ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ Π. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΑΡΒΟΥ Οἱ τελευταῖες ἡμέρες καί ἡ Κοίμησις τοῦ ὁσίου γέροντα π. Ἰουστίνου Πάρβου.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ Π. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΑΡΒΟΥ

Οι τελευταίες ημέρες και η Κοίμησις του οσίου γέροντα π. Ιουστίνου Πάρβου.

Στα τέλη Μαρτίου του 2013 άρχισαν να εμφανίζονται τά πρώτα σημάδια της ασθένειάς του- αισθανόταν μεγάλη κόπωση, δεν έτρωγε και έκανε εμετούς. Παρ’ όλη όμως την δύσκολη σωματική του κατάσταση, συνέχιζε να δέχεται προσκυνητάς μέχρι αργά το βράδυ και να συμμετέχει στις βραδινές ακολουθίες. Ήταν άνθρωπος μεγάλης υπομονής και καρτερίας και ποτέ δεν έλεγε ότι πονάει ούτε παραπονιόταν για τούς φρικτούς πόνους πού είχε. Όταν τον ρωτούσαν πού πονάει, πάντα απαντούσε- Πουθενά!

Τελικά, μετά από πολλές πιέσεις, δέχθηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο της CLUJ NAPOCA όπου και διεγνώσθη ότι πάσχει από καρκίνο τού στομάχου. Ήταν ανάγκη να χειρουργηθεί και, επειδή το μοναστήρι του απείχε 154 μίλια (248 χλμ.), πέρασε τη Μεγάλη Εβδομάδα και εόρτασε το Πάσχα στο μοναστήρι CIEL πού ήταν εκεί κοντά. Στην ακολουθία η φωνή του ήταν ασθενική αλλά γεμάτη Αγάπη. Όλοι ήταν συγκινημένοι, καθώς καταλάβαιναν ότι θα ήταν το τελευταίο Πάσχα πού εώρταζαν μαζί. Στο τέλος, εξαντλημένος στην καρέκλα του, φαινόταν θλιμμένος, και όταν τον ρώτησαν το λόγο της θλίψεώς του απάντησε- Στενοχωριέμαι πού βρίσκομαι μακριά από τά πνευματικά μου τέκνα πού είναι στο μοναστήρι PETRU VODA. Παρ’ όλα αυτά ήλπιζαν, ότι ο Κύριος θα τού χάριζε κι άλλα χρόνια πάνω στη γη και γι’ αυτό προσεύχονταν θερμά μέ συνεχείς αγρυπνίες, παρακλήσεις και τελούσαν το ιερό ευχέλαιο για τον αγαπημένο ποιμένα τους.

Ένα πνευματικό του τέκνο, γνωστός χειρουργός, θυμάται ότι ο γέροντας Ιουστίνος, όταν αναφερόταν στα χρόνια της φυλακίσεώς του, πάντα έλεγε με πολλή θλίψι και πόνο, ότι δεν κρίθηκε άξιος για το μαρτύριο όπως πολλοί συναιχμάλωτοί του. Για τον πατέρα Ιουστίνο δεν υπήρχε μεγαλύτερη ευλογία από το να μαρτυρήσει για την ορθόδοξη πίστη. Και ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του και του δόθηκε ο σταυρός της ασθένειας και του πόνου, ο οποίος κατέστρεψε το ήδη βασανισμένο -από τά 16 χρόνια φυλακίσεώς- σώμα του. Παρά ταύτα συνέχιζε να δέχεται τούς προσκυνητάς μέ την προθυμία ενός νέου, κρύβοντας κάθε ίχνος κοπώσεως, για να μην αισθανθούν ότι τον επιβαρύνουν.

Ένας τεράστιος καρκινικός όγκος κατέτρωγε όλο του το στομάχι και εμπόδιζε κάθε υγρή ή στερεή μορφή τροφής να περάσει. Ο ίδιος γνώριζε ότι δεν είναι ιάσιμος ο καρκίνος, ακόμα και αν γινόταν μια επέμβαση αλλά συμφώνησε να χειρουργηθεί, ώστε έτσι να παρατείνει τη ζωή του για λίγους μόνο μήνες, χάριν των πνευματικών του τέκνων. Όταν του αναφέραμε για τους κινδύνους μιας αναισθησίας στην ηλικία του άλλα και για την ανάρρωσή του, έλεγε χαριτολογώντας «Μην ανησυχείτε. Αρκεί το νυστέρι τού χειρουργού να μην είναι σκουριασμένο. Εξ άλλου δεν θα πεθάνω τώρα. Έχω 150 μοναχές και 80 μοναχούς πού με περιμένουν στο μοναστήρι μου».

Έτσι χειρουργήθηκε. Η επούλωση των τομών ήταν πολύ δύσκολη. Παρουσίασε λοίμωξη, ή οποία απαιτούσε επί πλέον επεμβάσεις. Επειδή ήθελε να μπορεί να προσεύχεται μέ καθαρό νου, δεν δεχόταν ισχυρά αναλγητικά για τούς φοβερούς πόνους πού είχε.

Αφού πήρε εξιτήριο και επέστρεψε στο μοναστήρι, χρειάστηκε να γίνει ακόμη μια επέμβαση επειδή η πληγή του δεν επουλωνόταν εξ αιτίας της λοιμώξεως. Έτσι το κελί του μετατράπηκε σε ένα μικρό χειρουργείο, όπου πνευματικά του παιδιά, γιατροί και νοσοκόμοι, μέ δάκρυα στα μάτια τον χειρούργησαν μέ απλή τοπική αναισθησία!

Ο πατήρ Ιουστίνος γνώριζε πλέον ότι είναι εγγύς ό θάνατός του, και έτσι ζήτησε να μεταφερθεί στο μοναστήρι του στο PALTIN. Στις 21 Μαΐου λοιπόν επιστρέφει στον τόπο όπου είχε ζήσει τά τρία τελευταία του χρόνια μέ τη φροντίδα των μοναζουσών.

Η αδελφή Φωτεινή μάς διηγείται. Επέζησε μετά την εγχείρηση αλλ’ αυτό πού επακολούθησε ήταν ένας μήνας φοβερού πόνου με διασωλήνωση, σήψη, λοίμωξη παροχή οξυγόνου• το σώμα του δεν ήθελε να επουλωθεί. Η γερόντισσα, γιατρός η ίδια, μαζί με άλλους δύο πατέρες πού τον φρόντιζαν, πέρασαν εφιαλτικές στιγμές, γιατί τα όργανα του πατρός Ιουστίνου το ένα μετά το άλλο νεκρώνονταν. Το στομάχι, η καρδιά, το έντερο, οι πνεύμονες, όλα τά όργανά του είχαν επηρεασθεί. Αλλά η ευγένεια της καρδιάς του και η διακριτικότητα του εξέπληξαν όλους όσους ήταν γύρω του. Υπέφερε εν σιωπή! Κάτι ακόμα όμως, πού έκανε τούς γιατρούς, τούς νοσηλευτάς και τούς πιστούς να θαυμάσουν, ήταν ότι, εν όσο ήταν άρρωστος, ακόμη και στο νοσοκομείο, το σώμα του ευωδίαζε. Επί πλέον εξέχεε μύρο.

Στις 22 Μαΐου 2013 πάνω από 200 ιερείς και διάκονοι και εκατοντάδες πιστοί ήρθαν στο μοναστήρι άπ’ όλες τις περιοχές της 'Ρουμανίας, να προσευχηθούν για την αποκατάσταση της υγείας του γέροντος Ιουστίνου. Τέλεσαν τον αγιασμό, το μυστήριο τού ιερού ευχελαίου —το οποίο και τελούσαν μετά καθημερινά- και ο π. Ιουστίνος παρακολουθούσε από το κελί του, όπου και χρίσθηκε. 'Άγια λείψανα μεταφέρθηκαν στο κελί του. Όσοι τον είδαν εκείνες τις ημέρες παρατήρησαν, ότι ο γέροντας Ιουστίνος ήταν απορροφημένος ολόκληρος στην προσευχή. Ακόμη κι όταν κοιμόταν, τά χείλη του πρόφεραν τη μονολόγιστη ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό». Ό πόνος «γυάλιζε» την ψυχή του ετοιμάζοντας την προς την τελειότητα. Ο «πρίγκιπας της Ορθοδοξίας», όπως τον αποκαλούσαν, ετοιμαζόταν για την αναχώρηση του από την επίγεια ζωή. Όρισε νέο ηγούμενο στη μονή και, έτοιμος πλέον να φύγη, σταμάτησε να λαμβάνει τροφή και να μιλεί. Σύντομα έπεσε σε κώμα.

Στις 16 Ιουνίου τού 2013, ημέρα μνήμης τών Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου, ο αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πάρβου, ένας από τούς πιο αγαπημένους γέροντες της 'Ρουμανίας, σε ηλικία 94 χρονών, αναπαύτηκε εν Κυρίω. 

Μετά από έξι ολόκληρες εβδομάδες τρομερού πόνου, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το σώμα του άρχισε να αναδύει ευωδιαστό μύρο και κατά τις τέσσερις ημέρες μέχρι την κηδεία του παρέμεινε ζεστό και μαλακό, χωρίς να παρουσίαση νεκρική ακαμψία (παρότι πέθανε από καρκίνο). Πάνω από εκατό χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν να προσκυνήσουν το σκήνωμά του και περίπου 20.000 παρακολούθησαν την εξόδιο ακολουθία μέ την αστυνομία να κρατά χιλιάδες ακόμα πιστούς έξω στούς δρόμους γύρω από το μοναστήρι. Επίσης ο βασιλικός, πού είχε ό π. Ιουστίνος για να αγιάζει τούς πιστούς, άνθισε θαυματουργικά κατά την αγρυπνία πριν την εξόδιο ακολουθία του.

Γιατί όμως τόσες χιλιάδες πιστοί απ’ όλα τά κοινωνικά στρώματα της 'Ρουμανίας ήρθαν να πάρουν για τελευταία φορά την ευλογία ενός 94χρονου γέροντα; Τί ήταν αυτό πού τούς έφερε στο μοναστήρι, όπου το σκήνωμά του για τρεις ημέρες βρισκόταν στα μέσον της εκκλησίας; Ήταν η ζωή και ο λόγος του γέροντος Ιουστίνου πού έλεγε- «Η ζωή μου είναι συνυφασμένη μέ τον πόνο των ανθρώπων». Αγκάλιαζε και παρηγορούσε κάθε ψυχή μέ τά τρυφερά μάτια του, το ειρηνικό βλέμμα και τη γνήσια Αγάπη του. Απαλά παρηγορούσε κάθε ψυχή που υπέφερε, δείχνοντας της πώς ο Θεός ενεργεί στη ζωή της. Είχε αδιάκριτη Αγάπη για τον καθένα ξεχωριστά.

Έζησε μια ζωή μαρτυρίου κάτω από το αθεϊστικό καθεστώς τού κομμουνισμού. Όλα αυτά τον κατέταξαν στις συνειδήσεις των πιστών ανάμεσα στούς άγιους των κομμουνιστικών φυλακών. Μέ πολύ πόνο και κόπο αγωνίστηκε να διασώσει και να συντηρήσει ένα ολόκληρο έθνος πού υπέφερε κάτω από το δαιμονικό ζυγό τού κομμουνισμού μέ μοναδικά όπλα την Αγάπη και την συγχώρηση.

Στο τέλος της εξόδιου ακολουθίας όπου χοροστάτησαν τρεις αρχιερείς και πάνω από 200 Ιερείς και διάκονοι, ακούστηκε το «Χριστός ανέστη».

Την τεσσαρακοστή ημέρα μετά την κοίμηση του έρρεε μύρο από το χέρι του, πού ήταν σε στάση ευλογίας σε ένα πορτραίτο του. Αυτό παρηγόρησε πολύ τά πνευματικά του τέκνα και τούς επιβεβαίωσε ότι βρίσκεται κοντά τους.

Ο γέροντας Ιουστίνος, ακολουθώντας τά βήματα των άλλων συγχρόνων του γερόντων, όπως του π. Παϊσίου ΟLAROU, έζησε μια ζωή προσφέροντας Αγάπη, παρηγοριά, καταφύγιο και πνευματική τροφή σε όλους τούς πονεμένους συνανθρώπους του. Υπέφερε μαζί τους, αναζητώντας συνεχώς την Βασιλεία των Ουρανών μέσα του αλλά και μέσα σε κάθε άνθρωπο πού συναντούσε. Ποτέ δεν επιζητούσε τη δική του ικανοποίηση, αλλά θυσίαζε το «εγώ» του, το θέλημά του, για την Αγάπη του συνανθρώπου του, του αδελφού του. Έλεγε, ότι ο καθένας κατεργάζεται την σωτηρία του διά μέσου τού αδελφού του, όταν ζει για τον πλησίον του.

Αμέτρητα είναι τά θαύματα πού έχουν γίνει μετά από προσευχή στον π. Ιουστίνο- θεραπείες καρκίνου, διαφόρων ασθενειών, τεκνογονία και θεραπεία δαιμονισμένων.

Μέσα από το προσωπικό του παράδειγμα και τον λόγο του, ο γέροντας Ιουστίνος προσπάθησε ακούραστα να ανάψει στην ψυχή τού κάθε πιστού, το φώς πού έλαβε ο καθένας μέ το βάπτισμά του, καλώντας τους να έχουν ενότητα, μετάνοια, υπακοή και προσευχή. Αυτό το κάλεσμα ισχύει και για όλους εμάς σήμερα και θα πραγματοποιηθεί, αν ο καθένας μας σηκώσει αγόγγυστα, υπομονετικά και δοξολογικά τον σταυρό πού εναπέθεσε ο Θεός στούς ώμους μας. Όπως έλεγε ο π. Ιουστίνος• Ας ενδυθούμε την ταπείνωση του Σταυρού και την γλυκύτητα του Εσταυρωμένου.

Ας έχουμε την ευχή του. Αμήν.

[από το περιοδικόORTHODOX WORD τ. 292/Σεπτ.-Όκτ.

2013, μετάφρασης ϊ. μονή Άγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης]

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/03/blog-post_211.html