«Ἦλθον ἵνα μή ποιῶ τό θέλημα τό ἐμόν, ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός»[1], λέγει ὁ Κύριος. Καί ὁ κάθε χριστιανός θά πρέπει νά μιμεῖται τόν Κύριο καί πάντοτε νά ζητεῖ στήν ζωή του νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Κυρίου καί ὄχι τό δικό του θέλημα. Ἀκόμα καί ὅταν ὑπάρχει ὀδύνη στή ζωή μας, ὑπάρχει πόνος, ὑπάρχει ἀσθένεια, καί τότε πάλι πρέπει νά ζητᾶμε γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά μᾶς δίνει ὑπομονή, ὥστε νά περνᾶμε τήν δοκιμασία χωρίς νά ἁμαρτάνουμε.
«Τό μυστικό στήν ἀσθένεια», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «εἶναι ν' ἀγωνιστεῖς ν' ἀποκτήσεις τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ», ὁπότε μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ θά μπορέσεις νά τήν ὑπομείνεις καί νά δοξάσεις τόν Θεό μέσα σέ αὐτήν. «Πολλή ὠφέλεια, -ἔλεγε- ἔχουμε ἀπ' τίς ἀσθένειες, ἀρκεῖ νά τίς ὑπομένουμε χωρίς γογγυσμό καί νά δοξάζουμε τόν Θεό, ζητώντας τό ἔλεός Του. Ὅταν ἀρρωστήσουμε, τό θέμα δέν εἶναι νά μήν πάρουμε φάρμακα ἤ νά πᾶμε νά προσευχηθοῦμε στόν Ἅγιο Νεκτάριο. Πρέπει νά ξέρουμε καί τό ἄλλο μυστικό. Ν' ἀγωνιστοῦμε ν' ἀποκτήσουμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι τό μυστικό. Τά ἄλλα θά μᾶς τά διδάξει ἡ Χάρις, δηλαδή τό πῶς θ' ἀφεθοῦμε στόν Χριστό»[2]. Δηλαδή λέει ὁ Ἅγιος ὅτι ἡ ἀσθένεια, ἡ ἀρρώστια, εἶναι μιά εὐκαιρία πού μᾶς δίνει ὁ Θεός γιά νά πάρουμε τήν Χάρη Του. Καί ὅταν τήν πάρουμε, τότε πράγματι αὐτή ἡ Χάρις θά μᾶς διδάξει πῶς νά ἀφήσουμε τά πάντα σέ Ἐκεῖνον, κατά τό «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσα τήν ζωή ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».
«Ἐμεῖς -ἔλεγε- περιφρονοῦμε τήν ἀσθένεια, δέν τή σκεπτόμαστε. Σκεπτόμαστε τόν Χριστό ἁπαλά, ἀνεπαίσθητα, ἀνιδιοτελῶς κι ό Θεός κάνει τό θαῦμα Του πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Ὅπως λέμε στήν Θεία Λειτουργία, «πᾶσα τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»». Ἔτσι πρέπει νά κάνουμε, ἔτσι μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος, «ἀλλά πρέπει νά θέλουμε -λέει- νά περιφρονήσουμε τήν ἀσθένεια. Ἄν δέν θέλουμε, εἶναι δύσκολο. Δέν μποροῦμε νά ποῦμε «τήν περιφρονῶ». Κι ἔτσι, ἐνῶ νομίζουμε ὅτι τήν περιφρονοῦμε κι ὅτι δέν τῆς δίνουμε σημασία, ἐμεῖς τῆς δίνουμε, τήν ἔχουμε στό μυαλό μας συνέχεια καί δέν μποροῦμε νά ἔχουμε μέσα μας μιά ἤρεμη κατάσταση. Λέμε: «πιστεύω ὅτι θά μέ θεραπεύσει ό Θεός. Δέν παίρνω φάρμακα. Ἔτσι θά τό κάνω, θά μείνω ὅλη νύχτα ἄγρυπνος καί θά Τόν παρακαλέσω γι' αὐτό τό θέμα. Θά μ' ἀκούσει ό Θεός». Προσευχόμαστε ὅλη τή νύχτα, παρακαλοῦμε, δεόμαστε, ζητᾶμε, φωνάζουμε, ἐκβιάζουμε