(Ματθ. 5,1: 12)
«μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ».
Ο Άγιος Νεκτάριος που γιορτάζουμε σήμερα και πανηγυρίζουμε, εδιώχθη για την αρετή του, γιατί επείνασε και δίψασε τη δικαιοσύνην δηλαδή την σύνολη αρετή και επέδειξε μέγα ζήλο από την στιγμή που μπήκε μέσα εις τας τάξεις της μοναχικής ζωής. Εκάρει μοναχός και έγινε πρότυπο μοναχού, και στην συνέχεια πρεσβύτερος και επίσκοπος και στη συνέχεια εκίνησε τον φθόνο των εχθρών της δικαιοσύνης, των εχθρών της αρετής και γι’ αυτό και διώχθει. Και πάντοτε οι άνθρωποι της αρετής διώκονται από τους ανθρώπους τους υποταγμένους εις τα πάθη τους. Φθονούνται και διώκονται, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Κύριο.
Ό Άγιος Πορφύριος, επίσης όπως και ο Άγιος Νεκτάριος από πολύ μικρός, επέδειξε μέγα ζήλο εις την πνευματική ζωή. Έλεγε, οι Γέροντες μου δεν με διέταξαν ποτέ τι να κάνω. Μου έδωσαν ένα κομποσκοίνι και μου είπαν: - Να λέεις την ευχή. Τίποτ’ άλλο. Μ’ έβλεπαν φανατικό, λέει ο Άγιος, θέλει να πει ζηλωτή, και δεν μου έλεγαν πολλά, ούτε τι να διαβάζω. Δε μ’ άφηναν να διαβάζω τίποτα από τους μεγάλους Πατέρες, που έχουν αυστηρότητες. Δηλαδή δεν με’ άφηναν να διαβάσω τον Άγιο Εφραίμ, τον Άγιο Ισαάκ, τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, τον Ευεργεντινό κ.α. Μου το είχαν απαγορεύσει. Έτσι, κάνοντας υπακοή, διάβαζα μόνο βίους Αγίων, το Ψαλτήρι, την Παρακλητική, τα Μηνιαία, κι από κει έμαθα να διαβάζω, γιατί δεν ήξερα. Κάθε τόσο πήγαινα στον Άγιο Γεώργιο, που βοήθησα κι εγώ να κτισθεί, κι έψαλλα πολλά ψαλτικά. Πιο πολύ μου άρεσαν οι Τριαδικοί Κανόνες. Κάποιες φορές όμως, ξέφευγα λέγει χωρίς να ρωτήσω τους γέροντες μου, έπαιρνα πρωτοβουλίες. Ακούστε με. Για την καθαρότητα του νου άρχισα να μαθαίνω απ’ έξω την Αγία Γραφή. Μια μέρα δόθηκε μια αφορμή και τους είπα απ’ έξω το πρώτο κεφάλαιο του Ιωάννου. Όταν το άκουσαν, με μάλωσαν που το έκανα χωρίς ευλογία. Ζούσα από την χάρι του Κυρίου, όχι από την δική μου δύναμη. Όλα ήταν απ’ την χάρι του Κυρίου. Δεν ήταν ούτε από την εξυπνάδα μου, ούτε από την επιστήμη μου που δεν είχα, ήταν από την χάρι του Θεού.
Όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, ο Γέροντας μου με κάλεσε και μου είπε: - Τι θα κάνεις, τι πρόγραμμα έχεις; Θα μείνεις εδώ; - Θα μείνω! Είπα γεμάτος ευχαρίστηση και χαρά. – Βάλε μετάνοια. Έβαλα μετάνοια. Τότε μου έφερε ένα ράσο δικό του, που ήταν παλιό για τις δουλειές. Ήταν μπαλωμένο τόσο, που δεν φαινόταν το αρχικό του ύφασμα και στο λαιμό απ’ τον ιδρώτα πολύ λιγδιασμένο. Είχα δει τα καλογεράκια που ήταν στο Κυριακό και που ήταν ωραία ντυμένα, κι είχα φανταστεί ένα τέτοιο ράσο. Περίμενα με λαχτάρα αυτή την ώρα. Και σαν παιδί που ήμουν, σκεφτόμουν και τα ράσα που θα μου φορούσαν, πόσο ωραία, πόσο καινούργια θα ήταν. Αλλά όταν ήρθε η ώρα, τι να δω! Κουρελιασμένα, μπαλωμένα. Στενοχωρήθηκα λίγο, για πέντε λεπτά. Έ, ήμουν και μικρός, δεκατεσσάρων χρονώ. Δεν εμίλησα όμως, δεν παραπονέθηκα. – Να’ ναι ευλογημένο! Είπα και το πήρα. Σκέφτηκα τους ασκητές που φορούσαν τρίχινα ζωστικά και ποτέ δεν τα έβγαζαν, ούτε τα έπλεναν. Ο Θεός μου έδωσε γι’ αυτό μεγάλη παρηγοριά. Πήγα στο Ψαλτήρι. Μου έπεσε η επιστολή του Ιωάννου. Και την ίδια μέρα Θεέ μου, μου μίλησες! Δύο τρία χρόνια αργότερα έγινα μεγαλόσχημος. Βλέπουμε από πολύ μικρή ηλικία ο Άγιος Πορφύριος αξιώθηκε, να γίνει μοναχός.
Την προηγούμενη ημέρα, είχα και μια ξεχωριστή ευλογία λέγει ο Άγιος. Έπρεπε να πάμε με τον Γέροντα μου στη Μεγίστη Λαύρα, για να πάρουμε άδεια για την κουρά. Ο ηγούμενος που έδωσε την άδεια ήταν πολύ άγιος. Εκεί που πηγαίναμε απ’ το ασκητήριο του Αγίου Νείλου του Μυροβλήτου στη Λαύρα, κατά την διαδρομή για πρώτη φορά άκουσα το άρωμα το Ουράνιο. Με πλημμύρισε η μυρωδιά και το είπα στον Γέροντά μου. Εκείνος με απλότητα το άκουσε, δεν είπε τίποτα και επροχώρησε. Έτσι πρέπει να τα βλέπουμε, απλά. Για δεύτερη φορά άκουσα το άρωμα στο οστά του Αγίου Χαραλάμπους. Αισθανόταν δηλαδή ο Άγιος την ευωδία των Αγίων λειψάνων και της θείας χάρις που υπάρχει σε αυτά και τα κάνει να ευωδιάζουν.
Το βράδυ της κουράς μου, όλοι οι Πατέρες συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος, στο Κυριακό, έκαναν αγρυπνία, είπαν ωραία κατανυκτικά ψάλματα κι εγώ ήμουν με λευκές κάλτσες, ανυπόδητος, και γεμάτος κατάνυξη. Έβαλα σε όλους μετάνοια, προσκύνησα τις εικόνες και ο προεστώς μου απηύθυνε τις ειδικές ερωτήσεις του μεγαλόσχημου. Τα μάτια μου ήταν γεμάτα δάκρυα απ΄τη συγκίνηση. Αφού τελείωσε η αγρυπνία, επήγαμε στο κελί. Ήμουν πολύ χαρούμενος αλλά και σιωπηλός. Ήθελα να είμαι μόνος μόνω Θεώ. Όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση δεν θέλεις ούτε να ψάλλεις ούτε να μιλάς. Ζητάς, την αυγή για ν’ ακούεις τη φωνή του Χριστού.
Βλέπουμε πόσο αισθανόταν ο Άγιος τη Θεία Χάρι γι’ αυτό προτιμούσε την σιωπή, για να μπορεί να την βιώνει όσο γίνεται εντονότερα.
Στον Άγιον όρος μου άρεσαν πολύ οι αγρυπνίες. Η ζωή του Αγίου όρους είναι ζωή αγρυπνίας, στην αγρυπνία, όταν γίνεται σωστά, όταν δηλαδή αυτοί που συμμετέχουν, είναι ενωμένοι στην κοινή λατρεία, δημιουργείται μια ατμόσφαιρα πνευματική, που όλοι μπαίνουν εύκολα μέσα σε αυτή και επέρχεται μεγάλη πνευματική ωφέλεια. Λεπτύνεται η ψυχή και δημιουργούνται οι πιο κατάλληλες προϋποθέσεις για πνευματική ανάταση και βαθιά επικοινωνία με τον Κύριο.
Στο Άγιον Όρος, δύο η ώρα γίνεται ξεσηκωμός. Αισθανόμουνα δέος την ώρα εκείνη. Η προσευχή έσειε τον τόπο, τον πνευματικό κόσμο. Να ποια είναι η αγάπη στον Χριστό. Πολύ μου άρεσαν οι αγρυπνίες γινόμουν άλλος άνθρωπος. Ήμουνα πάντα πολύ προσηλωμένος. Διέθετα μεγάλη αγάπη να ακούσω τα λόγια. Το μυαλό μου ούτε μια στιγμή δεν ήθελα να το κλέψει ο ύπνος. Δε νύσταζα παρακολουθούσα με έρωτα. Όταν καμιά φορά καθόμουν στο στασίδι, δεν ακουμπούσα τη ράχη μου πίσω στο στασίδι για να μην αποκοιμηθώ. Βλέπουμε πως ο Άγιςο βίαζε τον εαυτό του και αντιπολεμούσε τον ύπνο. Μετά την Θεία Λειτουργία πάλι δεν ήθελα να κοιμηθώ. Κυριαρχούσε η αγάπη, γι’ αυτό έμενα ξάγρυπνος.
Βλέπουμε πόσο όμορφη είναι και γεμάτη χάρι Θεού η μοναχική ζωή. Και πως ξεκίνησε την μοναχική του ζωή ο Άγιος Πορφύριος,
Ο μοναχισμός έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι ο δρόμος, της τελειότητος. Ο μοναχός αντλεί δύναμη από τον Θεό. Φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά γιατί αγαπάει τον κόσμο και κατά αυτόν το τρόπο θα τον βοηθήσει περισσότερο δια της προσευχή του σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση. Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο. Την παράλογη απαίτηση που έχουν μερικοί κληρικοί, να κατεβούν οι μοναχοί στον κόσμο, την έχουν και μερικοί ανόητοι στρατιώτες, όταν η μονάδα τους κινδυνεύει, να αφήσει δηλαδή και ο ασυρματιστής τον ασύρματο, και να πάρει και αυτός το λιανοντούφεκο του. Ό Άγιος Παΐσιος παρομοίαζε τον μοναχό με ασυρματιστή ο οποίος δέχεται τα μηνύματα του ουρανού και τα δίδει στο στρατηγείο, δηλαδή στην εκκλησία και στους υπευθύνους της εκκλησίας και έτσι ο αγώνας εναντίον των πονηρών πνευμάτων και του κακού γίνεται αποτελεσματικότερα και γίνεται νικηφόρα. Ο σκοπός, έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, είναι να γίνει κανείς από μέσα καλόγερος, όχι να αλλάξει εξωτερικά τα ράσα. Όπως είδαμε ο Άγιος Νεκτάριος όπως και ο Άγιος Πορφύριος και όλοι οι Άγιοι ήτανε πραγματικοί μοναχοί. Ήτανε ασκητές και ζούσαν ασκητικά τόσο στην έρημο όσο και αργότερα όταν έδρασαν μέσα στον κόσμο. Οι μοναχοί λέει ο Άγιος Παΐσιος, δεν είναι ούτε τεμπέληδες, ούτε ατομιστές, ούτε αποτυχημένοι. Θεληματικά αποτυγχάνουν κοσμικά δηλαδή ανθρωπίνως και επιτυγχάνουν πνευματικά. Το οινόπνευμα αν το αφήσουμε ανοικτό το μπουκάλι χάνει όλη την σπιρτάδα, ούτε τα μικρόβια σκοτώνει, ούτε φλόγα μπορεί να βγάλει αν το ανάψεις και αν το βάλεις στο καμινέτο θα χαλάσει και το φυτίλι. Έτσι και ο μοναχός αν δεν προσέξει, διώχνει την Θεία Χάρη, και μετά έχει μόνο το Σχήμα. Μπορεί να είναι και μεγαλόσχημος αλλά αν δεν έχει τη χάρι του Θεού είναι μόνο εξωτερικά μοναχός. Είναι σαν το οινόπνευμα που έχασε την σπιρτάδα του και δεν μπορεί να καυτηριάσει τον διάβολο. Αν βάζουμε την ευκολία πάνω από την καλογερική δεν θα κάνουμε προκοπή. Η άνεση δεν είναι για τον μοναχό είναι ατιμία στην έρημο. Οι Χριστιανοί παλαιά είχαν πιο πολύ, ευλάβεια στο αντίδωρο, από ότι πολλοί μοναχοί σήμερα στη Θεία Κοινωνία λέγει ο Άγιος Παΐσιος διεκτραγωδώντας την εκκοσμίκευση που υπάρχει και μέσα στον μοναχικό βίο και κόσμο.
Στα ερχόμενα χρόνια πολλοί άνθρωποι θα γίνονται μοναχοί, λέγει ο Άγιος, επειδή θα βαριούνται τα μπουζούκια και θα υποφέρουν από κενό στην ψυχή τους. Θα έρχονται στο μοναστήρι και θα κάνουν άσκηση, νηστείες, αλλά δεν θα βρίσκουν τίποτε, γιατί θα τους λείπουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Δεν θα χρειάζεται ούτε να μιλούν, ούτε να κάνουν τίποτε άλλο, γιατί θα μιλούν με την ζωή τους.
Από αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος. Δηλαδή λέγει ο Άγιος ζητείτε μια γνήσια πνευματικότητα και αληθινά άνθρωποι του Θεού αγιασμένοι άνθρωποι, οι οποίοι θα είναι πρότυπα ζωής για τους κοσμικούς ανθρώπους.
Όταν οι άνθρωποι, πηγαίνουν σε ένα μοναστήρι που ζει σωστά βοηθιούνται, γιατί νιώθουν ασφάλεια και αυτό τους δίνει κουράγιο για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Όταν πηγαίνουν κοσμικοί σε ένα μοναστήρι και βλέπουν σωστούς μοναχούς, τότε και άπιστοι να είναι αν έχουν καλή διάθεση γίνονται πιστοί. Πολλοί άθεοι επιστήμονες, που ήρθαν μόνο για μια επίσκεψη στο Άγιο Όρος άλλαξαν ζωή. Προβληματίζονται με την καλή έννοια, και βοηθιούνται. Βλέπουν νέους ανθρώπους χαρούμενους, που είχαν όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχτούν στον κόσμο, να αφήνουν πλούτη, θέσεις κλπ και να ζουν ασκητικά με προσευχή και αγρυπνία και λένε τι γίνεται; αν όντως υπάρχει Θεός; αν υπάρχει άλλη ζωή; αν υπάρχει κόλαση; εγώ τι κάνω; Και έτσι φρενάρουν την αμαρτωλή ζωή τους ή και την διορθώνουν. Ξέρω μια περίπτωση, μια κοπέλα 20 χρονών έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, έκοψε τις φλέβες της αλλά την πρόλαβαν. Βρέθηκε μετά ένας μοναχός και την πήρε και την πήγε σε ένα γυναικείο μοναστήρι, ήταν η καημένη αγριεμένη, όταν όμως είδε εκεί τις μοναχές, συνήλθε. Βλέπω άλλο κόσμο εδώ, είπε μπορώ να μείνω.
Βλέπουμε πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η προσφορά του σωστού μοναχισμού. Ο μοναχισμός μας έδωσε περισσότερους Αγίους μέσα στην εκκλησία, όπως τον Άγιο Νεκτάριο που γιορτάζουμε σήμερα, τον Άγιο Πορφύριο, τον Άγιο Παΐσιο και πολλούς άλλους ανέδειξε και θα αναδείξει ως της συντέλειας των αιώνων. Ας ευχόμαστε ο Πανάγιος Τριαδικός Θεός να στηρίζει τους μοναχούς και οι Άγιοι και η Υπεραγία Θεοτόκος επίσης με τις πρεσβείες τους να ενισχύουν τους μοναχούς και τις μοναχές στον πνευματικό τους αγώνα και όλοι να ζούμε θεάρεστα μιμούμενοι τους Αγίους μας και τον Άγιο Νεκτάριο που γιορτάζουμε σήμερα και έτσι να αξιωθούμε και της Βασιλείας του Θεού.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου