«Ο Ἀντίχριστος;» Α΄ Μέρος

Η Ευθύνη της επιλογής μας. 7.«Ο Ἀντίχριστος;» Α΄ Μέρος

ΙΕΡΟΝ ΚΕΛΛΙΟΝ
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΟΥΡΑΖΕΡΗ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΜΑΣ 

7.«Ο Ἀντίχριστος;» Α΄ Μέρος    (σελ.58-68)

                                       
                                        Βιομετρικά διαβατήρια                                         Ἡλεκτρονικές ταυτότητες
                                         666
                                         Bar code
                                         RFID
                                         Smart cards
                                         Ἐμφυτευόμενα μικροτσιπς

7.«Ο Ἀντίχριστος;» Α΄Μέρος

«Καί τότε²⁹ ἀποκαλυφθήσετε ὁ ἀνομος...οὐ ἔστιν ἡ παρουσία κατ’  ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καί σημείοις και τέρασι ψεύδους καί ἐν πάσῃ ἀπάτη τῆς ἀδικίας ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις» (Β΄Θεσ.2,8-10)(²⁹ Πότε; Ὅταν φύγῃ ἀπό τήν μέση ἐκεῖνος, πού τώρα ἐμποδίζει. «Μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται» (Β΄Θεσ. 2,7) Μέχρι τότε πρέπει μόνο νά περιμένωμε. Ἤδη βεβαίως ἡ σκοτεινή ὑπόθεσι τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται. «Τό γάρ μυστήριον ἤ δ η ἐνεργεῖται τῆς ἀνομιας» (Β΄Θεσ.2,7).  Γνωρίζουν οἱ Θεσσαλονικεῖς τί εἶναι ἐκεῖνο πού τόν ἐμποδίζει (τόν Ἀντίχριστο), ὥστε νά ἐμφανισθῇ ὅταν ἔλθῃ ὁ καιρός του. «Καί νῦν τό κατέχον οἴδατε εἰς τό ἀποκαλυφθῆναι αὐτόν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ»(στιχ.6). 

Οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν Πατέρων καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων (Εἰρηναῖος, Ἱππόλυτος, Τερτυλλιανός, Λακτάντιος, Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ἱ.Χρυσόστομος) λέγουν ὅτι «τό κατέχον» εἶναι βασιλεία τῶν Ρωμαίων καί «ὁ κατέχων» εἶναι ὀ Ρωμαῖος αὐτοκράτωρ. 

Ἡ παρρουσία τῆς αὐτοκρατορίας αὐτῆς μέ τήν αὐστηρή ἔννοια τῆς δικαιοσύνης, τοῦ νόμου καί τῆς τάξεως πού ἐπέβαλε δέν θά ἐπέτρεπε καθόλου τήν παρουσία τοῦ Ἀντιχρίστου στούς κόλπους της.  Διότι αὐτό θά σήμαινε παρανομια, ἠθική σύγχυσι καί κοινωνική διαφθορά). Ὁ Ἀπόστολος γράφει στούς Θεσσαλονικεῖς ὅτι (ὅταν φύγῃ ἀπό τή μέση ἐκεῖνος, πού τώρα ἐμποδίζει) τότε θά ἐμφανισθῇ ὁ

ἄνομος (ὁ Ἀντίχριστος)... Αὐτοῦ (τοῦ ἀνόμου, τοῦ Ἀντιχρίστου) ἡ δύναμη ὀφείλεται στήν ἐνέργεια τοῦ Σατανᾶ καί ἐκδηλώνεται μέ ψευδή (ὄχι ἀπό τόν ἀληθινό Θεό) θαύματα κάθε εἴδους καί σημεῖα καί τέρατα, καί μέ κάθε ἀπάτη, πού προέρχεται ἀπό τό ψεῦδος, γιά ὄσους φέρονται πρός τήν ἀπώλεια. 

  Ὅπως σημειώνει ὁ ἄγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Δέν γίνεται βεβαίως ἄνθρωπος ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος, σύμφωνα μέ τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Κυρίου –μή γένοιτο- ἀλλά γεννᾶται ἕνας ἄνθρωπος ἀπό πορνεία καί ὑποδέχεται ὅλη τήν ἐνέργεια τοῦ Σατανᾶ. Ἐπειδή δηλαδή ὁ Θεός προγνωρίζει τή διεστραμμένη προαίρεσι πού πρόκειται νά ἐχῃ, ἐπιτρέπει νά κατοικήσῃ μέσα σ’ αὐτόν ὀ Διάβολος»³⁰ (³⁰ ΕΠΕ 1,557).

Ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι ἄνθρωπος μέ σῶμα καί ψυχή. Ἀλλά κατά τή θέλησί του, κατά τά ἔργα του καί τίς προθέσεις του, θά εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἕνας ἀντι-ἀνθρωπος, ἕνας ἀπ-ἄνθρωπος, ἕνας διαβολάνθρωπος.  Θά εἶναι ὁ πιό τέλειος διαβολάνθρωπος στό ἀνθρώπινο γένος.  Θά εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐνσάρκωσι τοῦ κακοῦ.  Θά ἐνεργήσῃ ὡς ἄνθρωπος θά ἀπευθυνθῇ στούς ἀνθρώπους καί θά τούς ὁμιλῇ στό ἴδιο ὄνομά του.  Θά ἔλθῃ ἐν ὀνόματος τοῦ ἑαυτοῦ του, ὑπερηφάνος, ἑωσφορικός. «Δέν θά πῇ ὅτι ἔχει ἀποσταλῇ ἀπό τόν Πατέρα, οὔτε ὅτι ἔχει ἔλθει σύμφωνα μέ τήν θέλησι Ἐκείνου, ἀλλά τελείως ἀντίθετα θ΄ ἁρπάξῃ τυρρανικά ὅσα δέν τοῦ ἀνήκουν καί θά ἰσχυρίζεται γιά τόν ἑαυτό του ὅτι εἶναι Θεός ὅλων»³¹ (³¹ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ΕΠΕ 13, 476) (πρβλ. Β΄ Θεσ. 2,4). 

Ἔτσι θά πραγματοποιηθῇ ἡ προφητεία τοῦ Κυρίου περί τοῦ Ἀντιχρίστου΄ «ἐγώ  ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καί οὐ λαμβάνετέ με΄ ἐάν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰω. 5,43). Μ’ ὅλη τή δύναμη τῆς διαφθαρμένης ἐλευθερίας του θά κάνῃ τό κακό καί ἐξ ὅλης τῆς καρδιᾶς του θά ἁμαρτάνῃ, σέ σημεῖο νά γίνῃ πλήρως ἁμαρτία καί νά εἶναι κατ’ἐξοχήν ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας, «ὁ ἄνομος» (Β΄ Θες. 2,8).  Θά γίνῃ ἐπίσης «υἱός τῆς ἀπωλείας» (στιχ. 3) , διότι θά παραδώσῃ τόσο τόν ἑαυτό του, ὅσο καί τούς μαθητάς του σ’ ἕναν θάνατο πού δέν θά γνωρίζῃ καμμία ἀνάσταση.  Σ’ αὐτόν θά συμβληθοῦν ὄλες οἱ δυνάμεις τῆς ἀποστασίας ³² (³² Πρβλ. Ἁγίου Εἰρηναίου, ΒΕΠΕΣ 5, ν25,29) καί θά καθίσῃ ὡς Θεός στό ναό τοῦ Θεοῦ θεοποιώντας τόν ἑαυτο του (πρβλ. στιχ. 4).

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων κατηχεῖ τούς πιστούς λέγοντας ὅτι «στήν ἀρχή βεβαίως θά χρησιμοποιήσῃ ἐπιείκεια, καί σάν κάποιος λόγος συνετός, θά ὑποκρίνεται σωφροσύνη και φιλανθρωπία»³³ (³³ ΕΠΕ 2, 137). Ὁμοίως καί ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος προειδοποιεῖ: «Καί θά ἔλθῃ ὁ παμμίαρος (ὁ ἀχρειότατος) μέ τέτοια μορφή ὡς κλέπτης, γιά νά ἐξαπατήσῃ ὅλο τόν κόσμο: ταπεινός, ἥσυχος, μισώντας λέγει τήν ἀδικία, ἀποστρεφόμενος τά εἴδωλα, προτιμώντας τήν εὐσέβεια, ἀγαθός, φιλόπτωχος, ὑπερβολικά ὄμορφος, ἀτάραχος, χαρούμενος πρός ὅλους, τιμώντας ὑπερβολικά τό γένος τῶν Ἰουδαίων΄ διότι αὐτοί περιμένουν τήν ἔλευσί του. 

Ἀνάμεσα σ’ ὄλους αὐτούς θά πραγματοποιῇ θαύματα, τερατουργίες καί φοβερά πράγματα μέ πολλή δύναμι.  Καί θά μηχανεύεται μέ δόλο νά γίνῃ ἀρεστός σ’ ὄλους, γιά ν’ ἀγαπηθῇ γρήγορα ἀπό πολλούς.  Καί δέν θά παίρνῃ δῶρα, δέν θά ὁμιλῇ μέ ὀργή, δέν θά παρουσιάζεται σκυθρωπός, ἀλλά μέ τό πρόσχημα τῆς καλῆς του διαγωγῆς θά ἐξαπατᾷ τόν κόσμο, ἔως ὄτου νά βασιλεύσῃ. Ὅταν λοιπόν θά δοῦν πολλοί λαοί καί ἔθνη τέτοιες ἀρετές καί τέτοια θαύματα, ὅλοι θά συμφωνήσουν καί θά τόν ἀνακηρύξουν βασιλέα μέ μεγάλη χαρά, λέγοντας ὁ ἕνας στόν ἄλλο: «Μήπως λοιπόν ὑπάρχῃ ἄλλος τόσο πολύ ἀγαθός καί δίκαιος ἄνθρωπος;»³⁴ (³⁴Πρβλ. Ἀποκ. 13,4΄ «Καί προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τήν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ , καί προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες΄τις ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι μετ’ αὐτοῦ;». 

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μᾶς λέγει ὅτι «ὅλη ἡ γῆ» (στιχ.3), δηλαδή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, προσκύνησαν τό δράκοντα (τό Σατανά), πού ἔδωσε τήν ἐξουσία στό θηρίο (στόν Ἀντίχριστο), ἐπίσης πρσκύνησαν τό θηρίο λέγοντας΄ «Ποιός εἶναι ὄμοιος μέ τό θηρίο; Ποιός δύναται νά πολεμήσῃ ἐναντίον του;».  Θά ἀνυψωθῇ μάλιστα ἀμέσως ἡ βασιλεία του, καί θά πατάξῃ μέ θυμό τρεῖς μεγάλες βασιλεῖες»^{35, 36} (³⁵ «Καί τά δέκα κέρατα αὐτοῦ (τοῦ τετάρτου θηρίου), δέκα βασιλεῖς ἀναστήσονται (θά παρουσιασθοῦν), καί ὁπίσω αὐτῶν ἀναστήσεται ἕτερος. ὅς ὑπεροίσει κακοῖς πάντας τούς ἔμπροσθεν, καί τρεῖς βασιλεῖς ταπεινώσει» (Δαν. 7,24).  Δηλαδή, τά δέκα κέρατα τοῦ θηρίου αὐτοῦ συμβολίζουν τούς δέκα βασιλεῖς πού θά ἐμφανισθοῦν΄ ἔπειτα δέ ἀπ’ αὐτούς θά ἐμφανισθῇ ἄλλος βασιλεύς, ὁ ὁποῖος θά ξεπεράσῃ σέ ἔργα κακά ὄλους τούς προηγούμενους΄ θά ὑποτάξῃ δέ (τούς) τρεῖς βασιλεῖς.) (³⁶ ἔ. ἄ.,σημ.13,σ.119-120. Πρβλ. Ἁγίου Εἰρηναίου, ἔ.ἀ., ν, 25,1).

Στή συνέχεια ὁ ἴδιος ἅγιος ἀναφέρει «ἐν ὀδύνας καί στεναγμοῖς», ὅτι «ὁ Δράκων θά ξεράσῃ τήν πικρότητά του.  Θά ταράξῃ τήν οἰκουμένη καί θά κινήσῃ τά τέρατα τοῦ κόσμου θά προξενήσῃ θλῖψι σ’ ὅλο τόν κόσμο καί θά μολύνῃ τίς ψυχές. Ὄχι πλέον σάν εὐλαβής, ἀλλά σ’ ὅλα σκληρός πρός ὅλους, ἀπότομος, ὀργίλος, θυμώδης, φοβερός, ἐμπαθής, τρομερός, ἄσχημος, μισητός, βδελυκτός, ἄγριος, ὀλέθριος, ἀδιάντοπος καί ἐπιδιώκοντας μέ ζῆλο νά ρίξῃ στό λάκκο τῆς ἀσέβειας ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.  Θά πληθύνῃ τά θαύματα του ἀνάμεσα στό πλῆθος μέ ψεῦδος και ὄχι μέ ἀλήθεια»³⁷ (³⁷ ἔ.ἀ.,σημ.13, σ.120-1). Ὁμοίως καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων κατηχεῖ: «Θά ἔχῃ (ὁ Ἀντίχριστος) διάνοια ἐγκληματική καί σκληροτάτη καί ἄσπλαχνη καί πολύπλευρη («φονική καί ἀποτομωτάτην καί ἀνελεῆ καί ποικίλην») ἐναντίον ὅλων ἰδιαιτέρως ὅμως ἐναντίων ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν»³⁸ (³⁸ ΕΠΕ 2,137).

Καί πάλι κλαίοντας ὁ ἅγιος Ἐφραίμ παρακινεῖ: «Ἄν βρεθῇ ὁ ἄνθρωπος νά ἁμελῇ ἔστω καί λίγο, εὔκολα κυριεύεται καί αἰχμαλωτίζεται ἀπό τά θαύματα τοῦ πονηροῦ καί ἀπατηλοῦ Δράκοντος.  Καί ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος πραουσιάζεται νά εἶναι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἀσυγχώρητος΄ διότι τό βλέπει καί ὁ ἴδιος ὅτι πίστευσε στόν τύραννο μέ τή θέλησί του... Θά εἶναι πολλές οἱ τερατουργίες τοῦ θηρίου πού θά συμβοῦν΄ ἐπειδή δηλαδη θά εἶναι θεόμαχος, θέλει νά ἀπολεσθοῦν ὅλοι.  Διότι μεταχειρίζεται ὁ τύραννος τέτοιο τρόπο, γιά νά ἔχουν ὅλοι τή σφραγίδα τοῦ θηρίου, ὅταν θά ἔλθῃ στήν ἐποχή του καί στόν ὁρισμένο καιρό νά ἐξαπατήσῃ ὅλο τόν κόσμο μέ θαύματα΄ και ἔπειτα ἔτσι νά προσφέρῃ τίς τροφές καί κάθε ἐμπόρευμα΄ καί θά τοποθετήσῃ κυβερνῆτες νά ἐκτελοῦν τό πρόσταγμά του»³⁹ (³⁹ ἔ.,ἀ.,σημ.13, σ.116-7)

Ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἀποκάλυψι: «(Τό ἄλλο θηρίον, ὁ ψευδοπροφήτης) ποιεῖ πάντας, τούς μικρούς καί τούς μεγάλους, καί τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς, καί τούς ἐλευθέρους καί τούς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπί τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἤ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν, καί ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἤ πωλῆσαι εἰ μή ὁ ἔχων τό χάραγμα, τό ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τόν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματός αὐτοῦ. Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν΄ ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτων τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου΄ ἀριθμός γάρ ἀνθρώπου ἐστί΄ καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξστ΄» (13, 16-18)⁴⁰ (⁴⁰ Εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό τό γεγονός ὅτι στό βιβλικό κείμενο τό χάραγμα αὐτό τίθεται στό ἴδιο νοηματικό-σημασιολογικό ἐπίπεδο μέ τόν ἀριθμό (666) τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀντιχρίστου.)

Ἀποφαίνεται δέ καί λέγει ὁ ἅγιος τῶν δακρύων: «Περιμένει λοιπόν, ἀδελφοί μου, φοβερός ἀγῶνας ὅλους τούς φιλοχρίστους ἀνθρώπους, ὤστε νά μή δειλιάσουν ὥς τήν ὥρα τοῦ θανάτου, οὔτε νά δείξουν ἀδιαφορία, ὄταν θά χαράζῃ ὁ Δράκων τή σφραγίδα του ἀντί τόν Σταυρό τοῦ Σωτήρος.  Διότι μεταχειρίζεται τέτοιον τρόπο, ὥστε νά μή ἀναφέρεται διόλου, αὐτόν τόν καιρό, τό ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Σωτήρος.   

Καί τό κάνει αὐτό ὁ ἀνίσχυρος, ἐπειδή φοβᾶται καί τρέμει ἀπό τήν ἁγία δύναμι τοῦ Σωτῆρος μας.  Διότι, ἄν κάποιος δέν δεχθῇ τή σφραγῖδα ἐκείνου, δ έ ν  αἰχμαλωτίζεται ἀπό τίς φανταστικές τερατουργίες του΄ οὔτε ἐπίσης ὁ Κύριος ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους,  ἀ λ λ ά   τ ο ύ ς   φ ω τ ί ζ ε ι   καί τούς ἐλκύει κοντά Του.... Διότι ἀπ’ αὐτούς πού ἔχουν γνῶσι, εὔκολα ἀναγνωρίζεται ὁ ἐρχομός του΄ ἀπ’ ἐκείνους ὄμως πού ἔχουν τό νοῦ τους σέ βιωτικά πράγματα καί ποθοῦν τά γήινα, δέν θά εἶναι εὐκολοδιάκριτο.  Διότι αὐτός πού διαρκῶς εἶναι δεμένος σέ βιωτικά πράγματα, καί ἄν ἀκόμη ἀκούσῃ, δείχνει ἀπιστία καί ἀποφεύγει ἐκεῖνον πού τό λέει. Γι’ αὐτό τό λόγογ ἐνδυμαμώνονται οἱ πιστοί, διότι ἀπαρνιοῦνται ὄλα τά ἀνθρώπινα καί τή μέριμνα αὐτῆς τῆς ζωῆς»⁴¹ (⁴¹ἔ., ἀ., σημ.13, σ. 117, 126, 182-184. Πρβλ. Ἁγίου Ἱππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6,287)

Αὐτοί εἶναι «οἱ τηροῦντες τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί οἱ ἔχοντες τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ (δίδουν μαρτυρία γιά τόν Ἰησοῦ)»(πρβλ. Ἀποκ. 12,17). Εἶναι αὐτοί πού θά κληθοῦν νά δείξουν τήν ὑπομονή στά ἐπορχόμενα δεινά «Ὧδε ἡ ὑπομονή τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί τήν πίστιν Ἰησοῦν»(14,12).

ολοκληρώνεται στο επόμενο Β΄μέρος
http://anavaseis.blogspot.com/2010/10/7_12.html