τόν Θεό κι ὅλους τούς ἁγίους νά μᾶς κάνουνε καλά. Ἐκβιάζουμε μέρα καί νύχτα. Τρέχουμε ἀπό ἐδῶ κι ἀπό ἐκεῖ. Ἔ, δέν δείχνουμε μέ ὅλ' αὐτά ὅτι δέν τήν ἔχουμε περιφρονήσει τήν ἀρρώστια; Ὅσο ἐπιμένουμε καί ἐκβιάζουμε τούς ἁγίους καί τόν Θεό νά γίνουμε καλά, τόσο ζοῦμε τήν ἀρρώστια μας. Ὅσο ἐνδιαφερόμαστε νά τή διώξουμε, τόσο τήν ζοῦμε. Γι' αὐτό δέν γίνεται τίποτε. Κι ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι θά γίνει ὁπωσδήποτε ἕνα θαῦμα. Κι ὅμως στήν πραγματικότητα δέν τό πιστεύουμε κι ἔτσι δέν γινόμαστε καλά. Προσευχές κάνουμε, δέν παίρνουμε φάρμακα, ὅμως δέν ἠρεμοῦμε καί τό θαῦμα δέν γίνεται. Μά θά πεῖς: «Δέν πῆρα τό φάρμακο, πῶς δέν πιστεύω;». Κι ὅμως, στό βάθος ὑπάρχει μέσα μας ἀμφιβολία καί φόβος, καί σκεπτόμαστε: «Ἄραγε θά γίνει αὐτό;». Ἐδῶ ἰσχύει τό γραφικό: «Ἐάν ἔχητε πίστιν καί μή διακριθῆτε, οὐ μόνον τό τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλά κἄν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε ἄρθητι καί βλήθητι εἰς τήν θάλασσαν, γενήσεται»[3]»[4], ὅπως λέγει ὁ Κύριος στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο. Δηλαδή θά πρέπει νά ἔχουμε πίστη ἀδιάκριτη, πίστη σταθερή καί ὄχι ἕνα διχασμό μέσα μας καί μιά ἀμφιβολία. Ἐάν ἔχουμε τέτοια πίστη, λέει ὁ Κύριος, καί δέν διακριθοῦμε καί δέν ἀμφιβάλλουμε, ὄχι μόνο τό θαῦμα τῆς συκῆς θά κάνουμε, ὅταν ὁ Κύριος δηλαδή εἶπε σέ αὐτή τήν συκιά νά ξεραθεῖ καί ἀμέσως ξεράθηκε, ὄχι μόνο λέει αὐτό θά κάνετε, ἄλλα καί ἄν ἀκόμα πεῖτε στό βουνό «νά σηκωθεῖς ἀπό τήν θέση σου καί νά πέσεις στήν θάλασσα» κι αὐτό θά γίνεται.
«Ὅταν ἤ πίστη εἶναι πραγματική, εἴτε παίρνεις φάρμακο εἴτε δέν παίρνεις, θά ἐνεργήσει». Ὁ Θεός θά ἐνεργήσει κατά τό θέλημά Του. «Καί μέ τούς γιατρούς καί τά φάρμακα ό Θεός ἐνεργεῖ. Λέει ἡ Σοφία Σειράχ: «τίμα ἰατρόν πρός τάς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καί γάρ αὐτόν ἔκτισε Κύριος»[5]». Δηλαδή τίμα τόν γιατρό, ὅπως τοῦ ἁρμόζει. Ἔχουντας ἄλλωστε ὑπόψη σου τίς ὑπηρεσίες του στίς ἀνάγκες σου. Διότι ὁ Κύριος ἔκαμε αὐτόν∙ ὁ Κύριος τόν ἔφτιαξε, ὁ Κύριος δημιούργησε τόν ἰατρό. «Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα, καί ἀνήρ φρόνιμος οὐ προσοχθιεῖ αὐτοῖς»[6]. Δηλαδή ὁ Κύριος ὅρισε νά φυτρώνουν φαρμακευτικά βότανα ἀπό την γῆ, ὁ δέ φρόνιμος ἄνθρωπος δέν θά τά ἀποστραφεῖ. Καί πάλι λέγει στήν Σοφία Σειράχ: «Καί ἰατρῷ δός τόπον, καί γάρ αὐτόν ἔκτισε Κύριος»[7]. Δηλαδή καί στόν ἰατρό νά δώσεις τόπο, νά προσφύγεις δηλαδή καί στόν γιατρό, διότι καί αὐτόν τόν δημιούργησε καί τόν ἀνέδειξε ὁ Θεός. «Καί μή ἀποστήτω σου, καί γάρ αὐτοῦ χρεία»[8]»[9]. Μήν τόν ἀπομακρύνεις ἀπό κοντά σου, διότι ἔχεις τήν ἀνάγκη του.
«Ὅλο τό μυστικό», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «εἶναι ἤ πίστη, ἀδιάκριτη, ἁπαλή, ἁπλή καί ἀφελής. «Ἐν ἁπλότητι καί ἀφελότητι καρδίας»[10], θά πρέπει νά πιστεύουμε εἰς τόν Κύριο. Δέν εἶναι θέμα ἐπιβολῆς». Δηλαδή νά ἐκβιάσουμε τόν Θεό, νά ἐξαναγκάσουμε τόν Θεό, νά πιέσουμε τόν Θεό νά γίνει τό θέλημά μας. Δέν εἶναι σωστό αὐτό, νά ἐπιβάλουμε τό θέλημά μας στόν Θεό. «Τήν «ἐπιβολή»», λέει ὁ Ἅγιος, «μπορεῖ νά τήν ἔχει ἕνας φακίρης», δηλαδή ἕνας μάγος, ὁ ὁποῖος κάνει τά μαγικά του γιά νά ἐξαναγκάσει τόν θεό του, δηλαδή τόν διάβολο, νά ἐνεργήσει. «Τήν ἐπιβολή, αὐτή τήν λέξη πού δέν ἀκούγεται καλά, μπορεῖ νά τήν ἐξασκήσει», ὅπως λέει ὁ Ἅγιος ἕνας τέτοιος μάγος. «Νά ἔχουμε πίστη ὅτι ὁ Θεός μᾶς ὑπεραγαπᾶ κι ὅτι θέλει νά γίνουμε δικοί Του. Γι' αὐτό ἐπιτρέπει τίς ἀσθένειες, μέχρι νά παραδοθοῦμε μ' ἐμπιστοσύνη σ' Αὐτόν.
Νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό καί ὅλα θ' ἀλλάξουν στή ζωή μας. Νά μήν Τόν ἀγαπᾶμε, γιά νά πάρουμε ἀνταπόδομα, παραδείγματος χάριν, τήν ὑγεία. Ἀλλά νά Τόν ἀγαπᾶμε μέ λαχτάρα ἀπό εὐγνωμοσύνη, χωρίς νά σκεπτόμαστε τίποτε, μόνο τήν θεῖα ἀγάπη. Οὔτε νά προσευχόμαστε μέ σκοπιμότητα καί νά λέμε στόν Θεό: «Κάνε τον τάδε καλά στήν ὑγεία του, γιά νά ἔλθει κοντά Σου». Αὐτό δέν εἶναι σωστό, νά ὑποδεικνύουμε τρόπους στόν Θεό»[11]. Ὁ Θεός βεβαίως εἶναι πάνσοφος καί δέν ἔχει ἀνάγκη ὑποδείξεων∙ γνωρίζει τί πρέπει νά χρησιμοποιήσει γιά νά ἑλκύσει τόν ὅποιο ἄνθρωπο κοντά Του.
«Πῶς νά ποῦμε στόν Θεό», λέει πάλι ὁ Ἅγιος: «Κάνε με καλά»; Σ' Αὐτόν πού τά πάντα γνωρίζει, τί νά γνωστοποιήσουμε; Ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη θεραπείας; Ἐμεῖς θά προσευχηθοῦμε, ἀλλά ό Θεός μπορεῖ νά μή θέλει νά μᾶς ἀκούσει. Ἕνας ἄνθρωπος μέ ρώτησε πρίν ἀπό καιρό», λέει ὁ Ἅγιος. «- Πότε θά γίνω καλά; - Ἄ, τοῦ λέω. Ἅμα λέεις, «πότε θά γίνω καλά;», ποτέ δέν θά γίνεις καλά. Δέν εἶναι σωστό νά παρακαλεῖς τόν Θεό γιά τέτοια πράγματα. Παρακαλεῖς μέ ἀγωνία τόν Θεό νά σοῦ πάρει τήν ἀσθένεια, ἀλλ' αὐτή τότε σέ ἀγκαλιάζει καί σέ σφίγγει πιό πολύ. Δέν πρέπει νά παρακαλοῦμε γι' αὐτό. Οὔτε προσευχή νά κάνεις γι' αὐτό. Φοβήθηκε καί εἶπε: - Νά μήν κάνω προσευχή!; - Ἀλίμονο! τοῦ λέω. Νά κάνεις καί πολλή προσευχή μάλιστα, ἀλλά γιά νά συγχωρέσει ό Θεός τίς ἁμαρτίες σου καί νά σοῦ δώσει τή δύναμη νά Τόν ἀγαπήσεις καί νά Τοῦ δοθεῖς. Διότι ὅσο παρακαλεῖς νά φύγει ἡ ἀσθένεια, τόσο αὐτή κολλάει πάνω σου, σέ ἀγκαλιάζει, σέ σφίγγει καί δέν χωρίζεται ἀπό κοντά σου»[12]. Εἶναι αὐτό πού εἶπε πάλι ὁ Ἅγιος, ὅτι τῆς δίνουμε σημασία, ὁπότε προσπαθώντας νά τήν διώξουμε, αὐτή δυναμώνει ἀκόμα περισσότερο. Ἐνῶ ὅταν τήν περιφρονήσουμε καί μέ ἁπλότητα καί πίστη ἀφεθοῦμε στόν Θεό, τότε λειτουργεῖ ὁ Θεός καί κάνει τό θαῦμα Του.
«Ἄν, βέβαια, σάν ἄνθρωπος», λέει ὁ Ἅγιος, «αἰσθανθεῖς ἐσωτερική δυσκολία καί ἀδυναμία, τότε ἄς παρακαλέσεις ταπεινά τόν Κύριο νά σοῦ ἀφαιρέσει τήν ἀσθένεια»[13]. Τό τέλειο ὅμως εἶναι νά ἀφηνόμαστε ἐξολοκλήρου στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά μήν ζητᾶμε νά μᾶς κάνει καλά, ἀλλά νά μᾶς κάνει καί νά μᾶς ἔχει πάντοτε καλούς, ἔτσι ὥστε νά Τόν δοξάζουμε, εἴτε εἴμαστε ἀσθενεῖς εἴτε ὑγιεῖς.
Λέγει ὁ Ἅγιος, ἐπίσης, ὅτι εἶχε ἐρευνήσει γύρω ἀπό τό θέμα τοῦ καρκίνου καί εἶχε βρεῖ ἀρκετά στοιχεῖα. «Ὁ καρκίνος», ἔλεγε, «κυρίως βγαίνεις σέ μπερδεμένες ψυχές, σέ ἀγχώδεις ἀνθρώπους, σέ βασανισμένους ἀπό διάφορα γεγονότα, σέ καταπιεσμένους. Ὅταν πάθεις κάτι καί σοῦ ποῦν ὅτι εἶναι καρκίνος, πρέπει νά δοθεῖς πολύ στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Νά ἠρεμήσεις, νά ἡσυχάσεις, νά ἀγαπήσεις τόν κόσμο, νά τά ἀγαπήσεις ὅλα. Νά εἶσαι ὅλο ἀγάπη καί δοξολογία στό Θεό καί νά ἁγιάσει ἡ ψυχή σου. Κι ὅταν ἁγιάσει ἡ ψυχή σου καί προσκολληθείῖς στόν Θεό καί γίνει ἠρεμία, τότε τό συμπαθητικό καί τό παρασυμπαθητικό καί ὅλα τά συστήματα τοῦ ὀργανισμοῦ θά ἠρεμήσουν, καί τότε ὁ καρκίνος ἄν δέν θεραπευθεῖ, τουλάχιστον θά μείνει ἐκεῖ πού βρίσκεται». Θά σταματήσει δηλαδή. «Σοῦ εἶπαν ὅτι ἔχεις Ἔιτζ, ἀλλά ὅταν λένε ἔτσι, πρέπει νά εἶσαι γεμάτος χαρά, ὄχι ἔχω αὐτή τήν ἀρρώστια συνεπῶς θά πεθάνω. Τίποτα. Θά μελετήσεις τήν γραφή, θά δεῖς ὅτι δέν ὑπάρχει θάνατος καί ὅτι ὅποιος πιστεύει στά λόγια τοῦ Θεοῦ δέν πεθαίνει ποτέ». Πάντα ὁ Ἅγιος διακήρυττε ὅτι τό μέγιστο φάρμακο καί γιά τήν ψυχή καί γιά τό σῶμα εἶναι ἡ ἀγάπη στόν Θεό, τό νά δοθεῖ ὁ ἄνθρωπος, στήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. «Ὅλες οἱ ψυχικές ἀρρώστιες -ἔλεγε- εἶναι δαιμονικές ἐνέργειες, πού ὀφείλονται στίς ἁμαρτίες μας. Νά ἐκκλησιάζεσαι πολύ τακτικά, νά εξὁμολογεῖσαι συχνά καί νά κοινωνεῖς καί θά σοῦ φύγουν ὅλες οἱ φοβίες καί τά ψυχικά τραύματα πού ἔχεις. Καί τά προβλήματα πού ἔχει κάποιος στό νευρικό του σύστημα», ἔλεγε πάλι ὁ Ὅσιος, «ὀφείλονται σέ ψυχολογικά αἴτια. Ἄν ἀφήσουμε τόν Χριστό νά κατοικήσει σέ ὁλόκληρη τήν ψυχή μας, τότε φεύγει ἡ ἁμαρτία, φεύγει ἡ στενοχώρια, φεύγει ἡ ἀρρώστια, καί πετᾶμε καί τά φάρμακα»[14].
«Στήν ἀρρώστια, ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος, «ἡ ψαλμωδία εἶναι φάρμακο. Καί βαριά ἄρρωστος νά εἶναι κανείς, ἄν ἀκούσει ψαλμωδία, μαλακώνει ὁ πόνος του. Ἄν μπορεῖ καί ὁ ἴδιος λίγο νά ψάλλει, τότε τό γλεντάει. Νά, ἐγώ ἀπόψε πού πονοῦσα, ἔψελνα στήν διαπασῶν! Ὅσο κουράγιο εἶχα ἐκεῖ τό ἔδωσα. Ξέρεις πόση δύναμη μοῦ ἔδωσε αὐτή ἡ ψαλμωδία;»[15]. Τό ἄφημα στόν Θεό, ἡ ἀγάπη, ὁ θεῖος ἔρωτας, εἶναι αὐτά πού κάνουν τόν ἄνθρωπο νά ἀντιμετωπίζει σωστά τήν ὅποια ἀσθένεια.
Ἄς παρακαλοῦμε καί ἐμεῖς τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, μαζί μέ τόν Ἅγιο Πορφύριο, τόν Ἅγιο Παΐσιο κι ὅλους τούς Ἁγίους, νά μᾶς δίνει αὐτή τήν διάκριση, αὐτή τήν σύνεση, ὥστε νά μήν καταπίπτουμε καί νά μήν ἀγωνιοῦμε στίς διάφορες ἀσθένειες πού μᾶς συμβαίνουν, ἀλλά μέ πίστη καί ἐλπίδα, νά ἀφηνόμαστε στό θέλημα τοῦ Κυρίου.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Ἰωάν. 6, 38.
[2] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς, (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[3] Ματθ. 21, 21.
[4] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[5] Σοφ.Σειρ. 38, 1.
[6] Σοφ.Σειρ. 38, 4.
[7] Σοφ.Σειρ. 38, 12.
[8] Ὅ.π.
[9] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[10] Πρβλ. Σοφ.Σολ. 1, 1.
[11] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[12] Ὅ.π.
[13] Ὅ.π.
[14] Ὅ.π.
[15] Περί Προσευχῆς, Ἁγίου Παϊσίου Ἀγιορείτου, Λόγοι Στ΄, Ἱ. Ἡ. "Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος", Σουρωτή Θεσ/νικης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου