Ο μέγας όσιος Ιωσήφ ο ησυχαστής και σπηλαιώτης, αδελφοί μου, στις επιστολές της νεότητάς του αρνιόταν κατηγορηματικά κάθε μορφή ιατρικής βοήθειας. Η γραμμή του ήταν ή εξής: ή ο Θεός να με κάνει καλά ή να πεθάνω. Και ο Κύριος τον θεράπευε. Εάν όμως διαβάσετε τις επιστολές που γράφει λίγο πριν από την κοίμησή του, θα δείτε ότι αναθεωρεί πλήρως τη στάση της νεότητάς του, αποδεχόμενος τη βοήθεια των ιατρών και συμβουλεύοντας τα πνευματικά του παιδιά να κάνουν το ίδιο. Αποδίδει δε την αλλαγή της στάσης του σε θεία παιδαγωγία. Θεωρεί δηλαδή ότι ο Θεός τον δίδαξε πως η στάση της νεότητάς του, παρότι έγινε αποδεκτή από Αυτόν, δεν πρέπει να ισχύει ως γενικός κανόνας στη χριστιανική ζωή. Γράφει ο ίδιος χαρακτηριστικά λίγο πριν την οσιακή του κοίμηση: "...Η ζωή μου εμένα έτσι επέρασεν, εις τον πόνον και τας ασθενείας. Και τώρα πάλιν δι’ εσάς ήλθα εις θάνατον. Είπα· ας αποθάνω εγώ, μόνον να ζήσουν τα πνευματικά μου παιδιά. Και τελείως δεν έτρωγα. Ήμουν και πρώην εξηντλημένος, και τώρα πάλιν τελείως νηστεία. Εστείλατε τόσα γλυκά, μήτε που τα εγεύθην. Τυρί δεν εδοκίμασα. Μόνον χόρτα νερόβραστα δίχως ψωμί. Δεν επέρασε πολύ, έπεσα. Εκατόν είκοσι ενέσεις... Τρεις φορές με ενυκτέρευσαν ότι θα απέθνησκα. Εφώναξαν όλους κοντά μου. Τους ευχήθην δια τελευταίαν φοράν. Έκλαιον επάνω μου νυχθημερόν. Τέλος και πάλιν εγύρισα. Μου έστειλαν ένα ιδιότροπον φάρμακον και αυτό, μετα Θεόν, ήτο η θεραπεία μου. Είχα σαράντα ημέρες να φάγω. Όταν επήρα το φάρμακον, έφαγα, εκοιμήθην, εκαλυτέρευσα. Δόξα σοι ο Θεός! Άρχισα κάπως να κινουμαι, να γράφω. Ενόσω, παιδί μου, ζώ, θα σε εύχωμαι· έως να γράψης ότι έγινες καλά. Αν πάλιν αποθάνω, θα ενθυμήσαι ότι το Γεροντάκι αυτό αρρώστησε και απέθανε δια να σώση ημάς. Θάρρος! Δεν είσαι μόνον εσύ. Κόσμος είναι πολύς. Εγώ, ήλθαν κοντά μου πολλοί, και με προσευχήν και νηστείαν εθεραπεύθησαν. Τώρα όμως, δεν με ακούει ο Κύριος, δια να μάθω και τα φάρμακα και τους ιατρούς. Να γίνω συγκαταβατικός εις τους άλλους. Εδιάβασα και του Αγίου Νεκταρίου τες επιστολές και είδα πόσον προσείχε εις τους ιατρούς και τα φάρμακα ένας τόσον μεγάλος Άγιος! Εγώ ο πτωχός ασκητής όλο εις την έρημον εγήρασα και ήθελα μόνον με την πίστιν να θεραπεύσω. Τώρα μανθάνω και εγώ ότι χρειάζονται και τα φάρμακα και η χάρις. Λοιπόν τώρα θα λέγω και εγώ ωσάν τον Άγιον: Κύτταξε να γίνης καλά· να διορθώσης τα νεύρα σου με ό,τι τρόπον ημπορείς, και θα εύρης πάλιν την προσευχήν σου και την ειρήνην...".
(Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας, Επιστολή 49, έκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 62003, σσ. 283-285.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου