Γιά νά εἴμαστε μέ τόν Θεό θά πρέπει νά Τοῦ ὁμοιάζουμε

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Θά συγχωρεθοῦμε ἀπό τόν Θεό ἄνσυγχωροῦμε τούς ἀδελφούς μας
  Γιά νά εἴμαστε μέ τόν Θεό θά πρέπει νά Τοῦ ὁμοιάζουμε.

«Ἀπό τά νεανικά μου χρόνια μοῦ ἄρεσε νά σκέφτωμαι: Ὁ Κύριος ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς καί μᾶς προσμένει. Γιά νά εἴμαστε ὅμως μαζί μέ τόν Κύριο πρέπει νά εἴμαστε ὅμοιοι μ’ Ἐκεῖ­νον ἤ ὅμοιοι μέ τά παιδιά, ταπεινοί καί πρᾶοι καί νά Τόν ὑπηρε­τοῦμε. Τότε ὅπως λέγει ὁ Κύριος: «Ὅπου εἰμι ἐγώ, ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ ἐμός ἔσται», θά εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί Του στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν»¹.

Σκεφτόντανε ἀπό μικρό παιδάκι πώς ὁ Κύριος πού ἔφυγε στόν οὐρανό ἀναλήφθηκε καί μᾶς περιμένει. «Ἀλλά», λέει, «γιά νά ‘μαστε κοντά Του, γιά νά πᾶμε κοντά Του, πρέπει νά ‘μαστε σάν κι Αὐτόν ἤ τουλάχιστον νά γίνουμε σάν τά παιδάκια, ταπεινοί καί πρᾶοι».

 Ὁ πόθος γιά τόν οὐρανό καί τόν Θεό.

«Τώρα ὅμως ἡ ψυχή μου σκοτίστηκε καί ἀθύμησε καί δέν μπορῶ νά ὑψώσω καθαρό νοῦ στόν Θεό καί δέν ἔχω δάκρυα γιά νά θρηνήσω τά ἄθλια ἔργα μου. Μαράθηκε ἡ ψυχή μου καί ἀπόκαμε ἀπό τό σκοτάδι τῆς ζωῆς αὐτῆς...

Ἄχ! ποιός θά μποροῦσε νά μοῦ πεῖ τόν ἀγαπημένο ὕμνο τῶν παιδικῶν μου χρόνων γιά τό πῶς ἀναλήφθη­κε ὁ Κύριος στούς οὐρανούς καί μέ πόσο πόθο μᾶς περιμένει κοντά Του. Θ’ ἄκουγα δακρυσμένος αὐτό τόν ὕμνο, γιατί ἡ ψυχή μου πλήτ­τει στήν γῆ»².

Πόσο ποθεῖ ὁ Ἅγιος τόν οὐρανό! Ἔχει συνεχῶς αὐτήν τήν γλυκειά ἀνάμνηση τῶν παιδικῶν του χρόνων. Ὄντως ὁ Κύριος μέ τό σῶμα Του εἶναι τώρα στούς οὐρανούς καί μᾶς περι­μέ­νει. Ὅπως Τόν βλέπουμε στίς εἰκόνες ἔτσι εἶναι ὁ Κύριος τώρα καί ἔτσι θά εἶναι στήν αἰωνιότητα. Ὁ Χριστός μας ἔχει καί τήν ἀνθρώ­πι­­νη φύση, δέν εἶναι μόνο Πνεῦμα, ὅπως εἶναι ὁ Πατέρας καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀναλήφθηκε, ἐνῶ εὐλογοῦσε τούς ἁγίους Του μαθητάς καί Ἀποστόλους. Τώρα δέ, σέ στάση εὐλογίας βρίσκεται στόν οὐρα­νό καί εὐλογώντας ὅλον τόν κόσμο μᾶς περιμένει. Ἐμεῖς πρέπει νά ἐργαστοῦμε ὥστε νά γίνουμε δεκτικοί τῆς εὐλογίας τοῦ Κυρίου. Ἔτσι μόνο θά ξεφύγουμε ἀπ’ τήν ἔλξη τῶν γηΐνων καί θά πορευθοῦμε εἰς συνάντησίν Του.

 Θρῆνος γιά ὅλη τήν πεσμένη ἀνθρώπινη φύση.

«Τί ἔπαθα; Πῶς ἔχασα τήν χαρά; Θα τήν ξαναβρῶ ἄραγε ποτέ; Θρηνῆστε μαζί μου ὅλα τά πουλιά καί τά θηρία. Θρηνῆστε μαζί μου δάσος καί ἐρημιά. Θρήνησε μαζί μου, ὁλόκληρη ἡ κτίση τοῦ Θεοῦ καί παρηγόρησέ με στόν πόνο καί τή λύπη μου»³.

Βλέπετε καί οἱ Ἅγιοι εἶναι πολύ ἀνθρώπινοι. Δέν εἶναι ὄντα ἐξωκόσμια (σάν τά θρυλούμενα UFO). Ἔχουν κι αὐτοί τίς δυσκο­λίες τους, τήν πάλη, τούς ἀγῶνες καί τίς πτώσεις τους. Παρακινοῦν ὅλη τήν φύση νά θρηνήσει μαζί τους, γιά τήν πτώση ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Θρηνοῦν οἱ Ἅγιοι διότι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι «γίναμε σάρκες», ἐπιρρεπεῖς στήν ἁμαρτία. Λίγο ἄν ἀφήσουμε τό νοῦ μας ἀμέσως πηγαίνει στό πονηρό, στό κακό. Τό ζοῦσαν πολύ ἔντονα αὐτό οἱ Ἅγιοι καί δέν τό ἄντεχαν, γιαυτό καί ἔλεγαν: «Ποτέ Κύριε θά ἐλευθερωθοῦμε ἀπ’ αὐτά;».

συνεχίζεται...

Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Ἁγιορείτης

hristospanagia.gr

1. Ὅ.π. σελ. 402-403.

2. Ὅ.π. σελ. 403.

3. Ὅ.π.