«Φοβερό καί φριχτό θάναι τό τέλος τοῦ κόσμου τῆς περηφάνειας»

ὁ Ὅσιος Παπουλάκος

Ἡ φαρμακερή περηφάνεια τ᾿ ἀνθρώπου νά παραστήσει τό Θεό, εἶναι ἡ ρίζα σ᾿ ὅλα τοῦτα τά καμώματα. Ἀντίς ὅμως νά παραστήσει τό μικρό Θεό μέ τήν περηφάνεια του, ὁ ἄνθρωπος παρασταίνει τό μικρό διάβολο, γιατί τά ἔργα τῆς περηφάνειας δέν εἶναι ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἀλλα παγίδες τοῦ σατανᾶ. Πασχίζει νά μικρύνει τόν καιρό καί νά κοντύνει τόν τόπο, μόνο γιά ν᾿ ἀποχτήσει περισσότερο πλοῦτος καί βασανίζεται ἀπό τή λαχτάρα τοῦ χρυσαφιοῦ, γιατί θέλει, μέ τή βοήθειά του, νά ζεῖ ἄνομα κι ἀνώφελα. Κοροϊδεύει κάι κοροϊδεύεται πώς τάχα μ᾿ ὅλα τοῦτα θά καλυτερέψει τ᾿ ἀνθρώπινο γένος, ἐνῷ στό βάθος ἔγνοια εἶναι πῶς νά ξεσπάσουν ἀτιμώρητα τά πάθεια. Νά μπορεῖ ἀκίντυνα νά χορταίνει τή λαιμαργία του καί νά μπορεῖ χωρίς φόβο νά ζεῖ μέ κανόνα τήν πορνεία. Ὁ ἄνθρωπος πὄχει γιά κανόνα τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχει χρεία ἀπό τέτοια γιατρικά τοῦ σατανᾶ, γιατί οὔτε λαίμαργος εἶναι , οὔτε πόρνος, οὔτε μοιχός, οὔτε κλέφτης, οὔτε ψεύτης, κοντολογίς δέν εἶναι περήφανος καί γιά τοῦτο δέ νοιάζεται νά μικρύνει τόν καιρό καί νά κοντύνει τόν τόπο.

Ὅλα τοῦτα εἶναι τερτίπια τοῦ σατανᾶ, πού ἀδιάκοπα ποτίζει τό δέντρο τῆς περηφάναιες καί ξεγελᾶ τόν ἄνθρωπο. Τά βαπόρια κι οἱ πιό τρανές ἀκόμα μηχανές, πού θά σκαρφιστεῖ ὁ πλανταγμένος νοῦς τ᾿ ἀνθρώπου, δέν εἶναι δρόμοι πού θά τοῦ χαρίσουν τή χαρά τῆς καρδιᾶς καί τῆς ψυχῆς τή γαλήνη. Κι ὅσα περισότερα βρεῖ, τόσο κοντύτερα θά νιώσει τήν κρυάδα τοῦ θανάτου. Καί θαρθεῖ μέρα, ὅταν τό ποτήρι τῆς ἀνομίας γιομίσει ἀπό τέτοια βρεσίματα, πού ἡ γῆ, ἀντί νά γίνει Παράδεισος, θά γίνει Σόδομα καί Γόμορα. Φοβερό καί φριχτό θάναι τό τέλος τοῦ κόσμου τῆς περηφάνειας. Ὅλα τοῦτα μοιάζουν μέ στολίδια σέ σάπιον ἄνθρωπο. Τά στολίδια ὅμως στό κορμί τοῦ λωβιασμένου, οὔτε τόν πόνο γλυκαίνουν οὔτε ξεμακραίνουν τό θάνατο. Ἄν λωβιάσει ἡ ψυχή μας, ἄν ἡ καρδιά μας πετρώσει, ἄν ἡ ζωή μας χύνει ἔμπυο καί φαρμάκι καί κανόνας της γίνει τό ψέμα, ἡ ἁρπαγή, ἡ πορνεία κι ἡ λαιμαργία, σέ τί ὠφελεῖ τό στένεμα τοῦ τόπου καί τοῦ καιροῦ; Μήν ξιπάζεστε ἀπό τέτοια φτιασίδια. Τό ξύπνημα π᾿ ἀκολουθεῖ τούτη τή νάρκωση εἶναι ἡ κόλαση. Φυλαχτῆτε, ἀδέλφια μου, γιατί μᾶς περιμένουνε μέρες ζοφερές, μέρες πού δέν ξεχωρίζουνε ἀπό τό κατράμι. Μᾶς περιμένουνε καιροί πού χαμόγελο δέν θ᾿ ἀνθεῖ σ᾿ ἀνθρώπου χείλη κι ὅλο τό σίδερο τῆς γῆς κι ἡ φωτιά τοῦ κόσμου θά κρέμουνται πάνω ἀπ᾿ τά κεφάλια μας. Γιά τοῦτο μήν γυρεύουμε γιατρειά ἐκεῖ πού γιατρειά δέν ἔχει, κι ἄς γυρίσουμε τό γρηγορότερο στό δρόμο τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς καλεῖ πρός σωτηρία καί πρός χαρά καί πρός ἀνάπαψη.

συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό “Φυλάδιο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ἀφυπνιστικές πικρές ἀλήθειες” σταχυολογημένες ἀπό τό βιβλίο ὁ Παπουλάκος τοῦ Κωστῆ Μπαστιᾶ”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά φυλλάδια πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/