«Τό χάρισμα οὔτε τό περίμενα, οὔτε τό ἤθελα, οὔτε τό ἐζήτησα», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος. «Οἱ Γέροντές μου δέν μοῦ λέγανε τίποτα. Αὐτή τήν παράδοση εἶχαν. Δέν μέ διδάσκανε μέ λόγια, μόνο μέ τή στάση τους. Ὅλα τά μάθαινα ἀπ' τούς βίους τῶν ἁγίων καί τά πατερικά. Οἱ Πατέρες δέν ἔκαναν ἐκβιασμούς, δέν ζητοῦσαν σημεῖα, δέν ζητοῦσαν χαρίσματα. Κι ἐγώ δέν ἐπεδίωξα ποτέ χαρίσματα, μόνο τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ∙ τίποτ' ἄλλο. Τό Χάρισμα μοῦ τό ἔδωσε ὁ Θεός, γιά νά γίνω καλός»[1]. Ἐδῶ ὁ Ὅσιος Πορφύριος μᾶς λέγει τόν λόγο, τήν αἰτία, γιά τήν ὁποία ὁ Θεός δίνει στούς ἀνθρώπους τά ποικίλα χαρίσματά Του, τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ λόγος εἶναι γιά νά μᾶς βοηθήσει νά γίνουμε καθ' ὁμοίωσίν Του, δηλαδή ἀληθινά καλοί. Νά Τοῦ μοιάσουμε καί νά ζήσουμε τήν ζωή Του.
Ἡ σωστή στάση ἀπέναντι στά χαρίσματα εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά μήν τά ζητάει ἀπό τόν Θεό. Αὐτό ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Γιατί δέν θεωροῦσαν τόν ἑαυτό τους ἄξιο νά λάβει πνευματικά χαρίσματα ἀπό τόν Θεό. «Ὅταν "βλέπω"», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «κάτι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τό χαίρομαι πολύ κατά βάθος∙ μέ τήν ἐν Κυρίῳ χαρά». Δηλαδή ζοῦσε ὁ Ἅγιος τήν χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὅταν λειτουργοῦσε μέσα του τό ἁγιοπνευματικό χάρισμα μετεῖχε σέ αὐτή τήν χαρά. «Ἐκεῖ πού μέ ἐπισκέπτεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ», λέει ὁ Ὅσιος, «ἐκεῖ πού κοιτάζω καί διαβάζω τήν ψυχή τοῦ ἄλλου, τή στιγμή ἐκείνη ἡ Θεία Χάρις φέρνει μέσα μου ἕναν ἐνθουσιασμό. Μέ τόν ἐνθουσιασμό ἐκδηλώνεται ἡ Θεία Χάρις, πού φέρνει ἕνα εἶδος φιλικότητος, οἰκειότητος, ἀδελφικότητος, ἑνώσεως. Μετά ἀπ' αὐτή τήν ἕνωση ἔρχεται μεγάλη χαρά, τόση χαρά πού πάει νά σπάσει ἡ καρδιά μου. Φοβᾶμαι, ὅμως, νά ἐκδηλωθῶ. Βλέπω, ἀλλά δέν μιλάω, ἔστω κι ἄν μου τό βεβαιώνει ἡ Χάρις ὅτι αὐτά εἶναι ἀληθινά. Ὅταν, ὅμως, μέ πληροφορήσει ἡ Χάρις νά μιλήσω, τότε μιλάω. Λέω μερικά πράγματα πού ὁ Θεός φωτίζει νά πῶ ἀπ' τήν ἀγάπη μου γιά ὅλους. Γιά νά αἰσθανθεῖ ὁ κόσμος τό ἀγκάλιασμα πού κάνει ὁ Χριστός σέ ὅλους μας. Σκοπός μου εἶναι νά βοηθηθοῦν οἱ χριστιανοί καί νά σωθοῦν εὑρισκόμενοι σέ κοινωνία ἀγάπης μέ τόν Χριστό»[2]. Δέν οἰκειοποιεῖται τό χάρισμα ὁ Ἅγιος Πορφύριος πού τοῦ ἔχει δώσει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἀλλά πάντοτε προσπαθεῖ νά συνδέει τά πνευματικά του παιδιά μέ τόν Χριστό.
«Συγχωρᾶτε με, πού τά λέγω ἔτσι. Δέν ζητῶ ποτέ ἀπό τόν Θεό νά μοῦ φανερώσει κάτι, γιατί δέν μ' ἀρέσει νά Τόν ρωτάω. Νομίζω ὅτι αὐτό εἶναι ἀντίθετο πρός τό θέλημά Του, ὅτι δέν εἶναι εὐγενικό καί ὅτι- τό χειρότερο- Τόν ἐκβιάζω. Λέω, ὅμως, τό «Κύριε Ἰησοῦ ἐλέησόν με» μέ παρακλητική φωνή κι ἔπειτα ἀφήνομαι στόν Χριστό. Ὅ,τι θέλει Ἐκεῖνος. Ὅ,τι φανερώσει ὁ Ἴδιος»[3].
Αὐτό εἶναι ἡ ὕψιστη φιλοσοφία, ὅπως ἔλεγε ὁ πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, «τό ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσα τήν ζωή ἡμῶν Χριστῷ τό Θεῷ παραθώμεθα». «Ὁ Θεός κρύβει τόσα μυστήρια», λέει ὁ Ὅσιος Πορφύριος, «πού δέν μᾶς τά ἔχει ἀποκαλύψει. Σ' ἐκεῖνον πού Τόν ἀγαπάει, κι ἄν ζεῖ στήν ἔρημο, ὁ Θεός τοῦ ἀποκαλύπτει ὁρισμένα ἀπ' αὐτά. Τά βλέπει, ἀλλά δέν τά λέει ὅλα. Μόνον ὅσα ὁ Θεός τοῦ ἐπιτρέπει. Ἐνῶ ἕνας ἄλλος πού εἶναι στόν κόσμο καί μέσα στά πράγματα καί σ' ὅλα τά μέσα ἐπικοινωνίας μπορεῖ νά μήν καταλαβαίνει καί μήν ξέρει τίποτα. Τώρα πού τά βλέπω ὅλα, αἰσθάνομαι πάρα πολύ ταπεινός. Δηλαδή πῶς νά σας τό ἐξηγήσω... Ὁ Θεός μέ προστατεύει. Στέλνει τήν Χάρη Του σ' ἐμένανε. Καί λέω: "Ἐγώ, τόσο ταπεινός καί τόσο ἀνάξιος! Τί θέλει ὁ Θεός ἀπό ἐμένα;". Κι ὅμως, ὁ Θεός καί τούς ἁμαρτωλούς, ὅπως ἐμένα, τούς ἀγαπάει καί θέλει νά γίνουνε καλοί. Κάνει καί τέτοια ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό χάρισμα εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, εἶναι τῆς Θείας Χάριτος, ἀλλ' ἐξαρτᾶται κι ἀπ' τόν ἄνθρωπο νά τό διατηρήσει»[4]. Γιατί πράγματι πολλοί ἔλαβαν χαρίσματα ἁγιοπνευματικά, ἀλλά δέν μπόρεσαν νά τά κρατήσουν.
«Τά χαρίσματα τά πνευματικά τά χάνει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν δέν προσέξει», λέει ὁ Ὅσιος. «Χρειάζεται προσοχή σ' αὐτά τά πνευματικά πράγματα. Νά μή λέτε σ' ἄλλους τίς μυστικές πνευματικές ἐμπειρίες πού ἔχετε. Δέν κάνει. Χάνομε ἔτσι τήν Θεία Χάρη. Εἴδατε ἡ Παναγία; Τηροῦσε σιγήν. Στόν Ἰωσήφ δέν εἶπε τό μυστικό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Αὐτό τοῦ τό εἶπε ὁ Ἄγγελος. Κοιμόταν ὁ Ἰωσήφ καί ἄκουσε τή φωνή τοῦ Ἀγγέλου. Ἦλθε μυστικά, ἀθόρυβα, μέ ἐχεμύθεια. «Οὐδείς τῶν ἀμυήτων ἅψηται»[5]. Κανένας ἀπό αὐτούς πού εἶναι ἀμύητοι νά μήν ἀκουμπήσει. «Προσοχή! Ὁ Θεός κρύβεται πολύ∙ τόσο πού νομίζομε ὅτι δέν ὑπάρχει! Παρουσιάζεται σέ αὐτούς πού ἔχουν ἀξιωθεῖ τό δῶρο τῆς ταπεινώσεως. Ἐγώ ὅλα τά ἀποδίδω στόν Θεό γιά τή δόξα Του. Πιστεύω γιά τόν ἑαυτό μου ὅτι εἶμαι παλιοσωλήνα σκουριασμένη, πού ὅμως διοχετεύεται τό ὕδωρ τό ζῶν τό πεντακάθαρο, γιατί πηγάζει ἀπ' τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ὅταν διψάεις πολύ, δέν σκέπτεσαι ἄν ἡ σωλήνα πού τό νερό περνάει εἶναι πλαστική, μεταλλική, σκουριασμένη. Σ' ἐνδιαφέρει τό νερό. Ἐνῶ ἐγώ εἶμαι μέ τήν ψυχή στά χείλη, ὁ κόσμος ἔρχεται σ' ἐμένα τόν ταπεινό. Δέν ἔχει τίποτα νά πάρει ἀπό μένα. Ἐγώ δέν ἔχω τίποτα, ὁ Χριστός μόνο ἔχει τό πᾶν.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος», ἔλεγε ὁ Ὅσιος, «πληρωθεῖ ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἀλλιώτικος, πηδάει ἡ ψυχή του! Ἀκούει τή φωνή του καί χαίρεται ἡ ψυχή του. Ἡ Χάρις μέ ὠθεῖ νά τό παθαίνω κι ἐγώ αὐτό. Ἀλλάζει ἡ φωνή μου, τό πρόσωπό μου, ἀλλάζουν ὅλα. Ἔχω μάθει νά καυχῶμαι, ὄχι γιά τά κατορθώματα τά δικά μου, ἀλλά γιά τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐπίμονα καί ὁλοφάνερα θέλει νά μέ τραβήξει κοντά της μέ ὅλα ὅσα μοῦ παρουσιάζει στή ζωή μου, ἀπό τότε πού μικρός ἐπῆγα στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐγώ, ὅμως, ἔχω πάντα τό ἴδιο συναίσθημα, ὅτι δέν κατόρθωσα νά ζήσω μέ λαχτάρα τόν Χριστό. Πόσο εἶμαι πίσω! Πόσο εἶμαι μακριά! Γιά ὅλα, ὅσα μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός μέσα μου, ἡ ψυχή μου πολύ μέ κατακρίνει.
Ἔχω μέσα μου ἕναν φόβο. Σκέπτομαι κι ἐκεῖνο πού λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «Κύριε, Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν καί τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν καί τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλάς ἐποιήσαμεν; Καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς∙ ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν»[6]. Τό σκέπτομαι αὐτό, ἀλλά δέν ἀπελπίζομαι. Ἀφήνομαι στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί στό ἔλεός Του καί λέω τά χρυσά ἐκεῖνα λόγια ἀπ' τήν εὐχή τῆς Θείας Μεταλήψεως: «Οἴδα Σῶτερ, ὅτι ἄλλος ὡς ἐγώ οὐκ ἔπταισέ Σοι, οὐδέ ἔπραξε τάς πράξεις, ἄς ἐγώ κατειργασάμην. Ἀλλὰ τοῦτο πάλιν οἶδα, ὡς οὐ μέγεθος πταισμάτων, οὐχ ἁμαρτημάτων πλῆθος, ὑπερβαίνει τοῦ Θεοῦ μου τήν πολλήν μακροθυμίαν, καί φιλανθρωπίαν ἄκραν». Τά χρυσά αὐτά λόγια, πού ἔγραψαν οἱ Πατέρες, ὅταν τά λέμε μέ πίστη κι εὐλάβεια, εἶναι σάν νά τά ζοῦμε κι ἐμεῖς»[7].
Ἄς δοξάσουμε τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό, πού μᾶς διδάσκει μέσῳ τῶν Ἁγίων Του καί ἄς φροντίζουμε νά εἴμαστε ταπεινοί, ὥστε νά δεχόμαστε πλούσια τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι ἄν τυχόν ἔχουμε κάποια πνευματική ἐμπειρία, κάποιο πνευματικό δῶρο, κάποιο πνευματικό χάρισμα, νά προσπαθοῦμε πάντοτε νά τό φυλάξουμε παραμένοντας σέ ταπείνωση, μή προσπαθοῦντες νά ἐπιδεικνύουμε τόν ἑαυτό μας μέσῳ τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς, (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[2] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[3] Ὅ.π.
[4] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[5] Πρβλ. Εἱρμόν θ΄ ὠδῆς Κανόνος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.
[6] Ματθ. 7, 22-23.
[7] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου