Ἀπὸ τὸ χωριὸ Βοδίνο Ἀργυροκάστρου τῆς Βορείου Ἠπείρου ποὺ γεννήθηκε, ὁ κατὰ κόσμον Εὐάγγελος Βαλοδῆμος, τὸ 1870, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάσθηκε ὡς μικροπωλητὴς καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὅρος, στὴν περιβόητη χερσόνησο τῶν ἁγίων. Ἡ τριετὴς φοίτησή του στὸ ἀθωνικὸ φροντιστήριο τῆς ὁσιότητος, καὶ ἡ ἐδῶ χειροτονία του, τοῦ ἔδωσε δύναμη ἰσχυρή, γιὰ ν’ ἀρχίσει ἱεραποστολικὸ ἔργο στὴν πονεμένη πατρίδα του.
Σὰν νέος ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλὸς προσπάθησε νὰ διατηρήσει τὴν ἑλληνικότητα τῶν τόπων του, ποὺ εἶχαν καταπατήσει Τουρκαλβανοί. Γιὰ τοὺς ἀγῶνες του αὐτοὺς δύο φορὲς ἀποφάσισαν, ἡμέτεροι καὶ ξένοι, νὰ τὸν φονεύσουν, μὰ δὲν τὰ κατάφεραν. Ἡ ζωή του κυλοῦσε μέσα ἀπὸ θαύματα. Δοσμένος ὅλος στὸν Θεό, δὲν βαστοῦσε τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἀπὸ μικρὸς ἀγάπησε θερμὰ τὴν πενία. Ἤξερε, παντοῦ ὅπου βρισκόταν, νὰ στήνει τὸ ἅγιο θυσιαστήριο τῶν προσευχῶν του.
Τὸ μοναστηράκι τοῦ Προφήτη Ἠλία στὰ Ζαγοροχώρια ἔγινε τὸ ὁρμητήριό του. Ἀπέκτησε φήμη ἁγίου Πνευματικοῦ. Ἔλεγε στοὺς νέους:... «Νὰ ἐξομολογεῖσθε παστρικά!». Συνήθιζε νὰ ἐπαναλαμβάνει μὲ πόνο βαθύ, κάτι ποὺ ἔλεγαν καὶ ἄλλοι Ἁγιορεῖτες: «Πολλοὶ ἐξομολογοῦνται, ἀλλὰ λίγοι μετανοοῦν»! Διωγμοὶ καὶ θλίψεις δὲν τὸν λύγισαν ποτέ. Σὰν τὸν διώχνουν ἀπὸ τὸν τόπο του, δὲν ἔχει νὰ πάρει τίποτε μαζί του, ἀφοῦ ποτὲ δὲν ἀπόκτησε κάτι δικό του. Γυρίζει τὰ χωριὰ τῆς Ἠπείρου καὶ διδάσκει τὸν λαὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ ζωντάνια τοῦ παραδείγματός του καὶ τὴν ἁπλὴ γλῶσσα του, ποὺ περνᾶ εὔκολα στὶς καρδιὲς τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων. Ἦταν θεοφώτιστος, ἤρεμος, ἤπιος, γαλήνιος, πρᾶος καὶ πολὺ ταπεινός.
Ὅταν στὴν ἰταλικὴ κατοχή τοῦ πῆραν ἕνα ζῶο ποὺ εἶχε, νὰ τί εἶπε: «Ὁ Θεός μοῦ τὸ πῆρε, γιατί εἶχα προσκόλληση σὲ αὐτό. Ἡ καρδιὰ δὲν πρέπει νὰ προσκολλᾶται σὲ τίποτε γήινο ἐδῶ κάτω!». Εἶχε δώσει τὴν καρδιά του στὸν Χριστὸ κι ἔλεγε: «Μὲ ἀγαπᾶ καὶ μοῦ ἔχει δώσει τὸ θάρρος νὰ τοῦ ζητήσω χάρες, θὰ μὲ ἀκούσει!». Μπροστά του καὶ οἱ φονιᾶδες, καθὼς ἐξομολογοῦνταν τὰ κρίματά τους, ἀναγνώριζαν τὴν ἀρετή του. «Τὴν ὥρα ἐκείνη δὲν βρισκόμουν μπροστὰ σ’ ἕναν παπαδάκο, ἀλλὰ μπροστὰ στὸν ἴδιο, τὸν ἅγιο καὶ Παντοκράτορα Θεό!» ἔλεγαν. Τὴν ἀδιάλειπτη εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ εἶχε μάθει στὸν ἱερὸ Ἄθωνα, δὲν τὴν ἄφηνε, ὅπου καὶ ἂν βρισκόταν. Ἦταν τὰ βόλια τῆς νίκης κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀλήθειας. Ποτὲ δὲν ἄφηνε τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες. Στὸν ντορβᾶ του παντοῦ καὶ πάντοτε κουβαλοῦσε τὰ λειτουργικὰ βιβλία. Ἀγαποῦσε τὶς νυκτερινὲς ἀκολουθίες καὶ μὲ συνέκδημο τὴν τυφλὴ μοναχὴ ἀδελφὴ του λειτουργοῦσε σχεδὸν καθημερινά, γιὰ νὰ μεταλάβουν καὶ οἱ δυὸ τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Τὶς ὧρες τῆς προσευχῆς δὲν βιαζόταν καθόλου. Ὧρες, μέρες καὶ νύχτες, μόνοι, σ’ ἐκκλησίες μακρινὲς καὶ λησμονημένες, πάνω στὰ ψηλὰ βουνά, μὲ μόνο τὸν Θεό. Γέροντας κουρασμένος καὶ κυρτωμένος δὲν ἄφηνε τὶς ἀναίμακτες θεῖες ἱερουργίες. «Γιὰ νὰ πάρω λίγη δύναμη», ἔλεγε. Ὅλη νύχτα ἔμενε ἄγρυπνος, παλεύοντας μὲ τὸν Χριστό.
Εἶχε δοθεῖ ὅλος στὸν Κύριο. Τοῦ δόθηκε κι Ἐκεῖνος. Εἶχε τὸ προορατικὸ χάρισμα, καθὼς πολλοὶ διηγοῦνται. Πέντε χρόνια πρὶν τὸν θάνατό του ἦλθε πάλι στὸ Ἅγιον Ὅρος, ποὺ πάντα ἀγαποῦσε καὶ μὲ τὴν ἀνάμνησή του ζοῦσε, γιὰ νὰ θάψει τὸν ἐπὶ σαράντα χρόνια μοναχὸ ἀδελφό του, ποὺ ξεψύχησε στὴν ἀγκαλιά του. Τὸ πρόσωπο τοῦ παπα-Ἰάκωβου στὶς προσευχές του καὶ στὶς θεῖες Λειτουργίες του ἦταν φωτεινὸ σὰν ἥλιος.
Ὁ ἥλιος αὐτὸς ἔδυσε στὶς 15.2.1960. Εὐάρεστος στὸν Θεὸ γενόμενος ἀγαπήθηκε καὶ μετατέθηκε στὰ ἐπουράνια σκηνώματα τῆς ἀτέρμονης εἰρήνης καὶ ἀγαλλιάσεως.
Πηγές – Βιβλιογραφία
Χαραλάμπους Βασιλοπούλου ἀρχιμ., Ἕνας σύγχρονος ἅγιος, Ἀθῆναι δ.χ. (ἀπ’ ὅπου καὶ ἡ φωτογραφία). Ἠλία, Ὁ π. Ἰάκωβος Μπαλοδῆμος, Ὀρθόδοξη Μαρτυρία 16/1986, σσ. 26-27.
Πηγή: Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Β΄, ἐκδ. Μυγδονία σ.631-633
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/02/1870-15-1960.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου