Πατέρες ἤ Πατριοί

Όσα βιώνουμε σήμερα ως μέλη της ορθοδόξου (μιας και μόνης εκκλησίας) είναι πρωτοφανή σε τραγικότητα.

Δεν πιστεύουμε πια στα μάτια μας.

Δίνουν την εντύπωση πως διόλου δεν νοιάζονται για τις συνέπειες εκείνες που αναφέρει ο Χριστός για όσους σκανδαλίζουν τους «ελαχίστους αδελφούς» Του.

Παρατηρούμε ότι γίνεται αγώνας, ποιος θα προβεί σε εντυπωσιακότερες δηλώσεις προς «τέρψιν και χαράν» των πολιτικών προσώπων, και όχι μόνο, αδιαφορώντας παντελώς για την πνευματική ζημία που προκαλούν.

Ξεχνούν, ως φαίνεται, την άποψη του Μακεδονομάχου Μητροπολίτου Γερμανού Καραβαγγέλη, ότι η πολιτική είναι αισχρή και οι πολιτικοί αισχρότεροι!

Δείχνουν και δεν κρύβονται πια ότι ταυτίστηκαν μαζί τους.

Υπάρχει, ως φαίνεται, σχέση εξάρτησης, μου δίνεις - σου δίνω.

Και αυτό αδιάφορο, αν θέματα πίστεως δογματικά, που καταδεικνύουν ότι «Θεός το κινδυνεύομενον», τα αντιπαρέρχονται ως επουσιώδη και δεν τα δίδουν καμιά σημασία.

Και όμως υπήρξαν Ιεράρχες που στα 2016, με την λεγομένη οικουμενική σύνοδο του Κολυμπαρίου, είχαν το θάρρος και τόλμησαν να εκφράσουν τις αντιθέσεις τους επιδεικνύοντας ευθιξία ορθοδόξου Ιεράρχου ως όφειλαν για τα μεγάλα δογματικά θέματα που τραυματίζονταν από αυτήν την σύνοδο.

Σήμερα οι ίδιοι, κατά το λαϊκώς λεγόμενο, κατάπιαν τη γλώσσα τους.

Και αντί να τονίζουν την ανάγκη της εμμονής και παραμονής στις παραδόσεις της Αγίας Εκκλησίας μας, κατά το «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις», όπως παραγγέλνει ο Απόστολος Παύλος, αυτοί εθελοτυφλούν στις ολοφάνερες εκτροπές από τις γραμμές των μεγάλων εκκλησιαστικών πατέρων μας εκ μέρους Πατριαρχών και άλλων Ιεραρχών των ημερών μας, χωρίς να προβαίνουν στον αναγκαίο έλεγχο.

Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την πολύ πιο μικρή υπόθεση αδικίας σε βάρος μιας χήρας, δεν δίστασε να ελέγξει ολόκληρη αυτοκράτειρα!

Άλλοι καιροί ως φαίνεται!

Αντί τούτου επιδίδονται σε αγώνα «ντελάλη των εντολών των αθέων ή αθεόφοβων πολιτικών.

Παρατηρείται ακόμη το φαινόμενο, πιστοί να αισθάνονται την ανάγκη να αλλάξουν πνευματικό, γιατί δεν τους αναπαύει την συνείδηση, η προτροπή που τους γίνεται από πνευματικούς για να κάνουν το εμβόλιο!

Μα και η αδιαφορία που δείχνουν για το πλήθος των εν αναστολή τελούντων υγειονομικών υπαλλήλων είναι δείγμα και απόδειξη της έλλειψης πατρικού ενδιαφέροντος.

Και εύλογα διερωτάται κανείς:

Είναι αληθινοί πατέρες;

Επιτρέπεται ένας πατέρας να αδιαφορεί για τα παιδιά του και να τους αποδίδει απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, όταν ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε τον εαυτό του οφειλέτη «σοφοίς και ανοήτοις;»

Και όταν οι πατέρες αδιαφορούν αποδεδειγμένα για τα παιδιά τους, (ειπώθηκε το απαράδεκτο από έναν θλιβερό επίσκοπο … ας γίνουν Ιεχωβάδες οι ανεμβολίαστοι!) επιτρέπεται να απαιτούν από αυτά σεβασμό;

Ποιος είναι σπουδαιότερος θρόνος για αυτούς; Ο θρόνος που κατέχουν ως επίσκοποι ή ο θρόνος των ψυχών των πιστών, από τον οποίο, λόγω της συμπεριφοράς των, γκρεμίζονται;

Πως αισθάνονται με τα φανταχτερά τους άμφια κατά τα συλλείτουργα επί των ονομαστηρίων τους, όταν ξέρουν ότι ο λαός υποφέρει πεινά και πονά, μα προπαντός στερείται το θεόσδοτο δώρο της ελεύθερης επιλογής του; (που ας σημειωθεί αρχικά τόνισαν ότι θα το σεβαστούν).

Και να φανταστεί κανείς πως ένας Θεός παντοδύναμος στέκεται αδύναμος μπροστά στην ελευθερία του ανθρώπου σεβόμενος την επιλογή του!

Πατέρες, αν θέλετε να είστε και όχι μόνο να λέγεστε πατέρες, αν θέλετε να είστε πραγματικοί και γνήσιοι πατέρες και όχι πατριοί, αλλάξτε στάση και συμπεριφορά.

Και αν φτάσατε να μην ντρέπεστε τους ανθρώπους, τουλάχιστον φοβηθείτε τον Θεό γιατί «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος».

Η εποχή μας θα σας ήθελε αποψιλωμένους από τα πολλά και φανταχτερά άμφια.

Τι σκέπτεστε να κάνετε για τους εν αναστολή και τους χαμηλοσυναταξιούχους που θα τιμωρηθούν από την πολιτεία με πρόστιμο 100 ευρώ κάθε μήνα επειδή δεν θα δεχθούν το εμβόλιο;

Κάντε την αρχή. Παράδειγμα θέλει ο λαός.

Δώστε του την ευκαιρία να μιλήσει για εσάς με καμάρι και χαρά.

Ο λαός μας χρειάζεται ποιμένες, και όχι πατριούς.

Σεις στα κηρύγματά σας μας τονίζετε την ανάγκη μετανοίας, τώρα και εμείς με την σειρά μας ως «λήθη κράζοντες,- κατά τον ποιητή και η πέτρα που πατάς κλείνει φωνή και αφτήνη» - σας παρακαλούμε να αναθεωρήσετε και να αλλάξετε στάση, γίνετε παράδειγμα μετανοίας, που μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει και τότε θα βρούμε και εμείς τον δρόμο να σας ακολουθήσουμε.

Δώστε παράδειγμα μετανοίας πρώτα εσείς, για όσες παραλείψεις, για όσους συμβιβασμούς, για όσες υποχωρήσεις και αβαρίες σε βάρος της πίστης μας, για όσες προδοσίες έγιναν είτε εκούσια είτε ακούσια οποθενδήποτε κατόπιν φοβερών πιέσεων, φαντάζομαι.

Γνωρίζετε πιστεύω πως το παράδειγμα είναι η καλύτερη και αποτελεσματικότερη μέθοδος διδασκαλίας.

Διαφορετικά οι λόγοι σας θα γίνουν αιτία να σας ζητηθεί λόγος από τον Θεό.

Στην εκκλησιαστική ιστορία γίνεται λόγος για κάποιον Εκηβόλιο, «τον τοις ήθεσι των βασιλέων επόμενος, επί μεν Κωνσταντίνου διαπύρως χριστιανίζειν υπεκρίνετο∙

Επί δε Ιουλιανού γοργός Έλλην εφαίνετο. Και αύθις μετά Ιουλιανόν χριστιανίζειν ήθελεν».

Κάποτε όμως ήρθε σε συναίσθηση της φαυλότητάς του και μετανόησε και πέφτοντας μπρούμυτα έξω από την πύλη του ναού φώναζε «πατήστε με …».

Η εξουσία είναι μιας μορφής μέθη, αλλά ο μεθύων, κατά τον ψαλμωδό οψέποτε σαλευθήσεται.

Και ταύτα με θλίψη και πόνο πολύ, διότι πιστεύω ότι η σιωπή θα ισοδυναμούσε με ενοχή.

Αντώνιος Ι. Βασιλειάδης

Θεολόγος