Ἔξυπνος ἢ κουτός; Ἄρχισα ἁπλὰ καὶ αὐθόρμητα νὰ τοῦ ἀνοίγω τὴν καρδιά μου καὶ νὰ τὸν ρωτῶ ὅσα μὲ πίεζαν.
— Γέροντα, ἐγὼ θέλω νὰ γίνω μοναχός. Ἀγαπῶ τὴ μοναχικὴ ζωή. Ἐπιθυμῶ νὰ ζήσω γιὰ τὸν Χριστό. Πηγαίνω σ’ ἕνα μοναστήρι. Ἀλλὰ ὅλα ἔχουν μπερδευτεῖ μέσα μου καὶ ἔχω πολλὲς ἀπορίες. Πέστε μου, σᾶς
παρακαλῶ: Ὁ μοναχὸς πρέπει νὰ εἶναι ἔξυπνος ἢ κουτός;
Διότι γιὰ ὅ,τι πάω νὰ κάνω ὅλο μὲ μαλώνουν καὶ μοῦ λένε: «Ὁ μοναχὸς δὲν ἔχει προσωπικότητα. Ἐδῶ, ὄχι ὅπως ἤξερες, ἀλλὰ ὅπως τὰ βρίσκεις, καὶ ὅπως σοῦ λένε. Ὁ μοναχὸς δὲν σηκώνει κεφάλι οὔτε ἀντιλέγει».
Ἀντίθετα, ἄλλους ποὺ πετυχαίνουν κάτι, ἄκουσα νὰ τοὺς ἐπαινοῦν, ὅτι τὰ κατάφεραν, γιατὶ εἶναι ἔξυπνοι καὶ τὰ καταφέρνουν ὅλα. Αὐτουνοῦ, λέει, τοῦ κόβει. Λοιπόν, ἐγὼ τὰ ἔχω μέσα μου μπερδέψει.
— Ὁ ἄνθρωπος, παιδί μου, ποὺ δίνει τὴν καρδιά του στὸ Χριστό, ὅπως ὁ μοναχός, αὐτὸς γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του, γεμίζει μὲ τὸν Χριστό. Ἀκούεις; Μὲ καταλαβαίνεις; Μὲ τὸν Χριστό. Καὶ ὅταν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὸν Χριστό, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφός, εἶναι ἔξυπνος, τοῦ τὰ διδάσκει ὅλα τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ λέξη ἔξυπνος, ὄχι μὲ τὸ νόημα ποὺ τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, δηλαδὴ νὰ ἀπαντᾶ καθηλώνοντας τοὺς ἄλλους ἢ νὰ κάνει μιὰ δουλειὰ καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλά, νά! Πῶς νὰ σοῦ τὸ πῶ;
Σὲ κάθε δυσκολία ποὺ τοῦ παρουσιάζεται, δὲν τὰ χάνει, δὲν ἀπελπίζεται, ἀλλὰ προσφεύγοντας στὸν Χριστό, ποὺ εἶναι μέσα του, βρίσκει ὡραίους καὶ εὔκολους τρόπους νὰ τὴν ξεπερνάει, χωρὶς νὰ τοῦ στοιχίζει, χωρὶς νὰ φθείρεται ἐσωτερικά. Μὲ κατάλαβες, Γεώργιε; (Εἶπε τὸ ὄνομά μου χωρὶς νὰ μὲ ἔχει ρωτήσει. Οὔτε ἐχθές, ὅταν μὲ σύστησαν, τοῦ τὸ εἶπαν. Μὲ ἐντυπωσίασε).
— Κατάλαβα, Γέροντα.
— Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιά του στὸν Χριστὸ δὲν ὑποφέρει, ὅσες δυσκολίες καὶ νὰ συμβοῦν. Χαίρεται, εἶναι γεμάτος ἐσωτερικὴ χαρά. Εἶναι δραστήριος. Προσεκτικός. Δὲν κάνει λάθη, ζημιές. Τὸ μυαλό, τὰ χέρια, τὰ πόδια, ὅλα κινοῦνται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι κουτός;
Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ κάνει τὸν κουτό, γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ.
— Δηλαδή, πῶς θὰ κάνει τὸν κουτό;
— Ὅταν σιωπήσει ἐν γνώσει, μὲ κάποιο ἐσωτερικὸ σκοπό, κάνει πὼς δὲν κατάλαβε, κάνει πὼς δὲν ξέρει, διότι ἔχει ἕνα καλὸ σκοπό. Αὐτὰ θὰ τοῦ τὰ διδάξει σιγὰ-σιγὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι ὅταν ἔχουμε μέσα μας τὸν Χριστό, δὲν ζοῦμε κανονίζοντας ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας.
«Ζῇ ἐν ἡμῖν Χριστὸς» καὶ κανονίζει αὐτὸς τὴ ζωή μας.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ἄναψε στὴν καρδιά μου ὁ Γέρων Πορφύριος“.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου