Περιπέτειες στά βάθη τῆς Καμτσάτκας. Μέρος Α'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Περιπέτειες στά βάθη τῆς Καμτσάτκας

                                                                         

Σάν ἀσταραπές σέ γκρίζο οὐρανό εἶναι οἱ ἀναμνήσεις μου. Κάθε τόσο χαρακώνουν ἀπροσδόκητα τή μνήμη μου. Μά δέν μπορῶ νά τίς τιθασεύσω σέ χρονική σειρά. Πέρασαν, βλέπετε, τόσα χρόνια ἀπό τότε. Καί μεσολάβησαν τόσα γεγονότα... Τόσα τραγικά γεγονότα...
Ἔτσι θά σημειώσω μερικές ἀκόμη ἀναμνήσεις τῶν περιπετειῶν μου στά βάθη τῆς Καμτσάτκας, σάν ἕν προχειροφτιαγμένο μπουκέτο ἀπό ποικιλόμορφα λουλούδια.
Κάποια παραμονή Χριστουγέννων, στή διάρκεια μιᾶς περιοδείας μου, ἔφτασα σ’ ἕνα ἀπόμακρο κοριάκικο χωριό. Ἐκεῖ θά λειτουργοῦσα καί θά ἔκανα κατήχηση τήν ἄλλη μέρα, ἀνήμερα Χριστούγεννα.
Διανυκτέρευσα σέ μιά τρώγλη.  Μετὰ ἀπό πολύωρη φιλική συζήτηση γύρω ἀπό τή φωτιά, πού στή διάρκειά της ἤπιαμε ἀρκετές κοῦπες ζεστό τσάι, οἱ κουρασμένοι νοικοκύρηδες μοῦ ἔδειξαν μιὰ γωνιά στό χῶμα, ὅπου μποροῦσα νά κοιμηθῶ. Ἐκεῖνοι χώθηκαν ὅλοι μαζί μέσα σ’ ἕνα τεράστιο γούνινο τσουβάλι, στήν ἄλλη ἄκρη τῆς τρώγλης, καί ἀποκοιμήθηκαν ἀμέσως.

Προσευχήθηκα καί ξάπλωσα. Σκεπάστηκα μέ τή γούνα μου ἀλλά κρύωνα. Ἡ φωτιά εἶχε σβήσει. Σκοτάδι καί παγωνιά.  Δυσάρεστοι λογισμοί μέ κατέκλυσαν. Προσπάθησα νά ξεχαστῶ, ν’ ἀποκοιμηθῶ, μά δέν μποροῦσα. Μέ στενοχωροῦσαν, μ’ ἔπνιγαν οἱ σκληρές συνθῆκες ἐκείνης τῆς νύκτας. Τί θλιβερή νύκτα!  Κι ἦταν νύχτα χριστουγεννιάτικη!
Μέσα στή τρώγλη ὅλα ἦταν ἥσυχα. Ὅμως ἀπό τό μοναδικό της ἄνοιγμα ἔφταναν μέχρι τ’ αὐτιά μου τά οὐρλιαχτά τῶν σκυλιῶν.  Κατά διαστήματα ἄκουγα καί κάτι περίεργους κρότους, σάν μακρινούς κανονιοβολισμούς. Ἦταν ἡ γῆ πού ἔσκαζε ἀπό τή δυνατή παγωνιά.
«Μά τί ἄνθρωποι εἶν’ αὐτοί;», συλλογιζόμουν γιά τούς κατοίκους ἐκείνης τῆς καταθλιπτικῆς βόρειας ἐρήμου. «Τί στερήσεις, τί βάσανα, τί ἀπάνθρωπες συνθῆκες ζωῆς!  Κι ὅμως, δέν παραπονιοῦνται, δέν γογγύζουν, δέν ἔχουν ἀπαιτήσεις.  Γεννήθηκαν καί μεγάλωσαν μέσα σ’ αὐτές τίς ἄγριες συνθῆκες.  Ποτέ δέν ἔζησαν μέσα στήν ἄνεση καί τήν καλοπέραση.  Κι εἶναι εὐχαριστημένοι μέ τά λίγα.  Κι εὐτυχισμένοι.  Αὐτοί ξεπέρασαν καί τά μέτρα πού ὁρίζει ο ἀπόστολος. ‟Ἔχοντες διατροφάς καί σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθήσονται’’ .
Ἔνιωθα ἀσφυκτικά μέσα σ’ ἐκείνη τήν ὑπόγεια τρύπα, τή σκοτεινή καί κρύα. Ἴσως νά ἥμουν ὁ μοναδικός χριστιανός πού θά ἔκανε Χριστούγεννα σέ μιά παγωμένη ἔρημο, μόνος ἀνάμεσα σέ ἡμιάγριους εἰδωλολάτρες. Ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους πού δέν εἶχαν ἰδέα γιά τό μεγάλο γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί τή σημασία του.
Γιά νά μή μέ καταβάλει ἡ θλίψη καί ἡ ἀθυμία, βγῆκα ἔξω.  Σήκωσα τό βλέμμα ψηλά καί ἀνέπνευσα βαθιά τόν καθαρό ἀέρα.  Τί ὀμορφιά εἶχε ὁ οὐρανός! .... Ὁ μεγαλοπρεπής πολικός οὐρανός μέ ἄπειρα ἄστρα, μικρά καί μεγάλα, σέ ἀπίθανους σχηματισμούς.  Τρεμόσβηναν σάν φλόγες ἀπό χιλιάδες καντήλια κρεμασμένα στό στερέωμα...
Θυμήθηκα τά Χριστούγεννα τῶν παιδικῶν μου χρόνων.  Τά ζεστά συγυρισμένα δωμάτια τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ·  τό ὑπέροχο στολισμένο ἔλατο·  τό τραπέζι φορτωμένο μέ λιχουδιές·  τά δῶρα καί τά παιχνίδια τήν ψεύτικη φάτνη.... Τί ἀντίθεση μέ τοῦτα τά Χριστούγεννα!


15. Τό πολικό σέλας (βόρειο καί νότιο) εἶναι ἕνα περιοδικό ὀπτικό φαινόμενο τῶν πολικῶν περιοχῶν.  Συνήθως σχηματίζει ἕνα φωτεινό τόξο, ἀπό τό ὁποῖο προβάλλουν φωτεινές ἀκτίνες σάν κρόσσια. Ὀφείλεται στή φωταύγεια τῆς ἀνώτερης ἀτμόσφαιρας μέ τήν ἐπίδραση ἠλεκτρισμένων σωματιδίων πού ἐκπέμπει ὁ ἥλιος, οἱ τροχιές τῶν ὁποίων ἐκτρέπονται πρός τούς πόλους τῆς γῆς ἀπό τό γήινο μαγνητικό πεδίο.
Τώρα ἐκεῖ, στή χιονισμένη ἔρημο τῆς Καμτσάτκας, ἀτένιζα σκεπτικά τό ἔναστρο οὐρανό, ἀναζητώντας πάλι σάν παιδί τό φωτεινό ἀστέρι, πού ὁδήγησε τούς μάγους στή Βηθελεέμ, καί προσευχόμουν μέ τή καρδιά μου στό θεῖο Βρέφος, νά φωτίσει κι αὐτά τά παιδιά Του, πού κοιμόντουσαν ἀμέριμνα, ἀγνοώντας τό πνευματικό σκοτάδι.
Καί νά!  Ὁ οὐρανός σά ν’ ἄκουσε τήν προσευχή μου!  Ὁ νεογέννητος Ἰησοῦς μοῦ ἔστειλε σημεῖο ἀπροσδόκητο γιά νά μέ καθησυχάσει καί παρηγορήσει.  Σημεῖο, πού γιά μένα ἦταν εὔγλωτη ἀλληγορική ἀπάντηση.
Ξαφνικά ὅλη ἡ βορειονατολική πλευρά τοῦ οὐρανοῦ φωτίστηκε. Ἐμφανίστηκε τό βόρειο σέλας15. Οἱ πολύχρωμες ἀκτίνες του παιχνίδισαν χαρούμενα στό σκοτεινό ὁρίζοντα καί τόν στόλισαν ὑπέροχα, σχηματίζοντας ἕνα θαυμάσιο τόξο. Ἦταν ἕνα μεγαλειῶδες, φαντασμαγορικό σκηνικό. Νόμισα ὅτι θά προβάλουν ξάφνου μέσ’ ἀπό τίς πτυχές του οἱ χοροί τῶν ἀγγέλων, γά νά ἐπαναλάβουν τό δοξολογικό ὕμνο τῆς Βηθλεέμ.
Κατέβηκα βιαστικά μέσα στή τρώγλη καί ξύπνησα τούς κοριάκους. Ἦρθαν κι αὐτοί ἔξω γιά νά δοῦν τό θαυμαστό φαινόμενο.  Μείναμε ὥρα πολλή ἐκεῖ, μαγεμένοι ἀπό τό οὐράνιο ἐκεῖνο μεγαλεῖο, φανέρωνε κάτι ἀπό τήν ἀνέκφραστη δόξα τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ.
Μέ ἀνανεωμένη διάθεση καί πλημμύρα ἐσωτερικῆς χαρᾶς, ἄρχισα νά διηγοῦμαι στούς κοριάκους τήν ἄγνωστη γι’ αὐτούς ἱστορίας τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖ, κάτω ἀπό τό φωτισμένο οὐρανό, μέσα στήν παγωνιά τῆς χειμωνιάτικης νύχτας, πάνω στή χιονισμένη τούντα....
Παρακολουθοῦσαν μέ ζωηρό ἐνδιαφέρον καί χαρωπή διάθεση. Ἦταν ὅμως πολλά ἐκεῖνα πού ἔπρεπε ν’ ἀκούσουν. Ἐπιστρέψαμε λοιπόν στήν τρώγλη, ἀνάψαμε φωτιά καί πιάσαμε συζήτηση γιά τό Θεό καί γιά τήν αἰτία πού ἔγινε ἄνθρωπος. Μᾶς βρῆκε τό ξημέρωμα. Οἱ ἀκτίνες τῆς χάριτος, πού ἐκείνη τή χριστουγεννιάτικη νύχτα ἦρθαν ἀπό τόν οὐρανό, ἔφτασαν ὥς τήν ὑπόγεια τρώγλη.  Κι ἀκόμα πιό μέσα. Μέχρι τά βάθη τῶν καρδιῶν τῶν ἁπλοϊκῶν κοριάκων, πού φωτίστηκαν καί ἀναγεννήθηκαν μέ τό φῶς τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ.
Δέν πέρασε πολύς καιρός, καί ὅλοι οἱ κάτοικοι ἐκείνου τοῦ κοριάκικου συνοικισμοῦ βαπτίστηκαν καί ἔγιναν πιστοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις