Υπάρχουν
δύο είδη πειρασμών. Είναι ο πειρασμός της αμαρτίας, που προέρχεται έξω
από τον άνθρωπο και ο άνθρωπος τον δέχεται με την προαίρεσή του δίνοντας
συγκατάθεση, και είναι και ο πειρασμός- παιδεία του Κυρίου, που είναι
ελεγχόμενος και πάντα για την πρόοδο του κατά θεία υιοθεσία παιδιού του
Θεού. Για την πρώτη περίπτωση, γράφει ο επίσκοπος Ιάκωβος στην επιστολή του:
«Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη ότι από του Θεού πειράζομαι· διότι ο Θεός
είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει. Πειράζεται δε έκαστος
υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η
επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα
γεννά τον θάνατον» (α 13-15). Ενώ για την δεύτερη, γράφει: «Μακάριος
ο άνθρωπος, όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει
τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Κύριος εις τους αγαπώντας
αυτόν» (α 12).
Ο λόγος του Αββά Αμμωνά
σχετίζεται με το δεύτερο είδος. Μπορούμε να αντλήσουμε διάφορα ωφέλιμα
στοιχεία από τους θεόπνευστους λόγους του αγίου, και να τα κρατήσουμε
για τον εαυτό μας, αναλόγως την ανάγκη του κάθε ένα μας. Γιατί η
χριστιανική μας πίστη δεν είναι ”παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η
ψυχή του”, αλλά παρέχει διεξόδους στα αδιέξοδα της ζωής, που θέτει ο
διάβολος και ο ίδιος ο άνθρωπος.
Αββας Αμμωνάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου