Τό μυστήριο τῆς μετανοίας. Στό Ἰπποκράτειο νοσοκομεῖο. Π. Εὐσέβιος

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.

Οι επισκέψεις του στους ασθενείς και οι ιερές ακολουθίες αποτελούσαν, όπως και ο ίδιος γράφει, «ένα προοίμιο, μια προεργασία για το κύριο και σημαντικότερο μέρος της αποστολής του» , πού ήταν η θεραπεία της ψυχής διά των ιερών Μυστηρίων της’ Εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας. Και συνεχίζει: «Επισφράγισμα της όλης πνευματικής εργασίας του Ιερέως και της καλής προαφέσεως του αρρώστου είναι το Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως» .

Οι ασθενείς με προθυμία ανταποκρίνονταν στη σύστασή του και πήγαιναν να εξομολογηθούν, οι περισσότεροι για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ό ίδιος απέδιδε τη δεκτικότητα των άρρωστων στην ευεργετική επίδραση του πόνου.

«Όταν ο πόνος καταλαμβάνει τον άνθρωπο, γράφει, όταν η αρρώστια τον περισφίγγει στο κρεβάτι και τον καθιστά ακίνητο και ανίκανο πλέον και για την πιο ελάχιστη εργασία, τότε ο άνθρωπος θυμάται τον Θεόν του...»

Χρειαζόταν όμως και η κατάλληλη προσέγγιση και πνευματική εργασία από τον Πνευματικό στις ψυχές, για να οδηγηθούν σε μετάνοια. Και πρώτα απ’ όλα συνεργούσε η Θεία Χάρη. Πρέπει ο Θεός να επισκεφτεί την ψυχή, για να μπορέσει να συναισθανθεί την ενοχή της και να επιθυμήσει να συμφιλιωθεί μαζί Του.

Ό θεοφόρος πατήρ μετέδιδε στούς ασθενείς τη Θεία Χάρη πού ενοικούσε στην ψυχή του. Έβγαινε τέτοια ουράνια γαλήνη από μέσα του, ώστε άνθρωποι με κοσμικό τρόπο ζωής, αδιάφοροι ή και αρνητές ακόμη, κοντά του άλλαζαν εντελώς. Η απλότητα και η ταπείνωσή του τούς συγκινούσε' ή Αγάπη του τούς αιχμαλώτιζε. Άνοιγαν την καρδιά τους και φανέρωναν τά τραύματα της ψυχής τους.

Ό διακριτικός Πνευματικός θεράπευε και ανόρθωνε τις ψυχές με πολλή ευσπλαχνία, και τις συμφιλίωνε με το Θεό. Πόσο μεγάλη ήταν αυτή η ευεργεσία για την ψυχή! «Ελευθερωνόταν από το βάρος και την σαβούρα της πολυχρόνιας αμαρτίας», κατά την έκφραση του ίδιου του Γέροντα. Συγκλονισμένοι οι άρρωστοι από αυτό πού ζούσαν, εξέφραζαν με δάκρυα την ευγνωμοσύνη τους στον άγιο εκείνο Πνευματικό, ο οποίος δοκίμαζε τη χαρά τού καλού Ποιμένα.

«Εις (ασθενής), 68 ετών. Διά πρώτη φοράν. Η μετάνοιά του ειλικρινής. εξωμολογήθη εν λεπτομέρεια και μετά δακρύων. Αφού τελείωσε ή εξομολόγησης, είπε: Εάν ο Θεός δέχεται και την 12ην, θα σωθώ. Ότι αισθάνεται ένας κατάδικος πού πρόκειται να εκτελεστή, και τού έρχεται χάρις από τον βασιλέα, τούτο αυτό νιώθω και εγώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Θα προσπαθήσω μέχρι τέλους της ζωής μου να διατηρήσω τά συναισθήματα αυτά. Ευχαριστώ τον Θεό» .

Σε πολλά περιστατικά πού τού έκαναν εντύπωση, ο π. Ευσέβιος εμβάθυνε με λόγους πνευματικούς, τούς όποιους κατέγραφε για δική του οικοδομή, όταν αργά το βράδυ αποσυρόταν στο κελί του. Με συγκίνηση ανακαλύψαμε στο προσωπικό του αρχείο αυτούς τούς θησαυρούς, οι οποίοι αφορούν τη διακονία του στο νοσοκομείο. Σκέψεις και προσευχές για τούς ασθενείς, η έκφραση της χαράς του και δοξολογία προς τον Κύριο, για το μεγάλο αριθμό και την ειλικρινή μετάνοια των ασθενών πού εξομολογήθηκαν και κοινώνησαν.

«Η εξομολόγησης ενίων (μερικών) υπήρχε υποδειγματική. Με πολλήν συναίσθησιν και με μεγάλην μετάνοιαν προσήλθον στο Μυστήριον της ιεράς εξομολογήσεως. Πολύ ευχάριστον το γεγονός. Γιατί, εάν δεν έχουμε σημεία μετάνοιας και συντριβής να παρουσιάσουμε στο Μυστήριον, εις κενόν αποβαίνει η εξομολόγησης... Όθεν, Κύριε, Συ να δίνης χάριν πολλή στους δικούς Σου ανθρώπους πού εξομολογούνται, ώστε να προσέρχονται στο Μυστήριο με πολλή μετάνοια, για να εξασφαλίζουν την σωτηρία της ψυχής των» .

Καθώς κρατά κανείς και μελετά τά κιτρινισμένα από το χρόνο λυτά φύλλα και σημειωματάρια τού άγιου Γέροντα, νιώθει ότι αποπνέουν χάρη.

Δεν ήταν όμως όλες οι ψυχές εξίσου δεκτικές. Υπήρχαν και μερικοί οι οποίοι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για Εξομολόγηση' αντιδρούσαν και απωθούσαν κάθε τέτοια σύσταση. Ο σεβάσμιος Γέροντας συναντούσε τότε τη σκληρότητα ή και την περιφρόνηση τού αρρώστου. Βάδιζε ανάμεσα στα αγκάθια, τον θωράκιζε όμως η απέραντη Αγάπη του για το Θεό και τον άνθρωπο, ό πόθος του να μη χαθεί καμιά ψυχή.

Αντιμετώπιζε την τυχόν δυσκολία τού αρρώστου με σύνεση και διάκριση. 

Τεκμήριο της αγάπης του είναι ότι, όσο αντιδραστικός και αν παρουσιαζόταν ό ασθενής, εκείνος δεν εγκατέλειπε την προσπάθεια. Χωρίς να γίνεται αντιληπτή η πνευματική του εργασία και χωρίς να παραβιάζει στο ελάχιστο τη θέληση τού αρρώστου, κατόρθωνε τελικά να τον οδηγήσει στη σωτηρία.

«Παθολογική Κλινική. Χορεύτρια και τραγουδίστρια 29 ετών. Το πρώτον, η εμφάνισης του ιερέως της δημιούργησε αποτροπιασμό και ταραχή. Λεν παρέμεινε όμως πολύ εις την κατάσταση αυτήν. Η Θεία Λειτουργία της μετέβαλε τας διαθέσεις. Εζήτησε να εξομολογηθεί επειγόντως. Μετά από την ειλικρινή εξομολόγηση είπε: “πάτερ, όταν τελείωσε ή Θεία Λειτουργία η ψυχή μου σκιρτούσε από χαρά. Τά μάτια μου είχαν πλημμυρίσει από δάκρυα εξαιρετικής ευτυχίας και χαράς, πού για πρώτη φορά ένιωσα στη ζωή μου...”» .

Αλήθεια, πώς μαλάκωναν οι καρδιές; Πώς άλλαζαν εδώ η σκέψη, η νοοτροπία, οι παγιωμένες θέσεις και αντιλήψεις, πολλές φορές μιας ολόκληρης ζωής; Ήταν η άγια παρουσία και η προσευχή τού χαρισματούχου Πνευματικού πού έκαναν τά δύσκολα εύκολα.

Συνεργάτιδες και βοηθοί πολύτιμοι στο έργο του ήταν οι αδελφές, οι προϊστάμενες και οι διευθύνουσες τού «Ιπποκράτειου», ιδιαίτερα εκείνες οι όποιες είχαν άκολουθήσει τον άγαμο εν Χριστώ βίο και είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στη διακονία των πονεμένων. Οι περισσότερες ήταν μέλη τών ιεραποστολικών Αδελφοτήτων «Ευνίκη» και «Ταβιθά».

Οι ευλογημένες εκείνες ψυχές πλησίαζαν τούς άρρωστους και τούς προετοίμαζαν για το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Σημείωναν τα ονόματα εκείνων οι όποιοι ήθελαν να εξομολογηθούν και τά έδιναν στον π. Ευσέβιο. Εκείνος πήγαινε να τούς δει, και με τη βοήθεια τού Θεού τις περισσότερες φορές εξομολογούσε όλους τούς ασθενείς τού θαλάμου.

Ο Μητροπολίτης "Ύδρας, Σπετσών και Αίγίνης κύρος Ιερόθεος, ο ασκητικός και άγιος εκείνος Ιεράρχης της Εκκλησίας, αναφέρει μεταξύ άλλων στη γραπτή μαρτυρία του:

«Προσφιλής και γλυκεία η αναφορά εις τον π. Ευσέβιο Γιαννακάκην... Προερχόμενος από την ιστορική Μονήν Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων και αποτελών ηγετικόν στέλεχος αύτής, συνήθλει και συνειργάζετο μετά τού έτέρου Λαυρεώτου ώσαύτως, π.Ήλία Τσακογιάννη. Απετέλεσεν η δυάς αυτή τών νοσοκομειακών κληρικών με την μοναστηριακήν προέλευσιν και αγωγήν, εζωσμένων την δερματίνην μοναστικήν ζώνην της ασκήσεως, αληθώς μίαν προικισμένην δυάδα, η οποία εδέσποσε εις τά πνευματικά δρώμενα τών χρόνων εκείνων.

»Υπήρξαν ούτοι φύλακες άγγελοι διά τας στρατιάς τών αδελφών νοσοκόμων, αί οποίαι εις τούς Ναούς τών μεγάλων νοσοκομείων, του 'Ιπποκράτειου και τού Ευαγγελισμού, ήκουον τά άρρητα ρήματα τών μυσταγωγιών της Θείας Λειτουργίας, εδρόσιζον την ψυχήν των με τά νάματα τού Λόγου και τού Άρτου της ζωής, τά όποια προσέφεραν αυτοί οι φύλακες αληθώς, ως έλέχθη, άγγελοι.        ,

»Και ή διακονία αυτή, προηγήθη ως πρόδρομος διά την εν συνεχεία ανέγερσιν μεγάλων ιερών Μονών εν Αθήναις και Αίγιαλεία...»

Η νοσηλεύτρια κ. Δήμητρα Τ. συμπληρώνει στη μαρτυρία της: «Σιγά-σιγά ο π. Ευσέβιος απλώθηκε στούς θαλάμους τού νοσοκομείου, γνωρίζοντας έτσι όλο και περισσότερο από κοντά τον ανθρώπινο πόνο. Εκεί ξεχνιόταν ως αργά τη νύχτα. Αυτός ήταν άλλως τε και ο σκοπός του, όπως έλεγε. Δεν ξέραμε πότε διάβαζε, αφού οι ασθενείς δεν ξεκολλούσαν, κυριολεκτικά, από κοντά του. Βέβαια, δεν είχε ακόμη τελειώσει το Πανεπιστήμιο. Προσπάθησε στην αρχή να βάλει κάποιο πρόγραμμα της ημέρας, μα ήταν αδύνατον, αφού τον έπνιγαν κυριολεκτικά οι ανάγκες τών άρρωστων... Άλλοι έπρεπε να ετοιμασθούν ψυχικά για το αυριανό χειρουργείο, άλλος έπρεπε να στείλει κάποιο γράμμα στο χωριό στούς δικούς του.

»Αργότερα πήρε τη σειρά της και η συστηματική Έξομολόγησις.Έ, τί γινόταν τότε στα Γραφεία των τμημάτων κατά τίς μεσημεριανές ώρες, πού έλειπαν οι ιατροί! Ουρά σχηματιζόταν από τούς άρρωστους, πού περίμεναν με κάποια τάξι, πού προσπαθούσε να κρατήση η άρμόδια άδελφή. “Αδελφή, να δώ μια στιγμή τον παππούλη...”, “κάτι ξέχασα να ρωτήσω”, “άδελφή, αύριο θα χειρουργηθώ!” “άδελφή, αύριο φεύγω για το χωριό”. Κι έβγαιναν συνέχεια οι άρρωστοι με ανάλαφρη ψυχή! ...»

Τούς ασθενείς πού δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, τούς έβλεπε στο θάλαμό τους. Μετά την Εξομολόγηση στήριζε την αναγεννημένη ψυχή στο δρόμο της εν Χριστώ ζωής. Με όσους ασθενείς ήταν δυνατόν, διατηρούσε έπικοινωνία και μετά την έξοδό τους από το νοσοκομείο. Τούς συνιστούσε να συνεχίσουν την καλή τακτική πού άρχισαν εκεί, και να βοηθούν και άλλες ψυχές να γνωρίσουν το Χριστό με την ομολογία και το παράδειγμά τους.

Στην περίπτωση πού ο ασθενής φαινόταν ότι θα αναχωρούσε για την άλλη ζωή, ο π. Ευσέβιος φρόντιζε οπωσδήποτε να τού μεταδώσει «το μεγάλο εφόδιο για το αιώνιο ταξίδι», όπως έλεγε, τη Θεία Κοινωνία. Με τη χάρη των Άχράντων Μυστηρίων ο άρρωστος γαλήνευε, ξεπερνούσε το φόβο του θανάτου. Επιπλέον, η ευχή και η παρουσία του Πνευματικού, ο οποίος πολλές  φορές στεκόταν κοντά του μέχρι το τέλος, του έδιναν παρηγοριά και δύναμη στη δύσκολη εκείνη ώρα.

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/01/blog-post_6.html