Οι Μικρασιάτισσες γυναίκες, μαζί με τα παιδία τους, έπεσαν θυσιαζόμενες από τους βράχους των Πετρωτών Σμύρνης στη θάλασσα, για να μην ατιμωθούν από τους Τσέτες το 1922 (ένας νέος Ζάλογγος στη Μικρά Ασία). »…γυναίκες πολλές, μια σειρά ατελείωτη από το μπουλούκι που ερχόνταν από το Κορδελιό, σπρώχνοντας η μία την άλλη και σκύφτοντας, τραβούσαν κατά τους ψηλούς βράχους, εκεί στα Πετρωτά. Ώσπου να καλοκαταλάβεις, πηδούσαν και χάνονταν μέσα στη θάλασσα. Πολλές κρατούσαν αγκαλιά και τα μωράκια τους. Πλάι τους, πάνω από τα κεφάλια τους, ήταν οι Τσέτες, έτοιμοι να τις ντροπιάσουν, και ήθελαν να γλυτώσουν από τα χέρια τους, να πέσουν όσο πιο γρήγορα γινόταν στο γκρεμό, να χαθούνε. Η εικόνα αυτή ύστερα από τόσα χρόνια ούτε έσβησε, ούτε θα σβήσει από τη μνήμη μου, όσο ζω.» (μαρτυρία Αλέξη Αλεξίου που έφτασε πρόσφυγας στην Ελλάδα το ‘22 εκδοθείσα στον Τόμο Α’, Έξοδος – Μαρτυρίες από τις επαρχίες των Δυτικών παραλίων της Μικρασίας, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα 1980).
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2020/09/blog-post_81.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου