Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Χρόνια Πολλά, Αναστάσιμα και Σωτήρια σε όλη την οικουμένη, σε όλον τον κόσμο. Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, ο οποίος εορτάζε να μεσιτεύει για όλους μας. Ήδη πέρασε η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής και η εορτή της Αναστάσεως και είναι πάρα πολλά τα ερωτήματα, τα οποία έχουν προκύψει για την “επόμενη ημέρα” στην ζωή μας μετά την εμφάνιση του κορονοϊου. ( – Εμβόλιμα θα ήθελα να επισημάνω για άλλη μία φορά, ότι παρανόμως και σκανδαλωδώς στερήθηκε ο Ελληνικός λαός Την Θεία Κοινωνία, η οποία είναι Ο Ίδιος Ο Χριστός Ζωντανός, η ίδια η Ζωή και ΔΕΝ μεταδίδει απολύτως κανέναν ιό. Σκανδαλωδώς και παράνομα έκλεισαν η εκκλησίες. Φάνηκε ξεκάθαρα τελικά, ότι αυτό ήταν το πρόβλημα της κυβέρνησης, Ο Ίδιος Ο Χριστός – ).
Ένα από τα ερωτήματα λοιπόν, τα οποία τίθενται διεθνώς ήταν αυτό του μαζικού και υποχρεωτικού εμβολιασμού των ανθρώπων ως μέτρο αντιμετώπισης της πανδημίας. Μία τέτοια προοπτική, όπως φαίνεται, διαγράφεται και στον ελληνικό ορίζοντα, καθότι υπάρχει ήδη ο ελληνικός νόμος 4675/11-03-2020, ο οποίος προβλέπει κάτι τέτοιο καθώς και το άρθρο 284 του Ποινικού Κώδικα, σχετικά με την παραβίαση μέτρων για την πρόληψη ασθενειών. Από τις γενικές συζητήσεις διεθνώς προκύπτει, ότι είναι ήδη αρκετοί, αυτοί οι οποίοι οραματίζονται μια τέτοια προοπτική, υποχρεωτικών εμβολιασμών, στο πλαίσιο μάλιστα μίας απόλυτα ελεγχόμενης και αυταρχικής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
Ωφέλιμο θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά στον Ελληνικό Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, ο οποίος ευρίσκεται γραπτά διατυπωμένος στον Νόμο 3418/28-11-2005, προκειμένου να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε, για το κατά πόσον μπορεί να επιβληθεί ή όχι ένας υποχρεωτικός εμβολιασμός και ποιές είναι οι μεγάλες ευθύνες της Ιατρικής κοινότητας μπροστά σε μία τέτοια πραγματικότητα. Είναι πασίγνωστο εξάλλου στην παγκόσμια κοινότητα το υψηλό επίπεδο και φρόνημα των Ελλήνων Ιατρών, οι οποίοι διαπρέπουν και προάγουν την επιστήμη και τον ανθρωπισμό παραδειγματικά και με ιδιαίτερη φιλαλληλία, γεγονός το οποίο είναι τιμητικό, ελπιδοφόρο και άκρως σημαντικό.
Διαβάζοντας λοιπόν τον Ελληνικό Κώδικα συνοπτικά διαπιστώνουμε, ότι οι γιατροί έχουν υποχρέωση και καθήκον :
– να ενημερώσουν αληθινά, πλήρως και με σαφήνεια την Ελληνική κοινωνία για το τί περιέχει ένα εμβόλιο. Είναι το καθήκον Αληθείας και Ενημέρωσης, το οποίο ρητά αναφέρει ο Κώδικας αυτός.
– να ενημερώνουν για το ποιές είναι παρενέργειές του στον ανθρώπινο οργανισμό είτε βραχυπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα, όπως και κάθε ιατρικής πράξης γενικά,
– για το ποιά είναι η αποτελεσματικότητά του στους ανθρώπους,
– για το αν είναι σε πειραματικό στάδιο ή όχι, αν υπάρχουν εναλλακτικές μέθοδοι, αν χρησιμοποιείται χρόνια,
– να καλλιεργούν ένα κλίμα εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους σεβόμενοι τις αρχές του ανθρωπισμού, ότι
– να ΜΗΝ εφαρμόζουν αντισυνταγματικούς νόμους και μάλιστα αυτούς, οι οποίοι παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα,
– χωρίς την συναίνεση των ανθρώπων να ΜΗΝ πράξουν απολύτως καμία ιατρική πράξη επάνω τους
– να σέβονται απόλυτα τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους και φυσικά,
– να τηρούν τον Όρκο του Ιπποκράτους.
Αναλυτικότερα στον “Ελληνικό Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας” διαβάζουμε :
Άρθρο 1 :
1. : “Ιατρική πράξη είναι κάθε πράξη που διενεργείται με σκοπό την με οποιαδήποτε επιστημονική μέθοδο πρόληψη, διάγνωση, θεραπεία και αποκατάσταση της υγείας του ανθρώπου “.
2 : ” Ως ιατρικές πράξεις θεωρούνται και εκείνες οι οποίες έχουν ερευνητικό χαρακτήρα, εφόσον αποσκοπούν οπωσδήποτε στην ακριβέστερη διάγνωση, στην αποκατάσταση ή και τη βελτίωση της υγείας των ανθρώπων και στην προαγωγή της επιστήμης.”
4: ” στην έννοια «ασθενής» περιλαμβάνεται κάθε χρήστης των υπηρεσιών υγείας “.
Άρθρο 2 :
1 : ” Η άσκηση της ιατρικής είναι λειτούργημα που αποσκοπεί στη διατήρηση, βελτίωση και αποκατάσταση της σωματικής , πνευματικής και ψυχικής υγείας του ανθρώπου καθώς και την ανακούφισή του από τον πόνο.”
2 : ” Ο ιατρός τηρεί τον όρκο του Ιπποκράτη και τους διεθνείς Κώδικες Δεοντολογίας ” και εν συνεχεία ότι “….πρέπει, κατά την άσκηση του επαγγέλματός του, να αποφεύγει κάθε πράξη ή παράλειψη η οποία δύναται να βλάψει την τιμή και την αξιοπρέπεια του ιατρικού επαγγέλματος και να κλονίσει την πίστη του κοινού προς αυτό.”
3 :” Το ιατρικό λειτούργημα ασκείται σύμφωνα με τους γενικά αποδεκτούς και ισχύοντες κανόνες της Ιατρικής επιστήμης, διέπεται από απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, την ανθρώπινη αξία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους χωρίς διάκριση φύλου, φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, κοινωνικής θέσης ή πολιτικής ιδεολογίας.”
4 : ” Ο ιατρός σέβεται την ανθρώπινη ζωή ακόμη και κάτω από απειλή και δεν χρησιμοποιεί τις γνώσεις του ενάντια στους νόμους του ανθρωπισμού”.
5: “Ο ιατρός οφείλει να ασκεί το λειτούργημά του στο πλαίσιο της ισχύουσας νομοθεσίας, εκτός εάν οι διατάξεις αυτής έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος και, ιδίως, των διατάξεών του που διασφαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.”
Άρθρο 3
1: ” Κάθε ιατρός απολαμβάνει επιστημονικής ελευθερίας και ελευθερίας συνείδησης κατά την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος και παρέχει τις ιατρικές του υπηρεσίες μέσα σε πλαίσια πλήρους ηθικής και τεχνικής ανεξαρτησίας, με συμπόνια και σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια “.
3 : ” Έχει δικαίωμα σε επιλογή μεθόδου θεραπείας την οποία κρίνει ότι υπερτερεί σημαντικά έναντι άλλης για τον συγκεκριμένο ασθενή, με βάση τους σύγχρονους κανόνες της ιατρικής επιστήμης και παραλείπει τη χρήση μεθόδων, που δεν έχουν επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση. “
4 : ” Οποιαδήποτε διαγνωστική ή θεραπευτική μέθοδος, η οποία δεν εφαρμόζεται διεθνώς, χαρακτηρίζεται ως πειραματική και η εφαρμογή της επιτρέπεται μόνον σύμφωνα με το νομικό και δεοντολογικό πλαίσιο που διέπει την διεξαγωγή της επιστημονικής έρευνας “.
Άρθρο 8
§ 1,2,3,4 :
” 1. Η συμπεριφορά του ιατρού προς τον ασθενή του πρέπει να είναι αυτή που προσήκει και αρμόζει στην επιστήμη του και την αποστολή του λειτουργήματός του.
Ο ιατρός φροντίζει για την ανάπτυξη σχέσεων αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού μεταξύ αυτού και του χρήστη ασθενή. Ακούει τους ασθενείς του, τους συμπεριφέρεται με σεβασμό και κατανόηση και σέβεται τις απόψεις, την ιδιωτικότητα και την αξιοπρέπειά τους.
Ο ιατρός δεν παρεμβαίνει στην προσωπική και οικογενειακή ζωή του ασθενή, παρά μόνο στο μέτρο, βαθμό και έκταση, που είναι αναγκαίο και αρκετό για την αποτελεσματική προσφορά των ιατρικών υπηρεσιών του και στο μέτρο, βαθμό και έκταση που του έχει επιτραπεί.
Ο ιατρός, κατά την παροχή των ιατρικών υπηρεσιών, σέβεται τις θρησκευτικές, φιλοσοφικές, ηθικές ή πολιτικές απόψεις και αντιλήψεις του ασθενή. Οι απόψεις του ιατρού σχετικά με τον τρόπο ζωής του ασθενή, τις πεποιθήσεις και την κοινωνική ή οικονομική κατάσταση του τελευταίου δεν επιτρέπεται να επηρεάζουν τη φροντίδα ή τη θεραπευτική αντιμετώπιση που παρέχεται. “
Άρθρο 11
1: ” Ο ιατρός έχει γενικά καθήκον αληθείας προς τον ασθενή. Οφείλει να ενημερώνει πλήρως και κατανοητά τον ασθενή για την πραγματική κατάσταση της υγείας του, το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα της προτεινόμενης ιατρικής πράξης, τις συνέπειες και τους ενδεχόμενους κινδύνους ή επιπλοκές από την εκτέλεσή της, τις εναλλακτικές προτάσεις, καθώς και τον πιθανό χρόνο αποκατάστασης, έτσι ώστε ο ασθενής να μπορεί να σχηματίζει πλήρη εικόνα των ιατρικών, κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων και συνεπειών της κατάστασής του και να προχωρεί ανάλογα στη λήψη αποφάσεων.”
Άρθρο 12
§ 1,2,3 :
” 1. Ο ιατρός δεν επιτρέπεται να προβεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης χωρίς την προηγούμενη συναίνεση του ασθενή.
Προϋποθέσεις της έγκυρης συναίνεσης του ασθενή είναι οι ακόλουθες:
(α) Να παρέχεται μετά από πλήρη, σαφή και κατανοητή ενημέρωση, σύμφωνα με το προηγούμενο άρθρο.
(β) Ο ασθενής να έχει ικανότητα για συναίνεση.
(βα) Στην περίπτωση του ανήλικου ασθενή, η συναίνεση δίδεται από αυτούς που ασκούν τη γονική μέριμνα ή επιμέλειά του.
(ββ) Στις λοιπές περιπτώσεις κατά τις οποίες το άτομο δεν διαθέτει ικανότητα συναίνεσης η συναίνεση για την εκτέλεση ιατρικής πράξης δίδεται από τον δικαστικό συμπαραστάτη, εφόσον αυτός έχει οριστεί. Αν δεν υπάρχει δικαστικός συμπαραστάτης, η συναίνεση δίνεται από τους οικείους του ασθενή.
γ) Η συναίνεση να μην είναι αποτέλεσμα πλάνης, απάτης ή απειλής και να μην έρχεται σε σύγκρουση με τα χρηστά ήθη.
(δ) Να καλύπτει πλήρως την ιατρική πράξη και κατά το συγκεκριμένο περιεχόμενό της και κατά τον χρόνο της εκτέλεσής της. “
‘Αρθρο 15
“Ο ιατρός που βρίσκεται μπροστά σε σύγκρουση καθηκόντων, αντιμετωπίζει τη σύγκρουση αυτή με βάση την επιστημονική του γνώση, τη σύγκριση των εννόμων αγαθών που διακυβεύονται, τον απόλυτο σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας και τη συνείδησή του στα πλαίσια των αρχών του άρθρου 2 του παρόντος.”
Άρθρο 34
1. Παρεμβάσεις του γιατρού, οι οποίες οδηγούν στην τροποποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, μπορούν να γίνουν μόνον για προληπτικούς, διαγνωστικούς ή θεραπευτικούς σκοπούς. Σε καμία περίπτωση η τροποποίηση αυτή δεν μπορεί να μεταφέρεται στο γονιδίωμα της επόμενης γενεάς.
2. Δεν επιτρέπεται η χρησιμοποίηση της γενετικής τεχνολογίας για πολιτικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς.”
Καλό είναι να διαβάσουμε όλοι τον Ελληνικό Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, ώστε να κατανοήσουμε, ότι για τα ζητήματα υγείας, σωματικής αλλά και πνευματικής έχουμε χρέος πρώτα εμείς οι ίδιοι να ψάχνουμε, να μελετούμε, να ενημερωνόμαστε και να απαιτούμε την Αλήθεια και την Αξιοπρέπεια, ειδικά τώρα όπου στον ορίζοντα διαφαίνεται ένα απολυταρχικό παγκοσμιοποιημένο καθεστώς. Έχουμε άξιους και τίμιους επιστήμονες γιατρούς αλλά έχουμε και τεράστιο χρέος οι ίδιοι να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας, τόσο σε περιόδους ομαλές όσο και σε περιόδους, όπου αυτά ενδεχομένως να κλονίζονται ή να απειλούνται.
Ρούντας Ναπ. Γεώργιος
23-04-2020
https://enromiosini.gr/arthrografia/ο-ελληνικός-κώδικας-ιατρικής-δεοντολ/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου