Σκέφτηκα να πούμε δύο λόγια από το βιβλίο του Πατρός Πορφυρίου, Βίος και λόγοι, που έχει σχέση με τον πνευματικό αγώνα, που θα έχουν σχέση με τον πνευματικό αγώνα και με το ότι πολλές φορές δυσκολευόμαστε από τις αδυναμίες που διαπιστώνουμε και από τη δυσκολία που έχουμε στην συναναστροφή μας, με ανθρώπους μάλιστα του σπιτιού μας, μπορεί να είναι ο σύζυγος μας, η σύζυγος μας, σκεφτόμουν διάφορα αυτή την ώρα, και αυτό που είπε ο Σεβασμιότατος προηγουμένως, ότι ο Θεός δεν βλέπει τόσο τις πτώσεις μας, αλλά βλέπει και τον αγώνα μας, και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Αόρατο πόλεμο στο τέλος, αυτού του καταπληκτικού βιβλίου λέει ότι μπορεί να βλέπεις τον εαυτό σου ότι δεν πας καλά, ή ότι είσαι σε μια κατάσταση όχι προόδου πνευματικής, ότι δεν πας προς τα πάνω δηλαδή, παρόλα αυτά αγωνίζεσαι ε; προσπαθείς, βλέπεις λέει ακόμα ότι είσαι στα ίδια πράγματα, που ήσουνα και πριν πέντε χρόνια ας πούμε, αλλά πάλι συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, ή βλέπεις ακόμα ότι χειροτερεύεις, είσαι χειρότερος από ότι ήσουνα πριν πέντε χρόνια, αλλά πάλι συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, δεν το αφήνεις, δεν το παρατάς, ο Θεός λέει θα μας σώσει για αυτόν τον αγώνα, αυτό θέλει ο Θεός να δει ότι δεν αφήσαμε τον αγώνα, δεν απελπιστήκαμε ακόμα και αν βλέπουμε ότι χειροτερέψαμε. Έτσι, βλέπετε πόσο αισιόδοξοι θα λέγαμε είναι οι Άγιοι, αλλά δεν είναι αισιόδοξοι με την κοσμική έννοια αλλά είναι αισιόδοξοι επειδή γνωρίζουνε πόσο μας αγαπάει ο Θεός και πόση ευσπλαχνία έχει και πόσο λογαριάζει και το παραμικρό που κάνουμε, και εκείνα που είναι θάνατος για την ψυχή μας, είναι η απελπισία, η απογοήτευση. Έτσι λοιπόν, έδρασαν όλοι να ξέρετε, και οι Άγιοι, έτσι έδρασαν και έτσι αγίασαν όχι ότι ήταν τέλειοι ή ότι ήταν αναμάρτητοι, ή ότι γεννήθηκαν τέλειοι και αναμάρτητοι, θα δείτε είχαν δυσκολίες, είχαν πειρασμούς, είχαν και πτώσεις ακόμα. Βλέπουμε ας πούμε, αυτόν τον Επίσκοπο που μας έλεγε, ο πατήρ Ιωήλ, τώρα προηγουμένως, ο Επίσκοπος Ιωάννης Μογλενών, ο οποίος έκανε αυτό το φοβερό έγκλημα, αρνήθηκε την πίστη του, μαζί με όλο το χωριό, εδώ κάτω το Ενώτιο, πως το λένε, το οποίο οι κάτοικοι μετά ήρθαν και έκαψαν εδώ το μοναστήρι. Χριστιανοί ήτανε οι οποίοι γίνανε Μουσουλμάνοι, και με επικεφαλή τον Επίσκοπο τους αλλαξοπίστησαν, την ημέρα του Πάσχα κιόλας, φοβερή πτώση, και αυτός τώρα ο άνθρωπος μετά πήγε στον αδερφό του στη Λάρισα τον ήλεγξε ο αδελφός του, τα επαναλαμβάνω γιατί ίσως κάποιοι δεν τα κατάλαβαν τα θυμάστε, δεν ακουγόντουσαν, τον ήλεγξε και του λέει δεν ντρέπεσαι τι είναι αυτά που έκανες, αρνήθηκες Επίσκοπός εσύ την πίστη στο Χριστό, και αυτός ομολόγησε ας πούμε έψαλε το Χριστός Ανέστη και οι Τούρκοι τον γκρέμισαν εκεί στην Λάρισα, τον σκότωσαν δηλαδή αλλά η Εκκλησία δεν τον έβαλε στους Νεομάρτυρες όπως κατέταξε άλλους αρνησίχριστους, ανθρώπους δηλαδή που είχαν αρνηθεί τον Χριστό, μετά βέβαια μετανόησαν, έχουμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις στην Τουρκοκρατία, νέων ανθρώπων κυρίως οι οποίοι για διάφορους λόγους αρνήθηκαν την πίστη τους, από πιέσεις των μουσουλμάνων και μετά μετανόησαν πήγαν στο Άγιο όρος, πολλοί από ο αυτούς εξομολογήθηκαν , πήραν κανόνα πνευματικό από τους εκεί Πατέρες έκαναν πολύ έντονη πνευματική ζωή, πάρα πολύ έντονη, προετοιμάστηκαν και πήγαν και μαρτύρησαν. Για να καταλάβετε πόσο έντονη ζωή έκαναν, πολλοί από αυτούς έκαναν 40 μέρες νηστεία, δεν έτρωγαν τίποτα, αυτό θα πει, ή έκαναν 3.000 μετάνοιες κάθε μέρα, στα συναξάρια των νεομαρτύρων τα διαβάζουμε αυτά. Οι νεομάρτυρες είναι όλοι οι μάρτυρες που έχουμε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, μετά το 1453, και μπορεί να γινόταν αυτό για ένα χρόνο, για δύο χρόνια για τρία χρόνια αυτός ο κανόνας που σας λέω της προετοιμασίας, και μετά με ευλογία του Ηγουμένου του Μοναστηριού και συνήθως και με συνοδεία, του πνευματικού τους, πήγαιναν συνήθως, στην Κωνσταντινούπολη και εκεί ομολογούσανε και οι Τούρκοι, δεν θέλανε πολύ βέβαια, μόλις κανείς θίξει την πίστη τους, τον καθαρίζουν πολύ γρήγορα, έτσι τους έπιαναν και τους σκότωναν και έχουμε πάρα πολλές τέτοιες, περιπτώσεις αρνησίχριστων και οι οποίοι είναι πλέον Άγιοι της Εκκλησίας μας και πολλοί από αυτούς είχαν και θαύματα, και σημεία και φως κατέβαινε στο σώμα τους, μετά τον απαγχονισμό τους, ας πούμε, από τους μουσουλμάνους, αλλά αυτόν τον Επίσκοπο δεν τον βάλανε, όπως είπε και ο Επίσκοπος εδώ καλά κάνανε και δεν τον βάλανε, γιατί είναι βέβαια ο Επίσκοπος είναι Επίσκοπος σημαίνει ότι έχει φτάσει πλέον στην θέωση και δεν δικαιολογείτε σε καμιά περίπτωση να αρνηθεί τον Χριστό ένας τέτοιος άνθρωπος- αλλά δυστυχώς εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, υπήρχε πολύ αμάθεια, ας πούμε έλλειψη κατήχησης, στο λαό και ακόμα και οι επίσκοποι ξέρετε δεν ξέρανε ούτε να διαβάσουνε πολλές φορές, ήταν πολύ ακαλλιέργητοι και οι επίσκοποι ακόμα, ήταν τα πολύ σκοτεινά χρόνια, εκείνα της τουρκοκρατίας, τέλος πάντων αυτά με αφορμή αυτά που λέγαμε προηγουμένως, ενώ βλέπετε στον αντίποδα αυτού του Επισκόπου την Άγια Χρυσή, η οποία κόβετε κομματάκια, ήταν ένα κοριτσάκι 20 ετών, να το κόψουνε κομματάκια, πως κόβεις το κρέας με το μαχαίρι; έτσι φέτες; έτσι την κόψανε φέτες την κοπέλα αυτή, η οποία δεν δέχτηκε να γίνει κρυπτοχριστιανή, δεν ξέρω αν το προσέξατε, δεν δέχτηκε. Της το πρότειναν, οι ίδιοι οι γονείς της, της είπαν αρνήσου έτσι φαινομενικά, τι θα πει φαινομενικά; Ή αρνείσαι ή παραδέχεσαι τον Χριστό, όχι λέει αρνείσαι φαινομενικά θα είσαι στο βάθος Χριστιανή, και άσε αυτούς τους χαμένους να νομίζουν ότι εσύ αρνήθηκες την πίστη σου, αλλά αυτή δεν συγκατατέθηκε να κάνει αυτό το πράγμα, και είναι βέβαια πολύ σωστό, και είναι αυτό που κάνανε οι πρώτοι μάρτυρες του Χριστιανισμού, είχαν τον ίδιο πειρασμό και εκείνοι, ε τους λέγανε και οι δικοί τους άνθρωποι, έλα βρε παιδί μου τώρα τι θα κάνεις θα δώσεις και την ζωή σου γι’ αυτό το πράγμα; εντάξει, το ξέρουμε ότι τον αγαπάς τον Χριστό, ε πες τους τώρα τέλος πάντων, μετά θα εξομολογηθείς κιόλας και ο Χριστός θα σε συγχωρεί, φυσικά ο Χριστός τα συγχωρεί όλα, αλλά δεν είναι συμπεριφορά αυτή, αυτό είναι πολύ άθλιο πράγμα, εδώ ένα καλό φίλο έχεις και δεν το κάνεις αυτό, δεν τον προδίδεις, πολύ περισσότερο τον Χριστό, αλλά πως φτάσανε πολύ άνθρωποι να τον προδώσουνε, και από την άλλη πως πολλοί άνθρωποι δεν τον πρόδωσαν, έτσι, είναι άξιο μελέτης αυτό το πράγμα, δεν είναι απλό, ούτε τυχαίο είναι. Να πείς έτυχε αυτός να μαρτυρήσει, δεν μπορείς τυχαία να γίνεις μάρτυρας, σας λέω για βάλτε στο νου σας λίγο- να έχεις μια μάνα ας πούμε και μπροστά τα μάτια της να της σκοτώνουν το παιδί να της καίνε, το παιδί της ας πούμε, θα το αντέξει, εσείς είστε μερικές μητέρες, θα μπορούσατε; Για χάρη του Χριστού, να βλέπεις το παιδί σου να το γδέρνουν ας πούμε, και εσύ να του λες κάνε κουράγιο, έτσι κάνανε οι πρώτες γυναίκες αυτές δίνανε θάρρος, στα απιδιά τους, είχα διαβάσει το συναξάρι, του Αγίου Καλλιοπίου, αυτός ήτανε νεό παιδί, 17 χρονών δεν θυμάμαι ακριβώς και το σταύρωσαν, το σταύρωσαν και πήγε η μητέρα του κάτω από τον σταυρό, μέχρι να ξεψυχήσει και του έλεγε κάνε κουράγιο, μην τυχόν και αρνηθείς, μην τυχόν και κατέβεις από τον σταυρό.
- Νομίζω πάτερ, ο Άγιος Μελίτων στους 40 μάρτυρες (7:59)
Ο Αγιος Μελίτων που δεν είχε ξεψυχήσει και η μητέρα του τον φορτώθηκε ακολουθώντας το κάρο με τους κεκοιμημένους τριάντα εννιά Αγίους, έτσι ώστε να βάλει και το σώμα του δικούς της παιδιού μαζί με το σώμα των άλλων αγίων μαρτύρων, έτσι.
Γιατί γίνεται αυτό άραγε, ξέρετε;
Το μυστικό είναι η νοερά προσευχή, είναι η πνευματική ζωή. Δεν μπορείς να γίνεις μάρτυρας αν δεν έχεις φτάσει τουλάχιστον, σε αυτό το στάδιο του φωτισμού που το λένε οι Πατέρες και σαν εγγύηση του φωτισμού είναι η αδιάλειπτη νοερά προσευχή καρδιακή προσευχή, δεν το αντέχεις. Σας έλεγα και άλλη φορά νομίζω, στις Ινδίες έχουμε και Ορθόδοξους εκεί, αλλά έχουμε είναι και κάποιοι άλλοι που λέγονται Χριστιανοί αλλά δεν είναι Χριστιανοί βέβαια, αιρετικοί είναι, αλλά το παίζουν Χριστιανοί ότι τάχατες αγαπάνε τον Χριστό, καθολικοί ξέρω γω, προτεστάντες, και εκεί τώρα έχουν έξαρση οι ινδουιστές, και είπανε σε αυτούς τους λεγόμενους Χριστιανούς, ή θα αρνηθείτε τον Χριστό ή θα κάψουμε τα παιδιά σας μπροστά σας και αρνήθηκαν τον Χριστό. Γιατί; Γιατί δεν είχανε καθόλου δυνατότητα έτσι επειδή δεν είχανε νοερά προσευχή, δεν μπορείς να έχεις νοερά προσευχή και να είσαι στην αίρεση, να είσαι αιρετικός, να μην πιστεύεις σωστά, αν δεν πιστεύεις σωστά, δεν μπορείς να κάνεις σωστή προσευχή, ούτε μπορείς να έχεις νοερά προσευχή, και αρνήθηκαν τον Χριστό σου λέει τα παιδιά μας τώρα, έ εντάξει πάνω απ’ όλα. Αλλά ένας Ορθόδοξος, δεν θα το έκανε ποτέ, αν ήταν πραγματικός Ορθόδοξος βέβαια, όπως αυτή η Αγία Βάσσα, που μας είπε εδώ.
Η Αγία Βάσσα και τα τρία παιδιά της, δεν ξέρω αν το προσέξατε, στην Έδεσσα; το Θεόγνις και δύο άλλα παιδάκια και μάλιστα το ένα το γδάρανε ζωντανό μπροστά της στη μάνα, και η μάνα δεν είπε στα παιδιά αρνηθείτε τον Χριστό δεν πειράζει, πολλές μάνες θα λέγανε άσε να πεθάνω εγώ εσείς όμως να ζήσετε, ούτε αυτό είναι σωστό, να κάνουνε σε μένα, στο παιδί μου, γιατί όντως η αγάπη στο παιδί, είναι μεγαλύτερη μερικές φορές από την αγάπη στον εαυτό μας, αλλά και αυτή η αγάπη στο παιδί πρέπει να είναι μικρότερη από την αγάπη στον Χριστό.
Πάντα η πρώτη μας αγάπη είναι ο Χριστός, αλλά ήθελα να πω ότι αυτοί οι άνθρωποι που δώσαν την ζωή τους, για τον Χριστό κάνανε πάρα πολύ μεγάλο πράγμα, πάρα πολύ μεγάλο. Εδώ βλέπετε ένα νυχάκι μας πονάει, βγάζουμε, ένα σπυράκι, μια πληγή και δεν το αντέχουμε, όχι να σε κόβουνε κομματάκια να σε τηγανίζουνε, και να περάσουνε σούβλα από τα αυτιά σου, αυτό κάνανε στην Αγία Χρυσή, ένα πυρωμένο σίδερο από το ένα αυτί στο άλλο, σε ένα κορίτσι 20 χρονών, και όλο αυτό ξέρετε είναι κατόρθωμα της Χάρης του Θεού, δεν είναι των Αγίων σαν ανθρώπων αλλά είναι των Αγίων σαν Θεανθρώπων, θα λέγαμε, επειδή ακριβώς οι Άγιοι είχαν αυτή την Μεταμόρφωση μέσα τους την εσωτερική, είχαν γεμίσει με Θεία Χάρη, γι’ αυτό και δεν αισθανόντουσαν καν τον πόνο, τι δεν λειτουργούσε το νευρικό τους σύστημα; Και οι υποδοχείς του πόνου; Λειτουργούσαν μια χαρά. Αλλά όταν η αγάπη σου είναι τόσο μεγάλη, τόσο φλογερή ας πούμε, αυτή σε απορροφά τελείως, απορροφά τον νου σου και οι αρχαίοι το λέγανε, «νους ορά και νους ακούει», έτσι οπότε είναι σαν να μην αισθάνεσαι, και αυτή η Θεία Χάρης που είχε γεμίσει την Ψυχή και το Σώμα τους, και το σώμα τους το τονίζω έτσι, γιατί ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ενότητα δεν είναι δύο κουτάκια σώμα και ψυχή, είναι αδιάσπαστη ενότητα σωματοψυχική ή ψυχοσωματική αν θέλετε, και όταν αγιάζεται η ψυχή αγιάζεται και το σώμα και όταν μολύνεται το σώμα μολύνεται και η ψυχή με τα λεγόμενα σαρκικά αμαρτήματα, όταν τα κάνει ο άνθρωπος, μολύνουν και την ψυχή του, και συγκλονίζεται όλος ο άνθρωπος, γι’ αυτό και δεν μπορείς να γίνεις ιερέας, μιλάω για τους άντρες ας πούμε που είπε ο Δεσπότης, ότι σιγά σιγά δεν θα έχουμε παιδιά για ιερείς, δεν θα μπορούν να γίνουν ιερείς τα παιδιά γιατί δεν έχουν κάνει σωστή ζωή στα νιάτα τους.
Πολλά από τα παιδιά που έχουμε, είχανε κάποιο σοκ στη ζωή τους, και οδηγήθηκαν στην εξομολόγηση, άλλος 25, 30, 35 αλλά μέχρι τότε ζούσαν όλη αυτή τη ζωή της αμαρτίας, και του κόσμου, και ενώ μετανοούνε, έχει γίνει αυτή η μεγάλη ζημιά, γιατί η αμαρτία, ξέρετε αφήνει πολύ μεγάλα ίχνη στην ψυχή του ανθρώπου, και ειδικά η σαρκική αμαρτία είναι μια αμαρτία που συνταράσσει όλο τον άνθρωπο, γι’ αυτό λέει στην κλίμακα ότι ο τάδε έκλεψε, ο τάδε ξέρω γω κατάκρινε, αλλά όταν κάνει μια σαρκική αμαρτία λένε έπεσε. Γιατί το λένε αυτό, έπαθε μια σοβαρή ζημιά, πολύ μεγάλη ζημιά, επειδή αυτή η αμαρτία γίνεται μέσα στο σώμα του ανθρώπου, και είναι λυπηρό αυτό το φαινόμενο, αλλά ο Θεός ξέρει και προσπαθεί και σίγουρα, πως να πούμε μας βοηθάει πάρα πολύ αλλά πρέπει και εμείς να συνεργαστούμε μαζί του, αυτό είναι δεν μπορεί να μας αναγκάσει, δεν θέλει να μας αναγκάσει, διότι τότε πλέον δεν θα είμαστε άνθρωποι, έχει σημασία αυτό, εμείς που είμαστε Χριστιανοί να είμαστε 100%. Να περάσουμε και αυτό το βίωμα και στα παιδιά, τα νέα παιδιά, γιατί αν δεν τον ζήσουν τον Χριστό από την μικρή τους ηλικία μετά πολύ εύκολα θα τον αρνηθούν, πόσα παιδιά μου λένε μικροί είμαστε παπαδάκια, πηγαίνανε στην εκκλησία, μέχρι τα 17, 18 μετά τα χάσαμε όλα και ξαναγυρνάνε στην εκκλησιά στα 30, 35 ξέρω εγώ και παθαίνουν καταθλίψεις, παθαίνουν χίλια δυο πράγματα έτσι για να συγκλονιστούνε λίγο, και μετά από αυτό το σοκ ξαναγυρνάνε και βρίσκουν τον Χριστό. Ήδη έχει γίνει μια μεγάλη ζημιά στην ζωή τους, πολύ μεγάλη. Νομίζω ότι αυτό που φταίει είναι ότι δεν είχανε ζήσει 100% τον Χριστό, είχαν ζήσει κάποια στοιχεία εξωτερικά, δεν είχαν αυτό το βίωμα.
Έτσι ενώ βλέπετε η Αγία Χρυσή 20 χρονών, μπόρεσε να δώσει την ζωή της για τον Χριστό, αυτό δεν είναι τυχαίο πράγμα, πως το κατάφερε αυτή; Σημαίνει ότι η ζωή της ήτανε, είχε βίωμα, και δεν ξέρω αν προσέξατε ότι είχε πνευματικό από το Άγιο Όρος- ερχόταν εδώ ο πνευματικός της- νομίζω Τιμόθεος τον είπε; Πατήρ Τιμόθεος από την Μονή Σταυρονικήτα, γιατί εδώ η περιοχή ήταν μετόχι της Σταυρονικήτα. Ο άνθρωπος φαίνεται ήτανε με πολύ πνεύμα Θεού, για να αναδείξει ένα πνευματικό του παιδί μάρτυρα, δεν είναι μικρό πράγμα. Ένα πνευματικό σου παιδί να γίνει μάρτυρας, σε αυτό συνέβαλε σίγουρα και ο πνευματικός. Όπως λέει και στην εικόνα εκεί, την επισκέφτηκε στην φυλακή, την συμβούλευσε, φυσικά την τόνωσε και έκανε αυτό το πολύ μεγάλο πράγμα, και σήμερα την τιμάμε σε όλη την Ελλάδα την Αγία Χρυσή, ενώ αλλιώς αν αρνιόταν την πίστη της ποιος θα την ήξερε σήμερα, κανένας δεν θα την ήξερε. Θα πεις για αυτό; Όχι για αυτό. Φυσικά, όχι γι’ αυτό, δεν είναι γι’ αυτό να γίνουμε Άγιοι για να μας ξέρουνε, αλλά από αγάπη στον Χριστό.
Έτσι θέλω να πω αν εμείς οι γονείς μεγαλύτεροι ζούμε τον Χριστό, σωστά και αυτό σημαίνει κυρίως προσπαθούμε να κάνουμε αυτήν αδιάλειπτη προσευχή αυτό το αδιάλειπτο βίωμα με τον Θεό αυτό το βίωμα να το περάσουμε και στα παιδιά, ώστε να υπάρξει και αυτή η συνέχεια στην εκκλησία. Θα πεις έχει ανάγκη η Εκκλησία από μας; Ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από μας, έτσι και η Εκκλησία Του θα υπάρχει πάντα, εμείς έχουμε ανάγκη τον Χριστό και αν θέλετε σαν τοπική εκκλησία, έχουμε ανάγκη να προσέξουμε να την κρατήσουμε, και να μην σβήσει η λυχνία μας, όπως έσβησε η τοπική εκκλησία στις Χώνες, είδατε εδώ ο Αρχάγγελος είναι στις Χώνες. Ξέρετε που είναι οι Χώνες; Στη Μικρά Ασία, που σημαίνει τότε εκεί ήταν μοναστήρι, ο Άγιος πως τον είπε, τον θυμάστε αυτός ο προσμονάριος που ήταν στην εκκλησία εκεί, θα το θυμηθούμε, λοιπόν αυτός ο Άγιος έμενε εκεί στην Εκκλησία, με το που ήταν στο μοναστήρι του Αρχαγγέλου, και με τις προσευχές του και με τις ρύσεις του κλπ φύλαξε το μοναστήρι, που σημαίνει ότι είχαμε Χριστιανούς εκεί πέρα, είχαμε Ορθοδοξία. Είχαμε τις εκκλησίες της Μικράς Ασίας, τις επτά εκκλησίες στις οποίες στέλνονται οι επτά επιστολές της αποκάλυψης, είχαμε τούς επτά επισκόπους, τους αποδέκτες των επιστολών. Σήμερα όλα αυτά δεν υπάρχουν γιατί; γιατί ανθρωπίνως δεν πρόσεξαν εκεί πέρα, οι άνθρωποι εκεί, ώστε η εκκλησία τους να έχει μια συνέχεια και χάθηκαν σαν εκκλησίες, υπάρχουν μόνο σαν ονόματα. Σου λέει τώρα Επίσκοπος Σάρδαιων, που είναι οι Σάρδεις; Ξέρετε κανένα, από τις Σάρδεις, Χριστιανό Ορθόδοξο τώρα; Δεν υπάρχουν, ίσως υπάρχουν κάποιοι Κρυπτοχριστιανοί, υπάρχουν μόνο σαν τίτλοι, δηλαδή ο Θεός να φυλάξει, μπορεί να γίνει αυτό και στην Ελλάδα, αυτό θέλω να πω, έτσι όπως πάμε, άμα δεν προσέξουμε εμείς να δώσουμε μια συνέχεια στην εκκλησία μας και δεν ενδιαφερθούμε.
Και νομίζω έχει δίκιο ένας Επίσκοπος, δυστυχώς και τα κατηχητικά μας εδώ και τριάντα, σαράντα χρόνια, δεν το πρόσεξαν αυτό το πράγμα και ενώ είχαμε χιλιάδες παιδιά στα κατηχητικά, δεν έχουμε ιερείς σήμερα. Που πήγαν αυτές οι χιλιάδες παιδιά, που πήγαιναν στα κατηχητικά και κάνανε και παρελάσεις, ίσως οι παλιότεροι να το θυμάστε; Εσείς κάνατε και παρέλαση. Ναι. Που είναι αυτές οι χιλιάδες τα παιδιά; Γιατί δεν δόθηκε αυτό το ορθόδοξο πνεύμα εν πολλοίς να μην κατακρίνω τώρα, αλλά δεν θέλουμε να κατακρίνουμε αλλά πως να πούμε είναι. Είναι μια διαπίστωση, ο σύνδεσμος με τον ιερέα, τον πνευματικό δεν καλλιεργήθηκε όπως φαίνεται και στείλαμε τα παιδιά μας να γίνουν θεολόγοι, δάσκαλοι, δασκάλες νοσοκόμες, αλλά ιερείς; Ποιος θα γίνει ιερέας αν δεν γίνει από αυτά τα παιδιά και είναι αυτό το πνεύμα το προτεσταντικό που επιτίθεται εναντίον της ιεροσύνης και της εκκλησιαστικής ζωής γενικότερα, ένα πνεύμα ας πούμε κάπως αυτονόμησης από την εκκλησία, τώρα σιγά σιγά Δόξα τω Θεώ τα βρίσκουμε αυτά πάλι, ξαναγυρνάμε αλλά βέβαια έχουμε χάσει, πάρα πολλούς ανθρώπους, πάρα πολλούς νέους ανθρώπους και οι μεγαλύτεροι βέβαια γενιά που ας πούμε ήτανε τότε κατηχητόπουλα, δεν ζήσανε αυτό που έπρεπε να ζήσουνε, και δεν μπορούν να το μεταδώσουνε τώρα αν δεν γίνει αυτή η ανακαίνιση μέσα τους, η ορθόδοξη και στα νέα παιδιά, γι’ αυτό έχουμε χάσει και τα νέα παιδιά σήμερα, εν πολλοίς, και τέλος πάντων τώρα να μην μοιρολογούμε, αλλά να πούμε, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε βέβαια δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ούτε κανέναν άλλον, αλλά τουλάχιστον, να μπορούμε να κάνουμε αυτή την ανακαίνιση μέσα μας, και να ζήσουμε αυτό το ορθόδοξο βίωμα, με αυτά τα πολύ απλά και ταπεινά πράγματα που μας λένε οι Άγιοι Πατέρες, τα οποία μας τα λέει ο Χριστός βέβαια, αλλά επειδή πως να πούμε είναι δύσκολο να καταλάβουμε τον Χριστό, και το Ευαγγέλιο και τις Πράξεις και τις Επιστολές των Αποστόλων, είναι ανάγκη να μελετάμε την ζωή των Αγίων και την διδασκαλία των Αγίων, οι οποίοι είχανε το πνεύμα του Θεού πολύ έντονο μέσα τους και ζούσανε την ζωή του Χριστού, γιατί ουσιαστικά αυτά που μας λένε οι Άγιοι είναι το τι έκανε ο Χριστός.
Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να διαβάσουμε λίγα περί του πνευματικού αγώνος που λέει ο Π. Πορφύριος, και ίσως μετά και κάτι να συζητήσουμε.
Ο Γέροντας Πορφύριος είναι ένας (20:56) σύγχρονος Άγιος, ακόμα βέβαια επίσημα δεν έχει αναγνωριστεί από το Πατριαρχείο, αλλά τιμάται ώς Άγιος στη συνείδηση του λαού, των ανθρώπων και όχι μόνο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και από ότι ξέρω του έχουν κάνει και ένα ναό στο Λίβανο νομίζω, στο Πατριαρχείο Αντιοχείας.
Αυτός ο Άγιος, ο πατήρ Πορφύριος είναι ένας σύγχρονος θεραπευμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος δηλαδή που υπέστη αυτόν τον ανακαινισμό, αυτή την θεραπευτική της εκκλησίας, και έφτασε μέχρι την θέωση βέβαια, το τρίτο στάδιο της πνευματικής ζωής όπου λίγοι φτάνουν όπου έχει πλέον και την όραση του Θεού, την όραση του Ακτίστου Φωτός, αλλά τέλος πάντων και στο στάδιο του φωτισμού να φτάσει κανείς, το δεύτερο στάδιο, σώζεται, έτσι δεν λέει; Και αυτό είναι το στάδιο της νοεράς προσευχής, αυτό το στάδιο, που σας είπα είχαν φτάσει οι μάρτυρες, γι’ αυτό αξιώθηκαν να γίνουν μάρτυρες, γιατί είχαν αδιάλειπτα μέσα τους την μνήμη του Θεού. Αυτό σημαίνει νοερά προσευχή, συνεχώς ο άνθρωπος μέσα στην καρδία του να θυμάται τον Θεό.
Είναι ένα μνημονικό σύστημα αυτό. Η επιστήμη ξέρει δύο μνημονικά συστήματα, το σύστημα του DNA όπου μεταβιβάζονται οι πληροφορίες από πατέρα σε παιδί, και το σύστημα το εγκεφαλικό, ακούς κάτι, βλέπεις κάτι και το θυμάσαι. Αλλά υπάρχει ένα σύστημα τρίτο που δεν το ξέρει η επιστήμη αλλά το ξέρουν οι Άγιοι, και το ξέρει η εκκλησία μας που είναι το καρδιακό σύστημα, η καρδιακή μνήμη, και αυτό δυστυχώς δεν λειτουργεί στους ανθρώπους σήμερα ή υπολειτουργεί δηλαδή οι άνθρωποι σήμερα, δεν θυμούνται τον Θεό, δεν προσεύχονται, δεν έχουν αυτήν όραση του Θεού, έχει ατονήσει έχει εκλείψει αυτή η μνήμη η καρδιακή και η προσπάθεια της εκκλησίας, είναι αν θέλετε, να επανεργοποιήσει, αυτή την μνήμη, να την κάνει να λειτουργήσει, και να λειτουργήσει σωστά. Έτσι όλη αυτή είναι η προσπάθεια των Αγίων, και εκεί έγκειται όλος αυτός ο αγώνας.
Γιατί δεν λειτουργεί τώρα αυτή η μνήμη, αυτό το καρδιακό σύστημα, διότι η καρδιά μας είναι λερωμένη, είναι βρώμικη, από πολλές αμαρτίες, από πολλά πάθη, από πολλές ας πούμε άλλες ασχολίες και δεμένη με άλλες πολλές προσκολλήσεις.
- Αφού το εξομολογούμαστε;
Η εξομολόγηση δεν μας ελευθερώνει αν δεν υπάρξει ας πούμε, η συνέχεια, ναι μεν προς στιγμήν ελευθερωνόμαστε, αλλά αν δεν προσέξουμε, πάλι πέφτουμε στα ίδια, έτσι, η εξομολόγηση είναι όπως όταν κάνουμε εισαγωγή στο νοσοκομείο, κάνεις εισιτήριο, πως το λένε; Κόβεις εισιτήριο για να μπεις μέσα, με το που μπήκες στο νοσοκομείο δεν σημαίνει ότι έγινες και καλά, ε; Θα πρέπει να βρεις και ένα γιατρό καλό ή μια ομάδα γιατρών, να κάνεις εξετάσεις, να πάρεις τα φάρμακα, να τα πάρεις τα φάρμακα, όχι να πάρεις το χαρτί μόνο και να τα πετάξεις, να κάνεις υπομονή όσο θα χρειαστεί και μετά από κάποιο χρόνο θα είσαι υγιής.
- Αυτή, πατέρα Σάββα, είναι η κακή συνήθεια που λένε οι Πατέρες.
- Ναι, η κακή συνήθεια, η κακή έξη. Η οποία έχει γίνει πάθος.
- Δεν μπορώ να το φανταστώ αλλιώς
- Είναι οι αμαρτίες που έχουν επαναληφθεί πολλές φορές και έχουν γίνει πλέον πάθη.
- Θα μπορούσαμε να πούμε η υπερηφάνεια, αν από μικρός μάθω στην υπερηφάνεια δεν είναι καλό πράγμα ας πούμε και στη συνέχεια δουλέψω πάνω σε αυτό, έχω μια ελπίδα να προχωρήσω, θα λέγαμε, και από την στιγμή που όμως αυτό δεν έχει γίνει πρώτο έργο μου, παύει να ενεργεί μέσα μου ακόμα και αν εξομολογούμε;
- Αν δεν γίνει πρώτο έργο μας, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, έτσι;
- Μπορεί να έχω κάποια στιγμή κάποια καλή διάθεση, να το πω στον πνευματικό μου, και στη συνέχεια άμα βγω έξω μετά από λίγο καιρό ας πούμε, σιγά σιγά σιγά ή έστω απόδημα ξαναπέφτω στα ίδια;
- Στα ίδια, ναι.
- Αλλιώς πως θα …… (25:04)
Αμαρτία τι είναι; Αν το εξετάσουμε στη βάση, αμαρτία είναι ότι μας χωρίζει από τον Θεό. Είναι ο χωρισμός από τον Θεό. Ο Θεός όπως λέει εδώ και ο Πατήρ Πορφύριος είναι το παν, τα πάντα δηλαδή είναι ο Θεός. Δηλαδή θέλεις χαρά; Η χαρά είναι ο Θεός. Θέλεις ειρήνη; Η ειρήνη είναι ο Θεός. Θέλεις φως; το φως είναι ο Θεός. Θέλεις ζωή; η ζωή είναι ο Θεός. Όλα τα καλά δηλαδή. Αν τώρα εσύ πεις, εγώ, φεύγω από τον Θεό, φεύγεις από το παν, φεύγεις από το φως πας στο σκοτάδι, φεύγεις από τη ζωή πας στο θάνατο, φεύγεις από τη χαρά πας στην κατάθλιψη, στη μελαγχολία όλα αυτά που ζει ο σύγχρονος άνθρωπος, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, γιατί ο Θεός είναι ασφάλεια, ο Θεός είναι η ανδρεία, είναι το στέρεο έδαφος, ο Θεός είναι ο Ων, αυτός που υπάρχει, άπαξ και φεύγεις από τον Όντως Όντα είσαι στην ανυπαρξία στο κενό, είσαι στην ανασφάλεια, είσαι μετέωρος, δικαιολογημένα, είναι η Αλήθεια, φεύγεις από την αλήθεια είσαι στο ψέμα, και λες τι είμαι τώρα, τι είμαι; δεν ξέρεις τι σου γίνετε, καταλαβαίνεις ότι δεν πας καλά και δεν ξέρεις τίποτα, είσαι στο σκοτάδι, σαν ένα τυφλό μέσα στο σκοτάδι να ψηλαφαεί τι; Έτσι είναι ο άνθρωπος όταν φύγει από τον Θεό, αυτό είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας.
Η αμαρτία τώρα τι είναι, είναι αυτό που μας χωρίζει από το Θεό, τί είναι αυτό που μας χωρίζει από τον Θεό τώρα; είναι η λάθος κίνηση που κάνουμε. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να κινηθεί προς τον Θεό είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού δηλαδή είναι φτιαγμένος, ώστε με τον νου του να βλέπει τον Θεό. Είναι «νους ο ορών τον Θεόν» ο άνθρωπος. Όταν λοιπόν δεν κάνει αυτό ο άνθρωπος, αρνείται να εκπληρώσει αυτήν την απαίτηση της ψυχής του, γιατί είναι όντως απαίτηση, είναι απαίτηση της ψυχής του να κοιτάξει προς τον Θεό. Όσο ο άνθρωπος αρνείται να ικανοποιήσει αυτή την απαίτηση της ψυχής του έχει χάσει τα πάντα. Είναι στο σκοτάδι, είναι άρρωστος, είναι μελαγχολικός, είναι τα πάντα, είναι στο μηδέν στο τίποτα, είναι στο κακό που λέμε, στο «μη ων» αφού έχει φύγει από τον όντως όντα, τον Θεό, και αυτό έλεγε αυτός ο μακαριστός ο πατήρ Πορφύριος, όσο ο άνθρωπος, δεν εκπληρώνει αυτή την απαίτηση της ψυχής του θα ζει μέσα στην μελαγχολία, θα ζει μέσα στην αρρώστια στο άγχος, το οποίο έχει επιπτώσεις και σωματικές, έχει επιπτώσεις και στα οργανικά συστήματα, στο σώμα, γιατί είπαμε ότι είμαστε ψυχοσωματική ενότητα, δεν είμαστε ξεχωριστά κουτάκια, όταν αρρωσταίνει η ψυχή, αρρωσταίνει και το σώμα, και όταν αρρωσταίνει το σώμα, αρρωσταίνει και η ψυχή, βέβαια, αλληλεπιδρά τέλος πάντων, αλλά κυρίως το σώμα είναι υποτακτικός, εκείνο που προηγείται είναι η αρρώστια της ψυχής, και αυτό μετά έχει αντίκτυπο και στο σώμα, έτσι η αμαρτία τώρα λοιπόν είναι η λάθος κίνηση, αντί ο άνθρωπος να κινηθεί προς τον Θεόν, να στρέψει τον νου του προς τον Θεό, τι κάνει; Ε; σκορπίζει τον νου του προς τα κτίσματα και αρχίζει και ασχολείται με τα κτίσματα, προσπαθώντας να ικανοποιήσει την ψυχή του με ψεύτικες ηδονές με λάθος ηδονές, γιατί είπαμε ότι είναι απαίτηση της ψυχής να βρει τον Θεό, που είναι η υπέρτατη ηδονή και ο άνθρωπος αντί να πάει προς τον Θεό δίνει στην ψυχή του αυτό που έκανε ο άσωτος, ξυλοκέρατα, γιατί έχει σηκωθεί και έχει φύγει από το πατρικό σπίτι, και έχει μείνει ας πούμε στην ξένη γη και εκεί ζει ασωτως, και προσπαθεί με ξυλοκέρατα να χορτάσει την ψυχή του. Αυτό είναι ο σύγχρονος άνθρωπος και ο κάθε άνθρωπος ο αμαρτωλός δηλαδή, κινείτε προς τα ξυλοκέρατα, και αναζητάει την ευτυχία σε αυτά, και μακάρι κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσει και πολλοί το συνειδητοποιούνε και λένε στάσου έχω και ένα πατέρα και ένα σπίτι, αλλά πότε το συνειδητοποιεί ο άνθρωπος αυτό; Ο άσωτος πότε το συνειδητοποίησε; όταν έμεινε τελείως μόνος με τους χοίρους, οι χοίροι είναι τα πάθη του, εγκαταλειμμένος από τους φίλους τους κλπ όλους τους κοσμικούς και από τις ηδονές, εν πολλοίς. Και τότε ήρθε στην έρημο, όταν ήταν στην έρημο εκεί με τους χοίρους, ήρθε «σε εαυτόν».
Όταν ο νους λίγο αρχίσει να βρίσκει μια έρημο, μια ησυχία, να ελευθερώνετε από τις πολλές μέριμνες και τους πολλούς περισπασμούς, και τις πολλές προσκολλήσεις, προς τα διάφορα πάθη και τις ηδονές τις σαρκικές, τότε έρχεται στον εαυτό του ο άνθρωπος. Αυτό μπορεί να γίνει ας πούμε με μια αρρώστια για αυτό παραχωρεί ο Θεός τις αρρώστιες, και εκεί που ο άνθρωπος ήταν χαμένος, με τις business και με τις υποθέσεις κλπ., και τα χρήματα και όλα αυτά, κάθετε ξέρω γω έξι μήνες στο κρεβάτι και έρχεται στον εαυτό του, γιατί αυτή η αρρώστια τον ελευθέρωσε από αυτές τις προσκολλήσεις του νου, από όλες αυτές τις μέριμνες που είχε, και είχε χάσει τον εαυτό του, και αρχίζει, λοιπόν, να κάνει την αντίστροφη κίνηση όπως ο άσωτος, να’ ρθει στον εαυτό του και δια του εαυτού του, λέει ο Μέγας Βασίλειος, μετά ο νους ανεβαίνει στον Θεό. Μετά πολύ πιο εύκολα ο άνθρωπος βρίσκει τον Θεό, όταν ησυχάσει, και βρει τον εαυτό του ο άνθρωπος πρώτα, μετά ανεβαίνει στον Θεό «αφ’ εαυτού του ο νους» επειδή είναι φτιαγμένος είναι μέσα στο DNA του νου να πάει στον Θεό και κάνει την σωστή κίνηση και τότε βρίσκεις το Θεό. Εμείς αυτό έχουμε πάθει, δεν έχουμε συμμαζέψει τον νου μας, δεν έχουμε ησυχάσει, και αυτό μας διδάσκουν και τα μοναστήρια, έτσι βλέπετε γιατί τα μοναστήρια κτίζονται σε ήσυχους τόπους, για να μπορέσει ο άνθρωπος, ζώντας εδώ πέρα, σαν σε ένα πνευματικό ιατρείο, να βρει πρώτα τον εαυτό του, και μετά να βρει τον Θεό. Να βγει λίγο από την κοσμική βαβούρα, και όλες αυτές τις μέριμνες και τις ηδονές τις σαρκικές, και να ησυχάσει να κόψει τους δεσμούς, με τα πάθη όσο μπορεί, να βρει τον εαυτό του και μετά να ανέβει στον Θεό.
- Αν επιτρέπεται κάντε το λίγο ποιο πρακτικά;
Ποιο πρακτικά;
- Πως να βρει τον εαυτό του; (31:27)
Ναι, όταν ο άνθρωπος ας πούμε έχει κάποια ώρα να σκεφτεί, κάθε μέρα, μια ώρα ας το πούμε περισυλλογής, να ησυχάσει από όλους και από όλα. Να κάτσει στο δωμάτιο του και να πει τώρα δεν θα κάνω τίποτα.
- Αυτό είναι το δύσκολο.
- Γέροντα όπως την άλλη φορά είχατε πει να μην ασχολούμαστε, την ίδια μέρα, με πολλές ασχολίες, γιατί φεύγει ο νους μας (31:50).
Ναι, ναι.
- Αφού σου λέει να μπεις σε ένα δωμάτιο και να κάθεσαι. Για πα να κατς θα σπου γω; Εκεί είναι η δυσκολία.
- Κάθομαι, Δόξα τω Θεώ.
- κάθεσαι, μπορεί να κάθεσαι, θέλω να πω, ότι είναι πρόβλημα, δηλαδή μιλάς με τον εαυτό σου και σαν τον χαζό να κάθομαι, στην καλύτερη περίπτωση ας πούμε,
- Γι’ αυτό παραχωρεί τις ασθένειες
- Να ανοίξεις την τηλεόραση; Να μην την ανοίξεις; Το ραδιόφωνο να το κάνω; Να μην το κάνω; Να διαβάσω εφημερίδα; Ή όχι;
- Την τηλεόραση είπε ο πνευματικός μας δεν την ανοίγουμε καθόλου.
- Να εκδικηθώ τον Μανώλη που μου έκανε..
- Ο πνευματικός είπε καθόλου τηλεόραση.
- Εντάξει δεν λέμε, αλλά δεν σου λέω,
- Να μας πει ο πάτερ, ο πάτερ να μας πει
- δεν διδάσκω εγώ, λέμε τώρα την γνώμη μας, πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας για πρακτικά.
Πρακτικά, ναι. Να βρούμε ώρες ησυχίας να κλείσουμε τα τηλέφωνα και ότι άλλο υπάρχει που να δημιουργεί θόρυβο, τουλάχιστον μέσα στο σπίτι.
- Τα παιδιά τι θα τα κάνουμε; Πατέρα;
Τα παιδιά, ναι. Ξέρετε και τα παιδιά, και τα παιδιά να ξέρετε επηρεάζονται από μας. (33:03) Ναι. Δηλαδή, δεν ξέρω αλλά πως γίνεται ας πούμε άλλα παιδιά σε άλλα κράτη που δεν έχουν αυτή την συμπεριφορά που έχουν τα δικά μας τα παιδιά,
- Είμαστε υπερπροστατευτικοί, πάτερ.
Ίσως δεν τους δίνουμε σωστή αγωγή, τους τρέφουμε πάρα πολύ τον εγωισμό, πάρα πολύ τα κανακεύουμε, πάρα πολλά μπράβο, μπράβο τους λέμε και μετά αυτά ουσιαστικά γίνονται δικτάτορες μες στο σπίτι. Ενώ, δεν ξέρω, βλέπω άλλα παιδιά από άλλα κράτη, που είναι πολύ πιο συμμαζεμένα και ταπεινά και υπάκουα, ή έτσι τα έχουνε μεγαλώσει.
- Δεν τα πειράζει ο δαίμονας.
Δεν τα πειράζει ο δαίμονας, εντάξει όλα τα πειράζει ο δαίμονας και εκείνα τα πειράζει αλλά έχει σημασία νομίζω και η αγωγή, αν τα παιδιά τα μάθουμε από μικρά σε μια ταπείνωση, έτσι πιο εύκολα τα ελέγχουμε, τέλος πάντων για τα παιδιά, ο Γέροντας έλεγε ο πατήρ Πορφύριος ότι η λύση όλων των προβλημάτων τους είναι να εξαγιαστούν οι γονείς, αν οι γονείς έχουν εσωτερική ησυχία δηλαδή μέσα τους, πιστεύω ότι σε ένα βαθμό θα την περάσουν στα παιδία, μπορεί όχι απόλυτα γιατί και το παιδί έχει την δική του προσωπικότητα και ελευθερία, ε, και εξαρτάται πως θα την χρησιμοποιήσει, όπως θέλει αυτό, αλλά οπωσδήποτε έχει επίδραση, όταν οι γονείς μεταξύ τους έχουν αυτή την ειρηνική κατάσταση, ζουν αυτό το ένα, που λέει να ζούμε ο Χριστός, μες στην εκκλησία, έχουν ένα πνεύμα, έχουν μια θέληση, μια ενέργεια, μεταξύ τους, και αυτό σημαίνει ότι κάνουν σωστή πνευματική ζωή, γι’ αυτό, αλλιώς δεν μπορεί να έχουν το ίδιο πνεύμα, και αυτό μεταδίδετε και στα παιδιά μετά. Όταν, το παιδάκι βλέπει τον μπαμπά να κάνει κομποσκοίνι κάθε μέρα, ξέρω γω, και μετάνοιες, μετά όταν αυτό θα φτάσει τριών χρονών θα του παίρνει το κομποσκοίνι να κάνει και εκείνο και μετάνοιες. Ή όταν θα βλέπει τον μπαμπά, τώρα ο μπαμπάς κάθεται στο δωμάτιο του και προσεύχεται και ησυχάζει, μια δυο τρεις θα το μάθει και το παιδί, θα του πει μπαμπά κι εγώ. Ή αν τον δει ακόμα, να κλαίει ή την μάνα του να κλαίει θα αρχίσει και αυτό να κλαίει.
Διαβάστε το βίο του Γέροντα Ιερώνυμου της Αίγινας, που έβλεπε κάθε βράδυ την μάνα του να σηκώνεται να προσεύχεται και να κλαίει, και πήγαινε και αυτός στο σχολείο και έκλεγε, και του λέει ο δάσκαλος γιατί κλαις; Και δεν έλεγε και το είπε στην μητέρα και η μητέρα του λέει παιδί μου γιατί κλαίς; Και της λέει κλαις εσύ κλαίω και γω. Έτσι δεν πρέπει να κάνουμε αφού εσύ το κάνεις πρέπει να το κάνω και εγώ. Το παιδί μιμείται, αν η ζωή των γονέων είναι ησυχαστική, δηλαδή, θα το μιμηθεί και το παιδί. Έτσι έχει τεράστια επίδραση, η μητέρα και ο πατέρας, μην τα φορτώνουμε στο σχολείο όλα, ξέρω γω ή στην κοινωνία ότι η κοινωνία τα χαλάει τα παιδιά, εκείνο που χαλάει τα παιδιά είναι οι γονείς να ξέρετε και η κακή αγωγή που εισπράττουν τα παιδιά από την στιγμή της συλλήψεως ακόμα. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης ή και ακόμα νωρίτερα, από το DNA των γονέων που είναι χαλασμένο, έτσι; Επιδρά αυτό στα παιδιά, γιατί αν οι γονείς δεν έχουν ξεπεράσει την κενοδοξία τους, την φιλαυτία τους, την τάση για αυτοπροβολή, για αυτοδικαίωση δεν θα μπορέσουν να το διδάξουν στα παιδιά, πως θα το ξεπεράσει το παιδί; Όταν η μάνα βάφεται και προσπαθεί να δείχνει μια εξωτερική καλή εικόνα, και να εισπράττει τα μπράβο του κόσμου, ε το ίδιο θα κάνει και η κόρη, θα παίρνει τις μπογιές της μαμάς, τα τσιγάρα της μαμάς κρυφά στην αρχή και μετά και φανερά. Ε, το ίδιο και το αγόρι, αναλόγως, δηλαδή αν δεν εξαγιαστούν οι γονείς μην περιμένουμε από τα παιδιά να κάνουνε τίποτα περισσότερο. Θα κάνουν περισσότερο στο κακό, συνήθως τα παιδιά πάνε πιο μπροστά ένα βήμα πιο μπροστά στο κακό, όχι στο καλό γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση να ρέπει προς το κακό. Επομένως, όλη η προσπάθεια να ξέρετε είναι εκεί, να αγιαστούν οι γονείς, και ο αγιασμός των γονέων ξέρετε γίνετε κάθε στιγμή, κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, και δεν θα ξαναυπάρξει. Οι Άγιοι εκμεταλλευόντουσαν το παραμικρό δευτερόλεπτο, γι’ αυτό και ακούς πνευματικούς ανθρώπους και σου λένε δεν έχουν χρόνο, τι κάνει και δεν έχει χρόνο; Δεν έχει χρόνο. Γιατί έχει εργασία εσωτερική μέσα του, η οποία σε αποσπά όλο το 24ωρο και δεν έχεις χρόνο ούτε να κατακρίνεις να κουτσομπολεύσεις, ούτε να καπνίσεις, ούτε να κατακρίνεις, ούτε να καταθλιβείς, γιατί τα πράγματα είναι πολύ απλά ξέρετε, όσο δεν είμαστε στο φως είμαστε στο σκοτάδι, τώρα αν πούμε ότι κλείναμε τις κουρτίνες και τα φώτα, τέλος πάντων όλες τις πηγές φωτός που φωτίζουν τον χώρο θα γίνει σκοτάδι. Τί είναι το σκοτάδι τώρα; Είναι κάποιος αόρατος επισκέπτης που ήρθε; Ή ορατός τέλος πάντων; Όχι. Είναι η απουσία του φωτός. Έτσι και η ψυχή όταν κλείσουμε τα πατζούρια της, τις πόρτες της, στο φως, δηλαδή στον Θεό, σταματήσουμε να προσευχόμαστε, σταματήσουμε να διαβάζουμε πνευματικά βιβλία, σταματήσουμε να εξασκούμε την αδιάλειπτη προσευχή, τις σκέψεις αυτές, τις προσευχές αυτές τις ωραίες, που τις λέει ο Άγιος Νικόδημος, σαϊτευτικές, μια σαΐτα, ενώ τρως έρχεται κάποιος και σου μιλάει, λοιπόν, εκείνη την ώρα δεν μπορείς να πεις Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον αυτόν τον άνθρωπο που ήρθε δίπλα μου, είναι προσευχή αυτό το πράγμα και σε επαναφέρει και σε αγιάζει και αγιάζει και τον άλλον που έρχεται δίπλα σου, και θα του πεις και ένα σωστό λόγο, ενώ άμα, συνεχίζεις απλώς να μασουλάς θα του πεις τίποτα ή θα του πεις και κάτι που θα τον βλάψει ενδεχομένως. Γιατί; Γιατί εσύ έχεις χάσει το φως. Το φως είναι ο Θεός. Αν λοιπόν είσαι συνεχώς στραμμένος στο φως αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό ήταν οι Άγιοι, είχαν, αυτή την συνεχή προσπάθεια να είναι στραμμένοι στο φως και αυτό είναι που μας αγιάζει, αυτό είναι που μας κάνει μάρτυρες, και αυτή είναι η αδιάλειπτη νοερά προσευχή. Δεν είναι μια τεχνική να βάλουμε ένα μηχανάκι μέσα μας, να βρούμε ένα τρόπο, πως βάζεις έναν βηματοδότη, να λέει συνέχεια την ευχή, είναι αυτή η συνεχής προσπάθεια η οποία θα πεις και πως θα γίνει τώρα; Γιατί να το κάνω σου λέει ο άλλος; Αυτό το κάνεις επειδή αγαπάς τον Θεό, εδώ είναι τώρα το κίνητρο είναι να αγαπήσεις τον Θεό. Θα πεις πως να αγαπήσω τον Θεό; Άλλο μυστήριο και αυτό. Πως μπορώ να τον αγαπήσω; Μελετώντας όλα αυτά, την ζωή των Αγίων, μελετώντας όλα αυτά που έκανε ο Χριστός για μας, την Θεία Οικονομία, το πως πέθανε για μας ο Χριστός που είναι ο πρώτος μάρτυρας, και αν θαυμάζουμε τα μαρτύρια των Αγίων, ξέρετε πολύ περισσότερο έχουμε να θαυμάζουμε τα μαρτύρια του Χριστού, δεν το έχουμε ίσως λάβει το τι τράβηξε ο Χριστός, μόνο αυτό το μαρτύριο της φραγκέλωσης, είναι φοβερό, με το μαστίγιο που έπεσε πάνω στις σάρκες του Χριστού μας, ήτανε νεύρα από βόδια, τα οποία είχαν δεμένα κοκκαλάκια και σιδεράκια, οπότε κάθε φορά που έπεφτε το μαστίγιο και κολλούσε πάνω στο σώμα του μαστιγωμένου ξεκολλώντας το έπαιρνε και σάρκες, σε σημείο που να φαίνονται τα κόκκαλα, απογυμνωνόντουσαν τα κόκκαλα, γι’ αυτό και λέει «ἐξηρίθμησαν πάντα τὰ ὀστᾶ μου» (40:23) όντως μέτρησαν τις πλευρές μου, φαινόντουσαν οι πλευρές του Χριστού, αυτό είναι φρικτό, και μόνο να το σκεφτείς, αυτό το υπέστη ο Χριστός, ο πρώτος μάρτυρας, λοιπόν όταν τα σκεφτείς όλα αυτά αρχίζεις να αγαπάς αυτόν που πέθανε για σένα, χωρίς τέλος πάντων να υπάρχει και λόγος, δεν είχε κανένα λόγο ο Χριστός να πεθάνει για μας, έτσι; Δεν του είχαμε προσφέρει τίποτα. Και όμως πέθανε, πέθανε, αναίτια, γιατί, μας αγάπησε αναίτια, χωρίς αιτία, και εκεί πρέπει να φτάσουμε και εμείς να αγαπάμε χωρίς αιτία.
Εμείς αγαπάμε συνήθως με αιτία, προσπαθούμε να δούμε τι μας έχει κάνει ο άλλος να τον αγαπήσουμε να βρούμε κάποιο λόγο να τον αγαπήσουμε, η σωστή αγάπη είναι αναίτια.
Έτσι λοιπόν, όταν τα σκεφτείς όλα αυτά, μετά σκεφτείς την δημιουργία, τι έχει κάνει ο Θεός για σένα εκτός που έκανε αυτή τη θυσία, που είναι το μεγαλύτερο αλλά και όλο αυτό το σύμπαν γιατί το έκανε; Λίγο να φιλοσοφήσεις, θα δεις δεν υπάρχει λόγος, ο μόνος λόγος είναι ο άνθρωπος. Όλο αυτό το σύμπαν φτιάχτηκε για μένα θα πεις; Ναι για σένα και για μένα φτιάχτηκε. Ο Θεός δεν είχε κανένα λόγο να φτιάξει το σύμπαν, για τον εαυτό Του, ας πούμε τι; είχε άπειρη μακαριότητα και πριν υπάρξει το σύμπαν αλλά το έφτιαξε σαν ένα παλάτι για να μας βάλει μέσα του, μέσα στο παλάτι και να χαιρόμαστε και μεις, σαν βασιλιάδες, σαν πριγκιπόπουλα, όπως το λένε ωραία οι Πατέρες, γι’ αυτό και μας φτιάχνει τελευταίους, την έκτη μέρα, αφού έφτιαξε όλο το παλάτι, έφτιαξε και τον οικήτωρα του παλατιού, όταν τα σκέφτεσαι όλα αυτά, και τα εκτιμήσεις όπως πρέπει μετά τον αγαπάς και βεβαίως μετά τον αγαπάς για πιο προσωπικούς λόγους,
Γιατί μελετώντας, και την ζωή σου, βλέπεις τις επεμβάσεις του Θεού στη ζωή σου, όσες μπορείς να αντιληφθείς, αυτά τα μικρά ή μεγάλα θαύματα, που έχουν συμβεί και συμβαίνουν σε όλους μας, και έτσι σιγά σιγά ο άνθρωπος φτάνει σε αυτό που λέμε θείο έρωτα, και σιγά σιγά αποκτάει αυτή την αίσθηση του Θεού, αισθάνεται τον Θεό, αισθάνεται την Θεία Χάρη, έτσι αυτό το πολύ λεπτό πράγμα το πολύ ευαίσθητο, το πολύ ευγενικό, το πολύ χαρούμενο, έτσι πράο, αυτό είναι ο Θεός, και λυπάται πάρα πολύ όταν την χάνει αυτή την αίσθηση, γι’ αυτό βλέπετε οι Άγιοι κλέγανε και λες τι έπαθε τώρα και κλαίει, γιατί μερικές φορές δεν αισθανόντουσαν αυτή τη χάρη, σου λέει τι έκανα κάτι έκανα και τον στενοχώρησα τον Θεό και όταν ξανάρχεται βέβαια έχουνε πάρα πολύ μεγάλη χαρά (42: 58).
Έτσι και ο άνθρωπος, σκεφτόμενος όλα αυτά συνειδητοποιώντας όλα αυτά και προσευχόμενος, αρχίζει πλέον να αγαπάει τον Θεό, και όσο αγαπάει τόσο προσεύχεται και όσο προσεύχεται μετά αποκτάει προσωπική αίσθηση του Θεού και πιο πολύ αγαπάει, υπάρχει πλέον μια προσωπική επικοινωνία, και οι Άγιοι λέγονται θεοφόροι, γιατί έχουν μέσα τους τον Θεό, φέρουν τον Θεό, αισθάνονται αυτή την χάρη, δεν ξέρω αν το έκανα πρακτικό (που είπε και η κυρά Λένη (43:28))
Αν κάθε στιγμή προσπαθούμε δηλαδή να στρεφόμαστε στο φως, αν θέλετε να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή, για τον Θεό, μπορούμε να αναρωτιόμαστε κάθε στιγμή, τώρα τι να κάνω, μπορώ να κάνω κάτι για τον Θεό; Έστω μια προσευχή, έστω να θυμηθώ ένα χωρίο από το Ευαγγέλιο, αυτό είναι πολύ σπουδαίο ξέρετε, γιατί όταν δίνουμε εργασία στον νου μας εμείς, πνευματική σωστή, γλιτώνουμε από τον διάβολο πρώτα πρώτα, γλιτώνουμε από τους κακούς λογισμούς.
Γιατί μας έρχονται οι κακοί λογισμοί; Έστω και σαν προσβολή, γιατί έχουμε χάσει αυτήν την όραση του Θεού, έχουμε ξεχαστεί έχουμε ραθυμήσει, και δεν σκεφτόμαστε εκείνη την ώρα τον Θεό, δεν κάνουμε κάτι για τον Θεό. Δεν κάνουμε κάτι για το φως, άρα πάμε στο σκοτάδι αμέσως, έτσι δεν θέλει πολύ (44:21). Είπαμε έσβησε το φως τελείωσε. Φως- σκοτάδι.
Γι’ αυτό η προσπάθεια όλη του ανθρώπου είναι να βρίσκεται σε αυτή την εγρήγορση να μην σβήνει το φως, να μην χάνει την όραση του φωτός που είναι ο Θεός, γι’ αυτό οι Πατέρες και ο Χριστός μας μίλησε για αδιάλειπτη προσευχή. Τι σημαίνει αδιάλειπτη προσευχή; Αδιάλειπτη όραση του Θεού, και μας είπε αυτή την ωραία παραβολή του Κριτού, του άδικου κριτού και της χήρας, που πήγαινε συνέχεια και του έλεγε τέλος πάντων δώς μου το δίκιο μου και εκείνος δεν της το’ δινε, και τελικά της το δωσε γιατί την βαρέθηκε ας πούμε, από τις πολλές φορές που πήγαινε εκεί πέρα και λέει το ευαγγέλιο; Γιατί είπε ο Χριστός αυτή την παραβολή; Για να προσευχόμαστε αδιάλειπτα και «την μια κακήν» (45:08) και να μην αποκάμνουμε, να μην αποκάμνουμε, μην το παρατάμε, σας λέω προσευχή δεν είναι μόνο να λες κάτι «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε με» αλλά κυρίως να είσαι με αυτή την αίσθηση της Χάρης του Θεού. Μπορεί να μην λες τίποτα, μπορεί να ακούς, και αυτό είναι ακόμα καλύτερο, να ακούς την καρδιά σου που μιλάει στο Θεό. Να ακούς το Άγιο Πνεύμα ακόμα καλύτερα και αυτή είναι η τελειότερη εκδοχή της νοεράς προσευχής όπου ο άνθρωπος, ακούει μέσα του το Άγιο Πνεύμα που προσεύχεται που κράζει «Αββά ο Πατήρ», φωνάζει στον Θεό Πατέρα, για να το φτάσεις να το ακούσεις αυτό πρέπει πρώτα να το κάνεις εσύ εκούσια, να έχεις αυτή την συνεχή εγρήγορση και προσπάθεια για να μην χάνεις το φως. Γι’ αυτό και ο Πατήρ Πορφύριος έλεγε ότι, «εγρήγορση είναι ο έρως προς τον Θεό», για να είσαι σε αυτή την εγρήγορση και να έχεις αυτή την εγρήγορση, πρέπει να αγαπάς τον Θεό να έχεις τον Θείο Έρωτα.
Λέει, λοιπόν, ο Γέροντας η ψυχή σας να δίδετε στην ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» για όλες σας τις έγνοιες για όλα και για όλους, μην κοιτάζετε αυτό που σας συμβαίνει, αλλά να κοιτάζετε το φως, τον Χριστό, όπως το παιδί κοιτάζει την μητέρα του, όταν κάτι του συμβεί, αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δείτε τον Απόστολο Πέτρο, που ήτανε πάνω στα κύματα και περπατούσε, και ξαφνικά άρχισε να βουλιάζει γιατί; Γιατί έπαψε να βλέπει στο φως, τον Χριστό. Όσο έβλεπε προς τον Χριστό περπατούσε, από την στιγμή που κοίταξε αυτό που του συνέβαινε , δηλαδή τα κύματα , τον αέρα, την κοσμοχαλασιά που γινόταν γύρω του, άρχισε να βουλιάζει. Αυτό παθαίνουμε και εμείς χάνουμε την όραση του Θεού και κοιτάμε αυτό που συμβαίνει γύρω μας, και σου λέει άχ τώρα θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία, τώρα πρέπει να μαζέψουμε λεφτά, να μαζέψουμε τρόφιμα, θα πεινάσουμε, τώρα αρρώστησε το παιδί, χαθήκαμε, τώρα τρακάραμε, και είμαστε όλο από το ένα στο άλλο, απ’ το ένα γεγονός στο άλλο, και χάνουμε την όραση του Θεού, αυτή είναι λάθος κίνηση, ε;
είναι αυτό που είπαμε η αστοχία, αυτή είναι η αμαρτία, από εκεί ξεκινάει η αμαρτία, αντί να κινηθεί ο νους μας προς τον Χριστό κινείτε προς τα κτίσματα, και σου λέει ωχ τώρα δεν πρέπει να πονέσω, τι θα κάνω, πως θα το γλιτώσουμε, και αρχίζεις να ασχολείσαι με αυτά, και γίνεσαι δούλος στην φιλαυτία σου, δούλος στην κενοδοξία σου, δούλος στα γεγονότα δηλαδή, και στα εξωτερικά ερεθίσματα στις επιδράσεις του περιβάλλοντος, αντί να είσαι δούλος του Χριστού, ενώ βλέπετε οι Άγιοι είναι ασάλευτοι είναι σαν βράχοι, ότι και αν συμβαίνει δεν χάνουν την ειρήνη τους.
- Η πρόληψη (48:09)
Η πρόληψη είναι πάλι, να είσαι με τον Χριστό. Έτσι; Εγώ λέει θα ενδιαφερθώ για σένα, και από κει και μετά θα σε φωτίσει ο Θεός, αν χρειάζεται να κάνεις και κάτι ανθρώπινο, θα σε βοηθήσει ο Θεός, θα σε φωτίσει, αλλά δεν θα στηριχθούμε στο μυαλό μας, στην κρίση μας, αλλά με την όραση του Θεού, μέσα στην όραση του Θεού, αν χρειάζεται να κάνουμε και κάτι ανθρώπινο θα κάνουμε, βλέπετε ας πούμε οι Απόστολοι, δεν είχανε ψωμί μαζί τους, δεν είχαν προνοήσει, δεν είχαν πρόληψη με την καλή έννοια έτσι, δεν είχαν προλάβει, είχαν μόνο πέντε ψωμιά και δύο ψάρια, ούτε γι’ αυτούς δεν φτάνανε τι να φάνε; Οι Απόστολοι ήταν δώδεκα με δύο ψάρια χορταίνουν δώδεκα άνθρωποι. Όχι βέβαια. Ούτε για αυτούς δεν είχαν, και όμως τάισαν δέκα χιλιάδες και πέντε χιλιάδες οι άνδρες μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά που είναι περισσότερες όπως είπατε οι γυναίκες, παραπάνω, δηλαδή, ήταν όμως η Χάρις, ήταν η όραση του Θεού, ήταν ο Χριστός, οπότε θέλω να πω και το ανθρώπινο να μην κάνουμε, όταν είμαστε μέσα στην όραση του Θεού μέσα στην Χάρη του Θεού, μπορεί να έχεις ένα κιλό ψωμί και να σου φτάσει για δέκα μήνες, δύσκολο είναι για τον Θεό, δεν είναι δύσκολο.
Όπως έλεγε κάποιος Γέροντας λέει τον ρώτησαν τώρα που θα γίνει πόλεμος, να το ακούτε και εσείς, να πάρουμε τρόφιμα ή να μην πάρουμε; Ε πάρε δύο κονσέρβες, με δύο κονσέρβες τι θα φτάσει δηλαδή; Ε πόσα θα πάρεις; Διακόσιες; Πάρε διακόσιες, και οι διακόσιες, πως θα σε φτάσουνε; Μπορεί και αυτές να μην σε φτάσουνε!!. Τι να κάνουμε να πάρουμε δύο χιλιάδες, να πάρουμε όλο το σουπερ μάρκετ! Ε δεν είναι λογική αυτή. Δεν είναι σωστή κίνηση. Σωστή κίνηση ποια είναι να το αφήσεις στον Χριστό και δύο κονσέρβες μπορεί να σε φτάσουνε για όλη την κρίση και να ταΐσεις κι’ άλλους διακόσιους. Έτσι είναι, το θέμα είναι μην χάσουμε τον Χριστό. Τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, περισσέψανε και δώδεκα κοφίνια που είναι αυτό; Υπάρχει λογική σε αυτό; Καμία λογική.
- Δηλαδή όλη μας η ζωή να στηρίζεται;
Στη Χάρη, στο φως.
- Τώρα αυτά που ακούμε για κρίση οικονομική, κάθε μέρα μας βομβαρδίζουν ότι τα πράγματα θα πάνε πολύ χειρότερα, αφήνουμε τα χρήματα μας στις τράπεζες, μας πανικοβάλλουν
Και όλα αυτά ξέρετε είναι τεχνητά μπορεί να είναι και τεχνητά.
- Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Δυστυχώς
- Συν Αθηνά και χείρα κίνει;
Αυτό το λέει στο Ευαγγέλιο;
- Όχι.
Αυτό λέγανε οι Αρχαίοι θα το λέγανε- εκεί έπρεπε η Αθηνά ήταν δαιμόνιο βέβαια και καλά το λέγανε, τέλος πάντων. Έπρεπε να το είχαν γκρεμίσει το δαιμόνιο. Ας είναι. Αν έχουμε τον Χριστό, δεν φοβόμαστε τίποτα, αυτή είναι όλη η ιστορία. Ούτε κρίσεις, ούτε πολέμους, εξάλλου είδατε ωραία το είπε ο Δεσπότης (51:06) ότι οι Άγιοι δεν έχουν εθνικότητα, δεν είναι σωστό γι’ αυτό δεν μιλάμε για εκκλησία των Ελλήνων, αλλά μιλάμε για εκκλησία της Ελλάδος, έχει τεράστια διαφορά, δηλαδή δεν είναι μια εθνική εκκλησία, αλλά είναι μια εκκλησία που διακονεί όλους αυτούς που τώρα είναι στο κράτος που λέγεται Ελλάδα. Διακονεί τους πάντες, και τους Βούλγαρους και τους Μουσουλμάνους και τους Μασόνους, όλους τους διακονεί η Εκκλησία, όσοι θέλουν φυσικά να μετέχουν σε αυτήν, δεν λέει είσαι Έλληνας στην ταυτότητα εντάξει σε παίρνω στην Εκκλησία, είναι λάθος αυτό είναι μια νέα αίρεση ξέρετε αυτό, το λέμε εθνοφυλετισμό (51:40) και έχει καταδικαστεί αυτός ο εθνοφυλετισμός από απόφαση της Εκκλησίας, και δεν είναι μόνο στους Έλληνες είναι και στους Βούλγαρους και στους Ρώσους, που όλοι προσπαθούν εθνικά να προβάλουν την Εκκλησία. Αυτό είναι λάθος. Η εκκλησία δεν έχει εθνικό χαρακτήρα ποτέ, εθνικιστικό σε καμιά περίπτωση και πολλές φορές βάζουμε και την εκκλησία να υπηρετήσει αυτές τις εθνικές δομές και υποθέσεις ξέρω γω, και τα συμφέροντα τα εθνικιστικά, αυτό είναι πολύ λάθος, και δεν πρέπει να το δεχόμαστε, επομένως μην φοβόμαστε τίποτα, άμα έχουμε αυτή την όραση του φωτός, να μην χάσουμε την όραση του φωτός, εδώ βλέπετε και με το τίποτα μπορείς να ζήσεις, με το τίποτα, διαβάζουμε στους βίους των Αγίων, 40 μέρες λέει δεν έφαγε τίποτα και ήταν σαν να ήτανε χθες, γιατί; γιατί ήταν 40 μέρες μέσα στο φως, στη θεωρία του Θεού. Ή οι Άγιοι μάρτυρες που τους αφήνανε νηστικούς, και σου λέει σίγουρα θα μου πεθάνει, πηγαίνανε στη φυλακή, και ήταν με τα πιάτα μπροστά τους τα φαγητά, φρέσκα ψωμιά τους τα πήγαινε Άγγελος και τους έτρεφε θαυματουργικά και τους έκανε καλά τις πληγές και οι ειδωλολάτρες νομίζανε ότι θα έχουν τελειώσει επιτέλους. Είδατε τώρα όσοι προσπαθήσαμε να κάνουμε το τριήμερο ας πούμε, τι δύσκολο πράγμα είναι δεν είναι εύκολο να κάτσεις τρείς μέρες χωρίς φαί και αν κάνεις και νερό ακόμα πιο δύσκολο να μην πιείς και νερό. Για σκεφτείτε αυτοί οι Άγιοι μάρτυρες που τους αφήνανε και οκτώ και δέκα μέρες χωρίς φαί, χωρίς τίποτα, αυτοί σίγουρα θα έχουν πεθάνει αλλά δεν πεθαίνανε, πολλές φορές τους πήγαινε Άγγελος φαγητό και τους έκανε καλά και τις πληγές που είχανε από τα μαρτύρια γιατί οι Άγιοι δεν είχαν χάσει την όραση του Θεού, ούτε την ώρα του μαρτυρίου, αυτό είναι το σημαντικό βλέπετε; δεν χάνανε την όραση του Θεού, γι’ αυτό αναδείχτηκαν μάρτυρες. Γιατί είχαν αυτή την αδιάλειπτη προσευχή, είχαν αυτή την αδιάλειπτη όραση του Θεού, δηλαδή, και ενώ βλέπανε μπροστά στα μαρτυρικά ας πούμε όργανα, τα βλέπανε, ε, σκεφτείτε να΄ ρθούνε εδώ ξέρω γω, μουσουλμάνοι και να μας ετοιμάσουν τα τηγάνια, που θα μας τηγανίσουνε, ή τις σκάρες που θα πυρώσεις και θα σε ξαπλώσουν πάνω γυμνός, να σε ψήξουνε, ε τι θα γίνει άμα τα δεις αυτά και μόνο που θα τα δεις θα δειλιάσεις, δεν υπάρχει περίπτωση μόνο που θα τα δεις, όχι να σε βάλουνε πάνω, οι Άγιοι και τα βλέπανε, και τους βάζανε πάνω και όμως δεν τα βλέπανε, γιατί η όραση τους ήτανε ο Θεός, είχαν αυτή την αδιάλειπτη προσευχή, αυτή είναι η αδιάλειπτη προσευχή, η αδιάλειπτη όραση του Θεού και δεν τους πείραζε τίποτα, και στην φωτιά δροσιζόντουσαν, ας πούμε και τους βάζανε αλάτι στις πληγές, ξέρετε τώρα το αλάτι πόσο τσούζει σταματάει μια πληγή, και δεν καταλαβαίνανε τίποτα και πήγαινε ο Άγγελος και τους έδινε ποτά, ενισχυτικά σε πολλούς Αγίους, τους έδινε δύναμη, τους έδινε θάρρος και ήταν μέσα στην άπειρη χαρά τους οι μάρτυρες, διαβάστε την Αγία Ευφημία, ας πούμε, τι τους έκανε ρεζίλι τους έκανε, ένα κοριτσάκι, αδύναμο, τους γελοιοποίησε όλους, τους αυτοκράτορες και τους βασανιστές, αλλά δεν ήταν αυτή, ήταν η Χάρης του Θεού, γι’ αυτό λέω αυτό είναι το πιο σημαντικό, να μην χάνουμε ποτέ μα ποτέ την όραση του Θεού. Γι’ αυτό για τον Χριστιανό δεν έχει έννοια που λένε, να ξεδώσουμε τώρα, να χαλαρώσουμε, τι θα πει να χαλαρώσεις; Να χάσεις την εγρήγορση, να χάσεις το φως του Θεού και που θα πας μετά; Αυτόματα πας στο σκοτάδι, δεν είναι χαλάρωση αυτό είναι στρες, αυτό είναι στρες, ώστε να βρεθείς μέσα στο σκοτάδι, μέσα στην αγωνία, μέσα στο τίποτα στο κενό. Η χαλάρωση είναι να είσαι στο φως, να’ σαι μέσα στην χαρά του Θεού, μες στην αγάπη, μέσα στην ταπείνωση.
- Αυτό, πως μπορούμε να το ξεχωρίσουμε, γιατί μια ανθρώπινη λογική, ας πούμε θα έλεγε ότι οι μάρτυρες, τέλος πάντων, είχαν μια σαν ψευδαίσθηση ας πούμε, έπεισαν τον εαυτό τους ότι υπήρχε Θεός και έτσι έπρεπε να κάνουν, ας πούμε, είναι σαν ψευδαίσθηση ότι δεν είναι κάτι πραγματικό, ας το πούμε, αλλά εγώ το σχηματίζω στο μυαλό μου, έχουμε περιπτώσεις, πολλές, άνθρωποι φυσιολογικοί, θα λέγαμε 56:02 άθεοι κιόλας ή και αδιάφοροι που πετύχαν πράγματα σχεδόν πάνω από τα ανθρώπινα, αθλητές, ξέρω γω, διάφοροι πολεμιστές και διάφοροι άλλοι. Η άλλη κατηγορία, είναι ότι υπάρχουν και η άλλη περίπτωση των ανατολικών θρησκειών που τους βάζουν στον τάφο, ας πούμε, και μετά από τρεις μέρες τους ξαναβγάζεις και είναι ζωντανοί. Αυτές είναι οι δύο περιπτώσεις που έχουμε για να καλύψουμε την ανθρώπινη λογική μπας και βγάλουμε άκρη.
Ναι, δεν ξέρω κατά πόσο είναι αληθινά βέβαια αυτά, ή είναι ψευτοαληθινά, γιατί ο διάβολος κάνει ψευτοθαύματα να ξέρετε, ποτέ δεν κάνει αληθινά θαύματα, έτσι λένε αλλά είναι όντως αλήθεια; δεν ξέρουμε γιατί ας πούμε αυτός ο Κύνωπας (56:46), στην Πάτμο, που υποτίθεται έβγαζε τους ανθρώπους τους πεθαμένους από τον βυθό της θάλασσας, και ήταν δαιμόνια.
- Αυτό ήταν ψευδαίσθηση.
Ναι ήταν ψευδαίσθηση, αυτές τις ψευδαισθήσεις ο διάβολος τις κάνει, δαιμονικά υπάρχουν τέτοια πολλά, αλλά δεν είναι αυτά βέβαια, δεν έχουν σχέση με τον Χριστό ούτε με τους μάρτυρες, έτσι και αυτά που λέμε αυθυποβολή και ξέρω γω τέτοια πράγματα, αυτά νομίζω δεν μπορούν να κρατήσουνε, διαβάστε εκεί τους βίους των Αγίων, χρόνια τους βασάνιζαν και μέρες δεν μπορεί να κρατήσει μια αυθυποβολή, έτσι, ούτε φυσικά δαιμονική ενέργεια. Από δαιμονική ενέργεια, βέβαια ο άλλος μπορεί να αυτοκτονήσει, μπορεί, όπως αυτοί οι καμικάζι που φορτώνονται αυτά τα εκρηκτικά, και πάνε και σκοτώνουν άλλους ανθρώπους, και το παίζουν και ήρωες, είναι δαιμονική ενέργεια βέβαια σίγουρα, ε αλλά πως να πούμε, αυτά τα κατορθώματα των Αγίων μαρτύρων, τα οποία τα πιστοποιούσε ο Θεός με θαύματα, αυτά πουθενά αλλού δεν υπάρχουν. Διαβάζετε ας πούμε στα μαρτύρια, πως βλέποντας το μαρτύριο των Αγίων, χιλιάδες άνθρωποι μεταστρέφονται, εκείνη την στιγμή, χιλιάδες σε μερικές περιπτώσεις, χιλιάδες λαός, δήλωναν χριστιανοί, μόνο που βλέπανε το μαρτύριο, γιατί έπεφτε η Χάρις του Θεού στις ψυχές τους και αλλοιωνόντουσαν, από αυτή την Χάρη του Θεού. Τώρα θα πεις όλοι αυτοί πάθανε ομαδική αυθυποβολή, αν είναι δυνατό, ομαδική ψύχωση, τι θα πει αυτό; Και γενικώς να αμφιβάλλετε για αυτούς τους όρους της ψυχολογίας, για να μην πω να τους πετάξουμε τελείως από την ζωή μας, πολύ ψυχολογισμός έχει πέσει στην ζωή μας, και όλο αυτό ξέρετε ξεκίνησε πριν από δύο αιώνες, (58:46), από τον Φρόυντ και το έχει περάσει στην συνείδηση ο κόσμος, ο διάβολος ουσιαστικά, σαν επιστημονική γνώση, και σου λέει ο άλλος τι έχεις; Ψύχωση. Τι θα πει ψύχωση; Δεν ξέρουν ούτε οι ψυχολόγοι τι θα πει ψύχωση, ρωτήστε να σας πουν τι θα πουν, μια μείζον ψυχολογική διαταραχή και τι θα πει αυτό δηλαδη; Ή νεύρωση. Ας πούμε, η νεύρωση είναι πιο ελαφρό, τι θα πει αυτό; Τι θα πει ψυχή; Δεν ξέρουν, άμα δεν ξέρουν τι θα πει ψυχή, ε τι μας λένε τότε για επιστήμη και για θεραπεία ψυχολογία και ψυχιατρική. Αυτά μόνο ο Θεός και οι Άγιοι τα ξέρουνε, και το πως θεραπεύεται η ψυχή μόνο οι Άγιοι το ξέρουνε, γιατί είναι οι αληθινοί ψυχίατροι, επειδή έχουν αρχηγό τον Χριστό που είναι ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων, έτσι, προσωπικά δηλαδή δεν μου αρέσουν καθόλου όλοι αυτοί οι όροι, και αν διαβάσετε τον πατέρα Πορφύριο, θα δείτε που λέει ότι όλοι αυτοί οι όροι, ανασφάλειες, φοβίες ξέρω γω, κατάθλιψη, μελαγχολία, στρες, όλα αυτά είναι εφευρέσεις του σατανά για να μην πούμε την λέξη διάβολος, γιατί πίσω από όλα αυτά τα λεγόμενα ψυχολογικά κρύβονται δαιμόνια, και επειδή ο διάβολος δεν θέλει να ξέρει ο άνθρωπος ότι υπάρχει, για να μπορεί να δρα έτσι ανεξέλεγκτα και από μόνος του, και να κάνει την δουλειά του, χωρίς να καταλαβαίνουμε, ύπουλα, σου λέει δεν έχεις τίποτα ανασφάλεια έχεις, τι θα πει ανασφάλεια; Αντί να πεις ότι έχεις ακηδία, είναι το δαιμόνιο της ακηδίας, είναι το δαιμόνιο της απιστίας, κάθε τέτοια κατάσταση κρύβετε ένα δαιμόνιο, είναι πολλά δαιμόνια, από πίσω αλλά ο διάβολος, δεν θέλει να το ξέρουν αυτό οι άνθρωποι, για να μην πηγαίνουν στον πνευματικό και τους στέλνει στους ψυχίατρους, που και ο όρος ψυχίατρος είναι παραπλανητικός, γιατί οι ψυχίατροι τι κάνουν δεν θεραπεύουν την ψυχή, τι κάνουν σου δίνουν ένα χάπι για το νευρικό σύστημα, είναι οι γιατροί του νευρικού συστήματος, αν είναι και όσο είναι, όσο ξέρουν οι άνθρωποι, τέλος πάντων εκεί εντάξει τους παραδεχόμαστε, αλλά μην μας λένε ότι είναι ψυχίατροι, η ψυχή είναι πράγμα, πνευματικό αέριο, πως να το θεραπεύσεις με χάπια, θεραπεύεται; Αν είναι δυνατό;
- Η Καλλιόπη
Ναι, η Καλλιόπη.
- Ποια είναι η στάση της Εκκλησίας για τις πυροβασίες αυτές που γίνονται;
Και αυτά δαιμονικά είναι, να ξέρετε όλα αυτά, δαιμονικά είναι. 1:01:15
Είναι σας είπα, τα ψευτο-θαύματα του σατανά, αυτά είναι. Αυτά τέτοια φαινόμενα είχαμε από ανέκαθεν, δεν είναι καινούργια, ας πούμε αν διαβάσετε τον βίο του Αγίου Παχωμίου, που ήταν ένας τέτοιος, που έμπαινε ξέρω γω μέσα στη φωτιά και προκαλούσε και τον Άγιο Παλάμωνα, νομίζω Γέροντα δεν ξέρω αν θυμάστε, τον Γέροντα του Αγίου Παχωμίου, να το κάνει και αυτός. Δηλαδή ήταν ένας μάγος, ο οποίος προκαλούσε και τους Αγίους και σου λέει, α μπορούμε να συγκριθούμε, να παλέψουμε ας πούμε ποιος είναι καλύτερος, μπορείς να το κάνεις εσύ αυτό; Μα ο Χριστός δεν κάνει θαύματα για να κάνει επίδειξη, δυνάμεως, αυτό είναι πρόκληση στον Θεό, είναι αυτό που είπε ο διάβολος στον Χριστό πήδα κάτω από το πτερύγιο του ναού και θα σε σηκώσουν Άγγελοι, δεν θα πάθεις τίποτα, έχει έννοια αυτό το θαύμα, γιατί έγινε αυτό το θαύμα, για εντυπωσιασμό, ο Θεός δεν κάνει θαύματα για εντυπωσιασμό, για κενοδοξία δηλαδή, να το δει ο κόσμος, και να θαυμάσει ότι έπεσε από τόσο ψηλά και δεν έπαθε τίποτα. Δεν είναι. Ο Θεός δεν κάνει, τέτοια θαύματα, γιατί να πάω να περπατήσω πάνω στα κάρβουνα, υπάρχει λόγος; Μπορείς σε αυτόν που έχει 40 πυρετό να τον κατεβάσεις να του κάνεις καλά τον πυρετό του; ε τότε, εντάξει μάλιστα να σε παραδεχτώ, ότι είσαι Άγιος, όχι παίρνεις τις εικόνες και πατάς πάνω στα κάρβουνα, μπορεί να τις έχουν βεβηλώσει από ότι ξέρω και τις εικόνες, αυτό ενεργεί ο διάβολος ξέρετε, και εκεί που πάνε στους μάγους, βλέπουνε και εικόνες, αλλά είναι βεβηλωμένες οι εικόνες, δηλαδή τις έχουν πατήσει τις εικόνες, και μετά φυσικά ενεργεί ο διάβολος, γιατί του δίνεις δικαίωμα του έχεις παραδώσει την ψυχή σου, και έτσι παραπλανάνε τον κόσμο όλοι αυτοί, τα μέντιουμ.
- Πως βεβηλώνεις μια εικόνα;
Την πατάνε την βάζουν κάτω από το χαλί και την πατάνε. Οι Γιαχωβάδες, διάφοροι.
Μην κοιτάζετε λοιπόν, αυτό που σας συμβαίνει, είναι πολύ βασική συμβουλή αυτή ξέρετε, μην κοιτάς αυτό που συμβαίνει, αλλά να κοιτάζεις στο φως, στο Χριστό, όπως το παιδί κοιτάζει την μητέρα του, έτσι έχουμε μητέρα, έχουμε πατέρα, έχουμε την εκκλησία μας, έχουμε τον Χριστό μας, μην κοιτάς τα γύρω τι συμβαίνει μην χάνεσαι στα γεγονότα, μην βουλιάζεις στα κύματα, όλα να τα βλέπετε χωρίς άγχος, χωρίς στενοχώρια, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο, βλέπετε, χωρίς σφίξιμο, χωρίς άγχος, τίποτα άγχος, άμα έχεις άγχος σημαίνει ότι έχεις απιστία, δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεστε, όλη σας η προσπάθεια είναι να ατενίστε το φως να κατακτήσετε το φως, είδατε αυτό που είπαμε, να είσαι στο φως, μόνο αυτό, τίποτε άλλο, μην χάνεις την όραση του Θεού, μπορείς κάθε στιγμή να σκέφτεσαι τώρα τι μπορώ να κάνω; Τώρα τι; Είμαι εντάξει είμαι μέσα στο φως; Κάθε στιγμή να ελέγχεις τον εαυτό σου. Αντί να είσαι σε στενοχώρια που δεν είναι του πνεύματος του Θεού, θα δίδεστε στην δοξολογία του Θεού. Μέσα στο φως θα χαίρεσαι και θα δοξάζεις, ενώ αν βλέπεις τα γεγονότα, συνεχώς θα είσαι στενοχωρημένος, βλέπετε οι άνθρωποι ας πούμε, ανοίγουν την τηλεόραση, βλέπουν όλα τα γεγονότα στις ειδήσεις και είναι όλο στενοχωρημένοι. Σου λέει άνοιξα όλο τα ίδια λένε, όλο εγκλήματα αυτά, το να το άλλο βέβαια, και αυτός είναι ο σκοπός του διαβόλου, να μας έχει σε μια στενοχώρια, συνεχώς, ενώ ο Χριστός δεν μας λέει αυτά τα πράγματα να βλέπεις όλα τα γεγονότα, ίσα ίσα σου λέει να είσαι πάνω από τα γεγονότα, να πατάς πάνω στα κύματα, και να βλέπεις τον Χριστό. Όλα τα δυσάρεστα που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος μπορεί να γίνουν αφορμή για την λατρεία του Θεού, και να παύσουν να σας καταπονούν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό, τότε ξενοιάζετε και γίνεστε όργανα του. Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε την ζωή μας στον Χριστό. Είναι πολύ βασικό αυτό.
Στενοχώρια είναι έλλειψη εμπιστοσύνης, και έλλειψη εμπιστοσύνης, δηλαδή απιστία είναι αμαρτία. Έτσι η στενοχώρια είναι αμαρτία. «ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι» δεν λέει πάλι ο Απόστολος Παύλος; Αυτό είναι πολύ σημαντικό χωρίο ξέρετε. Υπάρχει διαφορά θλίψης από στενοχώρια; Υπάρχει. Θλίψη υπάρχει πάντα, πάντα θα έχουμε κάποια γεγονότα, που θα μας συνθλίβουνε, θα μας πιέζουνε, εξωτερικά, μια αρρώστια, μια αποτυχία, δεν πήγα καλά στις εξετάσεις, στην οικογένεια, μπήκε πειρασμός στο έτερο ήμισυ, τέλος πάντων μια θλίψη. Αλλά αυτό δεν μπορεί να σε κάνει να στενοχωρηθείς αν εσύ δεν θέλεις, είναι ο τρόπος που θα το δεις, και αν θα το δεις, καλύτερα είναι να μην το δείς καθόλου, να βλέπεις συνέχεια στο φως στον Χριστό. ἐν παντὶ θλιβόμενοι βλέπετε ἐν παντὶ, δηλαδή θα έχεις θλίψεις από παντού, «ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι», είναι το πως θα σταθείς πάνω στην θλίψη, μπροστά στη θλίψη, όλα να τα αντιμετωπίζετε με αγάπη, με καλοσύνη, με πραότητα, με υπομονή και με ταπείνωση, να είστε βράχοι, όλα να ξεσπάνε πάνω σας και σαν τα κύματα να γυρίζουν πίσω, εσείς να είστε ατάραχοι, αλλά θα πείτε, ε γίνετε αυτό το πράγμα; Ναι με την χάρη του Θεού, γίνεται, πάντοτε. Αν τα παίρνουμε ανθρώπινα δεν γίνετε αντί όμως να σας επηρεάζουν δυσμενώς μπορούν όλα να σας κάνουνε καλό, να σας στερεώνουν στην υπομονή, στην πίστη. Διότι γυμναστική είναι για μας όλες οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος, και οι δυσκολίες γύρω μας, γυμνάζουμε τον εαυτό μας πάνω στην υπομονή και στην καρτερία. Έτσι είναι ωραίο αυτό, οι θλίψεις είναι γυμναστική μας αλλιώς θα σκουριάσουμε πνευματικά, και πρέπει να τις αξιοποιούμε πνευματικά. Δηλαδή πως να εντείνουμε την όραση του Θεού, να εντείνουμε την προσπάθεια να βλέπουμε τον Θεό, αυτό που βλέπετε στις θλίψεις ξυπνάμε λίγο και αρχίζουμε προσευχές, αν τις πάρουμε σωστά, γι’ αυτό εντείνονται οι θλίψεις και προχωρούμε στην αγάπη στο Θεό.
Ακούστε ένα παράδειγμα, είχε έρθει ένας μια φορά και μου έλεγε τα παράπονα του για την γυναίκα του, του λέω λοιπόν, τόσο κουτός άνθρωπος είσαι; Κουταμάρες είναι αυτά που λέω; Μεγάλες κουταμάρες, λέω, λέει ο Γέροντας. Ετούτη εδώ η γυναίκα σου, σε αγαπάει πολύ, ναι αλλά μου κάνει αυτά, και άρχισε του’ λεγε, σου τα κάνει αυτά για να σε αγιάσει, αλλά εσένα δεν κόβει το μυαλό σου, εξοργίζεσαι και αντί να αγιάζεις κολάζεσαι, αν είχε όμως υπομονή και ταπείνωση δεν θα έχανε τις ευκαιρίες του αγιασμού, έτσι, όλα αυτά είναι ευκαιρίες αγιασμού.
Είναι μεγάλο πράγμα, μεγάλη αρετή η υπομονή. Ο Χριστός είπε άμα δεν έχετε υπομονή, θα χάσετε τις ψυχές σας, για να τις κερδίσετε πρέπει να έχετε υπομονή. Η υπομονή είναι αγάπη και χωρίς αγάπη δεν μπορείς να έχεις υπομονή. Είναι όμως και θέμα πίστεως. Στην πραγματικότητα είμαστε άπιστοι, γιατί δεν ξέρουμε πως τα φέρνει ο Θεός και μας απαλλάσσει από τις δυσκολίες και τις στενοχώριες και καταθλιβόμαστε και καταποντιζόμαστε, ενώ βλέπεις ξαφνικά ξεκαθαρίζει ο ουρανός και λες μα τι έγινε τώρα. Ακριβώς κάποια στιγμή υπάρχει ημερομηνία λήξης σε όλα, και στη θλίψη και σε όλα αυτά.
- Ώσπου να ξεκαθαρίσει ο ουρανός
Ώσπου να ξεκαθαρίσει ο ουρανός θα σκέφτεσαι αυτό που έλεγε, και μένα με είχε βοηθήσει πολύ ξέρετε ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ξέρετε τι έλεγε ένα ωραίο πράγμα ότι ο Θεός συγκιρνά, τα ευχάριστα τα δυσάρεστα, κερνάει μαζί δηλαδή, τα καλά με τα κακά, και κάθε φορά που έρχεται μια θλίψη να λέτε ότι ο Θεός κάτι καλό ετοιμάζει, και θα το δείτε πολύ γρήγορα θα σας στείλει κάτι καλό, αυτό που θεωρούμε εμείς καλό, δηλαδή, όλα καλά είναι, αλλά εμείς τα παίρνουμε μερικές φορές αυτά τα θλιβερά σαν κακά, δεν είναι κακά και αυτά καλά είναι, αλλά μας έρχονται και τα άλλα που τα θεωρούμε όντως καλά, ο Θεός είναι πολύ σπλαχνικός στην παιδαγωγία του, και μας δίνει το φάρμακο που μας βοηθάει πολύ με ζάχαρη.
- Όπως έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, αν τα κάνεις όλα εσύ τι θα αφήσεις στον Θεό να κάνει για σένα; Θα αφήσεις και τον Θεό να κάνει κάτι για σένα. Δεν θα προσπαθείς να τα κάνεις όλα εσύ. (1:09:39)
Είναι αυτός ο εγκλωβισμός που είπαμε στην λογική μας, σου λέει τώρα τι πρέπει να κάνω; Πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση; Την άλλη κατάσταση; Να τα ξέρω όλα τα γεγονότα όλες τις παραμέτρους, και χάνουμε τον Θεό, χάνουμε την όραση του Θεού έτσι, και σου λέει και ο Θεός αφού θέλεις και νομίζεις ότι μπορείς κάντα μόνος σου και τότε είναι που βουλιάζουμε και αγχωνόμαστε και καταλαβαίνουμε μετά από λίγο ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Να παρακαλείτε την Παναγία, «στρέψτε τον κοπετόν είς χαράν, εις ευθυμία δε το πένθος μετάβαλε, τον θρήνο εις ευφροσύνη και αγαλλίαση νυν Θεοτόκε μόνη παντευλόγειτε». Η διάθεση να αγαπήσουμε τον Θεό έχει και κάποιον πόνο, όταν θέλουμε να ζήσουμε πνευματικά πονάμε, διότι κόβουμε κάθε δεσμό που μας ενώνει με την ύλη. 1:10:28 Αυτό που λέει ο Χριστός να αρνηθούμε τον εαυτό μας, αυτό έχει πόνο δεν είναι εύκολο να αρνηθείς τις παρέες σου, να αρνηθείς τις κοινωνικές σου ας πούμε συνήθειες, και τις κοσμικές διασκεδάσεις, ξέρω γω και παρέες, αυτό έχει ένα πόνο, όταν όμως θέλουμε να ικανοποιήσουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους, αυτό που δίνουμε είναι μια αγάπη, μια ενέργεια, είναι μια δύναμη της ψυχής μας που μέρος το ξοδεύουμε και εκεί, θέλει προσοχή τι τάξη και σειρά θα βάλουμε στη ζωή μας, για ποιόν θα γίνει το «έξοδο», η θλίψη κατά Θεόν έχει μέσα της χαρά, θα κάνουμε ένα έξοδο, θα’ χουμε ένα κόπο, αλλά να ξέρεις ότι το κάνεις για το Θεό και σίγουρα θα πάρεις πολύ περισσότερο, θα κάνεις κάποιες θυσίες για χάρη του Χριστού, αλλά θα λάβεις πολύ περισσότερα. Προχωρεί κανείς εμπρός εξαιτίας της χαράς που έχει η θλίψη κατά Θεόν, δεν αφήνει μέσα του την κατάθλιψη που φθείρει την ψυχή. Όταν υπάρχει ταπείνωση δεν υπάρχει κατάθλιψη, βλέπετε, (αν έχει κανά cd ίσως βάλουμε στον γυρισμό??? (1:11:31)) γιατί παθαίνουν οι άνθρωποι κατάθλιψη γιατί έχουν εγωισμό. Η αιτία της κατάθλιψης είναι ο εγωισμός, η μεγάλη υπερηφάνεια που έχουμε. Ο εγωιστής στεναχωριέται πολύ με το καθετί. Βλέπετε άνθρωπος που στεναχωριέται έχει εγωισμό να ξέρετε, δεν έχει εμπιστοσύνη στον Θεό, έχει εμπιστοσύνη, στον εαυτό του.
Ο ταπεινός είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος, από όλους και από όλα, αυτό γίνεται μόνο με την ένωση με τον Χριστό, όλες οι αισθήσεις να λειτουργούν σύμφωνα με τον Νόμο του Κυρίου, να είστε έτοιμοι να κενωθείτε στον οποιοδήποτε, αυτό είναι φοβερή έκφραση, να είσαι έτοιμος να αδειάσεις στον οποιοδήποτε, να δώσεις τα πάντα δηλαδή, όπως ο Χριστός μας κενώθηκε για όλους μας. Αυτό είναι ελευθερία, αλλά για να το κάνεις αυτό όμως πρέπει να έχεις αρνηθεί τον εαυτό σου, να έχεις κόψει όλα τα δεσμά με τα πάθη σου, όπου αγάπη εκεί ελευθερία, ζώντας μέσα στην αγάπη του Θεού, ζείτε μέσα στην ελευθερία.
- Συγγνώμη δεν έπρεπε να μιλάω τόση ώρα, με συγχωρείς
- Καλά είναι, μας λες ψυχωφελή λόγια μέσα από τον Γέροντα Πορφύριο
- Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την αγάπη σας και για την φιλοξενία, να εύχεστε για τους ανθρώπους. Θα μας πείτε κάτι, δύο λόγια, πες τε μας
Σας είπανε δεν σας είπανε, μέσα στον ναό ο πατήρ Βαρνάβας. Εγώ τι να πω αφού μίλησε ο Γέρων Πορφύριος, τώρα τι να πω, καταλάβατε. Καλές υπομονές, εγώ εύχομαι γιατί αυτό το έχουμε ανάγκη όλοι μας. Τώρα οι Αγιορείτες αυτό το σταμάτησαν να λένε καλές υπομονές, λένε καλές υπομονάρες, τώρα άρχισαν αλλιώς να το λένε σε υπερθετικό βαθμό, δυσκολεύουν τα πράγματα, όπως σας είπε και ο πατήρ Σάββας εδώ, ότι την λογική σε ένα βαθμό θα την χρειαζόμαστε, τα υπόλοιπα είναι το φιλότιμο, το φιλότιμο άμα βάλουμε και είμαστε επιεικείς και συγχωρητικοί στους συνανθρώπους μας, θα μας επισκεφτεί ο Θεός, θα μας δώσει δώρα.
- Αν δεν το έχουμε;
Θα προσπαθήσουμε και αν δεν τα καταφέρουμε να ζητήσουμε από τον Θεό βοήθεια. Γιατί το θέλει ο Θεός να του ζητάμε βοήθεια, βέβαια.
- Γέροντα, κάποιοι άνθρωποι είναι πιο δεκτικοί στο θείο; Ή όλοι το ίδιο είμαστε; Κάποιοι βλέπεις γεννιούνται και έχουν μια έφεση, και αγάπη περισσότερη κάποιοι πιο πολύ δυσκολεύονται.
Ο καθένας, αξιοποιεί τις αρετές του προς δόξα του Θεού, ανάλογα το πως καταλαβαίνει, στην ελευθερία σου είναι το πως θα αξιοποιήσεις τις αρετές σου.
- Φαίνεται όμως, κάποιοι να δυσκολεύονται πολύ περισσότερο
Γιατί δυσκολεύονται;
- Έχουν περισσότερα πάθη;
Όλοι τα έχουμε τα πάθη, αλλά κάποιοι παίρνουν στα σοβαρά τον Θεό, στα σοβαρά την άλλη ζωή, την Ανάσταση και αρχίζουν σιγά σιγά με την βοήθεια του Θεού και διορθώνονται, με την εξομολόγηση, με τον αγώνα, με την νηστεία, αμέσως ο Θεός βοηθάει, αρκεί να αρχίζουν να δίνουν από την καρδιά τους αρκετό μέρος, άμα είσαι σκληρόκαρδος, δεν μπορείς, ότι και να σου δίνει ο Θεός δεν τα αξιοποιείς προς δόξα Θεού και ψυχοφέλεια, γιατί αυτό που θα μας δώσει ο Θεός να το εκτιμήσουμε, να του αποδώσουμε ότι ο Θεός μας το έδωσε, ότι βρήκα την δουλειά μου, μου την βρήκε ο Θεός, εγώ έψαξα έκανα όλη την προσπάθεια, αλλά ο Θεός ήταν αυτός που προνόησε, μου δώσε την δουλειά. Ότι έχω την υγεία, ο Θεός με έστειλε σε καλό γιατρό. Το ότι έχουμε πάντα ο Θεός, πάντοτε προνοεί, και μας φυλάει από πολλά, όλα δεν τα καταλαβαίνουμε ούτε μπορούμε να καταλάβουμε τι δώρα έχουμε από τον Θεό ο καθένας μας, ασχολούμαστε με αυτά που δεν έχουμε, και πρέπει να αρκούμαστε αυτά που έχουμε ότι μας έδωσε ο Θεός. Οπωσδήποτε πρέπει να σκεφτόμαστε ότι υπάρχει η άλλη ζωή, εκεί είναι όλη η υπόθεση και μετά αγωνιζόμαστε πλέον, άμα αρχίζουμε και προσπαθούμε και ψάχνουμε λοιπόν, σιγά σιγά, πως να πιστέψουμε ότι υπάρχει άλλη ζωή, ο Θεός είναι δίπλα μας θα μας δώσει την πίστη, σαν δώρο θα μας την δώσει, αρκεί και εμείς τα καθήκοντα μας τα θρησκευτικά να είμαστε έτοιμοι να τα κάνουμε, χρειάζεται νηστεία να την κάνουμε, εξομολόγηση να την κάνουμε, σιγά- σιγά η καρδιά μας θα δίνετε στον Θεό, και ο Θεός πάντοτε δίνει στους αγωνιζόμενους, και χαρές και επιτρέπει και λύπες, γιατί άμα δεν ωριμάσει πολύ οπωσδήποτε περισσότερο λύπες θα καλλιεργείς, ενώ αν τα αφήσεις στο Θεό σιγά σιγά φεύγουν. Οι λύπες και ελπίζεις πολύ στην άλλη ζωή και στο Θεό ότι πάντοτε θα είναι κοντά σου και πάντοτε μας βοηθάει. Αλλά θα πρέπει να είμαστε εντάξει και στα καθήκοντα μας, όχι να περιφρονούμε, ήρθε νηστεία; Άντε δεν είναι τίποτα αυτό, πρέπει να συγχωρηθούμε με τον συνάνθρωπο μας; Ε καλά ας έρθει εκείνος πρώτος, εμείς πρέπει να πάμε πρώτοι, αν γίνετε όσο γίνετε, και βλέποντας ο Θεός την προσπάθεια σου δίνει χάρη, όλους τους θέλει ο Θεός να τους σώσει, όλους μας, όλους θέλει να μας σώσει. Αλλά ο καθένας όπως καταλαβαίνει το συμφέρον το ψυχικό, όλους θέλει να μας σώσει, αρκεί εμείς συνεχώς να είμαστε επάγρυπνοι και να παρακολουθούμε λοιπόν, τι μας λέει ο εξομολόγος, και αν την εξομολόγηση την κάνουμε εντάξει καλά, και προσπαθούμε ξέρω γω αυτά τα ολισθήματα σιγά σιγά να τα ελέγχουμε και να τα περιορίζουμε, σιγά σιγά, γιατί πέφτεις σε μια αμαρτία, ξαναπέφτεις, μετά αυτό θέλει εξοικείωση, να μην πούμε ο πνευματικός είναι καλός εντάξει, πρέπει σιγά σιγά να προσπαθούμε, όσο γίνεται σε όλους τους τομείς εκεί που έχουμε αδυναμίες να αγωνιζόμαστε, και αυτό μας βοηθάει όσο γίνεται όταν προσπαθούμε νηστεύουμε, κοπιάζουμε κάτι με προσευχή μαζί, γιατί χρειάζεται και η προσευχή και λίγο κόπο, δεν μπορείς να χτυπάει η καμπάνα 7 η ώρα και να πηγαίνεις στο τέλος, ε και λίγο ας στερηθούμε από την απόλαυση του ύπνου, και βλέποντας αυτή την προσπάθεια, ο Θεός δίνει τα δώρα, τα σοκολατάκια που λέει ο Γέρων Παΐσιος σιγά σιγά, λέμε ά τώρα θα κάνω και 40 μέρες νηστεία, ή θα πάω πρωί πρωί στην εκκλησιά, βέβαια.
Λοιπόν εύχομαι καλό υπόλοιπο, της Τεσσαρακοστής, έτσι καλά να περάσετε καλή επιστροφή.
Ευχαριστούμε Γέροντα, ευχαριστούμε πάρα πολύ την ευχή σας.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου