Ἡ διδασκαλία τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου γιά τόν Οἰκουμενισμό

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ΄

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Γενικά περί Οἰκουμενισμοῦ

«Οἰκουμενισμός ὀνομάζεται ἡ ἰδεολογία ἡ ὁποία εὑρίσκεται πίσω ἀπό τήν Οἰκουμενική Κίνηση καί τήν τροφοδοτεῖ ἤ συνεκδοχικῶς εἶναι ἡ ἴδια ἡ Οἰκουμενική Κίνηση.

Ἡ Οἰκουμενική Κίνηση εἶναι ἡ κίνηση πρός ἕνωση τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν – "ἐκκλησιῶν" μεταξύ τους. Κύριος φορεύς τῆς δραστηριοποιήσεως αὐτῆς σήμερα εἶναι τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (W.C.C. - “World Council of Churches”), ὑπό τήν σκέπη τοῦ ὁποίου συνεργάζονται ὅλες σχεδόν οἱ Προτεσταντικές Κοινότητες, οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες πλήν ὀλιγίστων, καί οἱ Ἀντιχαλκηδόνιες Κοινότητες. Τό Βατικανό δέν συμμετέχει στό Π.Σ.Ε., διότι, μέ συνέπεια πρός τήν διακήρυξή του ὅτι εἶναι ἡ μόνη «ἐν ἐνεργείᾳ» Ἐκκλησία ἐπί γῆς, κρίνει ὅτι δέν μπορεῖ νά θέτει σέ ἴση μοίρα καί νά συναριθμεῖ ἑαυτό μέ τίς ἑκατοντάδες τῶν ὑπολοίπων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, οὔτε ἀκόμη καί μέ τίς «σχισματικές» Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες· ἔτσι ἔχει ἀποστείλει κατά καιρούς στό Π.Σ.Ε. μόνον παρατηρητές.

Στό περιθώριο τῶν διαλόγων ἐντός τοῦ Π.Σ.Ε. διοργανώθηκαν ἀπό πολλῶν ἐτῶν καί ἄλλοι θεολογικοί διαλόγοι διμερεῖς, ὅπως λ.χ. Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων (Μονοφυσιτῶν), Ὀρθοδόξων καί Λουθηρανῶν κ.ο.κ.

Τό Βατικανό, μετά τήν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (1964) ἄρχισε μία δική του προσπάθεια ἑνώσεως τῶν χριστιανῶν ὑπό τόν Πάπα, ἡ ὁποία ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1980 ἄρχισε – ὅπως καί ἡ δραστηριότης τοῦ Π.Σ.Ε. – νά ἀπευθύνεται καί στίς ἄλλες θρησκεῖες, ἀρχίζοντας ἀπό τίς λεγόμενες «μονοθεϊστικές», τόν Ἰουδαϊσμό καί τόν Μωαμεθανισμό (ὅπως εἶναι φανερό λ.χ. στίς διαθρησκειακές συναντήσεις τῆς Ἀσσίζης τοῦ 1986, 1994 κ.ἄ. μέ κυρίαρχη μορφή τόν Πάπα)· ἀνάλογο «ἄνοιγμα» τοῦ Π.Σ.Ε. πρός τίς ἔξω θρησκεῖες ἄρχισε μέ τίς Συνελεύσεις τοῦ Βανκοῦβερ (1983), τῆς Καμπέρρα (1991) κ.ἄ.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐκκίνησε σάν ὑπόθεση καθαρῶς ἐνδο-προτεσταντική, γιά τήν ἀποφυγή τοῦ σκανδάλου πού προκαλοῦσε ὁ κατακερματισμός τῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν στό δυτικό κόσμο καί στήν ἱεραποστολή, γιά τήν διοργάνωση ἀπό κοινοῦ τῶν βιβλικῶν ἐκδόσεων, τήν ἀντιμετώπιση τῶν ἀντιχριστιανικῶν ἰδεολογιῶν, κ.ἄ. σκοπιμότητες. Ὡστόσο, σχετική Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» τό 1920, ἀνατρέποντας τήν παραδοσιακή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, προσπάθησε νά προσφέρει ἐκκλησιολογικά ἐρείσματα πού θά ἐνίσχυαν τήν συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων στήν Οἰκουμενική Κίνηση καί ὁδήγησε ἐπιτυχῶς σέ πολύ εὐρύτερη ἔκτοτε συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων στόν Οἰκουμενισμό.

Οἱ δύο κύριες οἰκουμενικές κινήσεις, «Ζωή καί Ἐργασία» καί «Πίστις καί Τάξις», ἀσχολούμενες ἡ μέν πρώτη μέ πρακτικά θέματα τοῦ χριστιανισμοῦ καί ἡ δεύτερη μέ τήν ἐπίλυση τῶν διαφορῶν πίστεως μεταξύ τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν - ἐκκλησιῶν, μετά ἀπό μακρές διεργασίες κατά τό διάστημα τοῦ μεσοπολέμου, συνενώθηκαν τελικῶς στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν», μέ ἐπίσημη ἔναρξη τῆς λειτουργίας του τό 1948 στό Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας.

Ἡ συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων στό Π.Σ.Ε. ὑπῆρξε πάντοτε προσεκτική καί ἐπιφυλακτική ὄχι στόν πρακτικό τομέα, δηλαδή πρός μία καλύτερη διεθνῆ χριστιανική συνεργασία γιά τήν ἀντιμετώπιση πανανθρωπίνων κοινωνικῶν, ἠθικῶν καί ἄλλης ὑφῆς προβλημάτων (ἐκπαιδεύσεως, διεθνῶν σχέσεων, οἰκονομίας, ἐκβιομηχανισμοῦ κ.ο.κ.), ἀλλ’ ἔναντι τοῦ κινδύνου ἀλλοιώσεως τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί θεολογίας, ἀλλοιώσεως πού θά ἐξυπηρετοῦσε ἀφ’ ἑνός μέν μία προσέγγιση μέ τούς ἑτεροδόξους ἰσοπεδωτική καί νοθευτική γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἀφ΄ ἑτέρου δέ τήν δημιουργία μίας πλασματικῆς, πρόχειρης καί ἐπιφανειακῆς ἑνότητος μεταξύ τῶν Χριστιανῶν.

Δυστυχῶς, ἡ ἐγκατάλειψη τῆς αὐστηρῆς ἐκκλησιολογικῆς γραμμῆς τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων μετά τήν Συνέλευση τοῦ Νέου Δελχί (1961) καί ἡ υἱοθέτηση μιᾶς περισσότερο «ἐλαστικῆς» ἐκκλησιολογίας, χριστολογίας κ.λπ. (ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν Δ΄ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., στό Μόντρεαλ, τό 1963) ὁδήγησαν σταδιακῶς στό σημεῖο σήμερα νά διολισθαίνει σοβαρότατα μακράν τῆς Ἀληθείας ἡ ὀρθόδοξη μαρτυρία πρός τόν κόσμο, υἱοθετώντας ἐπίσημα κείμενα, ὅπως αὐτό τῆς Θ΄ Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στό Porto Allegre (2006), τά ὁποῖα ἀνατρέπουν καί ἀλλοιώνουν παντελῶς τήν αὐθεντική ἀπ’ αἰώνων διδασκαλία καί αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· τά κείμενα αὐτά δίνουν καί ἐσφαλμένη εἰκόνα περί τοῦ τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, στούς εἰλικρινεῖς θύραθεν μελετητές της. Ἔτσι, ἡ Οἰκουμενική Κίνηση σήμερα, ἐνῶ θά μποροῦσε νά ἐκμεταλλευθεῖ τούς θησαυρούς τῆς ὀρθοδόξου ἐν γένει Παραδόσεως καί τῆς Θεολογίας, τά ὁποῖα εἶναι ἀναλλοίωτα ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων, ἀντιθέτως εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἐμφύτευση τοῦ θεολογικοῦ σχετικισμοῦ στούς ὀρθοδόξους, καί (κατά περίπτωση) εἴτε τόν ἐκπροτεσταντισμό εἴτε τόν ἐκλατινισμό τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας μεταξύ τῶν τάξεων τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν. Ἡ ψευδής ἕνωση πού προωθεῖται μέ αὐτό τόν τρόπο, δέν εἶναι ἡ ἕνωση «ἐν ἀληθείᾳ» (Γ΄ Ἰωάννου 4), ἡ ὁποία θά διατηρήσει τήν Ἐκκλησία, ὥστε νά ἔχει «ἕνα Κύριον, μίαν Πίστιν, ἕν Βάπτισμα» - σύμφωνα μέ τήν ἀποστολική ἐντολή (Ἐφεσίους 4,5) – ἀλλά «ἑνότητα στήν διαφορετικότητα» («unity in diversity») ἕνα μεῖγμα ἑτερόκλητων πίστεων, τελετουργικῶν τῆς λατρείας, γραμμῶν ποιμαντικῆς ἀντιμετωπίσεως κ.τ.σ.– πού θά τείνει νά δείξει ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Θεὸς Λόγος τῶν Χριστιανῶν, δέν εἶναι Ἑνοποιός, ἡ Κεφαλή ἑνός ἁρμονικοῦ Σώματος, ὅπου «τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καί ἡ ψυχή μία» (Πράξεις 4,32) ἀλλά εἶναι Θεός «ἀκαταστασίας καί οὐχί εἰρήνης» (πρβλ. Α΄ Κορινθίους 14,33) ὁ Ὁποῖος ἀντίθετα μέ τήν ἀποστολική ἐπισήμανση εἶναι διηρημένος, «μεμέρισται ὁ Χριστός» (πρβλ. Α΄ Κορινθίους 1,13). Αὐτήν τήν ἐσφαλμένη, ἐπιφανειακή καί μόνον ἐν πράγματι («de facto») ἑνότητα καί ὄχι τήν ἑνότητα τήν θεμελιωμένη στήν κοινή Πίστη, ὁμοφροσύνη καί ὁμόνοια τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐξυπηρετεῖ ἡ «γραμμή» πού ἐπικρατεῖ στήν Οἰκουμενική Κίνηση τίς τελευταῖες δεκαετίες νά συζητοῦνται ὄχι τά σημεῖα διαφωνίας τῶν μελῶν, ὥστε νά ἐπιλυθοῦν, ἀλλά μόνον τά σημεῖα συμφωνίας τους»¹. Οὐσιαστικά ὁ Οἰκουμενισμός, ὅπως καί ἡ προωθούμενη Πανθρησκεία, ἐπιχειρεῖ τό ἀνακάτεμα τῶν διαφόρων δογμάτων-πίστεων. Εἶναι ἕνας σύγχρονος συγκρητισμός, μία προδοσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὡς τῆς μίας καί μόνης ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Δυστυχῶς, ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἡ συμμετοχή μας στό ΠΣΕ (Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων καί ὄχι Ἐκκλησιῶν) ἀναγνωρίστηκε ἐπίσημα στήν πρόσφατη ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (Κολυμπάρι 2016) ἀπό μερίδα «Ὀρθοδόξων» Οἰκουμενιστῶν Προκαθημένων (10 ἀπό τίς 14 Αὐτκέφαλες Ἐκκλησίες) καί ἐνίων Ἀρχιερέων πού ὑπέγραψαν τά ἀντορθόδοξα κείμεναο «περί ἀποδοχῆς τῆς ἱστορικῆς ὀνομασίας ἄλλων ἑτερόδοξων «Ἐκκλησιῶν»². Ἀναμένεται ἡ σύγκληση Ὀρθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία θά ἀκυρώσει τίς ληφθεῖσες ἀποφάσεις τῆς ληστρικῆς³ ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου⁴ καί θά ἐγκαλέσει αὐτούς πού ὑπέγραψαν τίς αἱρετικές της ἀποφάσεις σέ ἀναίρεση αὐτῶν. Σέ περίπτωση ἄρνησης καί ἐμμονῆς τους στίς κακοδοξίες τους, θά τούς ἀναθεματίσει (καί καθαιρέσει ἐφ' ὅσον εἶναι κληρικοί). Αὐτό εἶναι τό πρακτέον σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῶν πραγματικά Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο 

1 Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, http://www.impantokratoros.gr/ti_einai_oikounmenismos.el.aspx.

2 Ἐπίσημα κείμενα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, http://churchofcyprus.org.cy/23206.

3 http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=56776, καί http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/2016/07/blog-post_561.html.

4 Πλούσια βιβλιογραφία βλ: http://churchofcyprus.org.cy/23476 (ἐπίσημα κείμενα) καί κριτική:

1. Πρῶτες θλιβερές διαπιστώσεις ἀπό τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο

http://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/9085-protes-thliberes-diapistoseis-apo-tin-agia-kai-megali-sunodo,

2. Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος: Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης νομιμοποίησε τόν Οἰκουμενισμό,http://aktines.blogspot.gr/2017/04/blog-post_97.html#more,
3. http://www.impantokratoros.gr/29284CE7.el.aspx,
4. http://www.impantokratoros.gr/64A49362.el.aspx,

Καί πολλά ἄλλα σέ πλῆθος ὀρθόδοξους ἱστότοπους.