Ἡ προσευχή εἶναι τό μεγαλύτερο ὅπλο στόν ἄνθρωπο, ἔχει μεγάλη δύναμη (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ-Ζ΄)..

• Σάν τό χρυσάφι στό καμίνι (Α΄)
• ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ (Β΄)
• ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ (Γ΄)
• Ἡ πίστη στόν ἀναμάρτητο Χριστό μόνο θά μᾶς σώσει (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ-Δ΄).
• Πρίν ἀπό μένα ὁ Χριστός τό ἔβαλε αὐτό τό στεφάνι (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ - Ε΄)

• «Μέ τόσα πού τράβηξα δέν ἤξερα κατάθλιψη, δέν ἤξερα ἀϋπνίες, ὅλα τά διαλύει αὐτά ἡ προσευχή» (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ-Στ΄)

ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ Ζ΄
Ἀναστάσιος Μ.,
Μέρος Ζ΄
«Ὁ ἄνθρωπος ἁγιάζει τόν τόπο ὄχι ὁ τόπος τόν ἄνθρωπο».

Γιά τήν προσευχή ,  συνέχεια…
» Τά μεσάνυχτα ζυγώνεις ἐκεῖ, πιό καλά νά προσεύχεσαι τότε. Ὁ νοῦς πρέπει νά εἶναι καθαρός καί μετά ἀρχίζω πολλές φορές, Ἅγιος ὁ Θεός… μετά Δόξα σοι ὁ Θεός… Μπροστά ἡ δόξα κι ὑστέρα τ’ ἄλλα… ἀφοῦ δοξάσεις πρῶτα, μετά προχωρᾶς… Μετά «Πάτερ ἡμῶν…» καί ἀρχίζω, λέω ἀπ’ τό Εὐαγγέλιο τούς Μακαρισμούς… πέφτω στά παρακάλια «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, διά τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό…».
Μετά λέω ἄλλο κεφάλαιο… «ὅταν ἔλθει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ Αὐτοῦ, θά χωρίσει ἐρίφια καί πρόβατα…» «ἐδίψησα, ἐπείνασα… γυμνός ἤμουν…» καί μετά πάλι «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…». Μετά λέω ἀπό τόν Ἰωάννη «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου πολλά οἰκήματα». Μετά προχωράω σ’ ἄλλο κεφάλαιο «ἄνθρωπος νέος καί πλούσιος, καί ρώτησε τόν Ἰησοῦ τί νά κάνω νά σωθῶ; Τόν εἶπε τί ἐντολές νά τήρησει…, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τόν πατέρα σου, καί στό τέλος, πώλησον τά ὑπάρχοντά σου καί δός πτωχοῖς» καί λέει ὁ Ἀναμάρτητος Χριστός «οἱ ἔχοντες θάρρος στά χρήματα δύσκολα θά σωθοῦν», κι αὐτό θά πεῖ· νά μήν κάνεις ἅλματα νά πάρεις τό ψωμί ἀπ’ τόν ἄλλον, καί μετά λέει «τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά στό Θεό εἶναι», πού πάει νά πεῖ γιά τούς ἁμαρτωλούς εἶναι ἀδύνατο, ὄχι ὅμως γιά τόν Θεό.
» Φωνάζεις, ἔλεος, κι ἔρχεται τό φῶς καί ξελεφτερώνεσαι· ἀρκεῖ μόνο νά ζήτησεις βοήθεια. Γιατί ὁ ἁμαρτωλός γλυτώνει πιό γρήγορα ἀπ’ αὐτόν πού ἀγωνίζεται, ἄν κλάψει γιά βοήθεια. Ἄν πεῖς, «συγχώρεσε μέ Θεέ μου» καί δακρύσεις. Πιάνει πολύ τό δάκρυ ἐκεῖνο, σά νά εἶναι μισό βάπτισμα…
» Ἔμενα πολύ μ’ ἀρέσει ἐκεῖνο πού λέει: «Τά πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν, ἐννοῶν ὁ τάλας, τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς Κρίσεως• ἀλλὰ θαρρῶν εἰς τὸ ἔλεος τῆς εὐσπλαγχνίας Σου, ὡς ὁ Δαυῒδ βοῶ σοι· Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα Σου ἔλεος».
» Ὁ Δαβίδ μετά τόν φόνο καί τήν πορνεία ντύθηκε ταπεινά κι ἔπεσε σέ ἕνα λάκκο κι ἔκλαιγε μέ τό «Ἐλέησον με» καί τούς ψαλμούς…, γιατί ὁ Θεός συγχωρᾶ… Ὅπως ὁ κεχαγιάς πού εἶχε 100 πρόβατα καί γυρεύει τό ἕνα τό πλανεμένο καί χαίρεται περισσότερο γι’ αὐτό πού κέρδισε παρά γιά τά ἄλλα….
» Μετά στήν προσευχή ἀρχινῶ ἄλλο Εὐαγγέλιο γιά τόν Καλό Σαμαρείτη… Μετά, ἀφοῦ πῶ Κύριε ἐλέησον, προχωρῶ σ’ ἐκεῖνο πού λέει «ἐγώ εἶμαι ὁ Ποιμήν ὁ καλός, ὁ μισθωτός φεύγει ὅταν δεῖ τόν λύκο…»
» Ὅμως γιά νά ζητήσω τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά μήν ἔχω τίποτα στό νοῦ γιά νά φτάσει ἡ προσευχή ψηλά. Ἔστω καί μακριά, καί σ’ ἄλλον τόπο νά εἶναι κάποιος, τότε θά τόν βρεῖ ἡ προσευχή.
» Ὁ Χριστός στάλθηκε ἀπ’ τόν Θεό γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Νά πιστεύουμε στό Αἷμα τοῦ Σταυροῦ, στόν Ἐσταυρωμένο. Τό Αἷμα πού στάζει ἀπ’ τόν Σταυρό νά στάζει μέσα στήν καρδιά σου.
» Πῶς λυπᾶσαι τό παιδί σου; Νά γίνεις ἕνα σῶμα μέ τόν Χριστό. Νά θυμόμαστε τί εἶπε στόν Φίλιππο, ὅταν εἶπε, «δεῖξε μας τόν Πατέρα», τότε ὁ Χριστός τοῦ εἶπε, «τόσο καιρό μεθ’ ὑμῶν ἤμουνα καί δέν πιστεύεις;» Ἔτσι καί μέ μᾶς… Ἐμένα πόσες φορές μέ γλύτωσε ἀπ’ τόν χάρο… Πόσες φορές γλύτωσα ἥμαρτον, Θεέ μου!
» Ἡ προσευχή εἶναι τό μεγαλύτερο ὅπλο στόν ἄνθρωπο, ἔχει μεγάλη δύναμη. Ἡ προσευχή σου θά ‘ναι οἱ ἄλλοι, καί σύ θά εἶσαι ἀλλοῦ· θέλει πολύ αὐτοσυγκέντρωση.
» Ὁ ἄνθρωπος ἁγιάζει τόν τόπο ὄχι ὁ τόπος τόν ἄνθρωπο. Ἅμα κάνεις προσευχή ὅλο τό μέρος θά εἶναι στό Φῶς.
» Λές ἥμαρτον, πέφτεις στό ἥμαρτον, ἀναγνωρίζεις τήν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ, κι ὅσο βαδίζεις στήν ἀθωότητα καί τήν καλοσύνη, τόσο σέ τραβᾶ ὁ μαγνήτης νά προσεύχεσαι.
» Ἡ προσευχή εἶναι σύντροφος τῆς καλοσύνης. Τό καλό θέλει καί συμπαράσταση. Σέ τραβᾶ κάτι καί προσεύχεσαι καί σέ διατάζει νά κάνεις καλοσύνη, σέ μιλᾶ «νά, πάρε τό ψωμί καί πᾶντο στόν φτωχό».
» Ἐάν αὐτοσυγκεντρωθεῖς, γιατί γνήσια προσευχή εἶναι νά μήν σκεφτεῖς τίποτα, ὁ νοῦς σου νά εἶναι ἀφοσιωμένος πάνω, ὥσπου νά δώσεις παρών στό Θεό καί ὁ Θεός σέ φωτίζει.
» Ἡ προσευχή εἶναι ἀόρατο πρᾶγμα, δύσκολο νά δώσεις νά καταλάβει ὁ ἄλλος τί εἶναι.
Μία μέρα εἶδα ἕνα φῶς νά πηγάζει ἀπό γῆς, καί ἐγώ ἔκλαιγα κι ἔλεγα «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ὁ Θεός», συνέχεια… Τόσα χρόνια πού τό σκέφτομαι κλαίω μ’ αὐτό. Μία ἄλλη μέρα σά νά εἶδα ἕναν νέο, σάν ἀξιωματικό καί νά βγαίνει ὄχλος πολύς σάν κύματα θαλάσσης, κι αὐτός νά τούς κάνει, «ἀπ’ ἐδῶ, ἀπ’ ἐδῶ» καί νά τούς βάζει σέ μία μεριά!
» Ἡ ἁμαρτία εἶναι σάν παγόβουνο. Ὅπως ὑπάρχουν πάγοι στόν Βόρειο Πόλο καί γιά νά λιώσουν θέλει θερμές ἀκτίνες ἡλίου ἔτσι καί ἡ ἁμαρτία… Θέλει πολύ προσευχή, πού εἶναι σάν τίς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου. Ἡ ἁμαρτία δύσκολα συχωρεῖται, δύσκολα διαλύεται, θέλει πολύ προσευχή.
» Ὅταν προσεύχεσαι γιά κάποιον, νά τόν πιάνεις σάν καθρέφτη, σάν νά προσεύχεται. Νά τόν φέρνεις ἐπάνω καί νά τόν βλέπεις νά προσεύχεται ὁ ἴδιος ἐπάνω. Ἐάν τότε βλέπεις, ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται, θά πεῖ ὅτι ἔχει πίστη.
» Ἡ προσευχή εἶναι ἀπαραίτητη γιατί καλλιεργεῖται ἡ ψυχή.
» Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ εἶναι λαχτάρα. Μεγάλη ἀξία ἔχουν οἱ Ἅγιοι.
» Ἡ φοβία εἶναι ὀλιγοπιστία.
» Ἕνας κυνηγός σκότωνε πουλιά καί τοῦ λέω, «βρέ! αὐτήν τήν ὥρα μπορεῖ νά δοξολογεῖ τόν Θεό κι ἐσύ τό σκοτώνεις!»
» Ἡ βαθιά προσευχή εἶναι σάν ἐπιστήμη, δέν μπορῶ νά στό ἐξηγήσω… Νά παρακαλέσουμε τόν Θεό νά νεκρωθεῖ ὁ ἑαυτός μας καί νά βρεθεῖ ἐκεῖ πού εἶναι ὁ πόνος.
» Τόν ἑαυτό μας θά τόν συγκεντρώνουμε νά φτάσει στό φῶς κοντά καί νά ζητᾶ βοήθεια. Θέλει μεγάλο ἀγῶνα. Ἔχει χρόνια πού παρακαλῶ νά μέ φώτισει ὅπως τό θέλει Αὐτός…
» Μέ τήν προσευχή μου καί τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά βρῶ ἀκόμη κι ἕνα ξένον ἄνθρωπο… Ὅταν ἤμουν στήν Σ… (στό νοσοκομεῖο γιά τό πόδι, μέ τήν γάγγραινα) εἶδα τήν κόρη μου νά κλαίει φαρμακερά. Πέφτω στήν προσευχή νά μᾶς φωτίσει. Μετά 3 μέρες μαθαίνουμε ὅτι ὁ ἐγγονός μου θά σκοτωνόταν μέ τήν μοτοσικλέτα στή γέφυρα πάνω. Χτύπησε κι ἔκανε πέρα. Ἕνα ἄλλο παιδί τόν εἶδε, σάν νά τόν ἐπίασε ἕνας, ἕνα χέρι, μέ τέτοια φόρα πού εἶχε, καί νά τόν ἄφησε κάτω.
» Ἡ Ἐκκλησία εἶναι κιβωτός τοῦ Νῶε.
» Ἐγώ γιά τούς καλόγερους καί τό ράσο κάνω ἰδιαίτερη προσευχή.
» Χωρίς Εὐαγγέλιο, δέν καταλαβαίνεις τί λέει ἡ Ἐκκλησία.
» Θέλω νά ζῶ γιά νά προσφέρω λατρεία μέ τό ἥμαρτον στόν Θεό, φέρνω στό νοῦ μου καί ὅλους τούς πεθαμένους.
» Τήν Μεγάλη Σαρακοστή εἶναι ἐπικηρυγμένος ὁ Χριστός καί μέ τούς Χαιρετισμούς παρηγορᾶμε τήν Μάνα Του. «Χαῖρε Μήτηρ Θεοῦ καί πάντων τῶν Ἁγίων, χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε…»
» Τῶν Ἁγίων ἡ καλοσύνη δέν πεθαίνει.
» Ὅταν πέφτω στήν προσευχή ὅλα τά ξεχνῶ καί εἶναι σάν θεραπεία. «Ἅγιοι, Ἅγιοι, πιστεύω, Πάτερ ἡμῶν, καί βλέπω τόν Χριστό στόν Σταυρό καί τήν Μητέρα Του».
» Ἡ προσευχή εἶναι ἀόρατο πρᾶγμα πού δέν μπορεῖ νά συλλάβει ὁ νοῦς μας, ἐκ βάθους καρδίας πάντως καί μέ αὐτοσυγκέντρωση.
» Ἅμα κάνεις σαρκικά εἶναι δύσκολο νἆσαι μέ δάκρυα κάτω ἀπό τόν ἀναμάρτητο Θεό.
» Παρακαλάω καί βλέπω τόν Χριστό σταυρωμένο μπροστά μου καί λέω: Βοήθησέ μου νά σ’ εὐχαριστήσω… Ἐγώ ἀπό τότε πού γνώρισα τό Εὐαγγέλιο, εἶδα τόν ἑαυτό μου σάν ἀποκηρυγμένο.
» Κάποτε εἶδα κάτι φοβερό. Ἦρθε ἕνας ἀπό ψηλά, σάν νά μέ πίεζε, ἄρχισα νά λέω «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ὁ Θεός» πολλές φορές, μά καί ἐκεῖνος τό ἔλεγε πιό δυνατά, ὅταν, ὅμως εἶπα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», ἄκουσα μπάμ! κι ἐξαφανίστηκε.
Αὐτός πού προσεύχεται, «Χριστέ μου, μήν φεύγεις μέσα ἀπ’ τήν καρδιά μου». Δέν κουράζεται ἡ καρδιά του νά λέει συνέχεια… «Ἅγιοι Πάντες, συχωρέστε με, μή φεύγετε ἀπ’ τήν καρδιά μου» κι ἔτσι ἀρχινᾶνε αὐτοί νά λένε, βοηθᾶνε αὐτοί, βοήθεια ἀπό Ἁγίους, γιατί μόνος δέν μπορῶ.
» Στήν προσευχή θέλει νά σταματᾶς δύο λεπτά κάθε τόσο, νά εἶσαι ἤρεμος καί νά μήν σκέφτεσαι τίποτα, καί ξανά νά ἀνεβαίνεις σάν σκαλοπάτι πάνω· σταματᾶς – προχωρᾶς, σιγά – σιγά ὥσπου νά φτάσεις ἐπάνω, βγαίνεις στό φῶς, φτάνεις στή λάμψη. Ἅμα φτάσεις ἐπάνω, μαγνήτης, δέν σ’ ἀφήνει νά πᾶς κάτω, χαρά· μόνο ἅμα ἀνταμώνω τή λάμψη φωνάζω «ἥμαρτον, ἥμαρτον,»… συγκινεῖσαι. Ὅμως χρειάζεται νά εἶσαι ἐπιφυλακτικός, σά στρατιώτης μέ κράνος· καί τότε αἰσθάνεσαι ὅτι εἶσαι ἁμαρτωλός… Ἅμα τό αἰσθανθεῖς, ἔχει στήριγμα ἡ προσευχή. Σιγά – σιγά φτάνεις στόν καιρό τῶν πρωτοπλάστων καί διπλασιάζεις τίς προσευχοῦλες.
» Γερό φρένο στήν προσευχή εἶναι ὅταν τά ὀστέα σου δέν ξεσηκώνονται, νά ἀποφύγουμε νευριασμό, νά ζητᾶμε Χριστό. Θωρακισμένος τότε εἶσαι.
» Ὅταν βλέπω κάποιον, πού ὑπάρχει ἔστω καί ἴχνος, ὅτι τόν ἀδίκησα ἐγώ ἤ κάποιος δικός μου, λέω, «ἐγώ θά σέ συλλάβω στήν προσευχή μου, καί θά βρεῖς καλύτερη κατάσταση…»
» Οἱ Χάρες, οἱ Ἅγιοι πᾶνε σέ ἁπλούς ἀνθρώπους (ἀνέφερε τήν κ. Ἑλένη πού ξεψυχώντας ἔλεγε συνέχεια ἀπό τό Ψαλτήρι, τό ὁποῖο καί συνέχεια διάβαζε, τό «Ραντιεῖς μέ ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι». Οἱ Χάρες φεύγουν ἀπό κεῖ πού πᾶνε τά λεφτά.
» Ὁ Χριστός ὅμως δέν ξεχωρίζει κανέναν, ὅλους τούς ἔχει τό ἴσο, ἄν γυρέψουν τήν βοήθειά του. Ἕνας ἀντάρτης, καλή καρδιά, τόν εἶχαν ξεγελάσει κι ἀνέβηκε στά βουνά, ἀπό τίς ἀδικίες πού εἶχε δεῖ ἤ ἀπό μόνος του, δέν ξέρω. Εἶχε καλωσύνη,  καί μία βούκα ψωμί νά ‘χε τήν μοίραζε σέ ψίχουλα σέ ὅλους· κι ὅταν βρέθηκαν μ’ ἄλλους ἀντάρτες σέ ἀνάγκη, «θά πεθάνουμε, εἶπαν, ἀπ’ τήν πείνα», κι’ ὁ καπετάνιος πρόσταξε «ρίξτε κάτω τά ὅπλα καί κάντε τό σταυρό σας». Καί πράγματι, σέ λίγο βρῆκαν τρόφιμα καί προμήθειες.
» Καί ἐγώ ὡς ἄτομο, τί ἔκανα στήν ζωή μου; «Ἥμαρτον» μέ πόνο καί δάκρυ. Μόνο μ’ αὐτήν τήν ἐλπίδα νικᾶμε ὅ,τι μᾶς ἔρχεται. Τίποτ’ ἄλλο, μόνο μέ προσευχή, ὅταν θά παρακαλᾶμε μέ πόνο, μέ πάθος, λέγοντας «βοήθησέ με, Κύριε, μόνο Ἐσύ εἶσαι ἡ σωτηρία, μήν φεύγεις ἀπ’ τήν καρδιά μου….»
» Στήν προσευχή  λέω, «καθάρισέ μέ ἀπό τά ἄθελα καί τά κρύφια…. Γιατί Θεέ μου, νά σέ πικραίνω;»
» Νά προσέχουμε, νἄχουμε σεβασμό σ’ ὅλους τούς Ἁγίους ἀλλά καί στόν κάθε ἄνθρωπο, ἄς εἶναι καί κακός. Παρακαλᾶτε νά τόν συχώρεσει…
» Ὁ ἁμαρτωλός γιά νά σωθεῖ πρέπει νά ἀγωνιστεῖ πολύ, ὅπως ἀγωνίζεται ἕνας γιά νά κάνει περιουσία καινούργια. Χαρά στόν ἄνθρωπο πού θυσιάζεται γι’ αὐτό καί κλαίει γι’ αὐτά πού πιστεύει.
Συνεχίζεται…
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com