π. Θεοφάνης Βαρλααμίτης .῾Ο εὐλαβής, ἐνάρετος καί φιλακόλουθος μοναχός

π. Θεοφάνης Βαρλααμίτης

῾Ο εὐλαβής, ἐνάρετος καί φιλακόλουθος μοναχός

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου.

Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες ἀπό τήν ἡμέρα πού κάλεσε κοντά Του ὁ Θεός, τόν μοναχό π. Θεοφάνη, γιά νά τόν ἀναπαύσει ἀπό τούς κόπους τῆς ζωῆς αὐτῆς. ῏Ηταν Μεγάλη Παρασκευή, ἡ πιό «θλιμμένη» μέρα τοῦ χρόνου, ἡμέρα κατά τήν ὁποία κορυφώνεται τό Θεῖο Δρᾶμα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ καί γίνεται ἡ Σταύρωσή καί στή συνέχεια ἡ ̉Αποκαθήλωση καί ἡ ταφή τοῦ Κυρίου μας. Τήν ἡμέρα αὐτή κάλεσε κοντά Του ὁ Δημιουργός τοῦ κόσμου τόν ἀδελφό τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Βαρλαάμ ῾Αγίων Μετεώρων, π. Θεοφάνη. ῾Η εἴδηση, ὅτι κοιμήθηκε ὁ π. Θεοφάνης διαδόθηκε ἀστραπιαία μεταξύ τῶν φίλων τῆς μοναχικῆς πολιτείας τῶν ῾Αγίων Μετεώρων καί ὅλοι βαθιά λυπημένοι ἀνέβηκαν στό στύλο τοῦ Βαρλαάμ γιά νά δώσουν τόν τελευταῖο ἀσπασμό καί νά ἀποχαιρετήσουν τόν πολυσέβαστο μοναχό Θεοφάνη.

῾Ο π. Θεοφάνης εἶδε τό φῶς τῆς ἡμέρας στό μικρό μέν ἀλλά πανέμορφο χωριό τῆς Κοζάνης, Κλῆμα. Οἱ γονεῖς του ἦταν εὐσεβεῖς καί πιστά μέλη τῆς ̉Εκκλησίας. Τήν εὐσέβεια καί τήν πίστη τους στό Θεό προσπάθησαν νά τή μεταδώσουν καί στά παιδιά τους κι αὐτό τό πέτυχαν. ̉Απόδειξη ὅτι ἕνας ἀπό τούς γιούς τους ἔγινε μοναχός, ὁ π. Θεοφάνης, καί μία ἀπό τίς κόρες τους ἔγινε μοναχή, ἡ ἡγουμένη τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Παναγία ̉Εξακουστή Μάλλων ῾Ιεράπετρας, Μοναχή ̉Ολυμπιάδα.

῾Ο π. Θεοφάνης ἦλθε στή Μονή Βαρλαάμ τό 1970 καί τήν ἐπόμενη χρονιά, τό 1971, ἐκάρη μοναχός. Τήν περίοδο ἐκείνη στό μοναστήρι μόναζαν ὁ μακαριστός π. Χαρίτων Σαρρῆς καί ὁ προηγούμενος τῆς Μονῆς π. ̉Ισίδωρος. ῞Οταν ὁ μακαριστός π. Χαρίτων ἀνέλαβε τήν ἡγουμενία τοῦ Μεγάλου Μετεώρου, ὁ π. ̉Ισίδωρος καί ὁ π. Θεοφάνης ἦσαν οἱ μοναχοί πού ἀσκοῦνταν στό βράχο τοῦ Βαρλαάμ. Τήν περίοδο αὐτή συνεχίστηκαν τά ἀναστηλωτικά ἔργα γιά τή διάσωση τῆς Μονῆς, τά ὁποία μέχρι καί σήμερα δέν σταμάτησαν. ῾Ο π. Θεοφάνης ἀκούραστος ἐπέβλεπε τά ἔργα καί ἔδινε τίς κατάλληλες ὁδηγίες στούς ἐργάτες. Ο ἐρχομός τῶν νέων πατέρων στή μονή τοῦ ἔδωσε μεγάλη χαρά καί σιγά – σιγά προσπάθησε νά ἀποσυρθεῖ γιά νά ἔχουν αὐτοί τήν πρωτοβουλία στά ἔργα τῆς Μονῆς. Οἱ νέοι μοναχοί τό ἐξετίμησαν αὐτό καί τόν περιέβαλαν μέ τήν ἀγάπη, τόν σεβασμό καί τήν ὑπακοή τους. ῾Ο π. Θεοφάνης ἦταν γιά τούς νέους πατέρες, μετά τόν ἡγούμενο, τό πρότυπο καί τό ὑπόδειγμά τους.

῾Ο μακαριστός ἦταν πολύ φιλακόλουθος. ῾Η ἐνασχόλησή του μέ τά οἰκοδομικά ἔργα πού γινόταν στό μοναστήρι ἦταν φυσικό νά καταπονήσουν τό σῶμα του παρόλα αὐτά ποτέ δέν παρέλειπε νά εἶναι παρών στίς ἀκολουθίες. Πρίν ἀκόμα σημάνουν οἱ καμπάνες καί τά σήμαντρα αὐτός ἦταν στό Καθολικό καί περίμενε τόν ῾Ιερέα νά βάλει «Εὐλογητός» γιά νά ἀρχίσει νά διαβάζει τά τῆς ἀκολουθίας.

Στά θέματα τῆς πίστεως ἦταν αὐστηρός. Δέν ἐπέτρεπε σέ ἀλλόδοξους ἤ ἀλλόθρησκους, πάντα σύμφωνα μέ τούς ἱερούς κανόνες, νά συμμετέχουν στίς ἀκολουθίες, κυρίως τίς Κυριακές τό πρωί πού ἡ πόρτα τοῦ Μοναστηριοῦ εἶναι ἀνοιχτή, καί νά συμπροσεύχονται. Στούς ῞Ελληνες προσκυνητές μιλοῦσε μέ πολλή ἀγάπη καί σεβασμό γιά τήν ̉Ορθοδοξία καί τήν πατρίδα. «῾Η ̉Ορθοδοξία, ἔλεγε, εἶναι ἡ μόνη ̉Εκκλησία πού οὔτε πρόσθεσε οὔτε ἀφαίρεσε σ̉ αὐτά πού μᾶς παρέδωσαν οἱ ῞Αγιοι ̉Απόστολοι, οἱ ̉Αποστολικοί Πατέρες ἤ οἱ Οἰκουμενικοί Σύνοδοι. ῞Ολες οἱ ἄλλες ὁμολογίες εἶναι σχισματικοί οἱ αἰρετικοί. Μεγάλοι ἀπόδειξη εἶναι ὅτι ὁ ἁγιασμός πού διαβάζεται ἀπό κανονικό ̉Ορθόδοξο ἱερέα δέν ἀλλοιώνεται ὅσα χρόνια κι ἄν περάσουν».

῾Ο παππούλης ἦταν ἀκόμα ἀφιλοχρήματος. Οἱ τσέπες του ἐκτός ἀπό τό κομποσχοίνι καί τά χαρτάκια μέ τά ὀνόματα ζώντων καί κεκοιμημένων, πού τοῦ ἔστελναν πολλοί ἀπό διάφορα μέρη τοῦ πλανήτη γιά νά τά μνημονεύει, δέν εἶχαν τίποτε ἄλλο.

῾Ο τακτικός ἐκκλησιασμός μας στήν ῾Ιερά Μονή Βαρλαάμ ἔγινε αἰτία νά συνδεθοῦμε μέ τόν μακαριστό μοναχό Θεοφάνη. Πάντα ὑποδεχόταν μέ καλοσύνη καί μέ τό χαμόγελο στά χείλη τούς προσκυνητές. Τό ὅλο του παρουσιαστικό σέ ἔκανε νά τρέξεις αὐθόρμητα νά τοῦ φιλήσεις τό χέρι καί νά ζητήσεις τήν εὐχή του. ̉Εκεῖνος πάντα τραβοῦσε τό χέρι του καί ἔλεγε «τήν εὐχή τῆς Παναγίας, τῶν Κτητόρων καί τοῦ Γέροντα νά ἔχετε».

῎Αξιο προσοχῆς ἦταν ὅτι, ἄν καί δέν γνώριζε Ρωσικά, συνεννοοῦνταν ἄριστα μέ τούς ρώσους προσκυνητές, οἱ ὁποίοι, ὅπως καί ὅλοι οἱ προσκυνητές τῆς μονῆς, τόν εὐλαβοῦνταν· ἴσως αὐτό νά μᾶς φαίνεται παράξενο ἀλλά δέν εἶναι παράλογο ἤ παράξενο, εἶναι μία δωρεά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος πού τή συναντοῦμε, κυρίως, στά πρῶτα χριστιανικά χρόνια.

῾Η ἀγάπη καί ὁ σεβασμός του πρός τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἔγινε αἰτία νά ἐνθρονισθεῖ στό μοναστήρι ἀντίγραφο τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνας τῆς «Παναγίας τῆς Τριχεροῦσας», τῆς ὁποίας τό πρωτότυπό φυλάσσεται στό Σέρβικο μοναστήρι τοῦ Χιλανδαρίου πού εὐρίσκεται στό ῞Αγιον ῎Ορος ῎Αθω. ῾Η εἰκόνα αὐτή ἔγινε αἰτία πολυάριθμοι Σέρβοι ̉Ορθόδοξοι Χριστιανοί νά ἔρχονται στό Βαρλαάμ γιά νά τήν προσκυνήσουν καί νά τῆς ζητήσουν νά ἐκπληρώσει τά εὐλαβή αἰτήματά τους.

Τόν π. Θεοφάνη, πολλές φορές τόν «ἐνοχλούσαμε» στό τηλέφωνο. Συνήθως ἡ συνομιλία μας ἄρχιζε: -Παρακαλῶ. -Εὐλογεῖτε, π. Θεοφάνη, τί κάνετε; -῾Αμαρτίες, παιδί μου, τόσα χρόνια μοναχός καί δέν ἔβαλα ἀκόμα ἀρχή μετανοίας. -῞Ολοι μας, πάτερ, ἁμαρτίες κάνουμε, ἀρκεῖ νά μετανοοῦμε, τοῦ ἀπαντούσαμε. -Σωστά, νά μετανοοῦμε, γιατί χωρίς εἰλικρινή μετάνοια καί καθαρή ἐξομολόγηση δέν θά διαβοῦμε τήν πόρτα τοῦ Παραδείσου.

῎Αλλοτε πάλι, ὅταν τόν προσφωνοῦσα, ῞Αγιε, Πάτερ, μοῦ ἔλεγε: - Οἱ ῞Αγιοι, Γεώργιε, εἶναι στόν οὐρανό. ̉Εδῶ κάτω στή γῆ εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί καί περιμένουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ νά μᾶς λυπηθεῖ καί νά μᾶς σώσει.

Τό ἀπόγευμα μετά τόν ̉Εσπερινό καί τό ̉Απόδειπνο, ἀπό τό μπαλκόνι τοῦ κελιοῦ του ἤ ἀπό τό χῶρο πού εἶναι τό καμπαναριό, καμάρωνε, ὅπως ἔλεγε «τούς κρεμαστούς κήπους τοῦ Βαρλαάμ» κι ἀπό μέσα του δοξολογοῦσε καί εὐχαριστοῦσε τό Θεό καί τούς Κτήτορες «ὑπέρ τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν, τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων».

Κάποτε τόν ρώτησα: -Ποιά ἦταν ἡ αἰτία πού ὁδήγησε τά βήματά σας στά ῞Αγια Μετέωρα καί εἰδικά στή Μονή Βαρλαάμ γιά νά μονάσετε; Αὐθόρμητα μοῦ ἀπάντησε:

-Οἱ Κτήτορες. Διάβασα τό βίο τους καί μέ τή βοήθειά τους πῆρα τήν ἀπόφαση νά ἔλθω ἐδῶ στόν εὐλογημένο καί ἐξαγιασμένο χῶρο τῶν ῾Αγίων Μετεώρων γιά νά μονάσω. ̉Εδῶ ἀναπαύθηκε ἡ ψυχή μου κι ἐδῶ θέλω νά ἀφήσω τήν τελευταία μου πνοή.

Τελευταία πού ἡ ὑγεία του εἶχε ἐπιδεινωθεῖ, ὅταν τόν τηλεφωνοῦσα καί ρωτοῦσα: -Τί κάνετε, π. Θεοφάνη; ἀπαντοῦσε: -῾Υπομονή, παιδί μου, ὑπομονή. Μή μέ ξεχνᾶς στίς προσευχές σου, γιατί πονάω, πονάω πολύ.

῾Ο Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καθώς καί οἱ Κτήτορες, πού τόσο ἀγάπησε ὁ π. Θεοφάνης τόν κάλεσαν κοντά τους τή Μεγάλη Παρασκευή, στίς 22 ̉Απριλίου 2022, γιά νά τόν ξεκουράσουν ἀπό τά βάσανα αὐτῆς τῆς πρόσκαιρης ζωῆς καί νά τόν ἀπαλλάξουν ἀπό τούς φρικτούς πόνους τῆς δυσθεράπευτης ἀσθένειας πού τόν τυραννοῦσε τόν τελευταῖο καιρό καί πού ἀγόγγυστα ὑπέμενε.

῾Η ψυχή τοῦ μακαριστοῦ π. Θεοφάνους βρίσκεται τώρα στά χέρια τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου μας, ἐνῶ τό σῶμα του ἀναπαύεται μέσα σέ ἕναν ἀπέριττο μνῆμα στό στύλο τοῦ Βαρλαάμ πού τόσο ἀγάπησε καί πότισε μέ τόν ἱδρώτα τῶν καμάτων του.

῎Ας ἔχουμε τήν εὐχή του.

http://aktines.blogspot.com/2022/06/blog-post_5.html