Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
Η 6η Κυριακή μετά το Πάσχα και 1η μετά την Ανάληψη του Χριστού, είναι αφιερωμένη από την Εκκλησίας μας στους 318 Θεοφόρους Πατέρες της Α' Αγίας Οικουμενικής Συνόδου. Επίσημα συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο στην Νίκαια της Βιθυνίας (βορειοδυτική Μικρά Ασία) το έτος 325 μ.Χ. Βασική αιτία της συγκλήσεως ήταν η αντιμετώπιση της αίρεσης του Αρείου, ο οποίος δεχόταν τον Χριστό ως κτίσμα, και ως κτίσμα ο Υιός και ο Λόγος του Θεού δεν είναι συνάναρχος και συναΐδιος προς τον Πατέρα. Συμμετείχαν 318 Πατέρες, αριθμός συμβολικός με τον αριθμό των ανδρών που χρησιμοποίησε ο Αβραάμ για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς. “Πληροφορηθείς ο Αβραάμ ότι συνελήφθη αιχμάλωτος ο ανεψιός του ο Λωτ, επεστράτευσε τους δούλους, που είχαν γεννηθή και εζούσαν στον οίκον του, τριακοσίους δέκα οκτώ άνδρας, και κατεδίωξε τους νικητάς βασιλείς μέχρι της πόλεως Δαν” (Γεν. 14,14).
Ο Άγιος Πρόκλος Κωνσταντινουπόλεως γράφει, “Βλέπων τα θαύματα ανακηρύττω την Θεότητα”. Με τον ίδιο τρόπο δήλωσε την παρουσία Του, αγίασε και σφράγισε ο Τριαδικός Θεός τις εργασίες της Α΄ αυτής Συνόδου της Εκκλησίας του Χριστού, δηλαδή με θαύματα.
Ο Όσιος Αχίλλειος, απευθυνόμενος στον Άρειο του λέει:
- Εσύ Άρειε, και οι υποστηρικτές σου, εάν έχετε δίκαιο που λέτε ότι ο Υιός του Θεού είναι κτίσμα και ποίημα Θεού, πες τότε σ’ αυτήν την πέτρα που βρίσκεται εδώ μπροστά μας, να αναβλύσει έλαιον και τότε θα σας πιστέψουμε. Αλλιώς κάθε συζήτηση είναι μάταιη και δεν οδηγεί πουθενά.
Οι Αρειανοί ξαφνιάστηκαν και για λίγη ώρα έμειναν σιωπηλοί. Κατόπιν γυρίζουν και λένε στον Όσιο Αχίλλειο:
- Εσύ που είπες αυτό, εσύ και να το κάνεις.
Ο Όσιος Αχίλλειος όμως, χωρίς φόβο και χωρίς να δειλιάσει λεπτό, σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά στον Βασιλέα και τους Αρχιερείς. Με πίστη στον Χριστό, αφού πρώτα προσευχήθηκε, τους λέει:
- Εάν ο Υιός του Θεού υπάρχει ομοούσιος και ομόδοξος του Πατρός, όπως εμείς πιστεύουμε, ομολογούμε και κηρύσσουμε, ας αναβλύσει η πέτρα αυτή έλαιον, για να πιστέψουν και να βεβαιωθούν οι αιρετικοί.
Αμέσως, πριν τελειώσει καλά-καλά τα λόγια του, έγινε το μεγάλο και καταπληκτικό θαύμα. Κάτω από την πέτρα, άρχισε να βγαίνει έλαιο τόσο, ώστε κάλυψε όλο το έδαφος. Βλέποντάς το ο βασιλιάς και οι Αρχιερείς, θαύμασαν τη δύναμη της πίστης, δόξασαν το Θεό και επαίνεσαν τον Όσιο Αχίλλειο. Οι Αρειανοί αντίθετα ντροπιάστηκαν και λυπήθηκαν.
Είναι μία ευκαιρία, που δημιουργεί η Εκκλησία μας στους ανθρώπους, αναφέρει ο Ιεροκήρυκας Δ.Παναγόπουλος, να γνωρίσουν ακριβώς, πώς ακριβώς πρέπει να βαδίζουν. Όχι απλά να θρησκεύουν, αλλά να θρησκεύουν σωστά, χωρίς να φτιάχνει ο καθένας ένα είδος θρησκείας που τον εξυπηρετεί, είτε συμφεροντολογικά, είτε σαρκικά, είτε κοσμικά, είτε εγωιστικά. Είπε ο Χριστός, “ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν” (Μαρκ. 8.34), όσοι θα ακολουθήσουν τον Χριστό, θα στέκονται πίσω Του δια της υπακοής στα δόγμα και τους κανόνες· ούτε μπροστά Του, ούτε αριστερά Του, ούτε δεξιά Του, αλλά πίσω Του. Είναι το καλούπι κομμένο και φτιαγμένο και το δίδει στον κάθε άνθρωπο ο Χριστός. Η ορθοδοξία κρατάει ακριβώς αυτό που παρέλαβε από τους Αποστόλους, γι’ αυτό και υπάρχει εμπιστοσύνη. Εκήρυξε ο Χριστός και έγραψαν οι Απόστολοι. Το ευαγγέλιο είναι γραμμένο και ερμηνευμένο από το ίδιο το Πνεύμα το Άγιο, που δι΄ άλλων έγραψε το ευαγγέλιο και δι’ άλλων το ερμήνευσε.
Το Πνεύμα το Άγιο, λοιπόν, είναι παρόν και ενεργό δια των Θεοφόρων Πατέρων, στην Α' Σύνοδο, η οποία καταδίκασε τον Άρειο και όλες τις αιρέσεις της εποχής. Ο όρος ομοούσιος χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο, για να περιγράψει τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα. Εξέδωσε η Σύνοδος, 20 ιερούς κανόνες, από τους οποίους, οι 6 έχουν δογματικό περιεχόμενο. Μεταξύ των άλλων όρισε τον εορτασμό του Πάσχα, αποφάσισε περί της τάξης των Πατριαρχών και Μητροπόλεων και απαγόρευσε τη γονυκλισία στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής και από την ημέρα του Πάσχα μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής. Τέλος, συνέταξε τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως, το οποίο, Σύμβολο της Πίστεως, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, όταν το διαβάσει ο ιεροψάλτης, αμέσως μετά ο Ιερέας εκφωνεί, “Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού”, (σταθείτε γερά, σταθείτε με σεβασμό στο Θεό).
Επτά ήταν στο σύνολο οι Οικουμενικές Σύνοδοι, οι οποίες έγιναν αστείρευτη πηγή πίστεως, αφού δογμάτισαν και έδωσαν κανόνες που έγιναν φάροι και οδοδείκτες στο δρόμο και στο ταξίδι του κάθε ανθρώπου, όχι απλά να ταξιδέψουν με ασφάλεια, αλλά και για να φτάσουν στον προορισμό, τον Χριστό.
Άλλη μία δύναμη αμετακίνητης πίστης στη Σύνοδο αυτή ήταν ο Άγιος Νικόλαος, ο οποίος ξαφνικά κινείται προς το βήμα που μιλάει ο Άρειος και τον ραπίζει με το χέρι του στο στόμα, για να σταματήσει το λογοτεχνικό του παραλήρημα. Ο Νικόλαος φωνάζει “η θεολογία δεν είναι λογοτεχνία”. Όμως οι άνθρωποι του αυτοκράτορα τον οδηγούν στη φυλακή, επειδή όποιος έμπροσθεν του βασιλέως ραπίσει άνθρωπο, κόβεται το χέρι του. Οι επίσκοποι παρακαλούν τον αυτοκράτορα να μην εφαρμόσει σκληρά το νόμο και απλώς να φυλακίσει το Νικόλαο. Ο πράος έγινε επιθετικός. Φυλακίζεται. Ο φάρος των Μυρέων φώτισε τη φυλακή. Φεύγοντας προσεύχεται· “Κύριε, ενίσχυσέ τους και στείλε το Θαβώρειο Φως, έστω και κεκλεισμένων των θυρών”. Τη νύχτα στη φυλακή τον επισκέπτεται μέσα σε άσπρο σύννεφο ο Χριστός και η Παναγία, η οποία του αφήνει το Ευαγγέλιο και ένα αρχιερατικό ωμόφορο. Το πρωί καταλαβαίνουν όλοι τι έγινε. Ζητούν συγνώμη από τον άγιο Νικόλαο. Ο Νικόλαος φεύγει από την Σύνοδο ευχαριστημένος, αφού ο Άρειος κατατροπώθηκε και έχασε την πρώτη του μεγάλη μάχη. Γράφει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, εγκωμιάζοντας τον άγιο Νικόλαο, “Και με τη μάχαιρα της πίστεως αποκόπτεις από τη ρίζα τη διδασκαλία του Αρείου, με την οποίαν χώριζε τον Υιόν του Θεού από την θεότητα”.
Διακριθείσες μορφές της Συνόδου, εκτός από τους άγιους Πατέρες που αναφέρθηκαν πιο πάνω, ήταν ο Αλέξανδρος ο Κωνσταντινουπόλεως, ο Μέγας Αθανάσιος, ο οποίος έδωσε ξεχωριστό αγώνα για το όνομα “ομοούσιος” και κατέγραψε τα γεγονότα της Συνόδου σε έργα του, ο Ευστάθιος ο Αντιοχείας, ο Μακάριος ο Ιεροσολύμων, ο Παφνούτιος, ο Όσιος Επίσκοπος Κορδούης, ο Αλέξανδρος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο οποίος, όταν λειτουργούσε, είδε τον Χριστό ως βρέφος πάνω στο άγιο Δισκάριο να έχει σχισμένο τον χιτώνα, και άλλοι Πατέρες και επίσκοποι της Εκκλησίας.
Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, έγραψε: “η δική μας οδός, η οδός των Αγίων Πατέρων και της νηστείας, είναι βία στον εαυτό μας, να πράττουμε κάθε αγαθό. Να βαδίζουμε όλοι προς την Βασιλεία των Ουρανών, έως ότου μπορέσουμε να πούμε, με την Χάρι του Θεού, και εμείς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δεν ζω πλέον εγώ, Εσύ ζεις μέσα μου δια των αγίων Μυστηρίων και τον αγίων αρετών. Σε Εσένα ανήκει η δόξα και η ευχαριστία, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Αμήν.
Χριστός Ανέστη!
πηγή:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου