Οι μελλόνυμφοι στέκονται πλέον στο κέντρο του ναού, μπροστά ακριβώς από το άγιο θυσιαστήριο, δηλώνοντας με τη στάση τους αυτή «το της δουλείας σχήμα», δηλ. ότι όλοι οι πιστοί ενώπιον του Θεού είμαστε όπως οι ταπεινοί δούλοι ενός αφέντη. Οι μελλόνυμφοι κατά την ώρα αυτή δεν έχουν ενωμένα τα χέρια τους, αλλά έχουν τα χέρια τους μπροστά, βαστώντας αναμμένες λαμπάδες, που συμβολίζουν, όπως είπαμε και προηγουμένως ότι το φως που εκχέεται από αυτές συμβολίζει το φως του Χριστού, που έρχεται έτοιμο να φωτίσει και να αγιάσει τις ψυχές των, ώστε με το φωτισμό και τη χάρη του Θεού να ενωθούν με τα ευλογημένα δεσμά του γάμου, υπό το φως του αοράτου Θεού. Πριν από την έναρξη των ειρηνικών παλαιότερα προσφερόταν και θυμίαμα από τον λειτουργούντα ιερέα. Η προσφορά του θυμιάματος γίνεται προς δόξαν του εν Τριάδι Θεού και για να υπενθυμίζει ακόμη στους μελλονύμφους, ότι οι προσευχές τους πρέπει να ανεβαίνουν ως θυμίαμα στον ουρανό, ιδιαιτέρως τώρα που τελείται το μυστήριο του γάμου τους. Έπειτα ακολουθούν τρεις ευχές από τον ιερέα. H πρώτη• «ο Θεός ο άχραντος και πάσης κτίσεως δημιουργός...». Η δεύτερη• «Ευλογητός ο Θεός ο του μυστικού και άχραντου γάμου Ιερουργός...». Και τέλος η τρίτη• «Ο Θεός ο άγιος ο πλάσας εκ χοός τον άνθρωπον...» κατά την απαγγελία της οποίας γίνεται η άρμοση των χεριών των μελλονύμφων.
Η ένωση των χεριών συμβολίζει το τέλειον της ενώσεως αυτών των δύο ανθρώπων, που αποφασίζουν από κοινού και με την ευλογία της Εκκλησίας να ζήσουν μέχρι τέλους μαζί. Πρόκειται για μια πολύ συμβολική πράξη και γεμάτη ιερότητα τελετουργία. Ο ιερέας λαμβάνοντας τα χέρια των μελλονύμφων εκείνη την στιγμή ιερουργεί. Δεν είναι απλή η κίνηση. Χρειάζεται αυτή η άρμοση να λαμβάνει ιδιαίτερο χρόνο, ώστε όχι μόνον οι μελλόνυμφοι, αλλά και οι παριστάμενοι να συναισθάνονται το συμβολισμό και την ιερότητα της στιγμής. Η άρμοση των χειρών αποτελεί θα λέγαμε το σήμα κατατεθέν, της σαρκικής ενώσεως των μελλονύμφων. Από εκείνη τη στιγμή δένονται οι δύο άνθρωποι σε ένα σώμα και πορεύονται στη ζωή τους πάντα ενωμένοι. Για τον λόγο αυτό η αγία μας Εκκλησία δεν ευλογεί τις προγαμιαίες σχέσεις. Μπορεί μεν να τις ανέχεται κατά κάποιο τρόπο, μέσα στο πνεύμα της οικονομίας των πεπτωκότων τέκνων της, ποτέ όμως δεν αμνηστεύει την αμαρτία. Ποια άλλωστε θα ήταν η σημασία της ενώσεως των χεριών των μελλονύμφων μέσα στο όλο αγιαστικό και αγωνιστικό πνεύμα της, αν ευλογούσε κάτι τέτοιο; Κι ενώ για παράδειγμα ενώθηκαν τα σώματα, ποια η αξία και η σημασία της συμβολικής πράξεως της ενώσεως των χεριών των μελλονύμφων;
Μετά το πέρας της ενώσεως των χεριών ακολουθεί η πανηγυρική στέψη των νεόνυμφων πλέον. Ο Ιερέας λαμβάνει πάνω από το Ευαγγέλιο (όπου είναι τοποθετημένα) τα στέφανα και, αφού πρώτα τα σταυρώσει τρεις φορές πάνω στο ιερό Ευαγγέλιο εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ακολούθως στεφανώνει τρεις φορές πρώτα το γαμπρό εις το όνομα της αγίας Τριάδος, σχηματίζοντας κάθε φορά το σύμβολο του Σταυρού στην κεφαλή του κι έπειτα στεφανώνει τη νύφη στην κεφαλή της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λέγοντας κάθε φορά• «Στέφεται ο δούλος του Θεού (δείνα) την δούλη του Θεού (δείνα) εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Σήμερα η στέψη δεν γίνεται ακριβώς πάνω στα κεφάλια των νεόνυμφων αλλά στο μέτωπο τους. Μάλιστα ο Ιερέας ξεκινάει από τον γαμπρό σταυρώνοντας πρώτα την κεφαλή του στο «Στέφεται ο δούλος του Θεού (δείνα)» σχηματίζοντας το σχήμα του Σταυρού επί του μετώπου του γαμπρού και στο «την δούλην του Θεού (δείνα)» ακουμπά τα στέφανα επί του μετώπου της νύφης σχηματίζοντας και πάλι το σύμβολο του Σταυρού. Αυτό επαναλαμβάνεται τρεις φορές ξεκινώντας από τον γαμπρό. Έπειτα αρχίζει την ίδια διαδικασία από τη νύφη και καταλήγει στο γαμπρό. Σε παλαιότερες εποχές τα στέφανα, όπως είδαμε, και προηγούμενα στην ακολουθία του αρραβώνα, τίθονταν επί της αγίας Τραπέζης. Μετά το πέρας της στέψεως ο ιερέας τοποθετεί τα στέφανα επί των κεφαλών των νεόνυμφων και ακολούθως ο παράνυμφος παραλαμβάνει αυτά (τα στέφανα) με τα χέρια του σταυρωτά και τα σταυρώνει άλλες τρεις φορές. Ο παράνυμφος για την πράξη αυτή στέκεται ακριβώς πίσω από τους νεόνυμφους.
Η πράξη αυτή της αλλαγής των στεφάνων από τον παράνυμφο είναι συμβολική. Συμβολίζει τη συμμετοχή του ως πρόσωπο σεβαστό και ιδιαίτερα αγαπητό από τους νεόνυμφους, στη νέα οικογένεια, όπου οφείλει με πνεύμα συνέσεως και σοφίας να αγωνίζεται κι αυτός ως πνευματικός αδελφός για τη στερέωση και το ακλυδώνιστο αυτού του γάμου. Η παρουσία του παρανύμφου δηλώνει ακόμη και τη μαρτυρία του ενώπιον Θεού και ανθρώπων, ότι θα αγωνισθεί με κάθε τρόπο, ώστε το νέο ζευγάρι να τελεί πάντοτε εν αγάπη και προκοπή. Μετά την στέψιν ο ιερέας πρώτα ψάλλει το• «Κύριε ο Θεός ημών δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς» το όποιο τρισσεύεται και από τους ψάλτες. Η ψαλμωδία αυτού του ύμνου είναι επίσης πολύ σημαντική. Δηλώνει ότι οι νεόνυμφοι επιβραβεύονται από τον Κύριο και Θεό μας κατ' αυτήν την ευλογημένη στιγμή του γάμου τους. Αυτή η επιβράβευση με τον υπέροχο αυτό ύμνο, δηλώνει ότι οι νεόνυμφοι για να βραβευθούν αγωνίστηκαν τέλεια. Κι αυτός ο αγώνας δεν είναι άλλος από την αγνότητα που τήρησαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και είναι αλήθεια ότι το να κρατηθεί κάποιος αγνός μέχρι την ήμερα του γάμου του, θεωρείται, ιδιαιτέρως σήμερα, μεγάλος άθλος. Μάλλον η αξία αυτού του ύμνου βρίσκει μεγαλύτερη σημασία στις ήμερες μας, που η αγνότητα για κάποιους σημαίνει αρρώστια και πιθανόν αμαρτία!
Ακολουθεί η απαγγελία της Κυριακής προσευχής• «Πάτερ ημών...» που λέγεται από όλους τους παρευρισκόμενους στο μυστήριο με πρωτοκορυφαίους τους νεόνυμφους. Μετά το• «Πάτερ ημών...» ακολουθεί η ειρήνευση από τον Ιερέα κι έπειτα η ευχή του ποτηρίου «Ο Θεός ο πάντα ποιήσας...». Κατά την διάρκεια της αναγνώσεως της ευχής, ευλογεί διά της δεξιάς χειρός του ο ιερέας το προσφερόμενον ποτήριον γεμάτο ερυθρού οίνου. Κατά τούς παλαιότερους χρόνους οι νεόνυμφοι κατ' αυτήν την στιγμή κοινωνούσαν των αχράντων μυστηρίων. Το σημερινό κοινό ποτήριο, δηλαδή το απλό κρασί το μετελάμβαναν μόνον όσοι ήταν ανάξιοι για την μετάληψη των αχράντων μυστηρίων. Μεταξύ αυτών εκτός εκείνων που είχαν περιπέσει σε βαριά αμαρτήματα συμπεριλαμβάνονταν οι δίγαμοι. Το κοινό αυτό ποτήριο δινόταν στις περιπτώσεις αυτές για μερικό αγιασμό, όπως συμβαίνει και με το αντίδωρο τής Θείας Λειτουργίας. Κανονικά θα έπρεπε σε κάθε θεία Λειτουργία να μεταλαμβάναμε όλοι οι παρόντες τα άχραντα μυστήρια, επειδή όμως διάφοροι πνευματικοί λόγοι, που ρυθμίζονται από τον πνευματικό εξομολόγο, μας αποτρέπουν από την τακτικότατη θεία μετάληψη, θεσπίστηκε από τους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας η μετάληψη του αντιδώρου (=δηλ. αντί του δώρου. Δώρο θεωρείται η θεία μετάληψη, αντίδωρο είναι το αντί της θείας μεταλήψεως δώρο για μερική τουλάχιστον ευλογία).
Ακολούθως γίνεται ο πανηγυρικός χορός του Ησαΐα, τρεις φορές γύρω από το τραπέζι που βρίσκεται, όπως είπαμε, στο κέντρο τής Εκκλησίας μπροστά από τους νεόνυμφους. Στον Ιερό αυτό χορό, ο ιερέας προπορεύεται βαστώντας στα χέρια του το ιερό Ευαγγέλιο και κρατώντας το χέρι του γαμπρού σχηματίζει το χορό. Ακολουθεί όπισθεν των νεονύμφων ο παράνυμφος βαστώντας με τα χέρια του τα στέφανά τους. Οι παρευρισκόμενοι εκείνη την στιγμή εύχονται στους νεονύμφους ραίνοντάς τους με ροδοπέταλα και ρύζι (σχετικά με το ρύζι, βλ. σχετική αναφορά). Τα τροπάρια του χορού είναι τρία• α) Ησαΐα χόρευε, β) Άγιοι Μάρτυρες, και γ) Δόξα σοι Χριστέ ο Θεός. Μετά το πέρας του χορού ο ιερεύς φέρνει τους νεονύμφους μπροστά στην Ωραία Πύλη και διαβάζει τις πολύ όμορφες ευχές• «Μεγαλύνθητι Νυμφίε...» και «Και συ Νύμφη...». Μετά διαβάζει την ευχή της αναλήψεως των στεφάνων από τις κεφαλές των νεόνυμφων και, αφού παραλαμβάνει τα στέφανα, τα δίνει να τα ασπασθούν οι νεόνυμφοι και ο παράνυμφος και κάνει απόλυση και τελειώνει το ιερό μυστήριο. Πριν την λήξη με το «Δι' ευχών» ο ιερέας με το Ευαγγέλιο λύνει τα χέρια των νεονύμφων, δηλώνοντας συμβολικά ότι, από τώρα οι νεόνυμφοι πρέπει να ακολουθούν το λόγο του Θεού στη ζωή τους και ταυτόχρονα τους φανερώνει συμβολικά ότι τώρα οι ζωές τους εξαρτώνται μονάχα από τον ίδιο τον Κύριο και Θεό μας. Η συμβολική αυτή πράξη ακόμα δηλώνει, ότι τώρα πλέον μέσα στη συζυγική ζωή μέτρο και κανόνας γίνεται ο νόμος του Ευαγγελίου, τον οποίο πρέπει απαρέγκλητα και αγόγγυστα να τηρούν οι νεόνυμφοι για τη στερέωση του γάμου τους. Παλαιότερα τα στέφανα που τοποθετούνταν στα κεφάλια των νεόνυμφων είχαν τη μορφή βασιλικών στεμμάτων. Αυτά φυλάσσονταν πάντοτε στο ναό και ήταν Ιερά. Έπειτα τα στέφανα έλαβαν την μορφή που έχουν σήμερα και είναι προσωπικά κτήματα των νεόνυμφων, τα όποια τοποθετούν σε ειδικές θήκες που λέγονται στεφανοθήκες, τις οποίες συνήθως τοποθετούν δίπλα στο εικονοστάσι του σπιτικού μέσα στην κρεββατοκάμαρα. Σε πολλά μέρη τα στέφανα δεν τα παραλαμβάνει ο Ιερέας κατά τη διάρκεια της ειδικής ευχής, αλλά τα αφήνει πάνω στα κεφάλια των νεονύμφων προκειμένου κατά το χαιρετισμό που θα συμβεί μετά το πέρας της ακολουθίας του μυστηρίου του γάμου, όλοι οι παρευρισκόμενοι να τα ασπασθούν. Η πράξη αυτή δείχνει ότι, επειδή τα στέφανα συμβολίζουν τα δώρα του Θεού προς τους νεονύμφους κι επειδή αυτά πάνω στο άγιο Ευαγγέλιο αγιάστηκαν κι έγιναν πρόξενοι μεταφοράς θείας χάριτος, για το λόγο αυτό ο πιστός λαός τα περιβάλλει με σεβασμό και τα ασπάζεται.
http://www.orthmad.gr/node/262#99
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου