Ὅλα τά ἔργα τοῦ Κυρίου εἶναι θαυμαστά. Καί σήμερα τό ἱερό κείμενο μᾶς παρουσιάζει τήν ἀρχή τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου κατά τήν ἀρχή τῆς δημόσιας δράσης Του. Μᾶς παρουσιάζει τήν μεταβολή τήν θαυμαστή ἑνός βασικοῦ στοιχείου τῆς φύσεως, πού εἶναι τό νερό σέ κρασί, καί μάλιστα εὐωδέστατο καί πολύ ὑψηλῆς ποιότητος. Ἡ Δημιουργία εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ καί δόθηκε στόν ἄνθρωπο ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά διδάσκεται ἀπό αὐτήν καί νά μήν τήν εἰδωλοποιεῖ, ἀλλά νά βλέπει πίσω ἀπό αὐτήν καί πάνω ἀπό αὐτήν τόν Δημιουργό καί Κτίστη καί Θεό.
«Προσευχή», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «εἶναι νά πλησιάζεις τό κάθε πλάσμα τοῦ Θεοῦ μέ ἀγάπη καί νά ζεῖς μέ ὅλα καί μέ τά ἀγρίμια ἀκόμα ἐν ἁρμονίᾳ». Ὁ ἄνθρωπος τέθηκε ἀπό τόν Θεό ὡς βασιλέας μέσα στήν κτίση καί πρέπει», ὅπως λέει ἐδῶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «μέ πολλή εὐλάβεια, μέ πολλή ἀγάπη νά πλησιάζουμε τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, τά ἄλλα πλάσματα τοῦ Θεοῦ, τούς ἄλλους ἀνθρώπους, τά ζῶα καί ὅλη τήν κτίση, καί νά θυμόμαστε ὅτι ὅλα εἶναι περιουσία τοῦ Οὐρανίου Πατρός μας. «Αὐτό», λέει ὁ Ἅγιος, «ἐπιθυμῶ καί προσπαθῶ νά τό ἐφαρμόζω, δηλαδή νά ζῶ μέ ἀγάπη, μέ ἁρμονία μέ ὅλα τά κτίσματα»[1]. Καί εἶναι γεγονός, ὅτι σέ πολλούς ἁγίους ἔχουμε δεῖ αὐτή τήν ἀποκατάστασή τους στήν πρό τῆς πτώσεως κατάσταση, ὅπου τά ζῶα ὑπηρετοῦσαν τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα. Ἡ κτίστη πλάστηκε ὑπάκουη στόν Ἀδάμ, γιατί ὁ Ἀδάμ πλάστηκε ἐξαρχῆς μέ προορισμό νά εἶναι ὁ βασιλεύς τῆς κτίσεως καί, ἐάν παρέμενε στήν ὑπακοή στόν Δημιουργό καί Θεό, καί ἡ κτίσις θά παρέμενε ὑποταγμένη σέ αὐτόν. Ἐπειδή ὅμως, ὁ βασιλεύς τῆς κτίσεως, ὁ ἄνθρωπος, ἐπαναστάτησε κατά τοῦ Σημιουργοῦ του, ἀθέτησε τίς ἐντολές Του, δέν τήρησε τό θέλημα Του, γι' αὐτό κι τά ἄλλα κτίσματα τά ὑποταγμένα ὡς τότε στόν Ἀδάμ, ἐπαναστάτησαν κι αὐτά, κι ἔτσι χάθηκε ἡ ἁρμονία μέ ὅλη τήν κτίση, γιατί χάθηκε πρῶτα ἡ ἁρμονία, ἡ ὑπακοή στόν Θεό.
«Κάποιος», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «μοῦ χάρισε ἕναν παπαγάλο. Τίς πρῶτες μέρες ἦταν πολύ ἀτίθασος καί ἄγριος. Δέν μποροῦσες νά τόν πλησιάσεις∙ ἦταν ἕτοιμος μέ τό ράμφος του νά σοῦ κόψει τό χέρι. Θέλησα, λοιπόν, νά τόν ἡμερεύσω μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν εὐχή.» Βλέπουμε πῶς οἱ Ἅγιοι μέ πνευματικό τρόπο προσπαθοῦνε νά παρέμβουνε μέσα στήν κτίση καί νά διορθώσουν τίς ἀσθένειες, τίς ἀρρώστιες τίς ποικίλες πού ἔφερε ἡ ἁμαρτία μέσα στήν κτίση, τόσο στόν ἄνθρωπο ὅσο καί στά ζῶα καί σέ ὅλη τήν κτίση. «Ἔλεγα», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, διηγούμενος πώς ἐξημέρωσε τόν παπαγάλο, «τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» ἀπό μέσα μου ἤ καί ἀπ' ἔξω καί μέ μιά βεργίτσα ἀκουμποῦσα πάνω στή ράχη του, ἐνῶ ὁ παπαγάλος βρισκόταν μές στό κλουβί. Αὐτή τήν κίνηση τήν ἔκανα τρεῖς φορές καί μέ προσοχή. Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας μέρας ἐπανέλαβα τό ἴδιο. Τήν ἄλλη μέρα ἐπίσης τό ἴδιο. Μετά ἀπό λίγες μέρες ἀκουμποῦσα τήν βέργα πάνω ἀπ' τό κεφάλι του ἁπαλά, λέγοντας πάλι τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Πάντα μέ προσοχή, μή θυμώσει τό πουλί. Αὐτή τήν κίνηση δέν τήν ἔκανα πολλή ὥρα. Μετά πάλι ἀπό λίγες μέρες τόν ἀκουμποῦσα ἀπό πάνω ἀπ' τό κεφάλι, συνέχιζα στή ράχη καί τόν ἔφθανα μέχρι τήν οὐρά. Ἀφοῦ δέν ἔβλεπα καμιά ἀντίδραση, ἄρχισα νά βάζω τή βέργα κάτω ἀπ' τόν λαιμό του σ' ὅλο τό στῆθος μέχρι κάτω μ' ἕναν τρόπο ἁπαλό, γιά νά μήν τόν ἐκνευρίσω, καί λέγοντας πάντα τήν εὐχή. Μετά πῆρα θάρρος, ἄφησα τή βέργα, πῆρα ἕνα μολύβι κι ἔκανα τίς ἴδιες κινήσεις. Τέλος, ἄφησα τό μολύβι κι ἄρχισα νά χρησιμοποιῶ τό χέρι μου. Εἶχε ἐπέλθει πλέον ἡ ἐξοικείωσις, ὁπότε τόν ἔβγαζα ἔξω ἀπ' τό κλουβί κι ἀνέβαινε πάνω στόν ὦμο μου. Κάναμε περίπατο μαζί στό διάδρομο. Ἀλλά κι ὅταν καθόμουνα νά φάω, ἐρχότανε καί τρώγαμε μαζί. Τοῦ ἔδινα λίγο μῆλο κι ἐρχόταν δίπλα μου καί τό ἔτρωγε. Ὀμως τόν ἐχάσαμε. Κάποια μέρα εἶχε ἔλθει ἕνας παπάς μέ πολλά παιδιά καί τά παπαδοπούλα ἄνοιξαν τό κλουβί κι ὁ παπαγάλος ἔφυγε.
Ἔπειτα ἀπό καιρό μᾶς ἔφεραν ἄλλον παπαγάλο, αὐτόν πού ἔχομε τώρα. Ἄγριος κι αὐτός, ὅπως καί ὁ πρῶτος. Μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἁπαλά καί μέ τήν εὐχή, τόν ἡμέρεψα κι αὐτόνε. Ἄρχισε σιγά-σιγά νά λέει διάφορες λέξεις, νά φωνάζει ὀνόματα, νά βγαίνει ἔξω ἀπ' τό κλουβί του, νά στέκεται πάνω μου, νά τρώει μαζί μου. Τό κλουβί του ἔχει συρτή. Ὅταν βγαίνει ἔξω, ἐγώ τοῦ ἀμπαρώνω τόν σύρτη καί στέκεται πάνω ἀπ' τό κλουβί. Ὅταν θέλω νά ξαναμπεῖ πάλι μέσα, μ' ἕνα νεῦμα μου τοῦ δείχνω νά κατεβεῖ καί νά μπεῖ μέσα. Τότε πηγαίνει, ἀνοίγει τόν σύρτη καί μπαίνει μές στό κλουβί. Εἶναι ἐγωιστής, ὅμως, καί θέλει νά τόν προσέχεις, νά τοῦ μιλάεις μέ γλυκύτητα, νά μήν τόν περιφρονεῖς»[2].
Βλέπουμε πῶς ὁ Ἅγιος ἐπισημαίνει ὅτι ὑπάρχουν τά πάθη δυστυχῶς καί στά ζῶα. «Ζηλεύει ἰδιαιτέρως, γι' αὐτό δέν θέλει νά μιλάεις σ' ἄλλον, οὔτε ν' ἀγαπάεις ἄλλον. Ἀλλιῶς θυμώνει πολύ. Τώρα πού ἔχομε ἀποκτήσει μεγάλη φιλία, ἔμαθε ὄχι μόνο λέξεις καί ὀνόματα, ἀλλά λέει καί τήν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Λέει ἐπίσης: «Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σοῦ», «Ό Θεός εἶναι καλός», «Ό Θεός εἶναι πολύ καλός», ἀλλά καί ψάλλει τό «Κύριε ἐλέησον»[3]. Βλέπουμε πῶς ὁλόκληρη ἡ κτίση δοξάζει τόν Δημιουργό της μέ ἀρχηγό βέβαια καί καθοδηγητή τόν ἄνθρωπο. Αὐτό ἄλλωστε εἶναι καί τό ἔργο τοῦ ἀνθρώπου, νά λατρεύει τόν Θεό προσφέροντάς Του τά δικά Του ἀπό τά δικά Του∙ ὅλα αὐτά τά τῆς κτίσεως νά τά ἀντιπροσφέρουμε στόν Κτίστη.
«Τώρα θέλω», λέει ὁ Ἅγιος, «νά ἐξημερώσω κι ἕναν ἀετό. Τόν ἔχω βρεῖ στή βόρειο Εὔβοια. Ἐκεῖ πού πηγαίνω καί ξεκουράζομαι, λίγο πιό πάνω, βρῆκα ἕνα μέρος, πού τό ὀνόμασα «ἀετοφωλιά». Αὐτό τό ὄνομα δέν τό ἔδωσα τυχαῖα. Εἶναι πολύ δύσκολο νά φθάσεις ἐκεῖ. Κατσάβραχα εἶναι καί κάτω ἁπλώνεται τό Αἰγαῖο. Ὅταν ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι καλή, ἀπό κεῖ φαίνονται τά Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μιά μέρα εἴδαμε ἐκεῖ ἕναν ἀετό μέ ἀνοικτά τά φτερά του δυόμισι μέτρα. Θηρίο! Περιεφέρετο πάνω μας μέ ἤσυχο τρόπο, χωρίς νά παίζει καθόλου τά φτερά του. Κατέστρωσα ἕνα σχέδιο: Ὅπως ἐξημέρωσα τόν παπαγάλο, νά ἐξημερώσω καί τόν ἀετό. Καί τό πιστεύω ὅτι, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά γίνομε φίλοι μέ τόν ἀετό. Θά τό κάνομε μ' ἔναν ἅγιο τρόπο. Θέλουν καί τά πουλάκια τρόπους τοῦ Θεοῦ, γιά νά προσεύχονται. Τούς ἀρέσει τό διάβασμα.
Στόν ἀετό ἀρέσει καί τό κρέας. Σκέπτομαι, λοιπόν, νά πᾶμε μέ δύο ἀκόμη στό βράχο πρωί-πρωί. Στήν ἀρχή θά κάνομε νοερά προσευχή. Στή συνέχεια, θά διαβάσομε δυνατά ὁρισμένους ψαλμούς τοῦ ὄρθρου. Μετά θά ψάλλομε μερικούς ὕμνους, αἴνους κ.ἄ. Τήν ἴδια ὥρα θά βάλομε καί λίγο θυμίαμα. Πολύ σπουδαῖο ρόλο θά παίξουνε καί οἱ ψαλμωδίες ἀλλά καί ἡ μυρωδιά ἀπ' τό λιβάνι. Τό λιβάνι εἶναι ἄρωμα σεμνό, πού ἡμερεύει. Θά πάρω κι ἕνα ξύλο ξερό, μακρύ, ἑνάμισι μέτρο κι ἕνα ἄλλο μικρό καί θά χτυπάω τό τάλαντο, ὅπως τό χτυπᾶνε στά μοναστήρια: τό τάλαντο, τό τάλαντο, τό τάλαντο, τό τάλαντο.. Κάθε τόσο θά φωνάζω: «Ἰωάννηηη!!... Ἰωάννηηη!!...». Αὐτό τό ὄνομα θά τοῦ δώσω. Ἐν τῷ μεταξύ θά ἔχομε μαζί μας κρέας ψητό. Κομματάκια κομματάκια θά τ' ἀφήσουμε πάνω στόν βράχο καί θ' ἀπομακρυνθοῦμε περίπου διακόσια μέτρα. Ἀπ' αὐτή τήν ἀπόσταση θά τόν ἀντικρίζω καί θά λέω τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καί σέ λίγο ὁπωσδήποτε ὁ ἀετός θά κατεβεῖ καί θά φάει τό κρέας. Τήν ἄλλη μέρα θά κάνομε τό ἴδιο. Ὁ ἀετός θά περιφέρεται πάνω μας καί, μόλις τελειώσομε τό πρόγραμμα, αὐτός θά κατεβεῖ κάτω καί θά φάει τό κρέας»[4]. Βλέπουμε πώς ὁ Ἅγιος, συνδυάζει τήν προσευχή, τό θυμίαμα, ἀκόμα τρόπους ὑλικούς, βιολογικούς, μέσῳ τοῦ κρέατος νά προσπαθεῖ νά ἡμερέψει καί νά ἐξοικειωθεῖ τό μεγάλο αὐτό πτηνό.
«Θά κάνουμε -λέει- λοιπόν, πάλι τό ἴδιο τήν ἄλλη μέρα. Μιά, δύο, τρεῖς, πάει δικός μας ὁ ἀετός! Ὅποια ὥρα θά χτυπᾶμε τό τάλαντο, θά ἔρχεται νά τρώει τό κρέας. Θά τόν κατεβάζω κάτω, ὅποια ὥρα θέλω. Σιγά-σιγά θά ἡμερέψει καί θά μπορέσω νά πάω νά τόν πιάσω. Δηλαδή μπορεῖ νά μέ κάνει κομμάτια. Αὐτός εἶναι θηρίο! Τά πόδια του τεράστια. Ἔτσι καί καθίσει στόν ὦμο σου, θά σοῦ τόν καταφάει, ἔστω κι ἄν δέν ἔχει κακία. Ἄλλά ὑπάρχει τρόπος. Θά πάρω τό μπαστούνι τοῦ Ἁγίου Γερασίμου». Εἶναι τό γνωστό μπαστούνι πού τοῦ ἔστειλε ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, ὅταν τό εἶχε ἀνάγκη, «καί θά τοῦ τό βάλω πάνω στή ράχη του δύο φορές καί θά φωνάξω συγχρόνως: «Ἰωάννηηη!!... Ἰωάννηηη!!...». Τοῦ ἔδωσα ὡραῖο ὄνομα. Εἶναι τό σύμβολο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Τήν ἄλλη μέρα πού θά ξανάρθει, μόλις φάει τό κρέας, θά περάσω τό μπαστούνι στή ράχη του τρεῖς φορές. Τήν ἄλλη μέρα τέσσερις. Τήν ἄλλη πέντε φορές. Τήν ἄλλη μέρα θά προχωρήσω στόν λαιμό του. Τήν ἄλλη θ' ἀρχίσω ἀπ' τό κεφάλι μέχρι τήν οὐρά. Καί τήν ἄλλη ἀπ' τό στόμα του καί τό λαιμό του μέχρι καί πιό κάτω. Τό ἴδιο καί τήν ἄλλη καί τήν ἄλλη, ὥσπου νά πιάσομε φιλία. Ὅποτε μετά θ' ἁπλώσω τό χέρι μου στό κεφάλι του, στά φτερά του, στή ράχη του καί θά κάνω ὅ,τι ἔκανα πρῶτα μέ τό μπαστούνι. Ἀλλά χρειάζεται προσοχή, γιατί εἶναι ἐπικίνδυνο. Ἄν κάτι θελήσει νά πιάσει, θά σέ φάει μέ τά φοβερά του νύχια. Σιδερένια εἶναι τά νύχια του. Μπορεῖ νά σέ καρφώσει καί μόνο ἄν μυρίζεις ἀπό κρέας. Ἀλλά ὁ ἀετός εἶναι πολύ ἔξυπνος, βασιλιάς, δραστήριος. Ἅμα τό κάνομε αὐτό, θά δοῦμε πραγματικά τήν Χάρη καί τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ»[5]. Βλέπουμε πῶς ὁ Ἅγιος κατά κάποιο τρόπο προσπαθεῖ νά ἐπαναφέρει καί τήν Κτίση στήν προπτωτική κατάσταση ὅπου ἤτανε φιλική μέ τόν ἄνθρωπο. Καί βλέπουμε πῶς προσπαθεῖ ἕνα ἄγριο ζῶο νά τό ἡμερέψει καί νά τό ἐξοικείωσει μαζί του.
«Νά σᾶς πῶ καί κάτι ἄλλο», λέει. «Ἦλθε κάποια φορά μιά γυναίκα, ἡ κυρα-Λένη, ἐκεῖ στήν ἔρημο ποῦ πηγαίνω, στήν βόρειο Εὔβοια, καί μοῦ ἔφερε τά γίδια της. Μοῦ εἶπε ἐκεῖ πού ἤμουν, στό τσιμέντο: - Μπορεῖς νά κάνεις μιά προσευχή γιά τά γίδια μου, γιατί δέν πᾶνε καλά; Σηκώθηκα πάνω. Ἦλθαν μόνα τους, δέν μοῦ τά ἔφερε. Ἅπλωσα τά χέρια μου καί διάβαζα εὐχή. Ἦταν ὅλα κοντά μου. Σηκώσανε τά κεφαλάκια τους καί μέ κοιτάζανε. «Ἕνας τράγος ζύγωσε κοντύτερα. «Ἔσκυψε, μοῦ φίλησε τό χέρι. Ἤθελε νά τόν χαϊδέψω. Τόν χάιδεψα, εὐχαριστήθηκε. Μέ τριγυρίσανε ὅλα καί κοιτάγανε κατά πάνω. Μέ κοιτάγανε στό πρόσωπο. Τά εὐλογοῦσα. Ἐγώ μιλοῦσα, ἔκανα προσευχή»[6]. Βλέπουμε πῶς ἐδῶ πραγματικά ὁ Ἅγιος συμπεριφέρεται ὡς βασιλέας τῆς κτίσεως, καί ἡ κτίση ὑποτάσσεται ταπεινά σέ αὐτόν.
«Κάποτε εἴχαμε ἕνα σκυλί. Ἅμα μ' ἔβλεπε ἔξω, ἐρχόταν, πάπ!, μοῦ φιλοῦσε τό χέρι, μέ γέμιζε σάλια κι ἔφευγε, γιά νά μήν τό μαλώσω»[7]. Βλέπουμε ὅλη αὐτή τήν ἐν Χριστῷ κατάσταση, μέσῳ τῆς παρουσίας, μᾶλλον ἐξαιτίας τῆς ἁγιότητος τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου.
«Αὐτά ὅλα πού ἀφοροῦν τήν φύση, λέει ὁ Ἅγιος, «πολύ μᾶς βοηθᾶνε στήν πνευματική μας ζωή, ὅταν εἶναι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ ὅταν νιώθω τήν ἁρμονία τῆς φύσεως, ὅλο κλαίω. Γιατί νά βαρεθοῦμε τήν ζωή; Νά τήν ζήσουμε μέ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τό πνεῦμα τῆς ἀληθείας. Ὁ ἔχων τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἔχων τήν θεια σοφία, τά βλέπει ὅλα μέ ἀγάπη Θεοῦ καί ὅλα τά προσέχει. Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ τόν κάνει ὅλα νά τά κατέχει καί μέ ὅλα νά χαίρεται.
Ἀκοῦστε νά σᾶς πῶ καί τό ποίημα μου. Εἶναι τοῦ Λάμπρου Πορφύρα. Αὐτό ζῶ ἐγώ. Τώρα τό ἔχω συνεχῶς μπροστά μου. Ταιριάζει μέ τήν ζωή μου:
«Νά 'ταν τά πεῦκα τῆς πλαγιᾶς νά μοῦ 'διναν
ἀπ' τά κλαδιά τους τ' ἀμέτρητα μιά στοίβα,
ν' ἄφτιανα σέ μιάν ἄκρη δίπλα τους
τή φτωχική μου κι ἔρημη καλύβα.
Νά 'ταν τό καλοκαίρι νά μοῦ δίνανε
τά φῦλα νά πλαγιάσω τά ξερά τους,
μαζί τους νά τό λέω τό τραγούδι τους,
μαζί τους τ' αὐγινό τό σφύριγμά τους.
Κι ὕστερα τίποτ' ἄλλο.
Κι ὅταν θά 'σβηνε ἔτσι ἡ ζωή μου ἀπό χαρά γεμάτη,
λίγα κλαδιά τους πάλι νά μοῦ δίνανε, νά γίνουν τό στερνό μου τό κρεβάτι...»[8].
Βλέπουμε πῶς ὁ Ἅγιος ζεῖ μέσα στήν κτίση μέ ἁρμονία μέ αὐτή, καί ζεῖ αὐτό τό μυστήριο τῆς δημιουργίας καί τῆς εὐχαριστίας καί τῆς δοξολογίας στόν Θεό. Κι ἔτσι πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά προσεγγίζει τήν κτίση, ὄχι ὡς ἕνας λῃστής, ἀλλά ὡς ἕνας διαχειριστής σταλμένος ἀπό τόν Θεό, ὁ ὁποῖος θά πρέπει μέ πολλή εὐλάβεια καί μέ πολύ σεβασμό νά σταθεῖ ἀπέναντι σέ κάθε κτίσμα τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό λέει ὁ Ἅγιος εἶναι προσευχή, τό νά πλησιάζεις μέ ἀγάπη τό κάθε πλάσμα τοῦ Θεοῦ καί νά ζεῖς μέ ὅλα μέ ἁρμονία.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς, (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[2] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[3] Ὅ.π.
[4] Ὅ.π.
[5] Ὅ.π.
[6] Ὅ.π.
[7] Ὅ.π.
[8] Ὅ.π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου