Μαζὶ μὲ τοὺς ἁγ. Ἀναργύρους σήμερα τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Δαβίδ Γέροντος τοῦ θαυματουργοῦ
καὶ τοῦ ἁγ. νέου Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ θεόπτου μετὰ τῶν μαθητῶν του
καὶ τοῦ ἁγ. νέου Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ θεόπτου μετὰ τῶν μαθητῶν του
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΪΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ
Ἡ ἵδρυση καὶ ἀνέγερση τῆς Μονῆς, περὶ τὸ
ἔτος 1540, ὀφείλεται στὸν Ὅσιο Δαυΐδ. Νέος ἀκόμη στὴν ἡλικία, ἐπέτυχε
τὴν ἀνοικοδόμησή της σὲ ὑψόμετρο 500 περίπου μέτρων, κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη
τοῦ Τελεθρίου ὅρους, ἀνάμεσα σὲ πυκνὸ δάσος πεύκων καὶ ἐλάτων.
Ὁ Ὅσιος καταγόταν ἀπὸ τὴ Γαρδινίτζα. Νέος ἀκόμη ἔγινε μοναχός. Διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Μονῆς Βαρνακόβης, ἀσκήτεψε στὸ Στείριον ὄρος καὶ δοκιμάσθηκε ἀπὸ τὸν ὀθωμανὸ ἄρχοντα τῆς Λιβαδειᾶς. «Θείῳ ὁδηγηθεὶς Πνεύματι», πέρασε στὴν Εὔβοια, ὅπου ἔκτισε Ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, σὲ σημεῖο ὅπου προϋπῆρχε παλαιότερος Ναός, κοντὰ στὸ χωριὸ Ροβιὲς καὶ «τελείαν συνεστήσατο Μονήν», στὴν ὁποίαν συνέρρευσαν σύντομα πολλοὶ μοναχοί.
Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητός του ξαπλώθηκε γρήγορα, ἔκανε πολλὰ
θαύματα καὶ πρὶν τὴν ὁσιακὴ κοίμηση τοῦ (1 Νοεμβρίου) πολλοὺς ὁδήγησε
πρὸς σωτηρία «μέγας φανεῖς ἐν λόγῳ καὶ ἔργῳ».Ὁ Ὅσιος καταγόταν ἀπὸ τὴ Γαρδινίτζα. Νέος ἀκόμη ἔγινε μοναχός. Διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Μονῆς Βαρνακόβης, ἀσκήτεψε στὸ Στείριον ὄρος καὶ δοκιμάσθηκε ἀπὸ τὸν ὀθωμανὸ ἄρχοντα τῆς Λιβαδειᾶς. «Θείῳ ὁδηγηθεὶς Πνεύματι», πέρασε στὴν Εὔβοια, ὅπου ἔκτισε Ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, σὲ σημεῖο ὅπου προϋπῆρχε παλαιότερος Ναός, κοντὰ στὸ χωριὸ Ροβιὲς καὶ «τελείαν συνεστήσατο Μονήν», στὴν ὁποίαν συνέρρευσαν σύντομα πολλοὶ μοναχοί.
Ἡ Μονή, στὰ χρόνια του Βυζαντίου εἶχε τιμηθεῖ μὲ Αὐτοκρατορικοὺς τίτλους, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς καταστράφηκαν κατὰ τὴν πυρπόλησή της. Ἀκόμη, Πατριαρχικὸ σιγίλιο τοῦ 1638, ἐπὶ Πατριάρχου Κυρίλλου, ἀναγνώριζε τὴν Σταυροπηγιακὴ καὶ Πατριαρχικὴ ἀξία τῆς Μονῆς.
Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, οἱ Μοναχοὶ βοήθησαν στὸν Ἀγώνα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προκαλέσουν τὴν ὀργὴ τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι κατέστερψαν ὁλοσχερῶς τὸ Μοναστήρι, τὸ ὁποῖο ἀνακαινίσθηκε τὸ 1877.
Σὲ ἀπόσταση χιλιομέτρου βορείως τῆς Μονῆς βρίσκεται τὸ «Ἁγιονέρι». Κατὰ τὴν παράδοση, ὁ Ὅσιος Δαυΐδ χτύπησε μὲ τὸ ραβδί του τὸ βράχο καὶ ἀνέβλυσε καλό, ἄφθονο καὶ ἰαματικὸ νερό. Ἀκόμη, σὲ ἀπόσταση 20 λεπτῶν μὲ τὰ πόδια στὰ νότια τῆς Μονῆς, ὑπάρχει τὸ «Ἀσκητήριο» τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ, ἕνα μικρὸ σπήλαιο σὲ βράχο, μὲ τὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγ. Χαραλάμπους.
Ἡμέρες δόξης καὶ ἀνάπτυξης γνώρισε ἡ Μονὴ στὰ χρόνια τῆς Ἡγουμενίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Ἰακώβου Τσαλίκη (1975-1991), ὁ ὁποῖος ἄφησε φήμη καὶ μνήμη ὁσίου ἀνδρός.
Πολλοὶ χριστιανοὶ ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέπτονται τὴν Μονὴ γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὰ Ἅγια λείψανα πολλῶν Ἁγίων καὶ φυσικά τοῦ ἰδρυτοῦ της Ὁσίου Δαυΐδ τοῦ Γέροντος.
ΠΗΓΗ: http://www.imchalki
http://christianvivliografia.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου