να τιμωρηθούν με την απώλεια των χοίρων οι ιδιοκτήτες τους, επειδή τους έτρεφαν, μολονότι αυτό απαγορευόταν από τον μωσαϊκό νόμο). Αφού δε εξήλθαν τα δαιμόνια από τον άνθρωπο, μπήκαν στους χοίρους και όρμησε ασυγκράτητο όλο το κοπάδι επάνω στον κρημνό, ερρίφθη από εκεί στην θάλασσα και πνίγηκαν οι χοίροι. Όταν δε οι βοσκοί είδαν το γεγονός αυτό, έφυγαν και το ανήγγειλαν στην πόλη και σε όσους συναντούσαν, από αυτούς που έμεναν στους αγρούς. Βγήκαν δε από την πόλη οι άνθρωποι, για να δουν αυτό που έγινε. Ήρθαν στον Ιησού και είδαν τον άνθρωπο, από τον οποίον είχαν βγει τα δαιμόνια, να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού, ντυμένος, ήρεμος και φρόνιμος, και φοβήθηκαν. Είχαν δε διηγηθεί σε αυτούς εκείνοι που είδαν το γεγονός, πώς ελευθερώθηκε ο δαιμονιζόμενος. Και όλο το πλήθος της περιοχής των Γαδαρηνών Τον παρεκάλεσαν να φύγει από αυτούς, διότι είχαν κυριευθεί από μεγάλο φόβο, για την τιμωρία που τους επεβλήθη. Ένοχοι δε και γι' άλλα καθώς ήσαν, φοβούνταν πολύ και άλλες τιμωρίες. Ο δε Ιησούς μπήκε στο πλοίο και επέστρεψε. Παρακαλούσε δε αυτόν ο άνθρωπος, από τον οποίον είχαν βγει τα δαιμόνια, να μένει μαζί του. Ο Ιησούς όμως τον έστειλε ειρηνικά στην πόλη του, λέγων· “γύρισε στο σπίτι σου και να διηγείσαι όσα έκαμε σε σένα ο Θεός”. Και εκείνος έφυγε και διαλαλούσε σε όλη την πόλη, όσα ο Ιησούς έκαμε σε αυτόν».

ΠΗΓΗ : http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Kata_Loukan_Euaggelio/Kata_Loukan_Euaggelio_kef.8.htm#H_therapeia_tou_daimonismenou_twn_Gadarhnwn

[…]Αφού λοιπόν έγινε η θαυμαστή και απότομη γαλήνευση της θάλασσας έπειτα από μια φοβερή τρικυμία, με εντολή του ίδιου του Δημιουργού της, ακολουθεί άλλο, φοβερότερο θαύμα.

Λέγει ο ευαγγελιστής Ματθαίος: « Όταν ήλθε στην απέναντι παραλία, στην περιοχή των Γεργεσηνών, Τον απάντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, που έβγαιναν από τα μνημεία και οι οποίοι ήσαν άγριοι και επιθετικοί, ώστε να μην μπορεί να περάσει κανείς από τον δρόμο εκείνο. Και ιδού, όταν Τον αντίκρυσαν, έκραξαν με φωνή μεγάλη και είπαν· “τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε μας και Εσένα, Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ να μας βασανίσεις, πριν έλθει ο προκαθορισμένος καιρός της κρίσεως και της τιμωρίας μας;» Επειδή ο κόσμος Τον θεωρούσε ακόμη ως άνθρωπο, ήρθαν οι δαίμονες να διακηρύξουν τη θεότητά Του.  Και αυτοὶ που την τρικυμισμένη πρώτα καὶ τώρα ησυχασμένη θάλασσα δεν την άκουγαν που μαρτυρούσε με την απότομη γαλήνευσή της την ομολογία του Δημιουργού της, άκουγαν τους δαίμονες που κραύγαζαν αυτά, που ακριβώς και εκείνη κραύγαζε με τη γαλήνη της. Κι έπειτα, για να μη θεωρηθεί ότι η διακήρυξη αυτή των δαιμόνων απέβλεπε στην κολακεία του Ιησού που λίγο πριν με ένα πρόσταγμά Του είχε επιβληθεί στα στοιχεία της φύσης και είχε κοπάσει την τρικυμία, φωνάζουν δυνατά, βασιζόμενοι στην πείρα τους και λέγουν· «Ήρθες εδώ πρόωρα για να μας βασανίσεις;» Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ομολογούν την έχθρα τους προς τον Κύριο, για να μην θεωρηθεί ύποπτη κολακείας, η ικεσία τους· γιατὶ δέχονταν αόρατα χτυπήματα καὶ τους έδερνε χειρότερη απὸ όσο την θάλασσα τρικυμία καθώς ένιωθαν να τρυπιούνται καὶ να καίγονται καὶ να παθαίνουν αθεράπευτα κακά και απὸ την παρουσία Του μονάχα.

Κανένας δεν είχε την τόλμη να τους πλησιάσει μέχρι τότε. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μάλιστα συμπληρώνει για την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι ταλαίπωροι εκείνοι νέοι ότι σπάζοντας τα σχοινιὰ καὶ τις αλυσίδες με τις οποίες προσπαθούσαν να τους δέσουν, περιπλανιόνταν στην έρημο, ενώ ο Μάρκος προσθέτει και ότι ξέσκιζαν και το ίδιο το σώμα τους με τις πέτρες. Πραγματικά λοιπόν επειδή εξαιτίας αυτής της θηριώδους κατάστασής τους,κανένας δεν είχε την τόλμη να τους πλησιάσει, ο ίδιος ο Χριστός έρχεται προς αυτούς. Ο Ματθαίος λοιπόν γράφει ότι αυτοί Του έλεγαν· «ήρθες εδώ πριν της ώρας σου να μας βασανίσεις», ενώ οι άλλοι ευαγγελιστές(Μαρκ. ε΄10, Λουκ.η΄31) πρόσθεσαν καὶ ότι Τον παρακαλούσαν καὶ Τον εξόρκιζαν, να μην τους ρίξει στην άβυσσο. Νόμισαν πως άνοιγε ήδη μπροστά τους η κόλαση, καὶ φοβήθηκαν ότι απὸ τώρα θα πέσουν στην τιμωρία.

Και οι λόγοι των δαιμονιζομένων προς τον Ιησού ήταν αρκετοί για να αποδείξουν τη σκληρότητα και την αναισχυντία τους. «Ήρθες εδώ πριν της ώρας σου για να μας βασανίσεις;», λέγουν. Δεν μπορούσαν βέβαια να ισχυριστούν ότι δεν είχαν αμαρτήσει, διατυπώνουν όμως την αξίωση να μην τιμωρηθούν πριν από τον καθορισμένο χρόνο. Επειδή δηλαδή τους είχε πιάσει να προκαλούν τα αθεράπευτα και παράνομα εκείνα δεινά και με κάθε τρόπο να βασανίζουν τα δύο αυτά πλάσματά Του, από την υπερβολική αυτή κατάχρηση της δυνάμεώς τους νόμισαν ότι ο δικαιοκρίτης Ιησούς δεν θα περίμενε τον καθορισμένο καιρό της τελικής καταδίκης και τιμωρίας τους και γι’ αυτό Τον παρακαλούσαν και Τον ικέτευσαν. Κι αυτοί που δεν τους συγκρατούσαν μήτε σιδερένια δεσμά, έρχονται δεμένοι. Εκείνοι που τριγύριζαν στα βουνά, βγήκαν τώρα στην πεδιάδα. Αυτοί που εμπόδιζαν τους άλλους να περνούν από εκεί, μόλις είδαν τον Ιησού να τους φράσσει τον δρόμο, σταμάτησαν.

[…]Κι αν κανένας ρωτήσει: Για ποιον λόγο πραγματοποίησε ο Χριστός ό,τι Του ζήτησαν οι δαίμονες, δίνοντάς τους την άδεια να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων; Θα λέγαμε ότι δεν το έκανε αυτό υπακούοντας σ’ αυτούς, αλλά επειδή πολλά ήθελε με την ενέργειά Του αυτή να διδάξει• το πρώτο που δίδαξε αυτούς που ελευθερώθηκαν από τους πονηρούς εκείνους τυράννους τους ήταν το μέγεθος της καταστροφής που προκαλούν αυτοί που τους επιβουλεύονται, δηλαδή οι αντίχριστοι δαίμονες. Δεύτερο, να μάθουν όλοι οι άνθρωποι ότι ούτε στους χοίρους τολμούν οι δαίμονες να εισέλθουν, εάν προηγουμένως δεν δώσει άδεια ο Ιησούς. Τρίτο ότι θα μπορούσαν να προξενήσουν σε εκείνους φοβερότερα κακά από ό,τι στους χοίρους, εάν δεν προστατεύονταν σε μεγάλο βαθμό και μέσα ακόμα στη συμφορά τους από την πρόνοια του Θεού. Διότι στον καθένα βέβαια είναι φανερό ότι εμάς τους ανθρώπους οι δαίμονες μάς μισούν περισσότερο από τα άλογα ζώα. Επομένως αυτοί που δεν λυπήθηκαν τους χοίρους, αλλά μονάχα μέσα σε μια στιγμή τους κατέρριξαν όλους στον γκρεμό, πολύ περισσότερο θα το έκαναν στους ανθρώπους, που τους είχαν κυριεύσει, παρασύροντας και επαναφέροντάς τους στις ερημιές, εάν μέσα σ’ αυτή την τυραννική καταπίεση δεν επιδεικνυόταν σε μεγάλο βαθμό πολλή φροντίδα από μέρους του Θεού, που χαλιναγωγούσε και συγκρατούσε και σταματούσε την περαιτέρω ορμή τους.

Απ’ αυτά καθίσταται ολοφάνερο πως δεν υπάρχει κανένας που να μην απολαμβάνει τη φροντίδα του Θεού. Αν τώρα δεν την απολαμβάνουν όλοι την πρόνοιά Του όμοια και κατά τον ίδιο τρόπο, είναι και τούτο ένα σπουδαίο είδος της μεγάλης Του φροντίδας· γιατί ανάλογα με το τι είναι το πραγματικά ωφέλιμο στον καθένα, εκδηλώνεται και η πρόνοια του Θεού.

Εκτός από όσα προειπώθηκαν, διδασκόμαστε και κάτι άλλο απ’ αυτό το θαύμα, ότι δηλαδή δεν προνοεί μονάχα από κοινού για όλους μας, αλλά και για τον καθένα χωριστά, πράγμα που δήλωσε προς τους μαθητές Του λέγοντάς τους ότι ακόμα και οι τρίχες του κεφαλιού τους έχουν αριθμηθεί. Μα κι από τους δαιμονισμένους τούτους ανθρώπους μπορεί κανένας να το διαπιστώσει καθαρά αυτό. Πραγματικά θα τους είχαν πνίξει προ πολλού οι δαίμονες, εάν δεν τους προστάτευε αποτελεσματικά η εκ του ουρανού φροντίδα.

Γι’ αυτό λοιπόν επέτρεψε να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων, και επιπλέον για να πληροφορηθούν και όσοι κατοικούσαν στα μέρη εκείνα την δύναμή Του. Διότι όπου ήταν πολύ γνωστό το όνομά Του, δεν άφηνε τη δύναμή Του να εκδηλωθεί σε μεγάλο βαθμό, όπου όμως κανένας δεν τον γνώριζε αλλά είχαν πλήρη άγνοια γι’ Αυτόν, εκεί άφηνε να ακτινοβολούν τα θαύματά Του, ώστε να τους προσελκύσει στο να γνωρίσουν την θεϊκή Του υπόσταση. Ότι είχαν άγνοια μερικοί από τους κατοίκους της πόλεως αυτής φαίνεται από το τέλος. Ενώ έπρεπε να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν τη δύναμη Του, αυτοί ήθελαν να Τον απομακρύνουν και «Τον παρακαλούσαν να φύγει από την περιοχή τους».

Αλλά για ποιο λόγο έριξαν στον γκρεμό και σκότωσαν οι δαίμονες τους χοίρους; Ο λόγος είναι ότι παντού προσπαθούν κάθε στιγμή με μεγάλη προθυμία να ρίχνουν τους ανθρώπους στη λύπη και παντού χαίρονται με την καταστροφή. Αυτό έκαμε, άλλωστε, ο διάβολος και στον Ιώβ. Και βέβαια εκεί ο Θεός έδωσε την άδεια, χωρίς βέβαια να υπακούει στον διάβολο, αλλά θέλοντας να αποδείξει τον δούλο Του πιο λαμπρό με την υπομονή και την καρτερία που επρόκειτο να επιδείξει στις δοκιμασίες και ν’ αφαιρέσει κάθε πρόφαση γι’ αναισχυντία από τον δαίμονα και στρέφοντας κατά της κεφαλής του όσα έκανε εναντίον του δικαίου Ιώβ. Γιατί και τώρα,το αντίθετο από ό,τι ήθελαν αυτοί έγινε. Γιατί και η δύναμη του Χριστού ανακηρυσσόταν περίτρανα και παρουσιαζόταν πιο καθαρά η κακία των δαιμόνων, απ’ την οποία ελευθέρωσε αυτούς που είχαν στην κατοχή τους, κι ακόμα ότι μήτε τους χοίρους δεν μπορούσαν ν’ αγγίζουν αν δεν επέτρεπε ο Θεός των όλων.

Αν επιχειρούσε τώρα να τα εξετάσει κανένας αυτά και αλληγορικά, δεν θα υπήρχε καμιά δυσκολία στους συσχετισμούς. Πρέπει να γνωρίζουμε καλά, ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που γίνονται πνευματικώς όμοιοι με τους χοίρους εξαιτίας της απουσίας προσπάθειας για χαλιναγώγηση των παθών τους και αυτοί φυσικά επηρεάζονται εύκολα από τις προσπάθειες των δαιμόνων να τους οδηγήσουν στο κακό. Και εφόσον εκείνοι που υφίστανται αυτά παραμένουν άνθρωποι και δεν φτάνουν στο σημείο να πορωθούν παντελώς χωρίς μετάνοια, μπορούν και καταφέρνουν να νικήσουν τα δαιμονικά πάθη τους πολλές φορές και με τη μετάνοια και την εξομολόγηση να τα εξαλείψουν• αν όμως καταντήσουν ολότελα σε κατάσταση χοίρων και ως άλογα ζώα ακολουθούν αμετανόητοι τα πάθη τους, δε δαιμονίζονται μόνο αλλά και κατακρημνίζονται, χάνουν δηλαδή οριστικά την ψυχή τους.

Επιπλέον για να μη σχηματίσει κανείς την εντύπωση ότι η θεραπεία των δαιμονιζομένων των Γεργεσηνών αυτών νέων και η συνομιλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού με τους δαίμονες που τους είχαν κυριεύσει ήταν κάτι πλαστό και σκηνοθετημένο, αλλά να πιστεύσει απόλυτα ότι πραγματικά βγήκαν οι δαίμονες από τους δύο ταλαίπωρους αυτούς νέους, έρχεται ο θάνατος των χοίρων και το πιστοποιεί αυτό.

 Πρόσεξε τώρα εκτός από τη θεϊκή δύναμη, και την πραότητα του Κυρίου . Όταν, ύστερ’ από τόσες ευεργεσίες που είδαν απ’ Αυτόν οι κάτοικοι της περιοχής, επειδή θίχτηκαν τα οικονομικά τους συμφέροντα από τον πνιγμό των χοίρων, όντας οι ίδιοι όμοιοι με τους χοίρους εξαιτίας του ανεξέλεγκτου πάθους της φιλαργυρίας, ήθελαν να Τον διώξουν, δεν έφερε αντίρρηση αλλά αναχώρησε, και εγκατέλειψε αυτούς που μόνοι τους έκριναν και παρουσίασαν τον εαυτό τους ανάξιο για τη διδασκαλία Του· έφυγε και τους άφησε πλέον ως δασκάλους για τη θεική Του υπόσταση και δύναμη αυτούς που ελευθερώθηκαν από τους δαίμονες καθώς και τους χοιροβοσκούς που έμειναν εντελώς ξαφνικά χωρίς τους χοίρους τους που αφηνιασμένοι όρμησαν και κατακρημνίστηκαν, ώστε απ’ αυτούς να κατανοούν πλέον εις βάθος-άσχετα αν η κακή προαίρεσή τους δεν τους άφηνε να παραδεχτούν τα λάθη και τα πάθη τους- όλα όσα είχαν συμβεί. Ο Κύριος έφυγε, όμως άφησε ζωηρό στις ψυχές τους τον φόβο. Πραγματικά το μέγεθος της ζημίας συντελούσε στη διάδοση της ειδήσεως του γεγονότος αυτού και το συμβάν άγγιζε την ψυχή τους. Από πολλούς ακούονταν φωνές που επιβεβαίωναν το παράξενο αυτό θαύμα· το διακήρυτταν περίτρανα οι θεραπευμένοι, το διακήρυττε το γεγονός του καταποντισμού των ζώων, το διακήρυτταν οι ιδιοκτήτες των χοίρων και οι χοιροβοσκοί.

Παρόμοιες καταστάσεις και τώρα ακόμη μπορεί να δει κανένας. Πολλοί είναι δυστυχώς οι δαιμονιζόμενοι και στην εποχή μας, άνθρωποι κυριευμένοι από τα δαιμονικά πάθη τους, που τίποτα δεν τους συγκρατεί από τη μανία τους, ούτε σίδερα, ούτε αλυσίδες, ούτε συστάσεις από πνευματικούς ανθρώπους, ούτε συμβουλές ούτε απειλές ούτε τίποτα παρόμοιο απ΄αυτά. Πραγματικά όταν κάποιος,για παράδειγμα, είναι ακόλαστος και έχει γίνει αιχμάλωτος του σωματικού κάλλους και των σαρκικών επιθυμιών και ηδονών, σε τίποτα δεν διαφέρει από έναν άνθρωπο δαιμονισμένο· αλλά περιφέρεται γυμνός όπως εκείνοι οι δαιμονισμένοι Γεργεσηνοί νέοι, ντυμένος βέβαια με ρούχα αλλά στερημένος από την αληθινή ενδυμασία και είναι γυμνός από τη δόξα που ως πλάσματος του Θεού του ταιριάζει· και ναι μεν δεν καταπληγώνει το σώμα του με πέτρες, όπως έκαναν οι δύστυχοι εκείνοι νέοι της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, όμως καταξεσκίζεται με αμαρτήματα που είναι πολύ πιο κοπτερά από πολλές μαζί πέτρες. Ποιος λοιπόν θα μπορέσει να δέσει έναν τέτοιον άνθρωπο; Ποιος θα τον σταματήσει από την ασχημοσύνη και την μανία αυτή που δεν τον αφήνει να συγκεντρωθεί και να ανακτήσει τον αυτοέλεγχό του, αλλά τον κάνει να επιθυμεί να βρίσκεται πάντα στα μνήματα; Διότι τι άλλο από μνήματα δεν είναι τα καταγώγια της πορνείας, γεμάτα από δυσωδία και σαπίλα;

Τέτοιος δεν είναι επίσης και κάθε άνθρωπος που υποφέρει από το δαιμονιώδες πάθος της φιλαργυρίας; Κάθε μέρα αντιμετωπίζει τον φόβο μήπως χάσει τα χρήματά του ή δεν καταφέρει να τα αυξήσει, καθώς και την απειλή ότι κάποιοι μπορούν να του τα κλέψουν, ακούει συστάσεις των πνευματικών ανθρώπων που προσπαθούν να τον συνετίσουν και προειδοποιήσεις για τη φθορά που η αρρωστημένη φιλοχρηματία του αυτή προξενεί στην ψυχή του. Τίποτα δεν μπορεί να τον συγκρατήσει από αυτό το δαιμονιώδες πάθος του. Δεν ξέρει τι θα πει ελεημοσύνη, φιλανθρωπία, συμπόνια. Σε κάθε κοινωφελή προσπάθεια παρουσιάζεται αντίθετος. Κάθε έργο, και το σπουδαιότερο ακόμα, εφόσον δεν του αποφέρει υλικό κέρδος, τον αφήνει αδιάφορο. Απεναντίας μπορεί να κάνει τα πάντα, για να αυξήσει έστω και λίγο τον πλούτο του. Το πάθος του για το χρήμα δεν έχει κορεσμό, δεν γνωρίζει ικανοποίηση. Και αυτό το πάθος τον βυθίζει όλο και πιο βαθιά στην πολύτροπη αμαρτία, στα «μνήματα» της ποικιλόμορφης κακίας, στην εγκόσμια ματαιότητα.

Πόσο επιπόλαιος αλήθεια αποδεικνύεται ο άνθρωπος εκείνος, που βλέπει το σπίτι του ετοιμόρροπο και αντί να το επισκευάσει και να το στηρίξει, περιποιείται την αυλή του! Πόσο ασύνετος είναι και εκείνος που έχει τα σώμα του άρρωστο και αντί να φροντίσει για τη θεραπεία του, κάθεται και του φτιάχνει πολυτελή ενδύματα..! Κάτι τέτοιο κάνουμε δυστυχώς κι εμείς με την ψυχή μας. Ενώ έχει εξαχρειωθεί από τα πάθη, ενώ βασανίζεται από την οργή, την κενοδοξία, τις αισχρές επιθυμίες και τόσες άλλες κακίες, δεν φροντίζουμε για τη θεραπεία της. Αλλά για ποιο πράγμα φροντίζουμε; Για την καλοπέραση και τον στολισμό του σώματος…

Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλα αυτά προσεκτικά, αδερφοί μου. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας στο λόγο του Θεού επειδή τα πάθη και οι αμαρτωλές επιθυμίες μάς κρατούν δέσμιους και δεν τον αφήνουν να μπει μέσα μας και να καρποφορήσει. Η φιλοχρηματία δεν μας επιτρέπει να ακούσουμε λόγο για ελεημοσύνη. Ο φθόνος μας εμποδίζει να ακούσουμε διδαχή για την αγάπη. Και κάθε πάθος γενικά γεννάει απροθυμία για ωφέλιμη διδασκαλία. Ας νεκρώσουμε λοιπόν, τις πονηρές επιθυμίες. Ας προσπαθήσουμε να ελευθερωθούμε από τα δαιμονιώδη πάθη. Αν το θελήσουμε, θα αγωνιστούμε. Κι αν αγωνιστούμε, θα το κατορθώσουμε, με την χάρη και την φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

ΠΗΓΕΣ

• Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Άπαντα των αγίων Πατέρων, Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, τόμος 65, σελ 80-91

(https://drive.google.com/file/d/0ByZQkrKg4yKLVHVFMUh0ODd6QzA/view)

• Ιερού Χρυσοστόμου έργα, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», ομιλία ΚΗ΄, τόμος 9, σελ. 177- 195 , Θεσσαλονίκη 1990,εκδ. οίκος Ελ. Μερετάκη «Το Βυζάντιον»
  
  
  πηγή:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο