Ὁ Ἅγιος Ὁμολογητής καί Μάρτυρας Σέργιος Σπεμπριάνσκι (1870-1948), μέρος τρίτο

Στις 27 Φεβρουάριου του 1924 ο π. Σέργιος επέστρεψε στη Μόσχα και την άλλη μέρα εμφανίστηκε, όπως τον είχαν διατάξει, στην ΓκεΠεΟυ, προκειμένου να πάρει οδηγίες για την περαιτέρω εκκλησιαστική του δραστηριότητα. Η ανακρίτρια, στην οποία είχε ανατεθεί η υπόθεσή του, του είπε ότι μπορούσε να τελεί τις ακολουθίες και να κηρύσσει στη διάρκειά τους, όχι όμως να επιτελεί οποιοδήποτε άλλο διοικητικό ή ποιμαντικό έργο.

Ο π. Σέργιος, επιστρέφοντας στη Μονή των Αγίων Μάρθας και Μαρίας, εγκαταστάθηκε σ’ ένα μικρό διαμέρισμα, στον δεύτερο όροφο ενός κτιρίου του μοναστηριακού συγκροτήματος, όπου έμενε και πρώτα. Στο μεταξύ ένα τμήμα της μονής είχε δημευτεί από τις αρχές και μετατραπεί σε πολυκλινική.

Μερικοί από τους υπαλλήλους της, προκειμένου να πάρουν το διαμέρισμα του π. Σέργιου, δεν δίστασαν να προβούν σε καταγγελία εναντίον του για τη διενέργεια δήθεν αντισοβιετικής προπαγάνδας ανάμεσα στις μοναχές. Έτσι, στις 29 Απριλίου του 1925 η ΓκεΠεΟυ συνέλαβε τον αρχιμανδρίτη και τον έκλεισε στις φυλακές Μπουτίρκι της Μόσχας.Ο ίδιος δεν γνώριζε την αιτία της συλλήψεώς του. Την έμαθε μόνο στις 11 Μαΐου, όταν έγινε η πρώτη ανάκριση του.

-       Πολίτη Σρεμπριάνσκι, τον ρώτησε η ανακρίτρια, σε ποιές μοναχές της Μονής Μάρθας και Μαρίας λέγατε πώς η σοβιετική εξουσία έχει εξαπολύσει διωγμό εναντίον της Εκκλησίας και των πιστών;

-       Δεν μίλησα ποτέ μ’ αυτόν τον τρόπο, απάντησε εκείνος. Είπα, βέβαια, ότι πολλοί πιστοί, κυρίως κληρικοί, εξορίστηκαν μόνο από υπόνοια για αντισοβιετικές πεποιθήσεις. Αλλά ελπίζω πώς θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη της σοβιετικής εξουσίας.

Η αδελφή Ελισάβετ, όταν έμαθε την κατηγορία πού είχε απαγγελθεί εναντίον του, άρχισε να ενεργεί για την αποφυλάκισή του. Συναντήθηκε με τον Βλαδίμηρο Τσερτκώφ, στέλεχος του δημόσιου οργανισμού «Συλλογή πληροφοριών και ντοκουμέντων για τά ζητήματα τών θρησκευτικών ομάδων» Του παρέδωσε σχετική αίτηση, αφού πρώτα προφορικά τον διαβεβαίωσε για την αθωότητα του π. Σέργιου, αθωότητα πού την αποδείκνυε η απουσία ενοχοποιητικών αποδείξεων. Στις 2 Ιουλίου του 1925, έπειτα από θετική εισήγηση του Τσορτσώφ, η τρόικα της ΓκεΠεΟυ αποφάσισε την αποφυλάκιση του π. Σέργιου, βάζοντας την υπόθεσή του στο αρχείο.

Στο μεταξύ, όσο ο π. Σέργιος ήταν στη φυλακή, οι αρχές έκλεισαν τη Μονή του Ελέους των Αγίων Μάρθας και Μαρίας. Τις μοναχές, αφού τις συνέλαβαν, τις εξόρισαν, άλλες στην επαρχία Τβέρ και άλλες, τις περισσότερες, στο μακρινό Καζακστάν.

Ο π. Σέργιος και η αδελφή Ελισάβετ πήγαν στη γενέτειρα της δεύτερης, στο χωριό Βλαντίτσνο της επαρχίας Τβέρ, και εγκαταστάθηκαν στο πατρικό της ξύλινο σπίτι. Στην αρχή ο π. Σέργιος δεν Ιερουργούσε. Συχνά, ωστόσο, πήγαινε στον Ναό της Αγίας Σκεπής, όπου κάποτε ήταν εφημέριος ο πατέρας της αδελφής Ελισάβετ π. Βλαδίμηρος Ίσπολάτοφσκι, και προσευχόταν. Λειτουργίες άρχισε να τελεί από το 1927.

Κληρικός προσευχής και αγίας βιοτής ο π. Σέργιος, σύντομα κέρδισε την εκτίμηση και τον σεβασμό των ανθρώπων, πού άρχισαν να προστρέχουν σ’ αυτόν για κάθε λογής πνευματική ή άλλη ανάγκη τους. Δίκαια, μάλιστα, απέκτησε και φήμη θαυματουργού, καθώς παρατηρήθηκε ότι μέ τις προσευχές του πολλοί άρρωστοι, τούς οποίους οι γιατροί δεν μπορούσαν να βοηθήσουν, γίνονταν καλά. Οι φτωχοί και οι στερημένοι, άλλωστε, έβρισκαν στο πρόσωπό του έναν φιλεύσπλαχνο ευεργέτη, καθώς τούς μοίραζε όλα σχεδόν τά τρόφιμα και τά ρούχα πού τού έφερναν τά πνευματικά του παιδιά ή άλλοι πιστοί. Πιο πολύ, πάντως, μεριμνούσε ο φιλόθεος ιερέας για τις ψυχές των συνανθρώπων του, γι’ αυτό και σε κάθε ευκαιρία κήρυσσε, δίδασκε, νουθετούσε, παρηγορούσε, στήριζε και φώτιζε όσους τον πλησίαζαν.

Η δράση του ενόχλησε κάποιους άθεους χωρικούς. Για ν' απαλλαγούν απ’ αυτόν, απευθύνθηκαν στις αρχές. Στις 30 Ιανουάριου του 1931 ή ΓκεΠεΟυ τούς πήρε κατάθεση, στην όποια μεταξύ άλλων ανέφεραν: «Ο ιερέας Σρεμπριάνσκι πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα. ’Έχει αυξημένη κοινωνική επιρροή, πού οφείλεται στην ικανότητά του να εμπνέει θρησκευτικές ιδέες στον λαό. Οι θρησκευόμενοι σκοταδιστές τον εκτιμούν υπερβολικά, πιστεύοντας από αμάθεια ότι διώχνει τά δαιμόνια από τούς ανθρώπους... Είναι σαγηνευτικός ιεροκήρυκας. Στα κηρύγματά του, πού διαρκούν δύο ώρες και εξυπηρετούν θρησκευτικές σκοπιμότητες, καλεί τούς πιστούς σε ενότητα και υποστήριξη της Εκκλησίας... ’Ήδη έχουμε δει τά αρνητικά αποτελέσματα αυτών των κηρυγμάτων: Οι κάτοικοι του χωριού Γκνέζντι αρνήθηκαν κατηγορηματικά να μπουν στο κολχόζ... Μέ λίγα λόγια, ό ιερέας Σρεμπριάνσκι είναι πολιτικά επιζήμιο στοιχείο, το οποίο πρέπει επειγόντως να απομακρυνθεί...».

Λίγες μέρες μετά την κατάθεση των χωρικών, ο π. Σέργιος συνελήφθη. Επειδή, όμως, τα ενοχοποιητικά στοιχεία δεν ήταν επαρκή, στις 14 Φεβρουάριου κλήθηκαν να καταθέσουν πολλοί κάτοικοι τού Βλαντίτσνο. Από τις καταθέσεις ο ανακριτής δέχτηκε ως έγκυρες μόνο εκείνες πού επιβεβαίωναν την «ενοχή » του ιερέα. Κι απ’ αυτές, ωστόσο, γινόταν φανερό πώς ο π. Σέργιος ήταν ένας πνευματικός αγωνιστής και ευεργέτης των ανθρώπων, προπάντων των ασθενών, πού μέ τις προσευχές του έβρισκαν την υγεία τους: «Τον ιερέα Σρεμπριάνσκι τον γνωρίζω από το ότι έρχονταν σ αυτόν οι άρρωστοι χωρικοί όλης της περιοχής, προκειμένου να γιατρευθούν. Πήγαιναν ακόμα και στο σπίτι του, όταν δεν λειτουργούσε στην εκκλησία...». «Ο ιερέας Σρεμπριάνσκι έχει τη φήμη ανθρώπου άγιου και ιαματικού. Ο λαός έρχεται στο σπίτι του, ζητώντας τη βοήθειά του...».

Στις 7 Απριλίου τού 1931 η τρόικα της ΓκεΠεΟυ καταδίκασε τον π. Σέργιο σε εξορία πέντε ετών στα βόρεια της χώρας, εξηντάχρονος ιερέας, πάσχοντας ήδη από βαριάς μορφής μυοκαρδίτιδα, εγκαταστάθηκε σ’ ένα από τά χωριά του ποταμό Πινέγκα. Μαζί του πήγαν η αδελφή Ελισάβετ και η Μαρία Ζαμόρινα, πνευματική κόρη του από την Ορέλ, πού αργότερα έγινε μοναχή μέ το όνομα Μιλίτσα. Εκεί ζούσαν πολλοί εξόριστοι, κληρικοί, πού ασχολούνταν μέ την κοπή δένδρων του δάσους και τη μεταφορά της ξυλείας μέσω του ποταμού. Ο π. Σέργιος υποχρεώθηκε να κουβαλάει δοκάρια μέ το άλογο, δουλειά που μολονότι πιο ελαφριά από το πριόνισμα τών δένδρων, απαιτούσε μεγάλη επιδεξιότητα και ταχύτητα.

Ο παππούλης, η αδελφή Ελισάβετ και η Μαρία ζούσαν στο σπιτάκι τους σαν σε μοναστηράκι. Μέ την ασκητικότητά του, την αδιάλειπτη προσευχή του, την πνευματική σοφία του και την απέραντη Αγάπη του ο π. Σέργιος έγινε σύντομα ο παρηγορητής, ο σύμβουλος και ο οδηγός προς τη σωτηρία πολλών πονεμένων ψυχών, πού στο πρόσωπό του βρήκαν έναν θεοφώτιστο στάρετς.

Ύστερα από δύο χρόνια οι αρχές αποφάσισαν να τον ανακαλέσουν από την εξορία λόγω της ασθένειας και της προχωρημένης ηλικίας του. Έτσι, το 1933 ο π. Σέργιος, αφού πήγε για μια μόνο μέρα στη Μόσχα, προκειμένου να δει για τελευταία φορά την κλειστή και ρημαγμένη Μονή του Ελέους, αναχώρησε για το χωριό Βλαντίτσνο. Εκεί θα περνούσε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του.

Εγκαταστάθηκε με την αδελφή Ελισάβετ και τη Μαρία σ' ένα μικρό σπίτι μέ ευρύχωρη αυλή, που του το αγόρασαν τα πνευματικά του παιδιά. Καθώς τον Ναό της Αγίας Σκέπης τον είχαν κλείσει οι μπολσεβίκοι, πήγαινε να προσευχηθεί στον Ναό του Προφήτου Ηλιού, στο διπλανό χωριό. Σύντομα, όμως, βλέποντας τά όργανα της σοβιετικής εξουσίας να εκδηλώνουν έντονη δυσαρέσκεια κάθε φορά πού εμφανιζόταν εκεί, αναγκάστηκε να παραμένει στο σπίτι του, όπου και προσευχόταν μόνος.

Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν το Τβέρ (17 Όκτωβρίου 1941), στο Βλαντίτσνο, πού βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός, εγκαταστάθηκε μια μεγάλη μονάδα του σοβιετικού στρατού. Οι αξιωματικοί σύστησαν στούς κατοίκους να αποσυρθούν στα μετόπισθεν. Αρκετοί έφυγαν, αλλά οι περισσότεροι έμειναν, ανάμεσά τους και ο π. Σέργιος μέ τις δύο γυναίκες.

Κάθε μέρα τά γερμανικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν ανελέητα την περιοχή. Παράδοξα, ωστόσο, καμιά βόμβα δεν έπεφτε στο Βλαντίτσνο και στον εκεί στρατιωτικό καταυλισμό. Έκπληκτοι οι στρατιωτικοί από το φαινόμενο, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το χωριό βρισκόταν κάτω από κάποια αόρατη κάποια πνευματική προστασία. Όσοι απ’ αυτούς, μάλιστα, ήταν πιστοί, δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία ότι τούς σκέπαζαν οι προσευχές κάποιου αγίου ανθρώπου.

Μια μέρα ο π. Σέργιος πήγε μέ τά τίμια Δώρα στην άλλη άκρη του χωριού, προκειμένου να κοινωνήσει έναν βαριά άρρωστο χωρικό. Καθώς προσπερνούσε μερικούς στρατιώτες, ένας απ’ αυτούς τον σταμάτησε. Έμεινε άφωνος από δέος και σεβασμό, αντικρίζοντας την αγιασμένη μορφή του ολόλευκου γέροντα, πού άφοβα περνούσε μέσ’ από το χωριό. Αυθόρμητα ξεστόμισε εκείνο πού τριγύριζε στον νου πολλών στρατιωτών:

- Γέροντα!... Να ποιος προσεύχεται έδώ!

Στα τελευταία του χρόνια ο π. Σέργιος, για την πίστη και την αγιότητα του, προικίστηκε από τον Κύριο μέ το προορατικό χάρισμα. 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/03/5-2016-1870-1948_5.html