Κυριακή Ζ΄Λουκᾶ: Ἑβρ.9,1-7
Ἑρμηνεία τοῦ Ἱερού Χρυσοστόμου στήν ἀποστολική περικοπή
ἀπό τήν «Πρός Ἑβραίους» ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, κεφ.9, ἐδάφια 1-14
Μέρος πρῶτο:
«Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν (:Ας βγάλουμε λοιπόν τώρα το συμπέρασμα αυτών που είπαμε για την ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης, και ας διασαφηνίσουμε αυτά περισσότερο. Είχε μεν και η πρώτη διαθήκη νόμους και διατάξεις λατρείας και το θυσιαστήριο το επίγειο). σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια (:Διότι κατασκευάστηκε το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής, μέσα στο οποίο υπήρχε η λυχνία και η τράπεζα και οι άρτοι που τους έθεταν επάνω σε αυτήν ως προφορά στον Θεό. Και το πρώτο αυτό διαμέρισμα της σκηνής λέγεται Άγια). μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον(:Ύστερα δε από το δεύτερο καταπέτασμα ήταν το μέρος τη σκηνής που λεγόταν Άγια Αγίων. Τα Άγια των Αγίων είχαν χρυσό θυμιατήριο και την κιβωτό της διαθήκης, που ήταν τριγύρω και από όλα τα μέρη καλυμμένη με χρυσό. Και μέσα στην κιβωτό αυτήν ήταν μία στάμνα χρυσή, που περιείχε από το περίφημο και γνωστό μάννα, και η ράβδος του Ααρών, που με θαύμα έβγαλε βλαστό, και οι θεοχάρακτες πλάκες της Διαθήκης. Επάνω δε από την κιβωτό υπήρχαν δύο χρυσά Χερουβίμ ένδοξα, διότι μεταξύ των δύο αυτών Χερουβίμ εμφανιζόταν και ομιλούσε ο Θεός. Αυτά με τα φτερά τους σκέπαζαν και κατασκίαζαν το χρυσό κάλυμμα της κιβωτού, που ονομαζόταν Ιλαστήριο)· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος(:Αλλά γι' αυτά δεν είναι τώρα καιρός να μιλήσουμε με λεπτομέρεια)»[Εβρ.9,1-5]·[ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτου Τρεμπέλα].
Έδειξε ο Παύλος από τον ιερέα, από την ιεροσύνη και από τη διαθήκη ότι εκείνη επρόκειτο να έχει τέλος· το δείχνει πλέον και από τη μορφή της ίδιας της σκηνής. Πώς; Μιλώντας για «Ἅγια» και για «Ἅγια Ἁγίων». Τα «Ἅγια» δηλαδή είναι σύμβολο του προηγούμενου καιρού (γιατί τότε γίνονταν όλα με θυσίες), ενώ τα «Ἅγια Ἁγίων» είναι σύμβολα τούτου του παρόντος καιρού. Ονομάζει «Ἅγια Ἁγίων » τον ουρανό, και το ίδιο και καταπέτασμα του ουρανού, και τη σάρκα που εισέρχεται στο εσώτερο του καταπετάσματος, δηλαδή μέσω του καταπετάσματος της σάρκας Αυτού. Αλλά καλό είναι να μιλήσουμε εξετάζοντας από την αρχή το χωρίο αυτό.
Τι λέγει λοιπόν; «Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη». Ποια «πρώτη»; Η διαθήκη. «Δικαιώματα λατρείας». Τι σημαίνει «δικαιώματα»; Σύμβολα ή διατάξεις. Σαν να έλεγε «τότε είχε, ενώ τώρα δεν έχει». Δείχνει ότι αυτή τα παραχώρησε ήδη σε αυτόν· γιατί λέγει «τότε είχε». Ώστε τώρα, αν και παραμένει, δεν υπάρχει.
«τό τε Ἅγιον κοσμικόν». Και το θυσιαστήριο το επίγειο. Το ονομάζει «κοσμικόν» επειδή επιτρεπόταν σε όλους να εισέρχονται, και ήταν γνωστός ο τόπος μέσα στον ίδιο οίκο, στον οποίο αλλού στέκονταν οι ιερείς, αλλού οι Ιουδαίοι, και αλλού οι προσήλυτοι, οι Έλληνες και οι Ναζωραίοι. Επειδή λοιπόν επιτρεπόταν να μπαίνουν και οι Έλληνες, γι' αυτό το ονομάζει «κοσμικόν », γιατί βέβαια δεν ήταν ο κόσμος οι Ιουδαίοι. Γιατί λέγει «σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια (:(:Διότι κατασκευάστηκε το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής, μέσα στο οποίο υπήρχε η λυχνία και η τράπεζα και οι άρτοι που τους έθεταν επάνω σε αυτήν ως προφορά στον Θεό. Και το πρώτο αυτό διαμέρισμα της σκηνής λέγεται Άγια)». Αυτά είναι σύμβολα του κόσμου.
«Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα». Άρα δεν είχε υπήρχε μόνο ένα καταπέτασμα, αλλά υπήρχε και έξω καταπέτασμα· «σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων (:υπήρχε σκηνή που ονομαζόταν τα Άγια των Αγίων)».Πρόσεχε πώς παντού το ονομάζει «σκηνὴ», επειδή διέμεναν εκεί· «χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης(:τα Άγια των Αγίων είχαν χρυσό θυμιατήριο και την κιβωτό της διαθήκης, που ήταν τριγύρω και από όλα τα μέρη καλυμμένη με χρυσό. Και μέσα στην κιβωτό αυτήν ήταν μία στάμνα χρυσή, που περιείχε από το περίφημο και γνωστό μάννα, και η ράβδος του Ααρών, που με θαύμα έβγαλε βλαστό, και οι θεοχάρακτες πλάκες της Διαθήκης)».
Όλα αυτά ήταν σεβαστά και λαμπρά υπομνήματα της ιουδαϊκής αχαριστίας: «καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης(:και οι θεοχάρακτες πλάκες της Διαθήκης)»· γιατί τις έσπασε ο Μωυσής όταν τους είδε να ειδωλολατρούν· και «τὸ μάννα»· γιατί γόγγυσαν· και γι' αυτό, παραπέμποντας τη μνήμη στους απογόνους, πρόσταξε να το τοποθετήσουν στη χρυσή στάμνα.
«ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον (:Επάνω σε από την κιβωτό υπήρχαν δύο χρυσά Χερουβίμ ένδοξα, διότι μεταξύ των δύο αυτών Χερουβίμ εμφανιζόταν και ομιλούσε ο Θεός. Αυτά με τα πετρά τους σκέπαζαν και κατασκίαζαν το χρυσό κάλυμμα της κιβωτού, που ονομαζόταν Ιλαστήριο)». Τι σημαίνει «Χερουβὶμ δόξης»; Ή εννοεί τα ένδοξα ή τα κάτω από τον Θεό. Και σωστά μεγαλοποιεί αυτά με τον λόγο, για να δείξει ότι είναι ανώτερα τα στη συνέχεια. «περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος(:Αλλά γι' αυτά δεν είναι τώρα καιρός να μιλήσουμε με λεπτομέρεια)».Εδώ υπαινίχτηκε ότι δεν ήταν αυτά μόνο τα βλεπόμενα, αλλά ήταν απλώς κάποια αινίγματα· «για τα οποία δεν μπορούμε», λέγει, «τώρα να μιλήσουμε λεπτομερώς»· ίσως χρειάζονται μακρότερο λόγο.
«Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες(:Ενώ λοιπόν αυτά είχαν κατασκευαστεί έτσι, στο πρώτο μεν διαμέρισμα της σκηνής, δηλαδή στα Άγια, έμπαιναν πάντοτε οι ιερείς και τελούσαν τις ιεροτελεστίες)»· δηλαδή υπήρχαν βέβαια αυτά, αλλά όμως δεν απολάμβαναν αυτά οι Ιουδαίοι· γιατί δεν τα έβλεπαν. Ώστε μάλλον δεν ήταν για εκείνους, αλλά για εκείνους για τους οποίους αποτελούσαν προτύπωση. «εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων(:Στο δεύτερο διαμέρισμα της σκηνής, στα Άγια των Αγίων δηλαδή, έμπαινε μία φορά το έτος, κατά την ημέρα του εξιλασμού, μόνος ο αρχιερέας, και αυτός δεν έμπαινε χωρίς αίμα, το οποίο πρόσφερε ως θυσία εξιλαστήρια για τον εαυτό του και για τις αμαρτίες που από άγνοια είχε κάνει ο λαός)». Βλέπεις ότι ήδη έχουν προκαταβληθεί οι τύποι;
Για να μη λένε δηλαδή πως «είναι μία η θυσία» και πως «ο αρχιερέας πρόσφερε μία φορά μόνο θυσία» δείχνει ότι αυτό γίνεται έτσι από την αρχή· εφόσον η αγιότερη θυσία και η φρικτή ήταν μία. Έτσι συνηθιζόταν από την αρχή· γιατί και τότε ο αρχιερέας μία φορά πρόσφερε θυσία. Και σωστά είπε «οὐ χωρὶς αἵματος (:όχι χωρίς αίμα)»· όχι βέβαια χωρίς αίμα, αλλά ασφαλώς όχι με Αυτό το αίμα· γιατί δεν ήταν τόσο μεγάλη η επιμελής αντιστοίχιση περασμένων και μεταγενέστερων. Δείχνει ότι θα συμβεί αυτή η Θυσία, όχι όμως δαπανώμενη από τη φωτιά, αλλά μάλλον ότι θα κατορθωθεί από το αίμα. Επειδή δηλαδή ονόμασε τον σταυρό «θυσία» που δεν είχε ούτε φωτιά ούτε ξύλα ούτε προφέρεται πολλές φορές, αλλά προσφέρθηκε μία φορά με αίμα· «ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων(:το οποίο πρόσφερε ως θυσία εξιλαστήρια για τον εαυτό του και για τις αμαρτίες που από άγνοια είχε κάνει ο λαός)». Πρόσεχε· δεν είπε «για τα αμαρτήματα», αλλά «για τα αγνοήματα», για να μη μεγαλοφρονήσουν. «Αν και βέβαια δεν αμάρτησες», λέγει, «με τη θέλησή σου, αλλά ήταν ακούσιο το αγνόημά σου, και κανείς δεν είναι καθαρός από αυτό». Και παντού αναφέρει το «και για τα δικά του», για να δείξει ότι ο Χριστός είναι πολύ πιο ανώτερος από τον αρχιερέα των Ιουδαίων. Γιατί, αν είναι απαλλαγμένος από τις αμαρτίες μας, πώς πρόφερε θυσία για τον εαυτό Του;
«Γιατί λοιπόν», θα μπορούσε να απορήσει κάποιος, «τα είπες αυτά;». Γιατί αυτό είναι γνώρισμα ανωτέρου. Πουθενά εδώ θεωρία. Τώρα όμως προχωρεί στην εξήγηση και λέγει: «τοῦτο δηλοῦντος τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, μήπω πεφανερῶσθαι τὴν τῶν Ἁγίων ὁδόν, ἔτι τῆς πρώτης σκηνῆς ἐχούσης στάσιν(:Απαγορευόταν λοιπόν να μπει άλλος κανένας στα άγια των Αγίων. Και με την απαγόρευση αυτήν το Άγιο Πνεύμα δήλωνε και σήμαινε συμβολικά ότι δεν είχε ακόμη φανερωθεί, αλλά ήταν άγνωστος και άβατος στους ανθρώπους ο δρόμος, που οδηγούσε στα αληθινά Άγια, δηλαδή στον ουρανό, διότι ήταν ακόμη στημένη και σε χρήση η πρώτη και παλαιά σκηνή)». «Γι' αυτό», λέγει, «αυτά κατασκευάστηκαν έτσι, για να μάθουμε ότι τα Άγια των Αγίων, δηλαδή ο ουρανός είναι ακόμη άβατος. Να μην νομίζουμε λοιπόν, επειδή δεν εισερχόμαστε σε αυτόν, και ότι δεν υπάρχει αυτός, αφού ούτε στα Άγια εισήλθαμε».
«ἥτις παραβολὴ εἰς τὸν καιρὸν τὸν ἐνεστηκότα(:Η σκηνή λοιπόν εκείνη ήταν τύπος και σύμβολο αυτών, που γίνονται στον καιρό πριν την έλευση του Μεσσία)». Ποιον ονομάζει «καιρὸν τὸν ἐνεστηκότα»; Τον καιρό πριν από τον ερχομό του Χριστού· γιατί μετά τον ερχομό του Χριστού δεν είναι πλέον καιρός παρών· πώς δηλαδή μπορεί να είναι καιρός παρών αφού παρέρχεται και λαμβάνει τέλος; Θέλει και κάτι άλλο να δηλώσει λέγοντας ότι «αυτά είναι συμβολικά του παρόντος καιρού»· δηλαδή ο τύπος πέρασε. «καθ᾿ ὃν δῶρά τε καὶ θυσίαι προσφέρονται μὴ δυνάμεναι κατὰ συνείδησιν τελειῶσαι τὸν λατρεύοντα(:Και προσφέρονταν στη σκηνή εκείνη και δώρα και θυσίες, που δεν είχαν την δύναμη να κάνουν τέλεια και να απαλλάξουν από την τύψη της συνειδήσεως αυτόν που ασκούσε την λατρεία)».
Είδες πως με σαφήνεια έδειξε με αυτό τι σημαίνει το « οὐδὲν γὰρ ἐτελείωσεν ὁ νόμος, ἐπεισαγωγὴ δὲ κρείττονος ἐλπίδος, δι᾿ ἧς ἐγγίζομεν τῷ Θεῷ(:Διότι τίποτε δεν κατόρθωσε να τελειοποιήσει ο Νόμος. Ενώ τώρα με την νέα Διαθήκη εισάγεται νέα, καλύτερη ελπίδα, δια της οποίας πλησιάζουμε τον Θεό, επιτυγχάνουμε την λύτρωση και την αιώνια μακαριότητα)»[Εβρ.7,19] και το «εἰ γὰρ ἡ πρώτη ἐκείνη ἦν ἄμεμπτος, οὐκ ἂν δευτέρας ἐζητεῖτο τόπος(:Διότι εάν η πρώτη εκείνη διαθήκη ήταν πράγματι πλήρης και τέλεια, δεν θα εζητείτο τόπος και τρόπος να δοθεί δεύτερη διαθήκη.»; Πώς; «Εσωτερικά». Γιατί οι θυσίες δεν καθάριζαν τον ρύπο της ψυχής, αλλά ακόμη προσφέρονταν για το σώμα· γιατί λέγει «ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν(:γίνεται κατά τον νόμο που ισχύει για ανθρώπους σαρκικούς)»[Εβρ.7,16].Δεν μπορούσαν δηλαδή να συγχωρούν μοιχεία, ούτε φόνο,ούτε ιεροσυλία. Βλέπεις να λέγει «αυτό φάγε», «εκείνο να μην το φας»; Πράγματα που ήταν αδιάφορα· «μόνον ἐπὶ βρώμασι καὶ πόμασι καὶ διαφόροις βαπτισμοῖς (:οι θυσίες αυτές επιβάλλονταν μόνο σαν φορτίο μαζί με τη διάκριση φαγητών και ποτών και με διάφορες πλύσεις)». «Αυτό πιες», λέγει· αν και βέβαια δεν υπήρχε καμία διάταξη για το ποτό, αλλά εξευτελίζοντας αυτά είπε αυτό· «καὶ δικαιώμασι σαρκός, μέχρι καιροῦ διορθώσεως ἐπικείμενα(:και παραγγέλματα, που καθάριζαν μόνο το σώμα και ήταν προσωρινά μέχρι του καιρού της διορθώσεως και μεταρρυθμίσεως, την οποία επέφερε ο Χριστός)». Γιατί αυτή είναι η δικαιοσύνη του σώματος. Εδώ υποβιβάζει τις θυσίες δείχνοντας ότι δεν είχαν καμία ισχύ και ότι ίσχυαν μέχρι τον καιρό της διόρθωσης αυτών. Δηλαδή περίμεναν τον καιρό εκείνον που τα διορθώνει όλα.
«Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου(:Και πράγματι ο Χριστός, όταν ήλθε ως Αρχιερέας των αγαθών, τα οποία για την Παλαιά Διαθήκη ήσαν μέλλοντα, εισήλθε δια της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής, που δεν είχε κατασκευαστεί από ανθρώπινα χέρια)».Εδώ εννοεί τη σάρκα. Και σωστά την ονόμασε και «ανώτερη» και «τελειότερη», εφόσον σε αυτήν κατοικεί ο Θεός Λόγος και όλη η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος· γιατί «οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα(:διότι ο Θεός δεν έδωσε σε Αυτόν περιορισμένο τον φωτισμό και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, όπως στους προφήτες, αλλά έδωσε σε Αυτόν αυτό τούτο το Άγιο Πνεύμα)»[Ιω.3,34]· ή το λέγει επειδή είναι τελειότερη, αφού είναι ακατάληπτη, και κατορθώνει μεγαλύτερα. «Τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως(:δηλαδή όχι δια μέσου των υλικών κτισμάτων, αλλά με το άγιο και τίμιο σώμα μέσω της αειπαρθένου Μαρίας(αυτό το σώμα ήταν η μεγαλύτερη και τελειότερη σκηνή του Θεού)». Να πώς εισήλθε από σκηνή που είναι ανώτερη· γιατί δεν θα ήταν κατασκευασμένη από το Πνεύμα, αν την κατασκεύασε άνθρωπος. «Δεν είναι από αυτόν τον κόσμο»· δηλαδή δεν είναι από αυτά τα κτίσματα, αλλά από τον πνευματικό κόσμο· γιατί έχει κατασκευαστεί από το άγιο Πνεύμα. Βλέπεις πώς ονομάζει το σώμα και «σκηνή» και «καταπέτασμα» και «ουρανό»; «Εισήλθε», λέγει, «δια σκηνής που είναι ανώτερη και τελειότερη»· έπειτα «δια του καταπετάσματος, δηλαδή της σάρκας Αυτού»· και πάλι: «που εισέρχεται στα Άγια των Αγίων», για να παρουσιαστεί μπροστά στον Θεό. Και για ποιο λόγο το κάνει αυτό; Επειδή θέλει να μας διδάξει με το καθένα από αυτά τη διαφορετική σημασία που έχει, αλλά έχει την ίδια αιτία. Εννοώ το εξής με αυτό. Ο ουρανός είναι καταπέτασμα· όπως τα Άγια τα αποκρύπτει το καταπέτασμα, έτσι και η σάρκα αποκρύπτει τη θεότητα· και όμοια το σώμα είναι σκηνή, έχοντας μέσα τη θεότητα· και ο ουρανός επίσης είναι σκηνή, γιατί εκεί μέσα είναι ο ιερέας.
Αλλά «Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς(: όταν ήλθε ο Χριστός ως αρχιερέας)». Δεν είπε, «έγινε», αλλά «ήλθε», δηλαδή ήλθε σε αυτό το ίδιο, δεν έλαβε άλλο. Δεν ήλθε προηγουμένως και μετά έγινε αρχιερέας, αλλά συγχρόνως όταν ήλθε. Και δεν είπε, ήλθε ως αρχιερέας των θυσιαζομένων, αλλά των μελλοντικών αγαθών· γιατί ο λόγος δεν μπορούσε να παραστήσει το παν. «οὐδὲ δι᾿ αἵματος(: όχι με το αίμα)», λέγει, «τράγων καὶ μόσχων (:τράγων και μοσχαριών)». Όλα είναι αλλαγμένα· «διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος (:αλλά με το δικό Του αίμα)», λέγει, «εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ (:εισήλθε μια για πάντα στα Άγια)». Ιδού, «Ἅγια» ονόμασε τον ουρανό. «Μία για πάντα», λέγει, «εισήλθε στα Άγια», «αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος(:εξασφαλίζοντας αιώνια λύτρωση)». Και το «εξασφάλισε» ήταν από τα υπερβολικά αδύνατα και πέρα από κάθε ελπίδα, πως δηλαδή με μία είσοδο εξασφάλισε αιώνια λύτρωση. Έπειτα το πειστικό· «εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ῥαντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;(:γιατί αν το αίμα ταύρων και τράγων και το ράντισμα με στάχτη από δάμαλη αγιάζει τους μολυσμένους ως προς την εξωτερική καθαρότητα, πόσο περισσότερο το αίμα του Χριστού, ο οποίος δια του αγίου Πνεύματος πρόσφερε τον εαυτό Του άμωμη θυσία στο Θεό, θα καθαρίσει τη συνείδησή σας από τα νεκρά έργα, ώστε να λατρεύετε τον ζωντανό Θεό)».
Εάν δηλαδή, λέγει, το αίμα των ταύρων μπορεί να καθαρίσει σάρκα, πόσο περισσότερο θα καθαρίσει τον ρύπο της ψυχής το αίμα του Χριστού. Για να μη νομίσεις, δηλαδή, ακούγοντας ότι «αγιάζει», ότι είναι κάτι το σπουδαίο, αναφέρει και δείχνει τη διαφορά του κάθε καθαρισμού, και πως ο καθαρισμός αυτός είναι υψηλός, ενώ εκείνος ταπεινός. Και λέγει ότι αυτό είναι πολύ φυσικό, αφού εκείνο ήταν το αίμα ταύρων, ενώ αυτό του Χριστού. Και δεν αρκέστηκε στο όνομα μόνο, αλλά αναφέρει κι τον τρόπο της προσφοράς· γιατί λέγει «ο οποίος δια του αγίου Πνεύματος πρόσφερε τον εαυτού Του θυσία άμωμη στον Θεό», δηλαδή το θυσιαζόμενο ήταν άμωμο και καθαρό από αμαρτίες. Το «δια του αγίου Πνεύματος» δηλώνει ότι δεν προφέρθηκε δια πυρός ούτε με κάποιους άλλους. «Θα καθαρίσει τη συνείδησή σας» λέγει, «από νεκρά έργα». Και σωστά είπε «από νεκρά έργα»· γιατί αν κάποιος τότε άγγιζε νεκρό μολυνόταν· και εδώ αν κάποιος συμβεί να αγγίξει νεκρό έργο μολύνεται με τη συνείδηση. «Ώστε να λατρεύετε», λέγει, «τον ζωντανό και αληθινό Θεό». Εδώ δείχνει ότι εκείνος που διαπράττει νεκρά έργα δεν είναι δυνατό να δουλεύει στον ζωντανό Θεό. Και σωστά είπε «τον αληθινό και ζωντανό Θεό», δείχνοντας και με αυτό ότι και τα προφερόμενα σε αυτόν είναι τέτοια. Επομένως, όλα αυτά τα δικά μας είναι και ζωντανά και αληθινά, ενώ εκείνα τα των Ιουδαίων είναι και νεκρά και ψευδή· και πολύ σωστά.
ΠΗΓΕΣ:
- Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην Προς Εβραίους επιστολή, ομιλία ΙΕ΄, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1989, τόμος 24, σελίδες 562-573 .
- Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
- Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
- Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
- http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
πηγή:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου