(Συμεών Νέος Θεολόγος)
«Αυτή η εργασία που επιτελείται με την εφαρμογή των εντολών πλύνει – ώ
του θαύματος!- κάθε ρύπο από την ψυχή, και διώχνει κάθε πάθος και κάθε
κακή επιθυμία, εννοώ και σωματική και βιοτική. Έτσι γίνεται ο άνθρωπος
στην ψυχή ελεύθερος από κάθε γήινη επιθυμία· όχι μόνο από σωματικά
δεσμά, αλλά όπως κάποιος γίνεται όλος γυμνός βγάζοντας τα ενδύματά του.
Και εύλογα, διότι κατά πρώτον αποβάλλει η ψυχή την αναισθησία, την οποία
ονομάζει ο θείος απόστολος κάλυμμα, και που βρίσκεται στις καρδιές των
άπιστων Ιουδαίων, αλλά επίσης και τώρα καθένας που εκτελεί τις εντολές
της νέας χάριτος με όλη τη δύναμη και με θερμή καρδιά έχει πάνω στο
νοερό της ψυχής του το κάλυμμα αυτό και δεν μπορεί να ανέλθει στο ύψος
της επιγνώσεως του Υιού του Θεού.
Έπειτα, όπως εκείνος που γδύνεται σωματικώς βλέπει τα τραύματα του σώματός του, έτσι λοιπόν και αυτός τότε βλέπει καθαρά τα πάθη που υπάρχουν στην ψυχή του, για παράδειγμα τη φιλοδοξία, τη φιλαργυρία, την μνησικακία, τη μισαδελφία, τον φθόνο, την ζήλεια, την έριδα, την αλαζονεία και τα λοιπά στην συνέχεια.
Έπειτα, όπως εκείνος που γδύνεται σωματικώς βλέπει τα τραύματα του σώματός του, έτσι λοιπόν και αυτός τότε βλέπει καθαρά τα πάθη που υπάρχουν στην ψυχή του, για παράδειγμα τη φιλοδοξία, τη φιλαργυρία, την μνησικακία, τη μισαδελφία, τον φθόνο, την ζήλεια, την έριδα, την αλαζονεία και τα λοιπά στην συνέχεια.
Επιθέτοντας λοιπόν πάνω σε αυτά τις εντολές σαν φάρμακα και τους
πειρασμούς σαν καυτήρες, και ταπεινούμενος και πενθώντας και αποζητώντας
θερμώς τη βοήθεια του Θεού, βλέπει καθαρά να έρχεται η χάρη του Αγίου
Πνεύματος να τα αποσπά και να τα εξαφανίζει ένα προς ένα, έως ότου κάνει
τελείως ελεύθερη την ψυχή του από όλα αυτά. Διότι η κάθοδος του
Παρακλήτου δεν την αξιώνει της ελευθερίας μερικώς, αλλά τελείως και
καθαρώς, διότι μαζί με τα αναφερθέντα πάθη αποδιώκει και κάθε ακηδία,
κάθε αμέλεια, κάθε αδιαφορία και άγνοια και λησμονιά και γαστριμαργία
και κάθε φιληδονία, και έτσι ανανεώνει και ανακαινίζει τον άνθρωπο
ψυχικώς και μαζί και σωματικώς, ώστε να φαίνεται αυτός ότι δεν
περιβάλλεται σώμα φθαρτό και βαρύ, αλλά πνευματικό και άυλο και
κατάλληλο ήδη για αρπαγή. Και δεν απεργάζεται σ’ αυτόν αυτό μόνο η χάρη
του Πνεύματος, αλλά δεν τον αφήνει ούτε να βλέπει κάτι από τα αισθητά, ή
καλύτερα τον κάμει να ζει σαν να μη βλέπει με την αίσθηση, όταν βλέπει.
Διότι όταν ενωθεί ο νους με τα νοητά, μεταφέρεται όλος έξω από τα
αισθητά, αν και φαίνεται ότι βλέπει τα αισθητά».
(Έργα αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου, ΕΠΕ 19 Δ, σελ. 123-125).
http://blogs.sch.gr/
http://epanosifi.blogspot.gr/2016/06/blog-post_979.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου