«Προσευχήσου αδιάκοπα…»
Τις πρωινές ώρες, μετά τη λειτουργία είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι να ξεκουραστώ λίγο, και σε αυτό το διάστημα είχα ένα ασυνήθιστο όραμα. Έβλεπα τον εαυτό μου σαν να ήμουν στην Αγία Πετρούπολη, στο νησί Βασιλιέφσκι. Προσποιήθηκα ότι πήγαινα στη Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου. Φορούσα τη μοναστική συνήθεια και ήμουν σε μια μικρή άμαξα. Ξαφνικά, βρέθηκα σε ένα σκοτεινό τετράγωνο. Φοβήθηκα και άρχισα να τρέμω. Έτρεχα πέρα δώθε, αναζητώντας διέξοδο από αυτή την τρομερή κατάσταση, και ξαφνικά είδα εκατοντάδες ανθρώπους να προχωρούν σε σειρές. Όλοι αυτοί ήταν λαϊκοί, με σκυθρωπά πρόσωπα, διαποτισμένους από απέραντη θλίψη.
Μου έμοιαζαν. «Ποιοι είστε εσείς, τους ρώτησα και μου απάντησαν: «Είμαστε αυτοί που περάσαμε στην αιωνιότητα απροσδόκητα, όπως εσείς». Αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή δεν εκφράζεται με λόγια, κατακλύζοντας κάθε μορφή έκφρασης! Ο φόβος και ο τρόμος κατέλαβαν όλο μου το είναι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή με πλησίασε ένας νεαρός άνδρας με αστραφτερά ρούχα, του οποίου το πρόσωπο ήταν τυλιγμένο στο φως που άπλωσε γύρω του και μου είπε: «Ακολούθησέ με!» Παίρνοντας με, με πήγε σε ένα μέρος όπου οι ψυχές των νεκρών υπόκεινται σε κρίση. Πέταξα πάνω από δάση, στέπες και κτίρια. Η έκταση μου φαινόταν ατελείωτη και κατάλαβα ότι είχα αφήσει πίσω την επίγεια ζωή μου και ότι είχα μπει, χωρίς τη θέλησή μου, στη ζωή πέρα από τον τάφο. Αλλά δυστυχώς, είχα πάει στη μετά θάνατον ζωή εντελώς απροετοίμαστη. Τότε ο άγγελος με πήγε σε ένα δωμάτιο, όπου ήταν συγκεντρωμένοι πολλοί λαϊκοί: άνδρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά.
Όλοι έμοιαζαν να τους έπιασε ένας συνεχής πόνος και θλίψη. Στη μέση του δωματίου, σε ένα τεράστιο τραπέζι, καθόταν μια κυρία, η οποία μου είπε: «Αυτός ο τόπος είναι έτοιμος για σένα μέχρι τη δεύτερη έλευση του Κυρίου». Κοίταξα όλους αυτούς τους ανθρώπους και ρώτησα: «Τι κάνεις εδώ σε αυτό το μέρος; Προσεύχεσαι στον Θεό;» Αλλά μου απάντησαν με θλίψη: «στην αιωνιότητα ο Κύριος δεν μας ακούει, γιατί σε όλη τη ζωή μας στη γη δεν φροντίσαμε τις ψυχές μας. Δεν θα έχουμε ποτέ το θάρρος να επικαλεστούμε το όνομα του Κυρίου. Όταν ζούσαμε στη γη θα έπρεπε να έχουμε υπομείνει τα βάσανα με υπομονή και να προσευχόμαστε για τις ψυχές μας. Η εντολή του Χριστού: «Να προσεύχεστε αδιαλείπτως» (Α' Θεσ. 5, 17) ήταν καθήκον μας, και παρόλο που ήταν σωστό να λέμε την προσευχή του Ιησού σε όλη μας τη ζωή, με κάθε ανάσα που παίρναμε, δεν φροντίζαμε για την υγεία των ψυχών μας. Όπως δεν μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς αέρα, έτσι και η ψυχή πεθαίνει χωρίς αδιάκοπη προσευχή. Είμαστε αξιοπρεπείς άνθρωποι, που συμπεριφερθήκαμε δίκαια, εκπληρώνοντας όλα τα καθήκοντά μας. Ωστόσο, δεν εκπλήρωσα το πιο σημαντικό - την προσευχή».
Άρχισα να προσεύχομαι και να κάνω το σημείο του σταυρού. Μα τι έγινε? Κατάλαβα με τρόμο ότι κάθε ήχος της φωνής μου επέστρεφε σε μένα! Έριξα μια ματιά τριγύρω και είδα ότι η οροφή και οι τοίχοι ήταν μεταλλικοί και τα πατώματα ήταν βαμμένες σανίδες. Τότε άρχισα να τρέμω από φόβο, συνειδητοποιώντας ότι δεν θα μπορούσα να ξεφύγω από αυτό το φοβερό θάλαμο του αιώνιου βασάνου. Οι γύρω μου μου είπαν: «στην αιωνιότητα, ο Κύριος δεν μας ακούει πια. Μόνο όσοι έχουν απομείνει στη γη μπορούν να μας θυμούνται ενώπιόν Του». Τότε η κυρία στο τραπέζι άρχισε να μου μιλάει: «Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν καλοί χριστιανοί, αγαπούσαν τον Κύριο, βοηθούσαν τον πλησίον τους – αλλά δεν απέκτησαν τον Θεό στην ψυχή τους. Και ιδού, κατέληξαν εδώ, όπως εσύ, λόγω της ανέμελης ζωής τους, γιατί πίστευαν πεισματικά ότι όλοι οι άλλοι ζούσαν με τον ίδιο τρόπο. "Ω Θεέ μου!" αναφώνησα. «Αλίμονο, πόσο στενοχωριέμαι και πόσο υποφέρω, σαν να καίγομαι στη φωτιά! Έπεσα κάτω, νιώθοντας σαν να χώριζαν το σώμα μου από τα κόκαλά μου. «Και τι ζωή θα ήθελες;», με ρώτησε η κυρία. Τρέμοντας, απάντησα: «Ευχήθηκα αφού κοιμήθηκα στον ύπνο του θανάτου, να δω τον Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του με χαρούμενα πρόσωπα, να καλωσορίζουν την ψυχή μου και να με οδηγούν στις κατοικίες της ατέλειωτης χαράς». Εδώ η κυρία χαμογέλασε και είπε: «Σε αυτό το μονοπάτι περνούν στην ανείπωτη και αιώνια χαρά μόνο οι άγιοι, εκείνοι δηλαδή οι άνθρωποι που με τη βοήθεια της προσευχής του Ιησού αγωνιούν τον Κύριο στις καρδιές τους από τότε που ζούσαν. Κι εσύ, μοναχή, πώς δεν το έμαθες αυτό; Με τη μεσολάβηση αυτής της προσευχής, η χάρη του Θεού έρχεται να κατοικήσει μέσα σας, ώστε η ψυχή να χωριστεί από το σώμα, παραμένοντας με τον Ιησού Χριστό και να μην αισθάνεται πλέον αυτή τη συντριβή που νιώθετε τώρα. Ο Παράδεισος βρίσκεται στην ψυχή του ανθρώπου. Όπου είναι παρών ο Κύριος, υπάρχει και παράδεισος. Τώρα θα πρέπει να πείτε αυτό το όραμα σε όλους εκείνους στο μοναστικό δείπνο και σε όλους τους χριστιανούς που ζουν στη γη και πρόκειται να χαθούν εξαιτίας της ανεμελιάς και της ελαφρότητάς τους. Και δεν έχει νόημα να το λέμε στους μη πιστούς ή στους αδύναμους στην πίστη. Ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να αναστήσει έναν άνθρωπο που έχει πεθάνει για αιώνες, για να δείξει στους ζωντανούς ότι μετά θάνατον υπάρχουν έργα ή δώρα, σύμφωνα με όσα ο άνθρωπος έχει εργαστεί στην ψυχική του ζωή, αλλά τι ωφελεί αυτό το θαύμα, αν αυτή η ανάσταση δεν θα γίνει πιστευτός, κινδυνεύει πραγματικά να σκοτωθεί από αυτούς;».
Ενώ η κυρία έλεγε αυτά τα λόγια, μια αχτίδα ελπίδας έλαμψε ξαφνικά στην ψυχή μου ότι θα επέστρεφα στη γη! Η κυρία είπε επίσης: «Αν κάποιος πεθάνει κάνοντας την προσευχή του Ιησού, η ψυχή του είναι με τον Κύριο και δεν θα χωριστεί από Αυτόν στην αιωνιότητα. Επίσης αν ένας άνθρωπος πεθάνει ενώ επαναλαμβάνει την προσευχή: «Παναγία Θεοτόκε, σώσε με τον αμαρτωλό!». - θα είναι αχώριστος από τη Μητέρα του Θεού. Και εκείνος που δεν μπορεί πλέον να πει ούτε μια λέξη, αλλά σε όλη του τη ζωή έπρεπε να μάθει αυτήν την προσευχή, η ψυχή του θα του την επαναλάβει όταν βρίσκεται στο νεκροκρέβατό του. Σε όποια κατάσταση βρίσκεται η ψυχή όταν φεύγει από το σώμα, στην ίδια κατάσταση παραμένει για πάντα και σε αυτήν την κατάσταση θα κριθεί. Μετά θάνατον δεν υπάρχει πλέον μετάνοια. Η κοιμισμένη ψυχή δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα για τον εαυτό της. Η προσευχή του δεν εισακούεται πλέον ενώπιον του Θεού. Η μόνη του ανακούφιση στο έργο του και η αιώνια θλίψη του παραμένει η προσευχή και η φιλανθρωπία των ζωντανών, που άφησαν πίσω του στη γη. Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Ω! Μοναχοί, μοναχοί! Αποκαλείτε τους εαυτούς σας μοναχούς και μοναχούς, παριστάνοντας ότι έχετε αφήσει τα εγκόσμια! Ποια είναι όμως η ζωή σου; Αντί να εμπιστεύεστε όλα τα αιτήματά σας στον Θεό και την Παναγία Μητέρα Του, σκέφτεστε: «Χρειάζομαι αυτό ή εκείνο. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό ή το άλλο, ούτε σε αυτή τη ζωή ούτε στην άλλη». Η Βασίλισσα των Ουρανών ακούει τις προσευχές όλων και νοιάζεται μόνο για εκείνους που εναποθέτουν όλη τους την ελπίδα σε αυτήν, καλύπτοντάς τους με το αμέτρητο δώρο της. Είναι αυτή που καταλαβαίνει όλα τα δεινά, τη φτώχεια και τα βάσανα που υπέστησαν στο όνομα του Κυρίου, εκείνου που λέει: «Ίσως όλα αυτά έπεσαν πάνω μου σύμφωνα με την άδεια του Υψίστου. Ίσως όλα αυτά να είναι ευχάριστα στη Βασίλισσα των Ουρανών…» «Θέλεις να σου δείξω τους αναίσθητους μοναχούς σου;» συνέχισε η κυρία. "Κοίτα!" και είδα μια σειρά από καλόγριες να έρχονται προς το μέρος μας... Ήταν μεταξύ εκείνων που υπηρέτησαν στο βωμό και έκλεβαν χρήματα και νομίσματα. Κρατούσαν στα χέρια τους τα μικρά βιβλία με τα ονόματα αυτών στους οποίους ανήκαν τα χρήματα. Αργότερα ήρθαν και άλλοι που δεν είχαν διατηρήσει τη σωματική τους παρθενία και την αγνότητα του μυαλού τους. Ανάμεσά τους ήταν και μητέρες που τραγουδούσαν στο στασίδι με περηφάνια, υψώνοντας παράφορα τις φωνές τους, επιδιώκοντας να ευχαριστήσουν τα ανθρώπινα αυτιά περισσότερο από τον Θεό. Υπήρχαν και μοναχοί που είχαν πεθάνει έχοντας εχθρότητα μεταξύ τους ή ανάμεσα σε αυτούς που είχαν ζήσει μόνο με το σώμα τους στο μοναστήρι και οι σκέψεις τους ήταν στον κόσμο, κολλημένοι στις ματαιοδοξίες. Όλοι τους είχαν πρόσωπα σκοτεινά σαν τα δικά μου, σφραγισμένα με μια ατέλειωτη θλίψη. «Ψαλε μου ένα τραγούδι αφιερωμένο στη Μητέρα του Θεού!» - Είπα στους μοναχούς που ήξερα που είχαν πεθάνει στο μοναστήρι μας. Εκείνοι όμως απάντησαν: «Δεν έχουμε πια κουράγιο, γιατί όσο μέναμε στο μοναστήρι δεν το υπηρετούσαμε με καθαρή καρδιά».
Τότε άρχισα να κλαίω πικρά. Εξαιτίας της απροσεξίας και της έλλειψης προσοχής στην ψυχή μας, στερηθήκαμε την ευλογία να υψώνουμε δοξολογίες και ψαλμωδίες προς τον Κύριο και την Υπεραγία Μητέρα Του. Μετά από όλα αυτά που άκουσα και είδα, που σου είπα παραπάνω, ήρθε ο άγγελος που με είχε πάει στα μέρη της καταδίκης και μου είπε: «Και τώρα θα πάμε σε εκείνο το μέρος όπου η ψυχή σου χωρίστηκε από το σώμα σου. ” Ξαφνικά, ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Στην αρχή φοβήθηκα ακόμη και να κουνηθώ, μετά κοίταξα γύρω μου, έβαλα τα πράγματά μου σε τάξη, έκανα το σημείο του σταυρού, μουρμουρίζοντας μια προσευχή: «Δόξα τω Θεώ, ήταν μόνο ένα όνειρο». Μόλις είχα πει αυτά τα λόγια και ξαφνικά θυμάμαι τον εαυτό μου πίσω στον άλλο κόσμο. Ο άγγελος που με είχε καθοδηγήσει είπε σκληρά: «Μη νομίζεις ότι ονειρευόσουν. Ήσουν πραγματικά στην άλλη ζωή πέρα από τον τάφο!». Φοβισμένος έπεσα στα γόνατα μπροστά του: «Αλίμονό μου, βδελυρό και μολυσμένο! Πόσο μεγάλη είναι η απελπισία μου γιατί είμαι ξανά εδώ! Πέρασα τη ζωή μου σε μάταιες ανησυχίες, είχα στο νου μου μόνο πώς να στολίσω το κελί και τα ρούχα μου, να ευχαριστήσω τους ανθρώπους, και η ψυχή μου έκλαιγε και θρηνούσε, στερημένη την αθάνατη τροφή της προσευχής!
ΕΝΑ! Είμαι πικραμένη! Πόσες φορές περνούσα τις Κυριακές και τις διακοπές μου τριγυρνώντας στα κελιά των αδελφών της κοινότητας ή μιλώντας βλακείες με λαϊκούς, αντί να προσευχηθώ ή να διαβάσω ένα χρήσιμο βιβλίο! Δεν ήταν χίλιες φορές καλύτερο να φύγεις και να μετανοήσεις;». «Ακολούθησέ με», είπε ο άγγελος. «Θα περάσουμε από διάφορα μέρη για είκοσι ημέρες και μετά θα επιστρέψουμε στον τόπο που έχετε ορίσει μέχρι τη δεύτερη έλευση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού». Άρχισα να κλαίω πικρά, χωρίς να μπορώ να κουνηθώ. Ο άγγελος γύρισε το πρόσωπό του προς το μέρος μου και με κοίταξε με οίκτο. Τον ρώτησα «Δεν είσαι ο φύλακας άγγελός μου;». «Ναι», απάντησε. Άρχισα να του προσεύχομαι θερμά: «Προσευχήσου στον Ύψιστο και επέστρεψε την ψυχή μου στη γη, για να μετανοήσω». Ο φύλακας άγγελος μου είπε: «Θα σε πάρω πίσω, αλλά θα πρέπει να υποσχεθείς ότι θα πεις στους άλλους όλα όσα έχεις δει και ακούσει εδώ». Έπεσα στα γόνατα και είπα ότι θα το κάνω. Την ίδια στιγμή, ένιωσα μια χαρά στην ψυχή μου και ο άγγελος μου είπε: «Ο Κύριος δεν έχει εγκατασταθεί ακόμα στην καρδιά σου, αλλά υποσχέθηκες να Τον αποκτήσεις. Εάν αφήσετε τον εαυτό σας να νικηθεί από κοσμικές ματαιοδοξίες ξανά και υπηρετήσετε ξανά τα πάθη, μη εκπληρώνοντας την υπόσχεσή σας, θα επιστρέψετε σε αυτήν την φοβερή κόλαση των ατελείωτων βασανιστηρίων. Θα σε προσέχω πάντα και θα βλέπω πώς εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου ως χριστιανή και μοναχη. "
Ξύπνησα ξανά στο κρεβάτι μου. Πετάχτηκα όρθια και είδα τον άγγελο να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι μου. Έτρεξα στην αδερφή μου στο κελί, φωνάζοντας: "Άκου, μόλις πήγα στη μετά θάνατον ζωή!" Μετά από αυτό έτρεξα να βρω τις άλλες αδερφές για να τους πω τι είχε συμβεί. Ο άγγελος ήταν ακόμα στο ίδιο μέρος. Φοβόμουν μην ξαναγίνει κάτι. Άνοιξα την πόρτα και είπα στις αδερφές όλο το περιστατικό, χωρίς ντροπαλότητα και χωρίς να τους κρύψω τίποτα. Εν τω μεταξύ είδα ότι ο άγγελος έγινε αόρατος. Οι αδερφές έσπευσαν να με περικυκλώσουν, δείχνοντας πολύ έκπληκτες για την ασυνήθιστη αλλαγή που είδαν σε μένα, η οποία είχε συμβεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πριν από είκοσι λεπτά με είχαν δει απόλυτα ήρεμο στην κανονική δουλειά. Πέφτοντας στα γόνατά μου μπροστά τους, τους ζήτησα να με συγχωρήσουν και τους υποσχέθηκα ότι από αυτή τη στιγμή θα ξεκινήσω μια νέα ζωή, αληθινά ευάρεστη στον Θεό, τηρώντας όλους τους όρκους που είχα πάρει όταν περιτομήθηκα στον μοναχισμό: παρθενία και αγνότητα. αισθήσεις, υπακοή χωρίς μουρμούρα, εκούσια φτώχεια, ανεμελιά της σάρκας, αποξένωση από τον κόσμο, τις ταραχές του, και πάνω απ' όλα, αδιάκοπη προσευχή, επικαλώντας το άγιο όνομα του Γλυκότατου Ιησού Χριστού, στον οποίο έχω αφιερώσει τη ζωή μου και στον οποίο οφείλονται τιμή, δόξα και λατρεία, τώρα και για πάντα και για πάντα. Αμήν.
Λήψη από το Περιοδικό «Ορθόδοξη Παράδοση», αρ. 30
Σημείωσή μας:
Το γεγονός έλαβε χώρα το 1912 πριν από τον μπολσεβίκικο αθεϊστικό διωγμό και μετά από αυτό το γεγονός, η μοναχή Τατιάνα άλλαξε ριζικά τη ζωή της. Το περιστατικό δείχνει τη συγκλονιστική πραγματικότητα του κόσμου πέρα και τι πιστεύουν οι αφελείς Χριστιανοί για τον εαυτό τους και τι μας συμβαίνει σε αυτή τη ζωή και πόσο εξαπατημένοι είμαστε.
Συγκλονιστικό σε όσα αναφέρει η μητέρα Τατιάνα είναι το γεγονός ότι αντί να καταδικάσει αυτούς που γνώριζε, τους είδε! Οι χριστιανοί που πήγαιναν σε λειτουργίες, νήστευαν, πήγαιναν στην εξομολόγηση κ.λπ. δηλαδή αυτοί που έλεγε ότι ήταν καλοί χριστιανοί. Τι έλειπαν αυτοί οι χριστιανοί αφού είχαν πάει στην κόλαση; ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν είχαν δουλειά, δεν είχαν προσευχή! Ήταν επιφανειακοί στην πίστη τους και ακόμη και οι πάστορες δεν τους είπαν ότι βρίσκονταν στο δρόμο της απώλειας και της περιπλάνησης. Γι' αυτό επενέβη ο Θεός μέσω αυτού του θαύματος.
Η μαρτυρία της μοναχής Τατιάνας δείχνει μια γενική κατάσταση φθοράς του μοναχισμού και του χριστιανισμού την περίοδο πριν από την επανάσταση των Μπολσεβίκων.
Εκείνες τις εποχές, ο Θεός επέτρεψε τον τρόπο των διωγμών, των συλλήψεων, των εγκλημάτων και των στρατοπέδων, επειδή οι κληρικοί και οι μοναχοί και οι λαϊκοί παρέκκλιναν από την πνευματική οδό. Επειδή σε τέτοιες καταστάσεις, ο κίνδυνος του θανάτου να είναι επικείμενος και μόνιμος, οι Χριστιανοί γνώριζαν ότι η ζωή τους είναι παροδική, ότι μπορούν να περάσουν στη μετά θάνατον ζωή ανά πάσα στιγμή και ότι πρέπει συνεχώς να μετανοούν για να ξεπεράσουν τον προετοιμασμένο, ανά πάσα στιγμή θάνατο. θα ερχόταν.
Ο ευσεβής Αρσένιος (αυτός που ήταν στο σοβιετικό στρατόπεδο και για τον οποίο γράφεται στο βιβλίο "Ο κατηγορούμενος Ζεκ-18376. Ένας Άγιος στα Κομμουνιστικά Στρατόπεδα") λέει ότι εκείνη την εποχή, αν και η Ρωσία ήταν γεμάτη μοναστήρια, υπήρχαν μόνο τέσσερις που κράτησαν σωστή σειρά: Valaamul, Optina, Pecerska, Diveevo. Κάποια στιγμή στο στρατόπεδο, όταν όλοι (σε μια συζήτηση για τους κρατούμενους) κατηγορούν το κομμουνιστικό καθεστώς για ό,τι τους συμβαίνει, ο πατέρας Αρσένι είπε την εξής λέξη: «Εμείς προσελκύσαμε αυτή τη μάστιγα που μας έχει έρθει! Εμείς, με τη ζωή μας και από την έλλειψη μετανοίας μας!
Οι ιερείς έπαιρναν τα χρήματα των πιστών και διασκέδαζαν και έκαναν μάταια πράγματα, και οι μεγαλύτεροι διώκτες και άθεοι είχαν γίνει ακόμη και γιοι των ιερέων».
Άρα, αδέρφια, καλό είναι να έχουμε μια χριστιανική ζωή στην οποία τηρούμε τους κανόνες -εκκλησιασμό, νηστεία, εξομολόγηση κ.λπ.- αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε τι θέλει ο Θεός από εμάς!
Χρειαζόμαστε απόσπαση και να βλέπουμε τις αμαρτίες μας, να μην δικαιώνουμε τον εαυτό μας, να μην είμαστε επιφανειακοί στην πίστη, να προσευχόμαστε αδιάκοπα, να ταπεινώνουμε, να μετανοούμε. Ας μην είμαστε ρηχοί και ικανοποιημένοι με τη ζωή μας. Ας μην μαλώνουμε!
Τι σημαίνει να αποκτήσουμε τον Θεό στην καρδιά ή την ψυχή μας;
Ρωτήσαμε και έναν πνευματικό πατέρα και μας είπαν: «Αυτή είναι μια μεταφορική έκφραση! Στην ασκητική σκέψη των Αγίων Πατέρων σημαίνει ότι ό,τι κάνεις, μιλάς ή σκέφτεσαι να το κάνεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα να έχετε τον Ιησού Χριστό να κατοικεί μέσα σας. Αλλά για να φτάσεις σε μια τέτοια πνευματική κατάσταση πρέπει να είσαι εντελώς αποστασιοποιημένος.
Σε μια από τις προσευχές που λέει κρυφά ο ιερέας σε κάθε λειτουργία λέγεται: (...) «Βάλε μέσα μας τον φόβο των ευλογημένων σου εντολών, για να καταπατήσουμε όλες τις επιθυμίες του σώματος, να περάσουμε πνευματική ζωή. , να σκέφτεσαι και να κάνεις όλα αυτά για καλή σου ευχαρίστηση."
Αυτή είναι μια προτροπή και μια δέσμευση του ιερέα στο έργο της συμφιλίωσης».
https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/06/1912.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου