Βλασφημία ἡ χρήση «προστατευτικῶν μέσων» ἐντός τοῦ Ἱεροῦ ναοῦ.

 
Ν. Ξιώνης

Καθηγητής Θεολογίας ΕΚΠΑ

Βλασφημία ἡ χρήση «προστατευτικῶν μέσων» ἐντός τοῦ Ἱεροῦ ναοῦ. Ἡ ἄρνηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ εἶναι πολύ πιό σημαντική ἀπό τήν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως πού ἐπιχειροῦν οἱ αἱρετικοί.

Οἱ σημερινοί Χριστιανοί καί ἀκόμη χειρότερο οἱ κληρικοί πού ἐμπιστεύονται το νόμο τῶν ἀνθρώπων, τούς «εἰδικούς ἐπιστήμονες», καί ἀπορρίπτουν τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν πίστη στόν ἀληθινό Λόγο τοῦ Θεοῦ μέ τό νά:

χρησιμοποιοῦν τήν ἰατρική μάσκα ἐντός τοῦ Ναοῦ,

ἀποφεύγουν τήν προσκύνηση τοῦ Ἱεροῦ... Εὐαγγελίου, τῶν Εἰκόνων καί τῶν Ἱερῶν Λειψάνων, χρησιμοποιοῦν διαφορετικές Λαβίδες γιά τήν Θεία Μετάληψη ἤ ἀπολυμαντικά ὑγρά, διότι θεωροῦν ὅλα αὐτά ὡς πιθανές αἰτίες μολύνσεως, καί νά διακρίνουν τήν Θεία Μετάληψη ἀπό την κατ' ἐνέργεια σύναξη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἑρμηνεύοντας τήν μυστηριακή κοινωνία ὡς ἁπλή συνάθροιση ἀνθρώπων, ἐπιστρέφουν ὡς σύγχρονοι Γαλάτες στήν προτέρα κατάσταση τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων.

Ἐμπιστεύονται τήν ἀνθρώπινη σοφία καί ἀπορρίπτουν τήν σοφία καί δύναμη τοῦ Θεοῦ. Συμπεριφέρονται ἀνοήτως, κατά τήν Παύλεια διατύπωση, διότι ἐνῶ ἄρχισαν νά ζοῦν πνευματικά, ἐπιστρέφουν τώρα στόν σαρκικό καί εἰλώδη τρόπο ζωῆς.

Γι' αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀφενός μέν, ἀναθεματίζει αὐτούς πού διαστρέφουν τήν Ἀλήθεια καί προσπαθοῦν νά πείσουν τούς πιστούς Χριστιανούς γιά τήν θεολογική ὀρθότητα τῶν προσωπικῶν τους ἀπόψεων, ἀφετέρου δέ τούς ὑπενθυμίζει ὅτι ἐν νόμῳ οὐδεὶς δικαιοῦται παρὰ τῷ Θεῷ, δῆλον· ὅτι ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται. ὁ δὲ νόμος οὐκ ἔστιν ἐκ πίστεως...

Ἡ ὀπισθοδρόμηση βεβαίως αὐτή δέν ἀποτελεῖ ἔκπληξη γιά τόν γνώστη τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης. Εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς παραποιημένης ἐκκλησιολογίας, ἡ ὁποία ἀντί νά θεμελιώνεται στήν Πατερική διδασκαλία καί νά ἐκφράζει τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, καλλιεργεῖται ἐπί τῇ βάσει τοῦ θετικισμοῦ καί τοῦ ἐπιστημολογικοῦ συμβατισμοῦ, καί στηρίζεται σαφῶς στήν δυτική θεολογική παράδοση, ἡ ὁποία ἐξαίρει τήν φαινομενική ἱστορική πραγματικότητα καί ἀπορρίπτει τήν Ἀλήθεια πού βρίσκεται πίσω ἀπό τά φαινόμενα.

Ἀντιθέτως, γιά τήν ἐκκλησιολογία τῶν Πατέρων, ἡ ὁποία ἑρμηνεύει τήν ἐκκλησιαστική σύναξη ὡς μυστηριακή κοινωνία τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μέ αὐτήν τήν ἴδια τήν Κεφαλή τόν Χριστό, ἡ παρουσία τοῦ πιστοῦ ἐντός τοῦ Ναοῦ σημαίνει τήν ὑπέρβαση τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν στίς ὁποῖες δέν συμπεριλαμβάνεται μόνον ἡ διαβίωση, ἀλλά καί ἡ σωματική ὑγεία, καί δηλώνει σαφῶς τήν συνειδητή μετοχή στήν παρουσία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ.

Ἑπομένως εἶναι ἀνεύθυνο καί ἐπιστημονικῶς θά ἔλεγα ἀπαράδεκτο κάποιος νά ὑποστηρίζει ὅτι ἐντός τοῦ Ναοῦ, σύμφωνα μέ τήν Θεολογία καί διδασκαλία τῶν Πατέρων μέσα στό ἐνεργειακό πλέγμα τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας τῆς κτιστῆς φύσεως μέ τόν ἄκτιστο Δημιουργό Θεό, ὅπως αὐτή ἡ κοινωνία περιγράφεται ἀπό τήν Πατερική διδασκαλία, ὑπάρχει ἡ φθορά, δηλαδή ἀπουσιάζει ἡ ζωοποιός Θεία ἐνέργεια πού ἐξαγιάζει καί συγκρατεῖ ὁλόκληρη τήν κτιστή πραγματικότητα, καί ἐν τέλει ἐπικρατεῖ ὁ θάνατος.

Ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος δέν χαρακτηρίζει τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ὅσους μετέχουν αὐτῆς, ἀλλά αὐτούς πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια καί ἀρνοῦνται τήν Θεότητα, ἐγκλωβιζόμενοι ἐγωιστικῶς στόν ἑαυτό τους, στή δύναμη καί στήν ἐξουσία τοῦ κτιστοῦ ὄντος.

Ὁ φόβος τοῦ θανάτου ἀναφέρεται στούς ἤδη νεκρούς, ὅπως ἐξάγεται ἀπό τόν λόγο τοῦ Κυρίου, ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς.

Ὁ θάνατος ἀναφέρεται στούς μή Χριστιανούς καί ἀβάπτιστους, οἱ ὁποῖοι ἀδύναμοι νά φθάσουν στήν ἐνοειδεία μέ τόν Θεό, παραμένουν ἄγευστοι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος τῆς καινῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, κι ἔτσι ἀποφεύγουν τόν «συνωστισμό», ἐντός εἰσαγωγικῶν, τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ' ὅσον Αὐτή ὅπως καί οἱ ὑπόλοιπες κοινωνικές συναθροίσεις καί ἐκδηλώσεις ἀποτελεῖ μία ἁπλή συνάθροιση ἀτόμων.

Ἔτσι ἐμπράκτως ἀρνοῦνται την κατ' ἐνέργειαν μυστηριακή κοινωνία πού καθιστᾶ τήν Ἐκκλησία Σῶμα Χριστοῦ καί ὡς ἐκ τούτου ἀρνοῦνται τόν ἴδιο τόν Χριστό.

Ἡ ἄρνηση ὅμως τῆς κατ' ἐνέργειαν παρουσίας τῆς Θεότητας εἶναι πολύ πιό σημαντική ἀπό τήν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖται ἀπό τήν αἵρεση, διότι αὐτή δέν εἶναι μία ἁπλή διαφοροποίηση ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀποτελεῖ μία διαφορετική ἑρμηνεία τοῦ δόγματος, ὅπως συμβαίνει μέ τούς αἱρετικούς.

Ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητας τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία στηρίζεται στήν ἀμφιβολία καί ἄρνηση τῆς Θεϊκῆς Του δύναμης καί ἡ ὁποία βεβαίως ἐκφράζεται μέ τήν ἀπόδοση τῶν θαυμάτων στίς φυσικές δυνάμεις τῶν κτιστῶν ὄντων, ὅπως στήν περίπτωση τῶν Φαρισαίων, ἤ μέ τήν ἀπόδοση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου στό ἀνακαινισμένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὅπως συμβαίνει σήμερα στήν ἐποχή τοῦ κόβιντ-19, σημαίνει βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι πολύ σοβαρότερη ἀπό τήν αἵρεση.

Διότι ὁ Φαρισαῖος ἤ ὁ κατ' ὄνομα μόνον Χριστιανός, δέν προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύσει τό Μυστήριο ὅπως κάνει ὁ αἱρετικός, ἀλλά ἀρνεῖται αὐτό τό ἴδιο τό Μυστήριο.

Δέν ἀλλοιώνει τήν Πίστη στήν προσπάθειά του νά Τήν κατανοήσει, ἀλλά Τήν ἀναιρεῖ ἀντιστρέφοντας τήν Ἀλήθεια καί ἀποδίδοντας στά ἔργα τῆς Θεότητος ἰδιότητες καί συνθῆκες τῆς κτιστῆς φύσεως.

Γι' αὐτό, οἱ μέν αἱρετικοί μποροῦν νά συνειδητοποιήσουν τά λογικά λάθη τῶν ἑρμηνευτικῶν τους προϋποθέσεων, νά μεταβάλουν τό θεωρητικό ὑπόβαθρο τῆς κακοδοξίας τους καί τελικά νά μετανοήσουν. Οἱ βλάσφημοι ὅμως θεωροῦν τήν Πίστη καί τό βίωμα τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὑπερβολικά, καί ὡς ἀντι-ἐπιστημονική ἀντίληψη τῆς πραγματικότητας. Τοιουτοτρόπως ἀρνοῦνται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἐκ τούτου παραμένουν ἀμετανόητοι.

Ἡ ἄρνηση συνεπῶς τῆς Θεότητος εἶναι μία πράξη δαιμονική καί ἐκφράζει τήν ἀπόλυτη πνευματική διαστροφή καί ὑπαρξιακή ἀλλοίωση πρός τό μή ὅν καί τήν ἀνυπαρξία. Διότι ἡ βλασφημία δέν σημαίνει μόνον τήν ἀμφισβήτηση τῆς Θείας δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ αὐτόν τόν Ἴδιο, ἀλλά καί τήν ἀντιστροφή τῆς Ἀλήθειας.

Καί τοῦτο διότι στήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δια τοῦ Ὁποίου ὁ Χριστός τότε ἐξέβαλε τά δαιμόνια καί σήμερα ἀνακαινίζει δια τοῦ μυστηριακοῦ Σώματος τόν κόσμο, οἱ βλάσφημοι ἀναγνωρίζουν τίς δαιμονικές δυνάμεις καί βλέπουν τήν φθορά καί τόν θάνατο, συσκοτίζοντας πλήρως τήν Ἀλήθεια καί ἀποκρύπτοντας τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στά σημεῖα τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως.

Ἔτσι, τόσο τότε κατά τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, ὅσο καί σήμερα κατά τήν ἐποχή τῆς ἀποκεκαλυμμένης Ἀλήθειας καί ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς, ἡ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά πρέπει πάντοτε νά ἑρμηνεύεται εἴτε ἐν λόγῳ εἴτε ἐν ἔργῳ στήν προοπτική τῆς ἀντιστροφῆς τῆς Ἀλήθειας, βάσει τῆς ὁποίας ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ πραγματοποιεῖται μέ τήν ἀντικατάστασή Τοῦ καί τήν θεοποίηση τῶν κτιστῶν ὄντων.

Σέ αὐτήν τήν προοπτική, ἡ ὁποιαδήποτε ἐκδήλωση ἀμφιβολίας καί ὡς ἐκ τούτου ἄρνηση τῆς σωτηριώδους θείας ἐνεργείας, εἴτε διστάζοντας νά κοινωνήσουμε τῶν Θείων Μυστηρίων καί νά συμμετέχουμε στίς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε προβληματιζόμενοι καί φοβούμενοι νά ἀποφεύγουμε τόν ἐκκλησιασμό καί τήν προσκύνηση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων καί Λειψάνων, ἤ νά χρησιμοποιοῦμε τήν ἰατρική μάσκα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει τήν βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Πατερική διδασκαλία, ἡ ὁποία κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου εἶναι ἀσυγχώρητη.

Αὐτό θά πρέπει νά προβληματίζει τόν σημερινό Χριστιανό καί ὅλως ἰδιαιτέρως τούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι, οἱ μέν πρῶτοι μέ τήν βάπτισή τους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, οἱ δέ δεύτεροι μέ τήν χειροτονία τους ὡς διάκονοι καί ὑπόλογοι τῆς παρακαταθήκης πού ἔλαβαν, ὄχι μόνο πρέπει νά μήν βλασφημοῦν τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐπιστρέφοντας κατά τόν Παῦλο ἀνοήτως στήν πρό-βαπτισματική τους κατάσταση, ἀλλά καί νά προστατεύουν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπό μία τέτοια ὀλέθρια γιά τήν ζωή τους πράξη.

Σᾶς εὐχαριστῶ.

Απομαγνητοφώνηση ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

orthros

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/01/blog-post_848.html#more