Οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι καί Γέροντες τῆς Ὀρθοδοξίας γιά τόν Οἰκουμενισμό (2ο μέρος)

π. Ἀρσένιος Μπόκα ο θαυματουργός (1910 - 1989)

 

"Ὁ Oἰκουμενισμός; Εἶνε ἡ αἵρεσι ὅλων τῶν αἱρέσεων! Ἡ πτῶσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἰδίους της τοὺς ὑπηρέτες, τὰ ὄργανα τῆς Δύσης. Τὰ ἀποτελέσματά του εἶνε τὰ σάπια συντρίμμια ποὺ πέφτουν, ἀκόμα κι ἂν εἶνε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ ἢ λαϊκοί... 

Ἂς ἐπιστρέψουμε στὴν ἁγία παράδοσι, στὰ δόγματα καὶ στοὺς κανόνες τῶν ἁγίων πατέρων, τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων. Διαφορετικά, θὰ πᾶμε στὴν κόλασι, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἐπισκόπων μας! Θεὸς φυλάξοι!"

ηγή

***** 
 Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης

Διηγεῖται ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης: 

«Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μᾶς ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ἱερέας τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελί μου. Διότι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις. Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης». Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι δύο ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη.
Ὅταν στὸ Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετό το μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε:
- Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζω εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεῖς σωθήσεται». Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικά το μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος. Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Καθολικοῦ, ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ ὁ Γέροντας τὸν προέτρεψε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἐπίσκοπό τῆς περιοχῆς του, ἀπ’ ὅπου ἐπέστρεψε μὲ τὴ σύσταση ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα ἄλλα μόνο χρίσμα, χωρὶς νὰ σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγω ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπη. Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωάννη Κωστὼφ «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι», σέλ. 55-56

Πηγή

*****
 

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστός σαλός

Για τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς :

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστός σαλός

«Μακάρι να μου έρθει κάποιος αιρετικός ή Βαπτιστής ή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Θα τους βάλω να καθίσουν, θα τους ταΐσω και θα τους διδάξω τον καλό λόγο. Αλλά εγώ δεν θα φάω μαζί τους. Δεν θα καθίσω με απίστους. Κι αν έρθει κάποιος, εσύ μη σηκώνεσαι. Μη δώσεις τη θέση σου. Άφησε τον να καθίσει με τον εαυτό του. Δεν πήγες εσύ, αυτός ήρθε και κάθισε δίπλα στους πιστούς. Γι' αυτόν θα σηκωθούν όλοι;»

Για τον Οικουμενισμό:

«Στην αρχή θα είναι μία αίρεση και αργότερα θα γίνει μεγάλο μπέρδεμα. Μετά την εμφάνιση του Oικουμενισμού θα έρθει ο Αντίχριστος.

Μία μέρα ήρθε κάποιος που πήγε να κάνει τον δάσκαλο στον Γέροντα Γαβριήλ γύρω από το  θέμα αυτό. Ο Άγιος Γαβριήλ,σαν να μην καταλάβαινε τίποτα, τον σταμάτησε και τον ρώτησε:

-Τι οικούμενα; Ποια οικούμενα και πράσιν’άλογα. Δεν καταλαβαίνω!

ΠΗΓΗ

***** 

 Γέρων ᾽Αμφιλόχιος Μακρής

 ῾Ο Γέροντας᾽Αμφιλόχιος ἔδρασε σέ ὅλη του τή ζωή καί σέ ὅλους τούς τομεῖς πού τοῦ ἀνέθεσε ἡ ᾽Εκκλησία ἱεραποστολικά. Δεχόταν μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί τούς ᾽Ορθόδοξους καί τούς ἑτερόδοξους, χωρίς αὐτό, φυσικά, νά σημαίνει ὅτι ἔκαμνε ὁποιαδήποτε ὑποχώρηση δογματική ἤ στά τῆς πίστεως. Οἱ ἑτερόδοξοι μπροστά του ἔκλιναν τό γόνυ τους καί ἀρκετοί μεταστράφηκαν στήν ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Ορθοδοξία μας.

 ΠΗΓΗ

«…ο Γέροντας πράγματι εθαύμαζε την οργάνωση των Μοναχικών ταγμάτων της Δύσεως και εδιάβαζε περιοδικό σχετικό με τις κινήσεις των σε όλο τον κόσμον· αυτό τον έκαμνε θιασώτη για την ένωση των Εκκλησιών, αλλά με τον όρον της αναπτύξεως του πραγματικού θεολογικού διαλόγου επί ίσοις όροις. Απέρριπτε βέβαια την υποταγή των Ορθοδόξων στο «αλάθητο» του Πάπα, διότι κάτι τέτοιο θα εσήμαινε την εξασθένιση και την υποδούλωση της Ορθοδοξίας, επιθυμούσε όμως την  επιστροφή του Ποντίφηκα στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και στην εποχή της αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού. Προσηύχετο για την ένωση των Εκκλησιών κάθε μέρα, και συνεμερίζετο στο θέμα αυτό, τις απόψεις του σύγχρονου ομολογητού Ιουστίνου Πόποβιτς.

H στάση του ήταν κρυστάλλινη και ο διωγμός των Ιταλών κατακτητών επεκύρωνε την άποψή μου αυτή.

Γιατί εξορίστηκε ο αείμνηστος από τους Ιταλούς; Δεν ήταν προμελετημένη η αυτοκεφαλοποίηση της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου, για να αναγκάσουν τους Δωδεκανησίους να γίνουν, θέλοντας και μη, ουνίτες; [...]

Αυτός, και μάλιστα μόνον αυτός, περιήρχετο από το ένα νησί στο άλλο και με τον αποστολικό του ζήλο και την διακρίνουσα αυτόν αφιλοκέρδεια προσπαθούσε να τονώση το θρησκευτικό συναίσθημα του υπόδουλου Ελληνισμού.»

Aρχιμ/του Παύλου Νικηταρά, "Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής, Μια σύγχρονη Μορφή της Πάτμου (1889-1970)"

*****

Γερων Εφραίμ Κατουνακιώτης

 «ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα»

Πηγη

*****

Γερων Αθανάσιος Μυτιληναίος

 

… ζητούμε την ένωση των ανθρώπων διά της Παγκοσμιοποιήσεως, στην κοινωνική ένωση, στην εμπορική ένωση, στην πολιτισμική ένωση και, προπαντώς, εις την θρησκευτική ένωση, αυτό που ακριβώς λέμε Οικουμενισμός. Στη χοάνη αυτή να ρίξουμε όλες τις θρησκείες, να βγάλουμε αυτό που λέμε Οικουμενισμός. Θέτουμε, λοιπόν, «εκ ποδών» τον Θεόν, που σταμάτησε την πυργοποιΐα, τότε, και μας έδωσε την Πεντηκοστή. Τον διώχνουμε τον Θεό, δεν τον χρειαζόμαστε τον Θεό. Αυτή η ενότητα είναι ακραιφνώς, ακραιφνώς δαιμονική.

(Γερ. Αθαν. Μυτιληναίος, ομιλία: "Νέος Πύργος Βαβέλ ο Οικουμενισμός")

ΠΗΓΗ

***** 

Αγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Πρέπει νὰ δοῦμε ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια.Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι στὴν Ὀρθοδοξία.Ἐγώ τὴν ἔχω ζήσει καὶ τὴν ξέρω, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ [...] Μόνο ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ἑνώνει. Καὶ ὅλοι πρέπει νὰ προσευχόμαστε νὰ ἔρθουνε σὲ αὐτή τὴ θρησκεία.Ἔτσι θὰ γίνει ἡ ἕνωση.Ὄχι μὲ τὸ νὰ πιστεύεις ὅτι ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο καὶ ὅλες οἱ θρησκείες εἶναι τὸ ἴδιο.Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο.Ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. 

 ΠΗΓΗ

 «Η θρησκεία μας, η Ορθοδοξία, δεν έχει σχέση με άλλες. Τώρα, όμως, κάποιοι που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, έχουν τη γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές θρησκείες και διχάζουν τους ανθρώπους. Τους φέρνουν σε έχθρα. Όλοι φροντίζουν, μικροί και μεγάλοι, να υπάρχει μια θρησκεία και το προσπαθούν λέγοντας πως όλες είναι ίδιες, άρα ας έχουμε μόνο μία και καλή»

ΠΗΓΗ

Δεν μπορείς να είπης εις τους Παπικούς, ότι έχουν Χάριν, και Μυστήρια. Δεν έπρεπε ο Πατριάρχης να μεταβεί εις την Ρώμην, διότι αυτοί κερδίζουν, χωρίς να διορθώνονται και ζημιούται η Ορθοδοξία…»

(Περιοδ. Θεοδρομία, έτος 16, τεύχος 3, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2014, σελ.363-364)

Για περισσότερα σχετικά με τη θέση του Αγίου Πορφυρίου δείτε και στο 1ο μέρος πατώντας εδώ

*****

Πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Αλεβιζόπουλος

Διευθυντής του Γραφείου Ποιμαντικής Αντιμετωπίσεως των Αιρέσεων 

της Αρχιεπισκοπής Αθηνών

  Αυτή η ισοπέδωση ή «εναρμόνιση» των θρησκειών, των αξιών, των πολιτισμών, «περνάει» τώρα και σε νομικά κείμενα και διεθνείς συμβάσεις και τείνει να κατοχυρωθεί ως «διεθνές δίκαιο». Επίλεκτα στελέχη του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών ανήκουν σήμερα στο χώρο αυτό του ακατάσχετου συγκρητισμού και αποκρυφισμού και προωθούν την ιδέα της πανθρησκείας και του παν-πολιτισμού με ποικίλους τρόπους.

Από τέτοιους κύκλους καταβάλλεται σήμερα συντονισμένη προσπάθεια να καθοριστούν ενιαία και για ολόκληρη την ανθρωπότητα οι σκοποί της παιδείας («νέα παγκόσμια εκπαίδευση»), για να δημιουργηθεί, όπως διακηρύττουν, ένας «νέος παγκόσμιος πολιτισμός», μία «νέα παγκόσμια ηθική» και μία «νέα παγκόσμια κοσμική πνευματικότητα»![...] Η αποφυγή οριοθετήσεως της πίστεως, η υπογράμμιση του «κοινού εδάφους» και του «κοινού σκοπού» και «στόχου», στον οποίο «φθάνει κανείς από διαφορετικούς δρόμους», αφαιρεί από τους νέους ανθρώπους κάθε σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια τους και οδηγεί στην πλήρη σύγχυση και αβεβαιότητα.

 ΠΗΓΗ

***** 
Γέρoντας Θεόκλητος Διονυσιάτης 

Αι προσπάθειαι προς ένωσιν μετα του Καθολικι­σμού, εφ' όσον ούτος εμμένει εις τας αιρέσεις και τας καινοτομίας του, συνιστούν δι' ημάς κίνδυνον δογματι­κής εκτροπής, ματαίωσιν του εκχυθέντος αίματος των Ομολογητών μας, ως και ανατροπήν της διδασκαλίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας.

Η επιδιωκόμενη «ενότης» είναι δι' ημάς τους Ορθο­δόξους ασύμφορος, και αν -ως είναι πιθανόν- πραγματοποιηθή, θα διάβρωση το Ορθόδοξον φρόνημα παρά τω λαώ και θα αποβή πηγή πολλών κακών.

...Εις τα θέματα της πίστεως, όταν δεν υπάρχει ένωσις, θεμελιούμενη εις το «αυτό φρονείν», η ενότης ως ι­δέα και πρακτική συνέπεια είναι ολεθρία δι' ημάς τους Ορθοδόξους, εκτός της γραφικής απαγορεύσεως της α­ναστροφής μετα ετεροδόξων. Εάν η αίρεσις είναι «βλα­σφημία κατα του Αγίου Πνεύματος» και συνεπάγεται στέρησιν της θείας ενεργείας Του, πως θα γίνη συνεργα­σία με «αντιπίπτοντας τω Πνεύματι τω Αγίω»; Πως δεν θα κινδυνεύση ο απλούς λαός μας από τον συναγελασμόν μετα των φορέων προτεσταντικών και παπικών δαι­μονίων; Πως θα αποφύγωμεν τας εκκλησιαστικάς σχέ­σεις εν τη λατρεία; Και πως δεν θα έχωμεν προσηλυτισμόν και μεταστασεις Ορθοδόξων προς παπικούς και προτεσταντας, όταν εκ της «συνεργασίας» αμβλυνθούν προοδευτικώς αι διαφοραί που μάς χωρίζουν;....

Ο ρόλος της Ορθοδοξίας εις τον κόσμον συνοψίζε­ται εις την μαρτυρίαν της αληθείας, εις «των Αποστό­λων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα». Μόνον αυτο....

Καλή είναι η αγάπη, αλλά κάλιστον το μίσος εις θέ­ματα πίστεως. Όχι βεβαίως να μισώμεν τους ανθρώπους, αλλά τα κακόδοξα και αιρετικά φρονήματά των.

ΠΗΓΗ 

Για το Γέροντα Θεόκλητο δείτε και εδώ

*****

Γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης (Καψάνης) 

H φιλτάτη Ὀρθοδοξία μας καί σήμερα κινδυνεύει. Προσπαθοῦν κάποιοι νά νοθεύσουν τό δυνατό της κρασί, νά ἀμβλύνουν τά δόγματα, τίς παραδόσεις της, τό ἦθος της, γιά νά μπορῇ νά συνυπάρχῃ μέ τά ἄλλα “δόγματα”.

Τό ἔργο αὐτό ἔχει ἀναλάβει ὁ Οἰκουμενισμός.

Καί δέν ἐννοοῦμε φυσικά ἕναν Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, πού μένοντας πιστός στήν Ὀρθοδοξία θά μποροῦσε νά διαλέγεται μέ τούς ἑτεροδόξους, για νά τούς βοηθήσῃ νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἐπάνοδός τους στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία εἶναι ἐπάνοδος στό πατρικό τους σπίτι, ἀπό τό ὁποῖο οἱ πρόγονοί τους ἐμακρύνθησαν.

Ἐννοοῦμε τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό, τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό.

[………………………………]

«Ἅπαντα τά παρά τήν Ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν, καί τήν διδασκαλίαν, καί ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα, Ἀνάθεμα».

Αὐστηροί ὄντως οἱ Πατέρες, ἀλλά καί φιλάνθρωποι. ῞Οσοι πραγματικά ἀγαποῦν, πρέπει νά λέγουν τήν ἀλήθεια, διότι αὐτή μόνον σώζει, «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» ('Ιωάν. η΄ 32).

Στό σημεῖο αὐτό θά ἤθελα νά ἐρωτήσω τούς ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς: Μήπως θά ἔπρεπε νά διερωτηθοῦν, ἐάν τά ὑπ᾿ αὐτῶν πραττόμενα και λεγόμενα εἶναι καινοτομίες «παρά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί διδασκαλίαν»;

Ὑπάρχει βέβαια ἕνας εὔκολος τρόπος νά κατασιγάσουν τήν συνείδησί τους ὅσοι ὁδηγοῦν τήν Ἐκκλησία στόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό. Νά χαρακτηρίζουν τούς ἐμμένοντας στήν πατροπαράδοτο εὐσέβεια συλλήβδην ὡς φανατικούς φονταμενταλιστάς. Μέ αὐτήν τήν λογική θά ἐχαρακτηρίζοντο και οἱ Ἅγιοι Πατέρες οἱ συντάξαντες τό ἀνωτέρω ἀνάθεμα, ὡς καί τά λοιπά πολλά ἀναθέματα κατά τῶν αἱρετικῶν, ἐπίσης ὡς φονταμενταλισταί, ἀκραῖοι και φανατικοί.

[…………………..........]

Οἱ κοσμικόφρονες ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἀρέσκονται νά ἀκούουν και νά λέγουν ὅτι καλές εἶναι ὅλες οἱ θρησκεῖες καί ὅτι ὅλες πρέπει νά συνεργάζωνται γιά τήν εἰρήνη.

Ἡ ἐκκλησιαστική διπλωματία θυσιάζει τήν Ἀλήθεια στόν καιροσκοπισμό, στήν ἀνθρωπαρέσκεια, στήν ἐπίτευξι γηΐνων στόχων.

[…………………………….]

Τόν τελευταῖον καιρόν γίνεται πολύς λόγος διά τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Εἰς τήν πραγματικότητα πρόκειται περί ἑνώσεως τῶν ἀπεσχισμένων ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν. Δέν ὑπάρχουν πολλαί Ἐκκλησίαι διά νά ἑνωθοῦν.

Μίαν μόνον Ἐκκλησίαν ἵδρυσεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος. Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας συνέχειαν ἀποτελεῖ ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Καθολική (ἐκ τοῦ καθόλου - πλήρης, ἀληθής) Ἐκκλησία.

[……………………….]

Ὅποιος πιστεύει ἀδιστάκτως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, δέν πρέπει νά ὁμιλῇ περί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ' ἐπανόδου τῶν ἑτεροδόξων εἰς τήν ἀληθῆ Ἐκκλησίαν.

[………………………….]

Ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, πού εἶναι ὁ φύλαξ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, πρέπει νά γνωρίζῃ τήν ἀλήθειαν. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὑπάρχουν πολλαί καί σοβαραί διαφοραί μέ τούς ἑτεροδόξους Παπικούς ἤ Προτεστάντας. Ὅλαι αὐταί αἱ ἐπί μέρους διαφοραί συνοψίζονται εἰς τήν διδασκαλίαν περί Ἐκκλησίας.

[………………………]

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν ὅτι, ἕν νόμισμα ἐάν καί εἰς ἕν μόνον σημεῖον ἔχει κάποιαν ἀλλοίωσιν, εἶναι κίβδηλον. Οὕτω συμβαίνει καί εἰς τήν πίστιν. Συμφώνως πρός τό πνεῦμα αὐτό, σπουδαῖαι δογματικαί διαφοραί, ὡς ἡ τοῦ «Filioque», ὅλον καί περισσότερον θεωροῦνται ὡς δευτερεύουσαι καί δέν συζητοῦνται. Ἐσχάτως μάλιστα ὑποστηρίζεται ἀπό ἐπισήμους Ὀρθοδόξους οἰκουμενιστάς ὅτι αἱ μετά τό Σχίσμα διαφοραί δέν εἶναι βασικαί, ἀλλά συνιστοῦν δύο διαφορετικούς μέν ἀλλά νομίμους τρόπους διατυπώσεως τῆς ἰδίας ἀποστολικῆς πίστεως. Καί μάλιστα αὐτό χαρακτηρίζεται ὡς Φωτιανή παράδοσις. Πρόκειται περί φοβερᾶς διαστρεβλώσεως τῆς Ἀληθείας. Θά ἔκανε ὁ Μ. Φώτιος τόσους ἀγῶνας κατά τοῦ «Filioque», ἐάν τό «Filioque» ἦτο εἷς ἐκ τῶν δύο νομίμων τρόπων διατυπώσεως τῆς ἀποστολικῆς πίστεως;

[………………………………….]

Ἴσως διερωτηθῇ τις: Εἶσθε κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Θά ἀπαντήσω ἀπεριφράστως: Εἴμεθα κατά τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Θά ἐδεχόμεθα ὅμως ἕνα Ὀρθόδοξον Οἰκουμενισμόν ὑπό τήν ἔννοιαν πού ὁ μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ τόν ἐννοεῖ:

«Σάν μέλος καί ἱερεύς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία βαπτίσθηκα καί ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία. Καί τό πιστεύω γιά πολλούς λόγους: Ἕνεκα προσωπικῆς πεποιθήσεως καί ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Πνεύματος, πού πνέει στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καί ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατό νά γνωρίζω ἀπό τή Γραφή καί ἀπό τήν καθολική παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νά θεωρῶ ὅλες τίς ὑπόλοιπες χριστιανικές Ἐκκλησίες ὡς ἐλαττωματικές, καί σέ πολλές περιπτώσεις μπορῶ να προσδιορίσω αὐτές τίς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια.

Γι' αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν, γιά μένα, σημαίνει ἀκριβῶς την παγκόσμια ἐπιστροφή στήν Ὀρθοδοξία. Δέν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακή πεποίθησι, ἡ πεποίθησίς μου ἀνήκει ἀποκλειστικλα στήν Una Sancta (“Μία Ἁγία”)»

ΠΗΓΗ

*****

Γέρων Ευμένιος Σαριδάκης

Κάποτε, ὁ Γέροντας μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι μνημόνευσε

στὴν Πρόθεση τὸν Εὐρωπαῖο γνωστὸ ἀνθρωπιστὴ Ραοὺλ Φολλερώ, παπικὸ στὸ δόγμα, ἐπειδὴ εἶχε εὐεργετήσει τὸ Λεπροκομεῖο καὶ ἦταν πολὺ καλὸς ἄνθρωπος. Τότε, ἄγγελος Κυρίου τοῦ πέταξε τὴ μερίδα ἀπὸ τὸ ἅγιο Δισκάριο τρεῖς φορές.
Τὴν τρίτη φορά, τοῦ ἐμφανίσθηκε λέγοντάς του ὅτι ἐκεῖ (στὴν Πρόθεση) ἔχουν θέση μόνο τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦ ἐξήγησε ὅτι στὸ κομβοσχοίνι του μπορεῖ νὰ βάλει προσευχόμενος τοὺς πάντες, αἱρετικούς, ἑτεροθρήσκους, φονιάδες, ἐγκληματίες, ἀσελγεῖς, τὸ πλήρωμα ὅλης τῆς οἰκουμένης, ζῶντες καὶ κεκοιμημένους. Στὴν εὐχαριστιακὴ Ἀναφορὰ ὅμως, μόνο τοὺς Ὀρθοδόξους, γιατὶ αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὰ μέλη τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.»

ΠΗΓΗ

*****


Γέρων Σίμων Αρβανίτης

Οικουμενισμός. Σε σχετική ερώτηση, τι γνώμη έχει για την λεγόμενη οικουμενική κίνηση,ο Γέροντας απάντησε με φράση του μακαριστού πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς: «Ο

Οικουμενισμός, παιδί μου, είναι η παναίρεση των αιώνων»

 Καθολικοί. Στα θέματα της πίστεως ήταν απόλυτος και ασυμβίβαστος. Κάποτε ένας προσκυνητής είπε κάτι για τους Καθολικούς. Ο Γέροντας αμέσως άναψε και κοκκίνισε, και με
χειρονομίες και έντονη φωνή είπε: «Οι Καθολικοί δεν έχουν Χάρη και έγιναν χίλια κομμάτια, διαλύθηκαν, δεν είναι εκκλησία οι Καθολικοί, δεν έχουν ιεροσύνη, δεν έχουν Μυστήρια, ακόμη και στον αγιασμό βάζουν αλάτι να μη βρωμίσει».

ΠΗΓΗ 

Οι υπογραμμίσεις και οι χρωματισμοί είναι του ιστολογίου μας 
http://agiosmakariospatmios.blogspot.gr/2017/12/2.html