– Γέροντα, θέλω νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὸν θυμό. Βλέπω πόσο ἀνάρμοστο εἶναι νὰ θυμώνη ὁ μοναχός.
– Ὁ θυμός, ὁ καθαρὸς θυμός, εἶναι δύναμη τῆς ψυχῆς. Ἐὰν ὁ ἐκ φύσεως πρᾶος βοηθιέται μιὰ φορὰ ἀπὸ τὸν χαρακτήρα του γιὰ τὴν πνευματική του πρόοδο, ὁ θυμώδης βοηθιέται δυὸ φορὲς ἀπὸ τὴν δύναμη ποὺ ἔχει ὁ χαρακτήρας του, ἀρκεῖ τὴν δύναμη αὐτὴ τοῦ θυμοῦ νὰ τὴν ἀξιοποιήση κατὰ τῶν παθῶν του καὶ τοῦ πονηροῦ. Ἂν δὲν τὴν ἀξιοποιήση, θὰ τὴν ἐκμεταλλευθῆ ὁ διάβολος.
Ὁ ἐκ φύσεως ἤπιος, ἐὰν δὲν ἀγωνισθῆ νὰ ἀποκτήση ἀνδρισμό, δὲν μπορεῖ νὰ κάνη ἅλματα. Ἐνῶ ὁ θυμώδης, ἐὰν πάρη μιὰ γενναία ἀπόφαση καὶ στρέψη τὸν θυμό του ἐναντίον τοῦ κακοῦ, πάει, πήδησε. Γι᾿ αὐτὸ τὰ ἅλματα στὴν πνευματικὴ ζωὴ τὰ κάνουν ὅσοι ἔχουν παλαβὴ φλέβα.
– Καταλαβαίνω, Γέροντα, ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ θυμώνω μὲ τὸν διάβολο καὶ ὄχι μὲ τὶς ἀδελφές.
– Κοίταξε, στὴν ἀρχὴ θυμώνει κανεὶς μὲ τοὺς ἄλλους· ὕστερα, ἂν ἀγωνισθῆ, θὰ θυμώνη μὲ τὸ ταγκαλάκι καὶ στὸ τέλος φθάνει νὰ θυμώνη μόνο μὲ τὸν παλαιό του ἄνθρωπο, μὲ τὰ πάθη του. Προσπάθησε λοιπὸν νὰ θυμώνης μόνον μὲ τὸ ταγκαλάκι καὶ ἐναντίον τῶν παθῶν σου καὶ ὄχι μὲ τὶς ἀδελφές.
– Ὄχι, εὐλογημένη! Ἕνα μικρὸ παιδὶ δικαιολογεῖται νὰ θυμώση, νὰ χτυπήση τὰ πόδια του κάτω, νὰ φωνάξη: «δὲν θέλω, δὲν θέλω!». Ὅταν ὅμως μεγαλώση, πρέπει νὰ τὰ ἀποβάλη αὐτὰ καὶ νὰ κρατήση τὴν παιδικὴ ἁπλότητα, τὴν ἀθωότητα· ὄχι νὰ κρατήση καὶ τὶς παιδικὲς ἀνοησίες. Καὶ βλέπεις μερικοὶ ποῦ φθάνουν μετά!... Ὅταν θυμώνουν, χτυποῦν τὸ κεφάλι τους στὸν τοῖχο – εὐτυχῶς ποὺ ὁ Θεὸς οἰκονόμησε νὰ εἶναι γερὰ τὰ κεφάλια καὶ δὲν παθαίνουν τίποτε!... Ἄλλοι σχίζουν τὰ ροῦχα τους! Ἦταν κάποιος ποὺ κάθε μέρα ἀπὸ τὸν θυμό του ἔσχιζε ἕνα πουκάμισο. Τὸ ἔκανε κομμάτια. Ξεσποῦσε σ᾿ ἐκεῖνο, γιὰ νὰ μὴν ξεσπάση στοὺς ἄλλους.
– Δηλαδή, Γέροντα, ὁ θυμὸς εἶναι ἕνα ξέσπασμα;
– Ναί, ἀλλὰ δὲν εἶναι καλύτερα νὰ ξεσπάη κανεὶς στὸν παλαιό του ἄνθρωπο καὶ ὄχι στοὺς ἄλλους;
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Ε' «Πάθη καὶ άρετές»
http://ethnegersis.blogspot.com/2023/07/blog-post_08.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου